Verdwenen

---

Het stadje in de oase is nog overtuigend Chinees: eettentjes, hotels, rammelende bussen en heel veel schoonmakers. Ik kom aan om 6 uur in de ochtend en het wordt net licht. Terwijl ik naar mn hostel zoek, wordt de omgeving langzaam wakker: het lijkt zo gewoon. Maar daarbuiten begint abrupt een andere werkelijkheid: grote zandduinen, uitgestrekte vlaktes van zand, stenen en niets. De volgende dag rijden we naar een natuurpark in de woestijn: 2 uur door de uitgestrekte nietsheid. Het park bestaat uit bijzonder gevormde zandsteen rosten die allemaal dezelfde kant op staan, en nog meer niets. Maar het bijzonderste is nog wel de stilte. Zodra je uit het toeristenbusje stapt, overvalt het je. 10 passen van iedereen vandaan is de stilte luider dan haar bezoekers. Ik loop nog verder, waar niemand is behalve ik en de woestijn. Tegen zonsondergang werd de lucht mistig en grijs, samensmeltend met de grijze kiezels op de grond. Ik staar met open mond naar de eindeloze horizon: nog nooit heb ik zoiets surreëels gezien. China is totaal verdwenen.

Ik word wakker: alweer dag drie. Het wordt vandaag een warme dag, maar de lucht is hier fris en droog. Ik loop naar beneden, waar mn ontbijt al klaar staat. Ik pak een broodje, doe er boter op, en pak de hagelslag puur, die wil mn zusje toch niet. Mn moeder drinkt haar koffie. "Goed geslapen?" "Ja, best wel." "Wat ga je vandaag doen?" "Geen idee, beetje rondfietsen denk ik." "Heb je al werk gevonden?" "Ga ik vandaag ook over mailen ja." Ik fiets over een eenbaansweg richting de winkelstraat. Op m'n boodschappenlijst staan achterham, kaas, BBQ houtskool, bier, cola, kip, bieslook en melk. Even goed barbecuen vanavond. Onderweg belt Michiel: "Wanneer gaan we vergaderen? Zou wel chill zijn als dat ergens begin volgende week kan." "Dinsdag kan ik wel in Utrecht zijn, is dat wat?" "Hartstikke prima." Bij de kaasboer vertel ik de beste kerel dat ik een goed stuk ouwe kaas moet hebben, dat is toch wel een tijd geleden. Hij raadt me de Goudse ouwe aan. "Da's dan 3,30 alstublieft!" Ik steek m'n pas aan de voorkant in de machine.

Dinsdag zit ik in de bus richting centrum. Ik zie de Dom. Alsof ik 'm vorige week nog heb gezien... net als de winkelstraat, de fiets, de eenbaansweg, de hagelslag, ons huis, m'n kamer, zelfs m'n vrienden en de ouwe kaas... is het écht zes maanden geleden? Het lijkt allemaal zo gewoon. Ik stap de ene wereld uit, en stap de andere weer binnen. Gewoon een kwestie van effe vliegen? Ik pak het haast moeiteloos op. Zonder erbij stil te staan waar ik net vandaan kom. Wat er hier niet meer is. Geen nieuwsgierige gezichten meer. Geen vragen als 'is jouw haar echt?' Geen Chinees te horen op straat. Geen stalletjes met fruit, bings, stinkende tofu, neppe leertassen, of plastic te zien. Geen etentjes van 15 kuai meer, met een menukaart waar je de helft van snapt. Geen roekeloze taxichauffeurs, luid schreeuwend in hun mobiel. Of hurk-wc's met bijbehorende stank. Geen 24-uurs treinen meer. Niet meer voordringen voor het leven. Niet meer schaamteloos profiteren van laowai* zijn. Geen baozi meer. Geen shaokao. De verkoopster met haar grijnzende witte tanden, bruinverbrande huid, lachende spleetogen.

Ik doe mijn ogen open. China is verdwenen.





* buitenlander

---