na de steden, de bergen

---

Mijn vorige post afsluiten met het zou wat minder warm worden was precies een beetje “wishfull thinking” onder een loden zon kropen we uit onze bloedhete caravan. Op de camping waar we stonden was onze oostflank helaas niet afgeschut door bomen of een ander opstakel, waardoor de zon (al heel vroeg van de partij) al geruime tijd bezig was met ons huisje op te warmen. Eens buiten voelde het toch wat frisser aan, zo vertrokken we naar de Slowaakse hoofdstad Bratislava.

Een 45 minuten rijden was het vanaf de camping, niet al te ver dus. We parkeerden ons in één van de weinige ondergrondse parkings om een stapje te zetten doorheen de oude binnenstad. De stad is zeker één van de mooiere op onze reis. De binnenstad is niet al te groot, bezaaid met vele oude gebouwen in verschillende bouwstijlen. Op sommige pleintjes staan er watervernevelaars, ideaal om af en toe even te verfrissen.

In Bratislava vind je geen hard rock café, wel een wannabe of lookalike het infinity rock cafe. De sfeer is er net iets minder, de service en het eten was best ok. De prijzen waren volgens mij naar Slowaakse normen belachelijk hoog. Na het middagmaal vertrokken we nog naar het kasteel op de heuvel, de warmte was daar echt de boosdoener. Eens boven en van het uitzicht te hebben genoten keerden we snel op onze stappen terug naar de auto om daarna op zoek te gaan naar verkoeling.

We trokken naar Morbich één van de vier plaatsjes die we de dag ervoor hebben bezocht en als beste hadden beschouwd. Na een korte duik in het zalig warme meer trokken we met z'n vieren naar het nog zaligere warme zwembad. Dit moet echt de beste zwemervaring ooit zijn dat we samen gehad hebben. Onze kindjes doken, zwommen, sprongen en glijden dat het hun een lieve lust was en wij deden gelukkig dat we waren lustig mee. 's avonds maakte ik nog een potje spaghetti op naar een volgende stad.

Wenen, de hoofdstad van Oostenrijk is zoals Bratislava op rij afstand van de camping. Een uurtje later dan we vertrokken kwamen we aan vlakbij het historisch centrum om onze tocht aan te vatten. We liepen langsheen vele belangrijkste straten en gebouwen. We hielden even halt aan de wereldberoemde klok op de Honer markt die net om 12h alle portretten liet voorbijkomen. Verder passeerden we nog langsheen het keizerlijk paleis, door de tuinen, langsheen het stadhuis, langs de sint pieters kerk met zijn met fresco's beschilderde dak, langs de kathedraal om af te sluiten in jawel het hard rock café. Vermoedelijk zal dit het laatste zijn van deze trip, het was ook de minst aangename. Zeker niet de moeite waard om te bezoeken, Wenen uiteraard wel. Hier keren we zeker nog naar terug.

's avonds op de camping aangekomen zochten ik en de kindjes nog even het zwembad op om erna nog een spelletje te spelen en een babbeltje te slaan met een heel leuk Nederlands koppel. De dag erna was inpakken geblazen op naar de bergen.

Toen we opstonden was het aanvankelijk nog droog, wat volgde was jammer genoeg een helse rit. Kort samengevat dik 300km in de gietende regen, door onweders, de ene blikseminslag na de andere te zien. Al geluk zonder rukwinden. Even uitblazen deden we in Mc Donalds en we waren blijkbaar niet alleen. De striemende regen zorgde ervoor dat het huis stampvol zat. Even voor zeven een kwartier voor aankomst op de camping werd het dan eindelijk een beetje droger. We stelden ons op en aten nog snel iets in het restaurant dat tegelijk dient als receptie van de camping. De laatste week verblijven we in een gehuchtje vlakbij het stadje Rauris.

De dag na de zondvloed kan het weer in de bergen snel veranderen. We stonden op bij prille zonnestralen die ons de rest van de dag zouden gaan vergezellen op watervallen tocht. De eerste waar we halt hielden waren de watervallen van Kitzlochklamm, een 10km van de camping. Een wandeling langs vlonderpaadjes en bruggetjes leide ons langsheen het natuurspektakel.

Vervolgens trokken we naar lichtensteinerklamm om daar jammer genoeg voor een gesloten poort te staan. Enkele arbeiders wisten ons te vertellen dat door een aardbeving er verschillende rotsen waren neergestort op het wandelpad. Omwille van veiligheidsredenen zou de waterval dit jaar niet meer te zien zijn voor het grote publiek

Even verderop bezochten we tenslotte nog de gollinger waterval. We deden ook de klim bergop om de waterval van bovenaf te bekijken. Tijdens het oversteken van een bruggetje dat ons van de ene kant naar de andere kant van de waterval leidde werden we door het opspattende water in nevelvorm kletsnat. Dit was echt genieten, maar het mooiste en strafste zou volgen de dag erna. 's avonds sloten we af met een bbq en genoten we nog lang na van al het moois dat we die dag gezien hadden.

De 2de dag stond in het teken van de naar eigen zeggen grootste waterval van Europa en de 5de grootste van de wereld. De watervallen van Krimmler. Het is in elk geval de grootste gefragmenteerde waterval van Europa, volgens wikipedia. Aan het bezoekerscentrum sterkten we ons nog snel aan met een stevig middagmaal om aan de prachtige klim te beginnen. Van het ene adembenemend uitzicht naar het ander slingerden we ons een weg naar boven. Elise nam de hand van Sabrina en stapte als een kleine berggeit mee naar boven. Amber had het veel moeilijker met de bij momenten zeer steile stukken. Na een 4km bereikten we de top en als beloning schonken we onze kindjes nog een portie stenen gooien in de rivier, een ijsje en een wandelstok om erna op een rustig tempo met aandacht voor alle uitzichtspunten naar beneden af te dalen. De kindjes hebben hun die dag echt overtroffen. In totaal stapten ze 9km en overwonnen ze 500 hoogtemeters. Op tijd terug geraken om te koken of op het camping restaurant te eten zat er niet meer in. Een restaurant even verder van de watervallen vulden onze maag zodat enkel een korte douche voor de kindjes nog moest gebeuren.

Oorspronkelijk zou vandaag de dag worden met het meest slechte weer van de hele week. 's avonds bleek dat het weer zich wat had verplaatst naar vrijdag en zaterdag, waardoor we er nog extra van moesten profiteren buitenactiviteiten te voorzien. We begonnen onze dag met het nemen van de skilift nabij kaprun naar een hoogte van meer dan 2500 meter om na even wandelen iets te knabbelen bij gletsjerijs. Zelfs even “poepschuiven” zat er in van de helling. Zonder skibroek bleven de achterwerken uiteraard niet droog.

Als afsluiter van drie fantastische bergdagen bereden we de Großglockner Hochalpenstraße een tolweg die ons hoog door de alpen zou leiden. Het zicht langsheen deze route was adembenemend. Slingerend langsheen de meer dan 25 u-bochten baanden we ons een weg tot een maximale hoogte van 2571 meter, de Edelweißspitze. Jammer van de zeer venijnige rukwinden die sommige uitzichten toch wel verpesten. De temperatuur op die hoogten was ook fel gezakt en het koudegevoel overheerste. Op het einde van de weg bezochten we nog de plaats Kaiser-Franz-Josefs-Höhe met zicht op de grootste gletsjer van de Oostelijke Alpen.

We haasten ons nadien terug naar de camping om op het restaurant nog snel iets te eten vooraleer onze kindjes als blokken in slaap vielen.

---