De Volksrepubliek Vietnam

---

Nu even geen foto's...De meeste computers en internetverbindingen in Vietnam zijn van dermate kwaliteit, dat het uploaden van foto's vrij lastig is. Woensdag heb ik toch wel een van de vreemdste (en toch ook wel grappigste) dagen van mijn leven gehad. Ik had een druk schema: 's ochtends moest ik naar mijn kleermaker om aanpassingen aan mijn pak te laten maken. Tijdens de taxi-rit ernaar toe begon het al: de chaffeur leek al wat aan de jolige kant en halverwege stopte 'ie om een paar shotjes wiskey te nemen. Uiteindelijk hebben we wel lol gehad. Toen hij wat blauwe plekken op mijn benen zag en ik vertelde dat het van het kickboksen was, kon het niet meer op. Hij was ooit een kickbokskampioen geweest en liet me al zijn littekens zien (tijdens het rijden). Na de kleermaker moest ik mijn camera ophalen bij het kantoor van Canon. Maar aangekomen bleek dat ze de reparatie nog moesten uitvoeren. Dit was nogal stressen omdat mijn vlucht naar Hanoi aan het begin van de avond was. Het kan in de spits van Bankok 2.5 uur duren om de stad uit te komen. Maar na wat gescheld (vermengd met wat juridische termen) gingen ze aan het werk en mijn camera was op tijd klaar. Daarna dus mijn vlucht naar de Volksrepubliek Vietnam, waar ik twee Noorse meiden uit Koh Pagnan zou onmoeten. De vlucht was 2 uur vertraagd. Ik landde rond 11 uur in Hanoi. Toen nog door de paspoortcontrole. De beambte (een mannetje in een groen uniform dat veel te groot was) heeft ongeveer een half uur naar mijn paspoort zitten turen. En dan begin je te twijfelen of je visum wel geldig is.... Maar uitendelijk was het goed. Dan nog een taxi om Hanoi in te komen. En daar was het volgende stress-momentje: mijn pinpas deed het nergens meer. Ik had nog een creditcard, maar die worden niet zo vaak geaccepteerd in communistische landen. Dus heb ik mijn laatste Bath (Thais geld) maar ingewisseld voor Dong (Vietnamees geld). Ik had het adres van het hotel waar de meiden verbleven op een briefje in mijn zak, maar dat was natuurlijk verdwenen toen ik het nodig had. Ik wist nog dat ze in het historische centrum zaten en dat het iets met 'tong 56' was. Dus ben ik maar door het totaal verlaten centrum van Hanoi gaan banjeren (het was 12 uur en er was NIEMAND op straat). Toen ik het op wilde geven, zag ik opeens op A4tje op een garagedeur de naam 'Emile' staan. Het was een briefje van de Noorse meiden en de garagedeur was de ingang van het hotel. De 'receptie' was al om 10 uur dichtgegaan en ik moest maar hard op de garagedeur bonzen. Er deed een jongen open die blijkbaar op de tafel van de 'receptie' had liggen slapen. Ik wist nog wel dat ze in kamernummer 4 zaten, waar ik ze dan ook uiteindelijk aantrof.... Wat een dag!

---

Comments

[Melissa en Remy]

What's in a day!
Hey Emile, we zullen je niet lastig vallen met onze dagelijkse beslommeringen want die vallen in het niet bij jouw verhaal! Echt ongelofelijk wat je allemaal meemaakt. Belangrijkste is dat het goed met ons gaat en dat we het leuk vinden om je verhalen te lezen! We missen je wel hoor! Veel plezier de aankomende tijd in Vietnam en daarna op naar een meer ontwikkeld land want we willen natuurlijk wel wat foto's zien ;) Dikke zoen van Melissa en Remy