Advertisement
Published: June 17th 2005
Edit Blog Post
.
Deze jongen werkt aan de rivier in San Felipe. Hij heeft ons verteld over zijn werkzaamheden en demonstreerde dit voor de camera. Tja mijn laatste update van Guatemala, wat zal ik zeggen!!!!!!!!
Ik zal mijn hoogtepunten van mijn laatste weken in Xela aanhalen.
Afgelopen weken heb ik naast mijn normale werkzaamheden, echt mijn laatste dingen afgerond, kwam nog bijna tijd tekort, maar het is allemaal gelukt.
Om te beginnen heb ik 35 goede leesboeken voor de kinderen van CEIPA kunnen kopen. Heeft een tijdje geduurd maar heb ze eindelijk gevonden. De kinderen en leerkrachten waren enorm enthousiast, dus donateuren wederom enorm bedankt voor jullie geld.
Naast deze boeken heb ik 12 bakken met Lego gekocht voor de kinderen van de daycare Nuevos Horizontas en een wereldkaart voor de Shelter. Ook de lego was een groot succes, heb de kinderen nog nooit zo braaf zien spelen, hoewel braaf. Ze gingen er zo in op dat ze geen enkel lego blokje wilden afstaan aan de andere kinderen terwijl er meer dan voldoende was. Er ontstond dus letterlijk een ruzie om de lego. Dat was nou ook weer niet de bedoeling! Had het dus druk om de lego een beetje eerlijk te verdelen en de kinderen uit elkaar te houden. Men, maar wel heel bijzonder om te zien hoe gek
ze met de lego waren.
Ook heb ik mijn laatste filmdag gehad, dit was wederom heel bijzonder. Ik ben samen met de coordinator van del Trababojo Infantil (tevens een onderdeel van CEIPA), naar het plaatsje San Felipe gegaan. Het is een stichting die werkende kinderen probeert naar school te krijgen. De kinderen aldaar werken allemaal aan de rivier. Hun werkzaamheden bestaan uit zand verzamelen en dit in een vrachtwagen scheppen, kiezelstenen zoeken in de rivier en stenen bikken, 'dus letterlijk van grote stenen, kleine stenen maken'.
De coordinator, van dit project, is genaamd Linda Ferris en is getrouwd met de directeur van CEIPA. Het duurde ongeveer anderhalf uur voordat in San fFelipe waren, uiteraard met de chickenbus. Je merkte gelijk een enorm temperatuur verschil, in San Felipe is het namelijk tropisch. Daar aangekomen werd ik voorgesteld aan Carlos, die een medewerker was van het project, hij had de functie die vergelijkbaar is als die van een straathoekwerker. Carlos kende dan ook alle mensen die werkten aan de rivier. Carlos was in het bezit van een brommer en samen zijn we naar de rivier gereden waar veel kinderen aan het werk zijn.
Het duurde nog ongeveer een half uur voordat
we bij de rivier waren, gek genoeg voelde ik me weer helemaal een tiener die bij haar vriendje achterop de schakelbrommmer zat.
Daar aangekomen zagen we dat een aantal kinderen aan het werk waren. Zware fysieke arbeid, desondanks had ik zeker niet de indruk dat de kinderen zich ongelukkig voelden. Heb daar met een aantal kinderen en ouders gepraat die me over hun werkzaamheden hebben verteld en waarom het voor de kinderen nodig is om te werken. Financiele redenen dus! Toch staan de meeste ouders erachter dat hun kinderen iedere dag een halve dag naar school gaan. Dat is dus al een hele vooruitgang. Je wil niet weten hoe weinig de stenen opbrengen en hoe lang ze daar mee bezig zijn. Een man vertelde me dat een bak van twee bij twee meter en dertig centimeter hoog, 50 Quetzales opbrengt, dat is dus 5 euro. In een bak van een bij een meter en dertig centimeter hoog gaan zo ongeveer 48 emmers met stenen. Je kunt je dus wel voorstellen hoeveel tijd erin gaat zitten om een hele vrachtwagen te vullen, bizar gewoon! Ondanks dat de mensen het druk hadden en weinig verdienden namen ze er echt de tijd
voor om me hun verhaal te vertellen, tevens wilden ze laten zien hoe ze hun werk verrichten. Echt ik smolt gewoon, zo hartelijk dat deze mensen waren. Wederom dacht ik bij mezelf wat is het toch een wereld van verschil met Nederland, maar goed dat hoef ik niet uit te leggen.
Dan mijn afscheidsfeest van CEIPA ook dat was heel bijzonder! Ik werd samen met een paar andere nederlanders s middags uitgenodigd voor een diner. De opzet was dat wij nederlands zouden koken en de guatemalteekse medewerkers guatemalteeks zouden koken. Dus zogezegd zo gedaan, wij verzorgden de hutspot, pannenkoeken en het nederlandse toetjes en de andere kant heerlijk guatemalteeks eten.
Na de maaltijd kregen wij een optreden van de kindertjes van mijn schooltjes. Ze hebben gedanst, een toneelstuk opgevoerd en een playback show weggegeven. Echt fantastisch. Op een gegeven moment hadden drie meiden een dans ingestudeerd op Two Unlimited(weet niet eens meer of ik dit goed schrijf) in ieder geval een soort house muziek wat 13/14/15 jaar geleden in Nederland populair was. Dus Remkje en ik gingen staan en begonnen te klappen.
Uiteraard werden wij vervolgens naar voren gehaald om samen met de kinderen te dansen.
We hebben vervolgens
echt als gekken staan springen op de muziek. De kinderen echt helemaal "senoi Marleen en senoi Remkje, wauw". Was enorm lachen. Na de optredens kreeg ik van een jongetje uit mijn klas een diploma uitgereikt, waarop stond dat ik bij CEIPA had gewerkt. Echter aan het einde van de diploma uitreiking hadden de kinderen nog speciaal een verrassing voor mij. Een groot kado met hierin een tas, een sjaal en allemaal tekeningen en brieven van de kinderen, echt geweldig. Vervolgens kwam er een van mijn favoriete jongetjes(ik weet dat je dat niet hoort te hebben, maar stiekem had ik dat toch) Jose naar voren hij pakte mij heel stevig vast, waarop ik hem vervolgens optilde. Vervolgens begon Jose heel erg te huilen. Toen had ik het echt niet meer, ik kon me niet meer inhouden, het was de hele tijd goed gegaan maar dit was echt letterlijk de druppel. Dus daar ging ik, de tranen bungelden over mijn wangen, ach ja de meesten van jullie weten wel hoe ik ben. Alle andere kinderen zagen dat dus en kwamen ook allemaal naar voren en pakten me allemaal vast. Oh ik had het niet meer! Gelukkig werd er vervolgens muziek gedraaid en
eindigde het afscheidsfeestje in een disco. Heb me dan ook heerlijk met de kinderen uitgeleefd op de muziek. Het was een heel bijzonder en leuk afscheid, ondanks dat het best moeilijk was.
Dezelfde dag had ik s avonds een afscheidsfeestje in de kroeg van alle bekenden en vrienden die ik had gemaakt in Xela. Ik kreeg van Josan nog een CD die een van de kinderen haar had gegeven zodat ze die aan mij zou geven. Stond echt helemaal versteld aangezien zo n CD toch 10 Quetzales kost(een euro), wat voor hun veel geld is. Het was een hele gezellige avond, maar bizar dat het mijn laatste avond was.
Nu zit ik alweer in Mexico om mijn reis nog even af te sluiten met een vakantie. Merk dat ik best moe ben na deze hele ervaring en echt aan vakantie toe ben. Maar had het voor geen goud willen missen.
Ik vind dat ik zeker een waardevolle bijdrage heb kunnen leveren aan Guatemala en wil dan ook alle mensen bedanken die me hierin hebben gesteund en geholpen, zonder jullie was het zeker niet gelukt. Thanks!
Marleen
Advertisement
Tot: 0.074s; Tpl: 0.013s; cc: 13; qc: 28; dbt: 0.0485s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.1mb