Advertisement
Published: January 9th 2007
Edit Blog Post
Direct na het Hilton zijn we doorgereden naar een nieuwe verblijfsplaats, erg sjiek allemaal, maar deze keer niet om een beetje de rijke toerist uit te hangen in het zwembad etc. Dit keer ging het om een ziekenhuis, het beste van Thailand en door Newsweek uitgeroepen tot een van de 10 beste ziekenhuizen buiten het Westen.
Angelique kreeg in China wat last van haar maag en we besloten het hier in Bangkok te laten bekijken. Dit werkt compleet anders dan in Nederland; je kunt online aangeven wie je wil spreken en dat wordt dan geregeld binnen 2 dagen. Zo hadden we binnen 2 dagen een afspraak (zonder zelfs maar te bellen) met een maagspecialist, zo iemand waar je in Nederland 2 maanden op moet wachten. Na een kort gesprek wilde de arts meteen met een cameraatje aan een draadje de maag en darmen van Angelique bekijken. "Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" vroeg ze. We hadden net geluncht, dus zei ze "Oh, dat is jammer, dan moeten we het morgen maar doen!" De volgende dag werd Angelique onderzocht en bleek dat ze licht ontstoken slijmvlies had, niets bijzonders. We kregen ook meteen de DVD mee met de film van
de maag en darmen van Angelique!
Maar het ontstoken slijmvlies verklaarde niet waarom Angelique last had van haar maag, dus ze stelde voor het verder te onderzoeken. Dit duurde deze keer een paar dagen, met een echoscopie etc. Vervolgens kregen we te horen dat ze galstenen heeft en een dermoid cyste. Wij hadden er nog nooit van gehoord maar toen ze vertelde dat het een soort tumor was schrokken we ons dood. Volgens de arts was de kans klein dat hij kwaadaardig was, maar we zijn natuurlijk gigantisch geschrokken en hebben alles opgezocht op internet en Angelique heeft haar arts gebeld en gemaild. Het soort tumor bleek heel normaal te zijn (hij zit bij de eileider en komt bij veel vrouwen voor), maar hij was vrij groot, dus moest er in elk geval uit. Na overleggen met de arts in Nederland leek het ons het beste hem hier in Bangkok te laten verwijderen.
Omdat Angelique een paar dagen later 40 werd hebben we de operatie doorgeschoven naar de 23e (dec). De arts keek in haar agenda en zei "Tja, morgen wordt moeilijk maar daarna kan het elke dag behalve op vrijdag".
De operatie verliep prima en meteen na de
operatie kwam de arts langs om Lucas te vertellen dat alles goed was verlopen en dat het inderdaad een goedaardige tumor was (we hadden al die tijd in de spanning gezeten). Wat helemaal idioot was was dat ze achter de computer ging zitten en Lucas meteen de foto's liet zien van de operatie en de tumor die eruit was gehaald, allemaal een paar minuten geleden!
We hadden het nog bijna niemand verteld; alleen de arts van Angelique, Ann (vriendin van Angelique) en Mark (beste vriend van Lucas) wisten het. De dag na de operatie checkte Lucas zijn mail en zag tot mijn stomme verbazing een mailtje van Mark: ik kom morgen in Bangkok aan! We waren helemaal ontroerd, ziekenbezoek uit Nederland en dan nog wel op eerste kerstdag ook!
We hebben gezellig met z'n drieen kerst gevierd, compleet met een kilo drop (het belangrijkste cadeau van Mark), een droge Thaise kerststol zonder spijs, Toblerone en bier!
Angelique herstelt voorspoedig, alhoewel het een zware operatie is en het 3-4 weken duurt voor je weer helemaal normaal kunt lopen. In Thailand hebben ze daar weer hele andere ideeen over dan in Nederland. Na drie dagen zei de arts, "En, ga je al
naar huis vandaag?" Dit terwijl Angelique nog helemaal niet zelf kon lopen en je in Nederland 5-7 dagen in het ziekenhuis moet blijven. Zodra het lopen wat beter ging zijn we (op dringend verzoek van Angelique) meteen weg gegaan en hebben ons gesetteld in het low-budget ghetto tegenover een goed restaurant en naast een internet-cafe. Het lopen gaat steeds beter, als het goed is kunnen we over een weekje weer expedities ondernemen.
Mark is nog een week gebleven en heeft met Lucas nog een paar duizend foto's gemaakt op expedities door de stad (en dat ondanks de kou, het kwik zakte tot 29 graden overdag).
Met oud en nieuw waren ook Ronald en Melissa weer in de stad, zodat we met 5 personen van vorig jaar weer oud en nieuw konden vieren. De rest liet het afweten, tamelijk flauw!
Rond negen uur, toen we toch wel het eerste vuurwerk verwachtten, hoorden we via het internet dat er in plaats daarvan 8 bommen waren afgegaan. Het was volstrekt onduidelijk waarom, en dat is het nog steeds - niemand heeft de aanslagen opgeeist.
Al het vuurwerk en festiviteiten werden geannuleerd en om 12 uur zaten we elkaar een beetje vertwijfeld aan te
kijken. Er was niets te horen, niemand deed wat; zouden we ons een uur vergist hebben. Nadat we allemaal de tijd hadden gecheckt zijn we toen maar gaan juichen en elkaar de beste wensen wensen. Gelukkig was er nog een groepje Amerikanen die dat ook deden, want voor de rest bleef iedereen gewoon zitten alsof het geen nieuwjaar was, heel eigenaardig. Verderop in het ghetto speelde er een bandje Thaise smartlappen (een repertoire van ongeveer 3 nummers), maar ook dat was om half een afgelopen, dus toen zijn we maar gaan slapen.
Advertisement
Tot: 0.051s; Tpl: 0.013s; cc: 6; qc: 24; dbt: 0.0274s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb