Goa en werk

---

Dag iedereen,

Het is weer even geleden dat ik nog eens iets in mijn blog heb geschreven en dus wordt het dringend tijd voor een update. Ik ben al 2,5 week terug in India en er is ondertussen al het één en ander gebeurd. Allereerst ben ik van Delhi naar Jaipur gegaan om mijn papieren voor de Foreign Registration Office in orde te brengen; zoals te voorspellen was dit een hele wirwar! De FRO in Jaipur is gelegen in het politiecommitariaat, of toch datgene dat daarvoor moet doorgaan. Het is eerder een soort bunker, zonder enige vorm of daglicht, waarbij oude tafels, stoelen en kasten dienst doen om de grote stapels papier te kunnen dragen. In het land van de communicatietechnologie is het natuurlijk ondenkbaar dat de politie beroep zou doen op een computer; veel te effectief voor de politie! De reden hierachter is eigenlijk de corruptie; indien alles op een computer staat, kan men niet meer zo goed valsspelen dan dat men dat nu doet. Iedereen wil geld verdienen aan de arme burger die de politie nodig heeft; en nog meer aan alle rijke mensen die de bescherming van de politie gebruiken om hun eigen daden te verbergen.

Na mijn avontuur in Jaipur werd ik naar Goa gestuurd; Goa ligt in het zuid-westen van India en heeft prachtige stranden. Bovendien heeft het - ondanks dat het hier nu winter is - een heel warm klimaat. De gemiddelde dagtemperaturen schommelen hier rond de 25-30 graden; meestal vergezelgd van een stralend blauwe lucht. Om deze redenen is Goa een heel toeristisch gebied, waar buitenlanders zoals ik, eerder regel dan uitzondering zijn. Eigenlijk zijn er hier maar twee soorten buitenlanders (spijtig genoeg!); Britten en Russen. De Britten die hier rondlopen, zijn bijna allemaal gepensioneerd; zij leven hier van hun pensioen als een God in Frankrijk, aangezien het leven hier heel goedkoop is. Bovendien zijn er ook een aantal mensen die hier leven van de sociale zekerheid; de winter spenderen ze in Goa en leven erop los - in de zomer gaan ze terug naar GB en werken ze voor 6 maanden om in orde te zijn met de sociale zekerheid. Ongelooflijk toch! De Russen die hier zijn, zijn van tweeërlei soort. Je hebt de gezinnen, die hier op vakantie komen omdat het hier goedkoop is en omdat ze gemakkelijk een visum krijgen. Maar je hebt ook de jonge kortgerokte meisjes, die hun diensten aanbieden op zoek naar veel geld.

Ondanks het feit dat ik onfortuinlijk tussen deze twee bevolkingsgroepen ben terechtgekomen, heeft Goa ook veel voordelen. De mensen zijn hier gewoon aan toeristen en dus ben ik absoluut geen speciale persoonlijkheid meer: geen mensen die je lastig vallen omdat je een buitenlandse bent, die je raar aankijken of bepaalde onverstaanbare dingen tegen jou roepen - dat bestaat allemaal niet in Goa. In de plaats daarvan krijg je hier vele restaurants en bars die voorzien zijn op buitenlanders; en zijn er ook een heleboel winkels die geimporteerde producten verkopen, zoals wijn en bier, kaas, olijven, mayonaise, diepvriesproducten, vlees, vis, ... . Alle praktische problemen die ik ervoer met mijn verblijf in Rajasthan zijn hier grotendeels onbestaande!

Momenteel verblijf ik in een huis, dat is gehuurd door BMIT, gelegen op een privaat domein waar ook andere huizen aanwezig zijn. Al deze huizen en appartementen hebben een gezamelijk zwembad, waar ik dus - joepie! - ook gebruik van kan maken. Het huis waarin ik woon is voorzien van alle westerse luxe: een wasmachine (!!), een microgolfoven, een ijskast, een waterkoker, een tv, ... Ik moet eerlijk bekennen dat het verschil groot is met mijn vorige verblijfplaats; deze luxe had ik nooit verwacht en ze doet me soms zelfs heel verwend aanvoelen, wetende dat vele andere mensen het in deze buurt een heel stuk slechter hebben.

Mijn werk doe ik van thuis uit. Aangezien ik niet moet samenwerken met andere collega’s (of toch zeer weinig), maakt dat dus eigenlijk geen verschil met vroeger. Ik heb een hele lijst waaraan ik te werken heb, waarvan ik jullie een kort overzichtje zal geven. Allereerst moet ik BMIT door het accreditatieproces van ACBSP loodsen, een Amerikaanse organisatie die Business Schools accrediteert. Dit proces duurt ongeveer 3 jaar en vraagt veel voorbereidingswerk en aanpassingen aan de structuur van BMIT. Daarenboven ben ik bezig om een zomerprogramma voor internationale studenten te organiseren. Dit programma zou deze zomer moeten doorgaan en dus moet alles snel gebeuren. In begin februari heeft BMIT trouwens een congres gepland, waarnaar mensen vanuit het hele land komen. Ook dat vraagt voorbereidingswerk. Daarenboven werken we met BMIT aan een nieuwe website, waarvoor ik verantwoordelijk ben voor het schrijven van een aantal teksten en mede suggesties maak in verband met de opmaak.

Daarbuiten ben ik nu ook begonnen met het leren van Hindi, de nationale taal van India. Ik heb het alfabet reeds onder de knie: heel moeilijk en zeker niet te onderschatten. Nu al de rest nog... Ik ben eens benieuwd hoe vlot dat loopt.

Daarnaast wil ik jullie ook mijn eerste ervaring op de weg in India meegeven. Ik heb hier dus geleerd om auto te rijden; een hachelijke onderneming maar tegenwoordig lukt dat al vrij goed. Alles is hier natuurlijk links, wat even een aanpassing is, vooral het schakelen. Als je dat altijd gewoon bent geweest met je rechterhand is dat even wennen, maar uiteindelijk lukt dat wel. Gelukkig is de versnellingsbak nog steeds in dezelfde volgorde (de eerste versnelling is dus ook links, en niet rechts zoals je zou verwachten als men alles omdraait) en ook de koppeling, rem en gas hebben dezelfde volgorde. Het grootste probleem is eigenlijk het verkeer zelf; iedereen loopt op straat zonder te kijken en het is overal heel druk. Na een paar keer leer je daar gelukkig mee omgaan en dan valt dat allemaal dus best mee.

Voila, dit was het voor nu; ik wens jullie veel plezier in het koude België en kom snel weer met meer nieuws!

Groetjes,
Annelies

---