Het weeshuis

---

Hoi allemaal!

Ik ben vorige week begonnen met werken! Er is me vanochtend iets overkomen waar ik helemaal vol van zit, wat ik echt even van me af moet schrijven. Ik kom hier later op terug, ik zal beginnen bij het begin!
Vorige week ben ik begonnen met mijn project bij Ceipa. Ik heb eerst een
middag in de klas geobserveerd, om te kijken hoe er wordt les gegeven en
hoe de kinderen zijn!
Wat mij opviel was dat de meeste kinderen ongewassen op school kwamen, smerige tanden, vieze handen en ongedierte in hun haar is niet onmogelijk.
Aangezien ik inmiddels meerdere projecten heb bezocht, heb ik ook gezien
dat veel werken met een hygiene project! Ik heb dit vervolgens met een van de leerkrachten besproken.
Het idee is om de kinderen te leren waarom het belangrijk is om je tanden
te poetsen, je handen en haren te wassen en waarom het belangrijk is om je haren te controleren op luis. Het is de bedoeling dat iedereen een eigen
tandenborstel krijgt op school en dat deze ook blijft op school. Mijn
eerste aanschaf van het gesponsorde geld zijn dus tandenborstels, zeep,
kammen en handendoeken! De opzet is dat het materiaal op school blijft, ik
heb daarom gevraagd of de werkplaats van de school een kast wil maken,
waarin de spullen kunnen worden opgeslagen en waar een ieder zijn of haar tandenborstel op kan hangen. Ook de werkplaats vond dit een leuk idee, ik moet dus een kast ontwerpen, die zij zullen gaan bouwen. Het materiaal voor deze kast zal ik ook van het gesponsorde geld gaan kopen.
Hoe dit project verder verloopt zal ik jullie de volgende keer vertellen!

Aangezien ik een paar ochtenden niet hoefde te werken bij Ceipa heb ik vorige week besloten om ook in een weeshuis te gaan werken, voor een paar uur per dag!
Ik zal proberen te omschrijven hoe mijn eerste indruk was, die was namelijk nogal heftig!
Het weeshuis was moeilijk te vinden, weinig mensen in Xela weten van het
bestaan van dit weeshuis. Via via via ben ik erachter gekomen waar het nu
precies was! Het is een beetje achteraf gelegen van het centrum. Het gebouw is omringd met grote muren en een enorme groten metalen poort, zwart van kleur. Na lang zoeken had ik een bel gevonden. Het duurde enige minuten voordat er iemand naar de poort kwam. Een vrouw opende de deur, ik vroeg aan haar of ze ook vrijwilligers nodig hadden. De vrouw zei dat ze dit met iemand moest overleggen, maar ik mocht wel even meelopen. Ik heb vervolgens met een lerares gesproken, die zei dat ik de volgende dag wel kon beginnen, prima plan dus!
De volgende dag om tien uur ben ik dus opnieuw naar dit weeshuis gegaan! Het betreft een weeshuis met honderd kinderen varierend van 2 tot 16 jaar! Ze hebben hier honderd kinderen en vijf vaste krachten! De meeste kinderen zijn zwak begaafd of hebben een psychische tik meegekregen, vanuit hun thuisfront, voordat ze naar dit weeshuis zijn gegaan. Veel kinderen zijn slachtoffer van huiselijk geweld of in de steek gelaten door hun ouders, of een van hun ouders is overleden.
Op het moment dat ik een stap over de drempel van de poort had gezet, kwam er gelijk een jongetje op me af van ongeveer 7 jaar oud. Het jongetje pakte me vast en wilde me niet meer los laten. Het jongetje zag er erg onverzorgd uit! Ik zag dat het jongetje een enorm grote korst onder zijn neus had, het leek op een grote zweerplek wat nog steeds bloede! Mijn gevoel zij dat ik het jongetje niet aan wilde raken, omdat hij er gewoon zo vies uitzag. Ik deed het echter wel, deze jongen vroeg zo ongelovelijk veel om liefde en warmte, dat ik hem vervolgens gelijk in mijn armen nam. Het jongetje greep naar mijn horloge en vond dit helemaal prachtig, met name omdat hier ook een lampje inzat. Ik voelde me op dat moment zo ontzettend rijk dat ik me in een keer schuldig voelde, over het hebben van zo'n horloge! Het jongetje had moeite met praten, het leek er dan ook op dat hij behoorlijk beschadigd was. Vervolgens kwamen er meer kinderen op me af, die allemaal om aandacht vroegen!
Ik ben vervolgens het weeshuis ingelopen en ben naar de vrouw gelopen die ik de vorige dag had gesproken. Ik zag echter dat ze enorm druk was met de kinderen. In het het weeshuis heb je namelijk ook een klein schooltje waar ze les krijgen. Ik wist niet goed wat ik moest doen, dus besloot maar wat rond te lopen om te kijken wat de kinderen aan het doen waren. Al snel kwam er een jongen van ongeveer 14 jaar oud op me af met zijn schriftje. Ik zag dat hij bezig was om te leren schrijven met de woordjes MA MA MA, waar hij een hele bladzijde mee vol moest schrijven. Het lukt hem echter niet en vroeg aan mij of ik hem wilde helpen. Ik zag dat hij niet op de lijnen kon schrijven. Ik heb hem vervolgens hierbij geholpen, vervolgens kwamen er al vrij snel andere kinderen aan, die om hulp vroegen!
Na een tijdje in de klas te hebben geholpen, ben ik buiten de klas gaan
kijken wat daar aan de hand was. Ik hoorde namelijk een kindje heel hard
huilen. Ik zag een kindje van ongeveer twee jaar oud, die liep met een
luier op de enkels, die helemaal vol poep zat! Heb vervolgens het kindje
geholpen en zag al vrij snel dat er veel meer kinderen met hun ziel onder
de arm rond liepen.
Het zit daar namelijk zo in elkaar! Iedere morgen gaan de meizsjes naar
school buiten het weeshuis. De jongens krijgen dan bijles in het klasje of
mogen vrij spelen! De middag is net andersom, dan gaan de jongens naar
school en zijn de meiden in het weeshuis! Boven hebben ze twee slaapzalen,met allemaal stapelbedden, een voor de jongens en een voor de meiden!
Dus alle kinderen die niet in het klasje zaten liepen maar wat rond,
inclusief de hele kleintjes! De hele kleintjes klamden zich helemaal vast aan mij, ik tilde ze op en hield ze maar vast, ik wist gewoon niet goed wat ik moest doen. Vervolgens zag ik een jongetje, heel stil en zielig in een hoekje zitten. Dit jongetje was denk ik 10 jaar oud en zijn gezicht zat onder de zweren en pukkels. Ik kreeg gelijk een zwak voor dit jongetje en liep naar hem toe. Ik probeerde wat hem te spelen en een boekje te lezen(wat je lezen kunt noemen), in ieder geval vond hij het erg leuk! Ik kreeg het idee dat hij nog nooit zoveel aandacht van iemand had gekregen en leefde helemaal op! Ik kon niet veel voor deze kinderen betekenen, maar ik denk dat het aandacht geven het mooiste was wat ik ze kon geven.
Na mijn eerste werkdag was ik helemaal enthousiast en was ik vastbesloten om hier mee door te gaan, omdat ik inzag dat het zeer waardevol was.

Vanochtend maandag 28 februari, omstreeks tien uur, ging ik opnieuw naar
het weeshuis. Ik belde aan bij het grote hek. Ik stond te wachten tot er
werd open gedaan. Het voelde echter anders dan de vorige keren! Ik hoorde geen kinderen schreeuwen op spelen. Ik kreeg het gevoel dat er iets aan de hand was. Na twee minuten kwam er een vrouw met een schoonmaaklap in haar handen, aan de deur. Ik zei dat ik kwam om te werken. De vrouw zei tegen mij dat het vandaag niet nodig was! Ik zei waarom niet, ze kon me hier echter niet echt een antwoord op geven. Ik vroeg of ik toch even binnen mocht komen en met de lerares mocht spreken. Ze liet me binnen en ik liep naar het bijles lokaaltje. Ik zag dat de vrouw op me af kwam lopen! Vervolgens keek ik het klasje in en ik zag dat alle kinderen kaalgeschoren waren en heel stil op hun plek zaten. (Dit was de laatste keer dus absoluut niet zo)
De vrouw zei dat er geen vrijwilligers meer mochten komen. Ik vroeg, maar
morgen toch wel weer. "Nee nooit meer", zei ze! Ik snapte het niet, ze hadden immers toch zoveel hulp nodig en ik deed toch goed werk! Waarom!
Ze zei dat ik wel even met haar mee mocht lopen naar het kantoor waar de
directrice zou zitten! Ik kwam in een kamertje terecht waar twee vrouwen
zaten, een vrouw mooi opgemaakt en een andere vrouw, wat dus de directrice was. De directrice had iets krulletjes haar tot in haar nek, wat ze met dikke gel, strak achterover had gekamt! Haar uitstraling was een beetje pinnig! Ik zei tegen de directrice dat ik was gekomen om vrijwilligerswerk hier te gaan doen en dat ik graag wilde beginnen. De directrice zei dat dit niet meer mocht! Ze hadden van hogere hand doorgekregen dat er geen vrijwilligers meer mochten werken bij hun. Ik geloofde het gewoon niet en wilde haar eigenlijk wel helemaal verrot schelden, sorry maar dat gevoel kreeg ik gewoon. Ik besloot dit echter maar niet te doen, omdat ik niet exact wist wat hier aan de hand was, corruptie!!!!!!!!!!!!!! Ik had in mijn achterhoofd het verhaal van een nederlands meisje wat in een weeshuis, in een plaats vijf uur rijden hier vandaan, had gewerkt, ze was daar per ongeluk getuige geweest van orgaanhandel. Ze hebben haar vervolgens gedrogeerd, waardoor ze in een psychose is terecht gekomen en zelfmoord wilde plegen. Uiteindelijk is ze in een ziekenhuis terecht gekomen enheeft ze haar verhaal gedaan bij een ned organisatie
Dit verhaal wetende, besloot ik het weeshuis maar te verlaten! Ik baal er
echter ongelovelijk van en snap het niet. Ik wil zo graag die kinderen
helpen, maar kan het gewoon niet. Ik had vandaag allemaal spelletjes
meegenomen en was vol enthousiasme. Het maakt me machteloos. Ik weet gewoon
dat ik hier in m'n eentje niets kan beginnen en gezien al de corruptie en
het geweld wat hier gaande is, ben ik bang dat ik het hier nog bij moet
laten ook nog!

Het is een heel verhaal, maar moest het van me afschrijven! Ik zal jullie
de volgende keer vertellen over mijn project op school! Ik hoop dat ik dat
wel door kan blijven doen!

Nou mensen tot schrijfs, liefs Marleen

---