Advertisement
Published: November 8th 2008
Standing in Awe for Giants
In het midden (die grijze) de Everest en rechts de geweldige Nuptse!Yes, we're back na drie weken hemelse nabijheid. Net achter de rug: de tot nu toe tofste trek ooit en het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van deze zes maanden.
Drie weken Drie weken in totaal duurde de trek. Drie weken overweldigend natuurschoon. Drie weken omhoog en omlaag, vroeg opstaan, eenvoudig eten, hoge en kale passen, +/- 6 uur lopen per dag, diepe dalen, woeste rivieren, zweterige hitte, snotterige kids, traditionele sherpa's, groene en gele rijstvelden, verkleumde handen, nachtelijke plasacties, hete citroenthee, niet-warm-te-krijgen-tenen, geurige porters, besneeuwde 7-en 8000-ers, verbroederende lodges, snijdende wind en medetrekkers van allerlei pluimage. Om maar wat dingen te noemen!
Het ongelijk van de Hypogonder Vooraf aan de trek maak je je, als rechtgeaard hypogonder, nogal druk over van alles. Houden de enkels van Margaux het wel? Vinden we drie weken banjeren wel leuk? Krijg ik halverwege geen piri? Dondert de zool niet van mijn bergschoenen, die er al wel behoorlijk gehavend uitzien? En meer van dat soort vragen.
Achteraf blijkt dat alles het nog goed doet. Sterker nog: alles doet het beter dan ooit tevoren! Met onze knieen kraken we kokosnoten. Met de longen blazen we autobanden vol. En we beschikken over voldoende
DAAR IS IE....
De eerste blik op de Everest van de Renjo La Pass natuurlijke EPO om een heel peloton verdacht te maken. Tot slot reikt onze moraal tot net iets onder de top van Sagarmatha (Mt. Everest). Hoog dus!
Bij deze dus een verslag van de tocht die begon als de tocht naar Everest Base Camp, maar die dagelijks een nieuw verloop kende.
Van Jiri naar Namche In ieder geval startte de tocht met een 8-daagse culturele aanloop van Jiri naar Namche Bazaar. Deze tocht is het eerste gedeelte die de eerste mountaineers (rond 1950) allemaal moesten ondernemen om aan de voeten van de hoogste bergen te komen. Inmiddels is de route overbodig geworden door de aanleg van een vliegveld op 1 a 2 dagen lopen van Namche Bazaar. De meeste trekkers nemen vandaag de dag het vliegtuig waardoor de weg van Jiri naar Namche redelijk rustig is. Dat is lekker. Een groot voordeel van deze tocht is dat het een goede voorbereiding is voor het natuurlijk spektakel dat na Namche begint. Een betere gewenning aan de hoogte en betere fysieke aanpassing aan losse, gladde, grote en kleine stenen waaruit de paden bestaan. Deze eerste dagen gaan vooral omhoog en weer omlaag. Sommige dagen alleen omhoog. Sommige dagen alleen omlaag. En
Kinder-arbeid
Onderweg van Jiri naar Namche sommige dagen (dit zijn de zwaartse) gaan voordurend omhoog en omlaag. Dodelijk vermoeiend, maar erg voldoeninggevend.
Onderweg Onderweg loop je langs pitoresque dorpjes die zelfs wat weg hebben van dorpjes in de Alpen. Je zou verwachten dat je langs stoffige hutjes loopt, maar dat is dus niet zo. Nepali lijken het hier goed voor elkaar te hebben. Bijna overal is stromend water en electriciteit. Scholen, winkels en velden vol met groente, rijst en fruit. Ook de lodges waarin we slapen zijn van alle gemakken voorzien. Eén avond slapen we in Junbesi zelfs in de kamer waar Edmund Hillary (eerste Everest bedwinger) geslapen heeft. Stoffige hutjes (Bhattis, kleine familie hotelletjes) zijn er ook wel en incidenteel slapen we hier ook wel in, maar deze zijn over het algemeen meer ingericht op voor de 'porters' die je gedurende de hele tocht passeren en/of passeert.
Porters Deze porters zijn wel een verhaal apart. Porters zijn de vrachtwagens van Nepal, alleen gaan deze te voet met enorme ladingen (80 tot 100 kilo) op hun hoofd en schouders. Echt belachelijke ladingen over deze ellendige paden. Volgens mij zijn zij te vergelijken met hoe marskramers er 300 jaar gelden in Europa bijliepen. Zelfs kindjes
Borstvoeding
Onderweg van Jiri naar Namche van 12 lopen ermee en dit lijkt voor hen hun toekomstbeeld voor de komende 50 jaar. Bar. En wij maar zeuren over onze comfortabele rugzakken van 12 kilo. Hun ladingen bestaan uit zo ongeveer alles wat de bewoners van deze Khumbu vallei nodig hebben. Fruit, batterijen, nep-bloemen, bier en ontzettend smerige hompen vlees om maar wat te noemen. Een lopende SRV en Blokker ineen, zeg maar. De kleine potiige porters zijn ontzettend vriendelijk, maar gaan naast hun belachelijke vracht onder nog een nadeel gebukt: ze meuren enorm.
Namche Bazaar Goed, na acht dagen, een koortsaanvalletje, wat dia en veel verbrand vet kom je aan in Namche Bazaar. Het economisch en toeristisch hoofdstadje van de regio en voor velen het echte startpunt voor de show die gaat beginnen. Eerst een douche, wat bier en pizza! De laatste inkopen worden gedaan en de route wordt nog eens grondig gewijzigd na nieuwe informatie van medereizigers.
De route Die route bestaat voor veel trekkers uit de weg naar Gokyo of naar Gorak Shep. Beide met als eind- en hoogtepunt uitzichten op de Mt. Everest. Deze wegen zijn in deze maand (nog nooit waren hier zoveel toeristen!) te vergelijken met de Kalverstraat en
Oma
Onderweg van Jiri naar Namche de Leidse straat, zo wordt ons verteld. Omdat we geen zin hebben om in een optocht mee te lopen, besluiten we om om deze snelwegen heen te lopen en wel de hoogtepunten mee te pakken. De b-wegen dus, die minstens net zo fraai zijn, iets zwaarder maar dus praktisch geen ander verkeer kennen.
De eerste pas Na twee dagen relatief rustig doorlopen volgt op de derde dag de eerste serieuze pas. Hatsjee, alstublieft, de Renjo La, 5360 meter. Duizend meter omhoog, temperatuur rond het vriespunt en met 12 kilo op je rug (waar ik regelmatig behoorlijk wat last van heb). En dit keer geen hulp van goedwillende ezels. Auw. Iedere stap dichter bij de top wordt zwaarder. Je benen, hart en longen schreeuwen om zuurstof. Maar die zit er niet in de lucht. Tenminste: op 5000 meter hoogte zit er nog maar 50%!z(MISSING)uurstof in de lucht vergeleken met zeeniveau. Het enige wat erop zit, is om de 5 meter uit te rusten en te kijken naar de prachtige witte reuzen om je heen.
Maar dan, na vier lopen, moet je nog maar twee stappen doen. Eén....pffftt....twee en.....
HALLELUJA .....er opent zich een uitzicht voor je dat geen
Snotneuzen
'Pen, Chocalate, Balloon.....' gelijke kent. In je geheugen zoek je naar vergelijkingsmateriaal, maar dat is er niet. Aan de overkant van de vallei zie je in volle glorie de Everest, Lohtse, Nuptse, Makalu om maar een 8000-ers te noemen. Naast je staan lagere bergen die groter en fraaier lijken vanwege hun nabijheid. Je ziet verstilde rivieren in de vorm gletsjers die enorm veel puinsteen vervoeren. Je ziet turquoise meren. Je ziet op de top vrolijke slingers van 'prayer flags' die het feest van je geleverde inspanning vieren. En heel in de verte zie je het dorpje Gokyo waar je nog drie uur naar toe moet lopen.
De werkelijke reden Op zo'n hoogte, met zo'n uitzicht en met een zuurstoftekort in je kop worden de zaken ineens simpel, prachtig en helder. Naakte schoonheid die tegelijkertijd eenvoudig, complex, begrijpelijk en onvoorstelbaar is. Tranen in je ogen.... Dit is de beloning, de reden waarom we banen opzeggen en huizen onderverhuren. Dit is geeft zin en is logisch, eerlijk en zo bevredigend. Dit is eigenlijk een van de weinig dingen die een kop en staart hebben. Iets wat je afmaakt, waar opgeven of stoppen ondenkbaar is. Waar je trots op jezelf en op elkaar bent. Waar
Shopkeeper
Onderweg van Jiri naar Namche een beloning zo direct, mooi en krachtig is. Enz.. bla...bla!
Na alle feestelijkheden, sentimenten, contemplatie en pannekoeken met ei begint de glibberige tocht naar meer zuurstof en warmte in de verte beneden. En zo gaat het drie hoge passen en twee viewpoints (allen tussen de 5300 en 5600 meter hoog) door.
Collega's Ook al lopen wij over minder gebaande en gebruikelijke wegen, we komen onderweg wel mensen tegen van allerlei nationaliteiten en allooy. Een bewonderswaardige fransman van 71 (jaja, laat ons niet horen dat je hiervoor te oud zou zijn). Een prettig gestoorde Oostenrijker die pretsigaretjes rookt op Kala Pattar (5550 meter). Een vriendelijke Australier met zijn 18-jarige ADHD porter. Een bijna blinde Engelsman die de stenen op de paden niet ziet, waardoor wij ons minimaal 1000 x lamsschrikken als hij weer eens bijna zijn enkel breekt. Vreemd genoeg veel Oost-Europeanen en veel grote groepen gepensioeneerde Japanners met stofdoekjes voor hun neuzen.
Veel van de andere collega's lopen in groepen met gidsen en porters en maken veelal gebruik van wapentuig (lees: Nordic Walking stokken, die ons vooral onhandig lijken op de onge-effende paden). Porters en gidsen zijn voor veel mensen een uitkomst. Zeker wanneer je minder tijd te
Dromer
Onderweg van Jiri naar Namche besteden hebt en veel geregel niet zelf wilt doen. Zonder gidsen en porters zouden zij niet snel in deze regio lopen. Gidsen regelen veel en kunnen wat vertellen over het landschap. Wij lopen zonder gids en porter en zijn ondanks hun waarde wel blij dat wij dit met zijn tweeen kunnen doen. We hoeven ons niet aan te passen aan groepsdynamica, tempo's van anderen of andere voorgeschreven regels. En uiteindelijk zijn de paden altijd makkelijk te vinden waardoor een gids zijn voornaamste troef verliest. Een porter zou natuurlijk wel handig zijn al zou die ons 'bikkelgevoel' wel ondermijnen.
Lodges Waar de dorpjes en lodges tussen Jiri en Namche nog knus, warm en soms dus Europees aandeden is dat niet meer het geval na Namche Bazaar. De dorpjes na Namche zijn nu echter kleiner, kouder en duurder. De lodges waar we slapen, zijn iedere keer weer een belevenis en vaak maakten we ons druk of er wel slaapplaatsen voorradig waren. Met zoveel toeristen op pad is het bijna vechten om een kamer. Eén avond in Lobuche zijn we te laat en moeten we noodgedwongen slapen in de eetzaal tussen de porters. Leuke belevenis tussen roggelende, schetende en giegelende porters. Van
slapen komt die nacht weinig. Andere nachten hebben we wel een kamer. Nou ja, kamer? Een hokje met triplex muren waardoor je het roggelen, kuchen en scheten van je collega's kunt horen. Gelukkig slapen wij altijd goed in tegenstelling tot veel mensen die last hebben van hoogte-ziekte die gepaardgaat met hoofdpijn, misselijkheid en verlies van eetlust. Ons eetlust blijft redelijk op peil al zijn de menu's beperkt. Gelukkig zijn ze wel uitgebreider dan de Dal Baht (rijst met prut) die ons vooraf is voorgespiegeld. Nu kiezen we vooral uit fried rice, matige macaroni, nuttige noodles en aardappelvarieteiten. 's Ochtends zijn het pannekoeken of andere soorten deeg. Hugo's maag went er allemaal moeilijk aan en het blijft behelpen op de toiletten. Nou ja, toiletten? Wat er voor door moet gaan!
Terugreis Uiteindelijk lopen we 12 dagen door dit geweldige landschap. De laatste twee dagen zijn het zwaarst vanwege het naderende eind en zouden overgeslagen mogen worden. De hoogtepunten zijn achter de rug en terugreizen zijn nooit fijn. Je loopt terug naar de realiteit. Hoewel de komende maanden uit genoeg uitdagingen zullen bestaan, betekent dat allereerst gedonder met het regelen van een vliegtuig (sorry pa en ma, maar we zijn toch
Mrs. Birdflower
neemt de zaken waar tijdens een koortsaanval van Mr.! teruggevlogen vanuit Lukla. Maar feit dat je dit nu leest, betekent dat er niets ernstigs is gebeurd).
Back in KTM Inmiddels zijn we terug in Kathmandu. Man, man, na 12 dagen nauwelijks wassen en al helemaal niet douchen kan je je niet voorstellen hoe lekker het is om weer schoon te zijn. Na 12 dagen deden we niet voor een porter onder. Wat een lucht! Arme mensen die onze was moeten doen! Biestuk en bier zijn andere aanraders, al denkt Margaux daar anders over. Kennelijk was zij fatsoenlijk eten en drinken niet meer gewend en ligt nu nog in het hotel bij te komen van bauchschmertz en een slapeloze nacht. Arme meid. Komt wel weer goed.
Whats next? De plannen voor de komende tijd zijn nog in de maak maar beginnen vastere lijnen te krijgen. Eerst nog een paar dagen KTM en daarna door naar een resort 100km naar het noorden. Daar wachten sauna's, canyoning trips, rafts, boeken en mateloos gerelax. Daarna gaan we door naar Pokhara voor de Annapurna Sanctuary Trek. Wederom 10 dagen hemel. Daarna weten we het nog niet helemaal, al weten we wel dat India dan weer in het vizier komt!
We hopen
dat het jullie allemaal goed gaat! Vooral heel veel sterkte in de mooie herfst en nog meer met de donkere dagen die daaromheen horen. Laat maar horen hoe het gaat.
Veel liefs,
Margaux en Hugo
PS: voor degenen die echt geinteresseerd zijn in hoe we zijn gelopen, hier de route: Namche Bazaar - Thami - Lungden - Renjo La Pass - Gokyo - Dagtrip naar the Fifth Lake - Dragnag - Cho La Pass - Lobuche - Gorak Shep - Kala Pattar - Everest Base Camp - Lobuche - Kongma La Pass - Chuckung - Chunkung Ri - Dingboche - Namche Bazaar - Lukla - KTM
Advertisement
Tot: 0.16s; Tpl: 0.014s; cc: 23; qc: 89; dbt: 0.0779s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Johan
non-member comment
Budha Manche Kho Pit
Namaste , Margaux en Hugo . Dank voor het prachtige verslag, en de wonder schone foto,s ,een feest der herkenning , hier thuis en en toch dat kippevel gevoel. daarvoor dank. Ik geniet mee met jullie. veel plezier ook in de Annapurna . oh ja in Pokhara is langs de lakeside ook de mogelijkheid tot paragliding ...... met de roofvogels......... En ergens in de buurt zit ook nog een merkwaardige Nepalese disco ik meen op een hoekje op de tweede verdieping, met animeermeisjes , drink er een lekkere SanMiguel en verbaas je...... groet Johan