Advertisement
Published: October 16th 2006
Edit Blog Post
De volgende ochtend nemen we een minibus naar Stung Treng, waarna we de ferry naar de overkant van de Mekong nemen. Nu ja, ferry, ttz een gemotoriseerde schuit waar we een plek proberen te vinden tussen kinderen, eenden en andere... De meest ongewone en amusante overvaart ooit! Daar wacht niemand ons op... hmm raar. We hebben nochtans de hele trip geboekt en betaald baar Don Det. We lopen wat verloren rond, spreken mensen aan, maar hun Engels is even slecht als mijn Khmer...
Uiteindelijk blijkt er iemand te zijn die ons zou verstaan. We worden meegetroond naar die dame, onder nieuwsgierige blikken van de dorpbewoners. Daar wil ze ons een ticket verkopen naar de grens, maar we hebben al betaald, wat met een niet begrijpende frons wordt aangehoord. We worden verzocht neer te zitten, en begint het heen en weer gebel. De gezichten klaren op en een man neemt ons mee naar een superchique auto. We gingen toch met de lokale bus? Weer niet begrijpende frons. Moten we weer neerzitten en wachten. Hilarisch gewoon! We vermoeden dat dit een voorproefje zal zijn van wat we in Laos gaan meemaken! Uiteindelijk daagt er een man op, neemt onze rugzakken en loopt ermee
naar een toyota. Euh.. Laos? Hij knikt instemmend, allee da's al een goed teken! We stappen in, en over zijn stoel hangt het uniform van een douane - officier. Dit is zijn bij-job blijkbaar!
We rijden over de meest hobbelige en modderige weg ooit naar de grens, aan de rand van de jungle, betalen de 'administration fee' om uit Cambodia te gaan, en even later in Voen Kham het dubbele om in Laos binnen te mogen. De mooiste en meest afgelegen douane post ooit. Eigenlijk is deze oversteek niet 'officieel' open, maar het is de enige overland, we hebben onze visa en tot nu toe waren er geen incidenten gerapporteerd, so why not. We gaan verder en worden ergens afgezet, geen idee waar, niemand verwacht ons wederom, maar een gast die engels sprak liet ons weten dat er geen chauffeur was omdat niemand op de hoogte was van onze komst. En of hij dan toch kan afkomen? Tsja, dat was niet zeker... En er zouden weldra geen ferries meer zijn naar Don Det ...
Een uur later beslissen we te vragen of hij niemand kent die ons een lift wil geven. Een paar telefoons later komt hij met de
oplossing: hij kent iemand wiens broer een pick-up heeft en vrij is om ons naar zijn kozijn te brengen die een slow boat heeft en ons zal willen overvaren, en dat allemaal voor de som van 20$... Right... Is that the Lao way?! ( Lao people are so honest! hoorden we enkele uren voordien haha!) De pick-up was daar blijkbaar al geparkeerd, de gast komt tevoorschijn van achter de toog van het restaurantje waar we zaten, we springen in de laadbak en schuren weg, we horen nog net " if you have trouble with this man, please go to the police!" haha! Alles ging erna wel smooth hoor... We worden overgezet met een slow boat ( eigenlijk niet gemaakt om passagiers te vervoeren, wel kleinere vrachten, er zijn dus geen zitplaatsen ) en zijn dan eindelijk in Don Det.
Don Det is een van de eilandjes van de Si Phan Don, oftewel ' Four Thousand Islands", een 14km lang labyrinth van eilandjes, rotsen, zandbanken in de Mekong... Dit bijzondere gegeven heeft de zuidelijke lowlands lange tijd behoed zal ik maar zeggen voor invloeden van buitenaf - wat een goeie zaak was tijdens de Amerikaanse of Franse oorlog - waardoor
de traditionele Laotiaanse cultuur en levensstijl lange tijd onveranderd was... De zoetwaterdolfijnen zijn ook hier te vinden, en blijkbaar de grootste watervallen in heel Zuid-oost Azie! Ik ben benieuwd.
Don Det is super... Palmbomen, aarden weggetjes, smaragdgroene rijstvelden... overal kleine houten bungalows, met een kleine veranda en hangmat, zicht op de rivier... We waren wel verbaasd te zien dat er internet was! Nee toch? Er ging toch geen tv zijn, geen auto's, geen electriciteit? We verwachtten dat generators het eiland zouden voorzien van stroom, die regelmatig afslaan, waarna we ons verder zouden mogen behelpen met kaarsen ... Echt basic. Dat sprak mijn romantische inborst dus immens aan, maar de bijbel had weer eens ongelijk. We verblijven in Mr Tho's Bungalows, rustieke bungalows aan de oevers van de rivier, houten muren, een badkamer aziatische stijl, en restaurantje op een terras dat angt over de modderige waters... ik voel me zo'n oude colonale avonturier, maar een decadente dan! en an maken een kleine wandeling naar Sunset Strip- uiteraard om de zonsondergang te zien. We eindigen op het terras van het Sunset Restaurant waar we genieten van de ondergaande zon. We zien dat er Belgische frieten op het menu staan? Juist, de man
is Vlaming, van Harelbeke, en ik ben niet de enige Vlaamse! Een beetje verder zit een ander koppel, Rik en Annelies uit Antwerpen. Zalig om eindelijk nog ne keer Vlaams te spreken! Vree plezanten avond! Kort, maar plezant! Voor 22u liggen we al te maffen, en slapen uit... Zonder gewekt te worden door blaffende honden, krijsende kinderen, verbouwingswerken. Af en toe hoor ik het gezang van een kind, of een boot die voorbijvaart... en dommel ik weer in. Heerlijk uitgerust maken we een wandeling door Don Det naar Don Khon- blijkbaar in heel Laos gekend voor de kokos-, bamboe- en kapokteelt. We wandelen naar de watervallen en door het dorp, waar enkele vervallen Franse koloniale gebouwen verloren staan tussen de houten hutjes. We worden aangesproken door een meisje met een kleiner meisje op haar arm, ze wijst naar Dan's camera. Je moet weten dat we tot nu toe bijna altijd "1 dollar' hebben gehoord als ze een foto van zichzelf wilden, maar ik smelt voor die grote bruine ogen... Ik overtuig Dan, de kleine juicht en roept er nog een paar kleine gasten bij, en dan beginnen de fotoshoots, de ene is al wat verlegener dan de andere, maar alle vier schaterlachen ze als ze zichzelf zien... Super! We wandelen wat verder en worden angesproken door een vrouw die volgens Dan een heels terke gelijkenis vertoont met Jabba The Hutt- alleen wat minder dik, maar niet veel. en toegegeven, de gelijkens is treffend. Oh nee dachten we, wil ze nu dat we betalen voor de foto's van haar klein mannen? Maar ze grijnst en gebaart andere vrouwen te komen kijken, allemaal kijken ze supertrots... Heel toffe ervaring. Een beetje verder zie ik een aap in een miniklein kot... Wat?! Blijkbaar is dit heel gewoon in Laos, een aap of een ander dier uit de jungle te houden als huisdier. Gewoonlijk blijken ze vastgebonden te zijn aan een boom met een koord of een ketting, of zijn ze, zoals deze, gedoemd om te leven in een kooi... Ik had in de rest van Zuid-Oost Azie al kippen en ander levend gevogelte ondersteboven zien hangen, gebonden aan hun poten, en dat vond ik al ziekelijk, maar er bestaan hier blijkbaar geen slagers zoals wij ze kennen, zodat de meeste mensen zelf de honneurs waarnemen om de dieren te transporteren naar hun huis en ze af te maken... Ik heb noghet slechtste niet gezien wordt mij later verteld... Na de wandeling zinken we in onze hangmatten, om te lezen, te filosoferen over de wereld en de Mekong traag te zien voorbijvloeien... wat een luxe! Twee dagen profiteren van een romantische bungalow en farniente in hangmatten, geluk in the middle of nowhere, dat we degusteren met plezier! Later gaan we terug naar het Sunset Restaurant, Annelies en Rik komen erbij, erna gaan we naar de Funky Monkey ( is er niet overal een?). We schuiven aan bij een Australisch meisje en een Kiwigirl, en dat was het begin van een avond van lao-lao ( een populaire drank hier, een soort rijstwhiskey, maar wat rumachtig), politieke discussies ( wat wilt ge als Dan begint over extreem rechts tegen antwerpenaren ), en serieus wat geschaterlach... Jammer dat het de laatste avond is dat we samen doorbrengen, maar het is rendez-vous in de Pallieter... De volgende dag is het vertrekken naar Pakse... het ontwaken was niet zo evident als de dag ervoor... net als we de boot willen nemen zien we Martien! Da's van Sapa geleden! Hij is sinds gisteren toegekomen, en gaat ook naar het Noorden, maar over een paar dagen, hopelijk zien we elkaar in Vientiane of Luang Prabang! Het is snel emails uitwisselen, en dan spring ik in de schuit en varen we noordwaarts, waarna we een minibus nemen die ons naar Pakse brengt. Pakse is de hoofdstad van de provincie, een beetje slaperig, zoals veel Mekong-stadjes... Na een curry ( ja, ik begin wel degelijk verslaafd te worden) neem ik de tijd om te bloggen, zeeen van tijd voor we de nachtbus nemen naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.
Advertisement
Tot: 0.094s; Tpl: 0.01s; cc: 13; qc: 73; dbt: 0.0688s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb