Week 1

---

De eerste week

Tassen ingepakt, laatste check of ik alles heb en samen met
Mattie op naar Schiphol. Daar was Babs al met een heel afscheidsommitee. We
hebben nog even koffie gedronken met zijn allen voor dat we afscheid namen. Een
afscheid voor een langere tijd is natuurlijk nooit leuk, maar we hebben ons
"enigzins" groot kunnen houden. Ik was behoorlijk zien en had geen
(maar dan ook echt geen) stem.

Het begon al goed: de eerste vlucht, naar Parijs, was 50
minuten vertraagd. Dit terwijl we op Parijs slechts een uur de tijd hadden om
over te stappen. Eenmaal op Parijs aangekomen bleek inderdaad dat onze vlucht
naar Mumbai (Bombay) al aan het vertrekken was. SHIT!! Eerst nog rennen (wat
mijn griep amper toeliet) om het te proberen te halen, maar het was al te laat.
Het was een uur of 9 's avonds. Wij vroegen aan het personeel waar we moesten
zijn om dingen te regelen. We werden van het kastje naar de muur gestuurd. We
zijn 4 keer met de bus heen en weer geweest op het vliegveld, van hot naar her.
Niemand wist iets, en niemand kon ons helpen, of zelfs verstaan (!).
Uiteindelijk, 2,5 uur later kwamen we bij een bali waar een mevrouw een hotel
heeft geregeld en onze vluchten heeft omgeboekt naar een vlucht met Air France
naar Bangkok en een vlucht met Thai air naar Kathmandu (KTM), ipv alles met Jet
air via Mumbai naar KTM. Ze heeft ons 3 keer nadrukkelijk verzekerd dat alles
goed zou komen met onze bagage en dat die gewoon met ons mee zouden vliegen. We
hoefden het niet op te halen, maar we moesten ze wel op Bangkok ophalen en opnieuw
inchecken.

De volgende dag, op naar Bangkok. Prima vlucht, prima eten,
alles leek goed te gaan. Tot we op Bangkok waren. Geen tassen te bekennen, maar
we hadden 3 uur overstaptijd, dus alle tijd om het te regelen, zou je denken.
Nadat de bagage band leeg was zijn we het gaan navragen. De man die ons hielp
zei zonder na te denken dat onze tassen gewoon automatisch op onze vlucht naar
KTM zouden komen. Maar daar lieten we ons niet mee afschepen. Anderhalf uur
verder (!) ging hij eens kijken naar onze bagage nummers. En inderdaad. Die van
mij was spoorloos, en die van Babs was nog in Parijs. Weer een half uur verder
waren ze nog steeds aan het bellen en regelen en ineens, uit het niks, was mijn
tas daar. Maar van die van Babs was nog geen spoor. Inmiddels moesten we echt
gaan boarden want we zouden onze vlucht naar KTM nog missen. Maar ze
verzekerden ons dat Babs haar tas gewoon op ons vliegtuig zou zitten. Wij
rennen. Dat was nog een heel eind, ik moest eerst mijn tas nog inchecken, en
toen nog 10 minuten rennen (dat is echt niet te doen als je zo ziek bent).
Zwetend kwamen we op het nippertje op tijd aan om onze vlucht te halen.

Op KTM hadden we wederom 3 uur de tijd om onze vlucht naar
Nepalgunj te halen. Wederom tijd zat, zou je denken. Maar van Babs haar tas was
geen spoor. Maar de medewerkers wisten te vertellen dat haar tas op onze
oorspronkelijke vlucht met Jet airways zat, maar dan 24 uur later. Dus we
moesten 2 uur wachten tot dat die vlucht binnenkwam en dan zou haar tas daarbij
zitten. Niet dus. Uiteindelijk weer KEIhard moeten rennen om onze vlucht naar
Nepalgunj te halen. Van Babs haar tas ontbrak elk spoor. Natuurlijk alle nodige
formulieren ingevuld, zodat air Frans het kon regelen. We moesten op het KTM
vliegveld naar een andere "vleugel" om naar de binnenlandse vluchten
te komen. Het was echter niet erg duidelijk waar we nou heen moesten. We renden
maar wat in de richting die ze aangaven, richting een gebouw wat in de stijgers
stond, zonder muren en vloer. Dat gebouw moesten we blijkbaar in.
"binnen" leek het wel een onverharde parkeerplaats met modderplassen
en gaten enzo. Maar dit was goed. Dit was het National airport. Een mini
vliegtuigje met 30 zitplaatsen stond klaar. Er waren maar 15 zitplaatsen bezet.

Op Nepalgunj werden we gelijk opgehaald door een mannetje
van Tiger Tops. Eindelijk. Ik kon mijn tas zo meenemen uit het vliegtuig en we
konden gaan rijden. Nog een klein tochtje van 3 uur met de auto, en we konden
eindelijk ontspannen. Onderweg zagen we plotseling 2 wilde olifanten de weg
oversteken. Heel gaaf!! Ons geluk kon beginnen.



We werden heel hartelijk ontvangen bij Tiger Tops. Jacques (onze begeleider) en
nog een hele groep Nederlanders die hadden bijgedragen met het opzetten van het
BioLab waren er omdat de "grand opening" van het biolab gisteren was.
Het BioLab zal voor 5 maanden onze thuis worden. Het lab heel basic. We hebben
een koelkast, een fornuisje, een microscoop, wat petrischaaltjes, pincetjes,
prepareernaalden, etc... een tafel en wifi. Onze slaapkamer zit in het zelfde
gebouw, evenals onze badkamer (zie foto). Allemaal prima. Het is net gebouwd
dus het is best luxe. Hiermee kunnen we best uit de voeten de komende maanden. (Aagezien
het zo nieuw is, is het nog niet gekoloniseerd door gekko's. Dat
kolonisatieproces heb ik gisteren maar even een handje geholpen, om de muggen
tegen te gaan. Nu hebben we 3 gekko's.)

We gingen gelijk aan tafel en hebben super de luxe gegeten. Google maar eens op
tiger tops karnali lodge. Daar krijg je een impressie van wat de lodge gasten
eten. Na het eten zijn we gauw gaan douchen en naar bed gegaan. Ik was nog
steeds erg ziek en moest heel hard hoesten dus heb amper kunnen slapen.



We
zijn de volgende dag het National park in gegaan. Krokodillen, apen etc gespot.
Heel mooi allemaal. Toen we terug waren hebben we een rondleiding gekregen van
het terrein hier. Onder andere langs de olifanten waar wij de komende 5 maanden
ons veldwerk mee zullen gaan verrichten. Ze staan gewoon in een rijtje
geparkeerd, 10 vrouwlijke olifanten, allemaal onder een eigen afdakje. Elke
olifant heeft zijn eigen chauffeur (een mahut). De mahuts zijn altijd bij hun
olifant. Ze slapen en eten zelfs bij hun olifant. De olifanten doen precies wat
ze zeggen. De volgende dag gingen we voor het eerst met de olifanten naar ons
onderzoeksgebied. Als de mahut een paar kreten uitslaakt "heuy,
heuy!" gaat de olifant liggen (zie foto, die heb ik gemaakt vanaf de
andere olifant). Dan kan je via de achterpoot, dan via de staart en de rug
omhoog klimmen. Dan zegt de mahut weer wat, staat de olifant op en gaat hij
lopen. De mahut zit met zijn blote voeten in een soort touw en zit constant met
zijn tenen achter de oren van de olifant te kriebelen. Zo vertelt hij de
olifant wat ze moet doen. Heel grappig om te zien. Het is nog best een
inspanning om stabiel te blijven zitten. Het is toch echt iets heel anders dan
een paard mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font:
minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">J.

Op de derde dag dat we er
waren begon het "Holy festival". Een drie dagen durend festival
waarin iedereen elkaar aan het onder kliederen is met geleurd poeder. Op de 2e
dag van het festival werden we uitgenodigd om mee te gaan. Natuurlijk deden we
dat. Ik was al bijna opgeknapt, dus dat moest wel kunnen. Hop, in de auto, wij,
Maayke (een ander student die hier 3 maanden zal zijn) en Mari (die hier 2
weken is) en 12 locals. We zaten dus met ons 18en in en op een 8 persoons auto!
minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;
mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">J Zo het dorp in. We
gingen naar de kleine dorpjes waar de vrienden van de locals woonden. Het
festival houdt eigenlijk in dat je langs al je vrienden gaat, hun gezicht
bekliederd met poeder en "happy holli" roept, soms even wat local
whine of local "brandy" drinkt, even danst op de muziek die ze soms
aan hebben staan (veel te hard voor de boxen en dus compleet overstemd), en
vervolgens naar de het volgende adres gaat. In sommige dorpjes werden we echt
overladen met mensen die met ons op de foto wilden. 8 vrouwen die aan me
trokken en plukten en kinderen op mijn nek. Heel grappig!

Aan het eind waren we compleet gekleurd. Ik ging nog even naar de dokter in
dorp voor hoestdrank. De dokter had een compleet blauw hoofd! 😊

We zitten vlak bij het dorpje Thakurdwara. Een klein, vredig
dorpje met een paar winkeltjes. We hebben 3 fietsen gekocht zodat we op de
fiets naar het dorp kunnen. Er zijn
super veel fietsen hier. Er zijn zelfs "fietspaden". Het is hilarisch
om te zien dat, wanneer je midden in de jungle zit, in het national park, je
ineens een groepje mensen met knalgele en pimpelpaarse omafietsen tegenkomt.
Zij zijn dan bijvoorbeeld gras aan het snijden om de daken mee te bedekken.

Overdag is het een graad of 30. 's Nachts is het een graad
of 12. We gaan langzaam aan richting het warme seizoen waarin temperaturen van
45 graden geen uitzondering zijn. Daarna komt de moesson. Nog warmer, maar
vooral natter. Nu nog even genieten van de koelte dus.

Inmiddels is het dinsdag. We zijn hier nu precies een week.
We zijn al redelijk gesetteld en kennen al een paar woordjes Nepali. Gelukkig
is mijn gezondheid inmiddels weer op 95%! (MISSING)Ik had het even flink te pakken, en
die zware reis heeft het beter worden niet bespoedigd en het slaapgebrek al
helemaal niet. Maar, nog 5%!t(MISSING)e gaan, over 2 dagen ben ik weer 100%!m(MISSING)inor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;
mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Wingdings;">J. We eten niet meer met
de lodge mee, maar nu met de staff. Dus eigenlijk gewoon met de locals. 's
ochtends toast met ei, 's middags en 's avonds dahl met rijst en groente, elke
dag een klein beetje variatie, maar niet veel. Toch is het best wel lekker! 2
keer in de week kunnen we kiezen tussen een stukje kip of pork erbij.

Oja, en we hebben in de Telegraaf gestaan van een paar dagen geleden! Er was een journalist die heeft wat foto's gemaakt. Dit is de link, rechts onderin een stukje over ons: http://www.pressreader.com/bookmark/O0YARQCRTAS/

En in Augustus komt er een stuk over ons in de National Geographic!!

Nou, dit was het voor nu. Volgende week zal ik weer wat
typen. Maar dat ietsje korter, want dit was wel een erg lang verhaal zie ik! 😉



Groetjes!

---