Farang

---

Sawadieka! Dit betekent hallo in Thai. Daarbij maak je een buigend gebaar met je handen gevouwen bij je neus. En wij worden farang genoemd. Dat betekent iets in de trant van 'witte mensen'. Een van de enige woorden die ik begrijp.

We zijn nu in Maha Salakham. Een plek waar niet veel buitenlanders komen, dus overal waar we komen worden we aangekeken en nagestaard. Het was even wennen om over in de belangstelling te staan, maar het went snel.
Overal willen mensen ook met ons op de foto. We werken hier veel op de universiteit, waar we Engelse les geven. We voeren drama's op, delen onze getuigenis, doen spelletjes en in kleine groepjes oefenen we Engels. We geven les aan 3e jaars, maar hun Engels is erg slecht. Ze leren vooral Engels lezen, maar spreken en begrijpen is erg moeilijk. Zelfs een eenvoudig gesprekje over je familie en je hobby's is moeilijk. Het is dus telkens improviseren en niet altijd even leuk, maar aan het eind van elk groepje ben je toch een stukje verder gekomen en heb je weer wat meer geleerd. Na elke les wil iedereen met ons op de foto. Erg leuk. Volgens weekend heeft YWAM Maha Salakham een kamp voor alle studenten, waar we spelletjes zullen spelen en weer in groepjes Engels zullen oefenen. Tot nu toe hebben 22 mensen zich opgegeven. Dat klinkt als erg weinig, maar voor hier is het veel. Naast ons team zullen ook 2 Koreaanse teams mee gaan. Op onze base is een team uit Korea, en op een base een uur hier vandaan is een Koreaanse DTS op hun outreach. Zij zullen allemaal naar het kamp komen. Ik heb gemerkst dat Koreanen heel grappig zijn, dus dat wordt een geweldig weekend!

Gisteren zijn we eerst naar de kerk geweest. We dachten dat we geen vertaling zouden hebben, maar vanuit het niks kwam een man naar ons toe met de meededeling dat hij zou vertalen! Zijn Engels was best goed. Dus ipv een uur uit je neus eten konden we nu gelukkig iets meekrijgen van de dienst. We statistieken zeggen dat 1% van de Thaien christen is, maar waarschijnlijk is het meer dan dat. Op veel paspoorten staat dat mensen boedhist zijn, maar veel mensen die Christen worden veranderen dit niet, omdat dit in hun nadeel werkt bij het zoeken van een baan of bij een promotie. De statistieken maken gebruik van deze informatie, maar is dus niet correct. Hoeveel christenen er in Thailand zijn is dus niet bekend. De kerk waar we gisteren heen gingen had ongeveer 20 mensen. En de liederen waren in het Thai, maar sommigen herkende ik. Heel bijzonder om zo'n dienst bij te wonen. Na de dienst ging de hele gemeente samen eten, maar omdat wij gasten waren werd voor ons speciaal een tafel en stoelen buiten gezet en werden we bediend. We voelden ons hier niet heel gemakkelijk bij, maar dit is hun cultuur. Je wordt hier overal heel goed ontvangen. De Thaien zijn heel gastvrij, maar veel meer gereserveerd. Westenaren zijn veel meer extrovert, de Thaien zijn introvert. Je zult nooit een Thai op straat zien dansen en zingen of schreeuwen van opwinding. In Thailand is het behouden van je reputatie heel belangrijk, dus ze zullen er alles aan doen om hun reputatie te behouden.
Iets anders wat me opvalt is het aantal " travestieten" hier. Ze worden ladyboys genoemd. Jongens die zich kleden en opmaken of soms alleen opmaken als een meisje. Dit is heel populair in Thailand en je komt het overal tegen: op de universteit, in de winkel, in restaurants. Het is een trend geworden, wat me best zorgen baart. Deze generatie is heel erg op zoek naar hun identiteit, maar zoekt het helaas in de verkeerde richting. Een gebedspunt dus.

Na het bezoeken van de kerk zijn we naar monkeytown gereden. Een park waar de apen letterlijk loslopen! Sommigen waren agressief en een aantal keren werden we bijna aangevallen! Maar de lieve aapjes aten uit onze handen! Geweldig! Dus na dit avontuur hebben we een uur gereden naar een weeshuis, van YWAM. Dit weeshuis heeft momenteel 25 kinderen, tussen de 8 en 18 jaar. We hebben spelletjes met hen gespeeld en foto's genomen. Wat een geweldige maar ook trieste ervaring. Ik ben blij dat er mensen zijn die fulltime voor deze kinderen zorgt en hen liefheeft. Maar er zijn veel wezen in Thailand, soms omdat ouders hun kind niet willen of omdat ze er niet voor kunnen zorgen. Sommige ouders mishandelen hun kind met opzet om zo meer geld op straat te kunnen verdienen. Het doet pijn om dit te horen en te zien. Elk kind heeft recht op liefhebbende ouders en een familie, maar helaas is dat in Thailand absoluut niet vanzelfsprekend. Maar ik ben dankbaar dat er mensen zijn die alles opgeven en naar Thailand verhuizen om voor deze kinderen te zorgen! Ze waren zo mooi en blij met alles wat ze hadden, zelfs al was het maar een kom met rijst! We kunnen veel van deze kinderen leren.

De tijd hier in Thailand is goed, maar soms ook moeilijk. Je merkt toch dat je ver van huis bent. En je bent met een team, je bent altijd bij elkaar wat soms voor frustratie kan zorgen. Maar we doen het goed als team, praten regelmatig, bidden met elkaar en hebben lol. En als het soms even moeilijk is, dan trek je je even terug als het mogelijk is en heb je een lang gesprek met God. En Serieus, dat doet wonderen! Ik ben heel dankbaar om hier te zijn en de mensen hier te kunnen helpen en lief te hebben voor wie ze zijn!

Heel veel liefs vanuit het mooie en warme Thailand.

---