Van de gesloten deur in de bergen naar een lunch langs de rivier

Middle East » Turkey
June 16th 2016

Published: June 16th 2016

Beste iedereen,

Als ik klaar ben om te slapen in het comfortabele bed in Mukthinak wil ik nog even de gordijnen dicht doen als ik iets zie waardoor ik meteen uit mijn bed stap. Ik trek al mijn warme kleren aan en vertrek naar buiten. Ik loop een stuk uit het dorpje en bewonder de lucht. Het is deze nacht niet bewolkt en de hele hemel is bezaaid met lichtpuntjes. Het is de meest indrukwekkende sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Het terugvinden van de lodge is best lastig en als ik de juiste deur heb gevonden is het al over elven, best laat hier, en is de deur al dicht. Gelukkig kan ik nog naar binnen. De volgende ochtend doen wij lekker sloom. Tegen 11en gaan wij op pad naar Kagbeni. Het is net alsof wij door een woestijn met bergen lopen. De dorpjes die wij tegenkomen zijn omgeven door groene akkers en bomen. Een gek gezicht in dit droge gebied. Wij passeren wat oude dorpjes met geschilderde huizen en eten hele goede noedels halverwege, Tibetaanse tagliatelle. Vlak voor de afdaling naar Kagbeni waai ik bijna weg. Het uitzicht vanaf boven is niet verkeerd. Een wit besneeuwde berg in de achtergrond, een bijna droogstaande rivier en een middeleeuws dorpje omgeven door akkers sieren het woeste gebied. Eenmaal beneden is het eerste gebouw wat wij tegenkomen een hele trendy koffiezaak. Het voelt een beetje alsof dit cafe weg gevlucht is uit Milaan. Het centrum is met stro bezaaid, er lopen wat koeien rond en er zijn talloze stenen tunnels. De houten deurtjes en de bevolking die fysieke arbeid verrichten laten ons in de waan dat wij net uit een tijdmachine zijn gestapt. Het beeld van de stadsbeschermer met een gigantisch edeldeel is zeker een leuk gezicht. Aan de andere kant van het dorp bevinden zich nog meer hele hippe winkels en eetgelegenheden. Sommige hebben zelfs logo's van Westerse koffiemerken buitenhangen. Het dorp lijkt niet helemaal te kloppen. De vriendelijkheid van het grootste gedeelte van de inwoners is niet zo groot als wij gewend zijn. Uiteindelijk belanden wij in een knus gasthuis met een leuke didi ('grote zus', de gastvrouw van de plek). Wij eten goed en ontbijten stevig. De volgende dag is mijn laatste trekkingsdag. Van Kagbeni naar Jomsom is maar 2 en een half uur lopen. Wij besluiten een flinke omweg te maken die het zeker waard is. Wij lunchen in een wat onaangetaster drop, Phalyak. Er is één huis waar wij een dahl bat kunnen scoren. Het jonge nichtje dat daar verblijft is in het begin een beetje verlegen maar al snel is daar niks meer van te merken en is het lachen gieren brullen en nog meer lachen. Tussen de stenen bouwvalletjes rijst af en toe een villa op in een totaal vreemde bouwstijl. De families die daar wonen hebben een familielid dat dokter is in Noord-Amerika. Wij vervolgen onze weg omhoog naar de winderige pas. Vanaf daar kunnen wij Jomsom zien liggen. Het kost echter flink wat tijd voordat wij de 700 meter naar beneden zijn afgedaald en mijn laatste trekbestemming binnen lopen. Ik voel mij een beetje als Bear Gryls die voor het eerste menselijk leven tegenkomt na een avontuur. Mijn wandeldagen door de prachtige natuur zitten er helaas op. Wij verblijven in oud-Jomsom. Gevuld met schattige kinderen en vriendelijke volwassen. De mensen in de gasthuizen lijken uitzonderingen. Het echtpaar van onze lodge is bijzonder ongeïnteresseerd. Joe en ik verkennen nieuw Jomsom en eten onze laatste maaltijd daar samen. Als wij voor de deur van het gasthuis staan is die tot onze verbazing al op slot. Best gek want het is net negen uur geweest. Wij bonzen en bonzen maar niemand doet open of kan ons helpen. Uiteindelijk delen wij een kamer aan de overkant. In de vroege ochtend wil ik mijn spullen ophalen maar de deur is nog steeds dicht. Na een top ontbijt is de deur wel open en haal ik mijn spullen op. Ik wil graag de bus naar Pokhara halen en die vertrekt om 7 uur. Ik heb geen tijd om een scene te schoppen en betaal netjes voor de kamer waar ik niet heb kunnen slapen. Het lukt mij een busticket te regelen, wel met een flinke toeristen tax. We hobbelen tien uur lang door een nog steeds veranderend landschap. Het is ongelofelijk hoe divers zo'n klein stukje van de wereld kan zijn. De busrit is heel oncomfortabel, de authentieke bus-in-de-bergen-ervaring. In Pokhara ga ik terug naar het gasthuis waar ik voor de trek verbleef en daar word ik met open armen ontvangen. Ik breng mijn gehuurde trekspullen terug en eet een eindeloze vracht momo's. Klaar om de volgende dag helemaal op adem te komen. In Pokhara buiten het toeristenseizoen is het altijd zondagochtend. Ik moet er weer even aan wennen dat de tijd hier zo stroperig verloopt. Ik loop rond, zit aan meer, maak wat praatjes in het gasthuis en trakteer drie straatkinderen in een restaurant. De arme knaapjes spreken goed Engels en kunnen zelfs een beetje lezen in twee talen. Hun tafel manieren zijn echter ver te zoeken. Het resultaat van opgroeien zonder ouders. In de avond is mijn was klaar en slaap ik in de warme slaapkamer. De elektriciteitsvoorziening is net zo onbetrouwbaar als de warme douche dus het grootste gedeelte van de nacht werkt de ventilator niet. Op een niet zo christelijke tijd sta ik op voor de bus naar Kathmandu. Het is flink eind lopen dus trakteer ik mijn benen op een taxi. De verse warme gebakjes die worden rondgebracht op het busstation vormen een lekkere eerste maaltijd. De bus doet er weer bijna een hele dag over om mij 200 kilometer over de 'snelweg' te vervoeren. In Kathmandu regel ik een slaapplek en vertrek te voet naar de apentempel. Ik ben in een hoop steden met apentempels geweest maar heb er nooit een bezocht. Laatste kans hier. De stupa ligt op een heuvel en biedt fantastisch uitzicht over de stad. Kathmandu heeft wat weg van een Indiase stad, zwaar vervuild, desoriënterend en je komt dieren tegen die wij een ander plekje zouden geven. De stad is versierd met prachtige graffitis. De schade van de aardbeving is nog goed te zien. Grote gedeeltes van de stad liggen in puin. Ik vindt mijn weg terug en smul wat kleine snacks weg als diner. De volgende dag kan ik het een en ander van Kathmandu zien. Eerst pak ik een kappertje. De man die mij knipt en scheert heeft al wat jaartjes ervaring en maakt van mijn kapsel een meesterwerk. Door een miscommunicatie verlies ik helaas mijn snor. Ik had hem graag geshowd in snorrenland Turkije. Hierna loop ik naar de Durbar square. Een plein gevuld met tempels en paleizen. Veel van de gebouwen zijn door de aardbeving verwoest. Een gids vertelt mij over de tempels. Ik wordt gezegend door een Boeddhistisch meisje die door de Hindoes als god wordt vereerd. Zij woont in een paleisje en heeft een leger van bediendes. Om deze positie te bereiken heeft zij eerst een schoonheidswedstrijd en drie angstaanjagende tests moeten doorstaan. Na haar eerste menstruatie is de heiligheid verdwenen en betaalt de staat haar leven als gewoon persoon. Op de terugweg verdwaal ik eventjes in de nauwe straten. Overal wordt van alles en nog wat verkocht. De devotie van de meeste inwoners is duidelijk te zien. Alles wat maar een beetje op een plein lijkt heeft een eigen tempel waar iedereen druk in de weer is met rituelen. Nadat ik mezelf even oplaadt in het guesthouse sport ik een tijdje en blaas zo mijn lichaam en geest nieuw leven in. Mijn laatste avondeten in Nepal eet ik in een klein armoedig restaurantje met hele aardige mensen en heel lekker eten. Daar ontmoet ik een schilder uit Nepal. De meest gepassioneerde schilder die ik ooit ontmoet heb. Hij maakt Boeddhistische Tanka's en heeft zijn leven daar aan gewijd. Ik bekijk zijn werk in het atelier en bewonder de meester aan het werk. De volgende ochtend gebruik ik de laatste ruppees voor een lekker ontbijt met vers geperst sinaasappelsap. Ik neem een taxi naar de luchthaven. De beveiliging stelt weinig voor. Een gebrek aan geld en een gezond vertrouwen in de goedheid van de mens zijn waarschijnlijk de reden. In het vliegtuig geniet ik van het luxe leventje. Ik krijg een maaltijd voorgeschoteld en kijk een filmpje. Nu heb ik 7 uur overstap tijd in Doha in Qatar. Een andere wereld. Het gelikte vliegveld beschikt over alle faciliteiten die je wensen kan en staat in contrast met het vliegveld in Kathmandu dat weinig weg heeft van een vliegveld. In Qatar staat een handjevol apple computers te wachten om gebruikt te worden. Het vliegveld is gevuld me het kunst en doet dus ook dienst als museum. Er is een gratis city tour die helaas net niet in de planning past. Ik probeer de nieuwste technische snufjes uit in de taxfree en haal wat lokale valuta voor een stevige vliegveld lunch. Ik dut wat in tijdens de tweede vlucht. Als ik aankom is het al middernacht. De lange dag reizen en wachten in combinatie met het tijdverschil maken dat ik maar een ding wil: Slapen. Ik heb geen energie om 's nachts naar de stad te reizen en besluit te slapen op het vliegveld. Het leven van een reiziger is onvoorspelbaar en romantisch. Ik weet niet of het de vermoeidheid of het masker en de oordopjes zijn, maar ik slaap best oke op dd drie stoeltjes. De volgende ochtend neem ik een shuttlebus naar de wijk waar ik een hostel heb gevonden. Mijn buurmeisje in de bus leert mij een klein beetje over de Turkse cultuur. Ik eet wat broodjes bij de Turkse bakker en geniet van de sfeer en de Europeesheid van de stad. Na een warme douche in het hostel ga ik met twee Canadezen, een van de twee spreekt Turks en heeft hier veel familie, uit lunchen langs de Phosphorus. Ook hier kom ik wat meer over het dagelijks leven in Turkije te weten. Ik slenter wat door de stad en het lukt mij in het hostel eindelijk wat internet te bemachtigen. Mijn telefoon heeft kuren en dat maakt het lastig het thuisfront te bereiken. Ik hoop dat hij het einde van deze reis gaat meemaken.

Veel liefs en Turkse groetjes
Klaas

Van de gesloten deur in de bergen naar een lunch langs de rivier

Copyright Notice: All Rights Reserved