Managua & Granada

---

Voor we aan de grens van Nicaragua kwamen, zei de buschauffeur dat we aan de grens moesten zeggen dat we naar Costa Rica zouden gaan en niet Nicaragua. Zogezegd zo gedaan; de hele bus loog over hun bestemming, op de enkelen die echt naar Costa Rica gingen na. Kwestie van tijd sparen legde hij ons uit.

Lang de Pan American Highway zie je ongeschonden landschappen: veel losse bomen in velden met grote keien en in de verte zie je ook vulkanen. Vlakbij Managua is er ook een groot meer, maar dat is niet HET meer van Nicaragua, want dat ligt bij Granada.

In Managua zelf vochten de taxichauffeurs weer om wie me zou meenemen voor hoeveel. Ik had zin om te lopen want de hostel lag niet ver van het busstation, maar er werd hevig geschud met hun hoofden "te gevaarlijk, ze trekken je rugzak direct af". Die oeroude truc deed me niet veel, want overal zeiden ze hetzelfde en er was nog nooit iets gebeurd. Flinke regenspetters echter deden me wel wat en dus ging ik naar een onbemoeizuchtige chauffeur die me direct met een glimlach ontving.

Ik kreeg een eigen kamer, dorms hadden ze niet, met badkamertje EN kabeltv ! Voor het eerst een eigen tv·tje die deftige ontvangst had. Omdat het toch stortregende heb ik de hele avond CNN, friends, films en ja zelfs een stukje Jackson memorial..

Volgende ochtend door Managua gecruised om vervolgens bus naar Granada te nemen, daar zou ik Rosa De Ferrari ontmoeten, Amerikaans meisje die ook met AFS in Machala (Ecuador) zat toen ik er was.

De eerste indruk van Granada was direct positief: een mooi rustiek stadje met grote huizen in koloniale stijl. Her en der liepen er Amerikanen of andere buitenlander die er blijven wonen zijn. Het centraal park was knus en je kon er hippie-armbandjes kopen, ook van jonge lui die er blijven rondhangen vooraleer ze terugkeren naar land van herkomst.

Rosa werkte als vrijwilligster in een dierenkliniek, waar ze vooral honden verzorgen, gratis! Zij zelf moest helpen banken en stoelen schilderen voor het naburig schooltje, maar een Ierse en Britse werkten er vrijwillig als dierenart. Soms gaan ze ook op pad in de markt van Granada om straathonden te vangen en ze te verzorgen of castreren, het is namelijk een plaag.

s Avonds een diner gehad in het huisje waar alle vrijwilligers verbleven en met een paar locals in een pick-up naar de top van de berg gereden om uitzicht op Granada te zien.

Volgende ochtend zelf ook geholpèn met schilderen, terwijl de kinderen van dat straatje ons aanstaarden en telkens onze namen riepen om geld of eten te schooieren, gewoon omdat ze toch niets anders te doen hadden, niet omdat ze te arm waren..

In de namiddag naar de Laguna Apoyo gegaan om wat te zwemmen. Het water was lekker warm, door de omringende vulkanen, en het zand was zwart en zacht als scrub.

Volgende halte: Leon

---