Advertisement
Published: August 5th 2016
Edit Blog Post
Omdat er een flink stel bergen achter Cholpon-Ata die een grandioos uitzicht zouden geven over het meer van Yssyk-Kul en ik nog wat oefening nodig had voor de wandelingen die nog in het vooruitzicht liggen, besloot ik tot het maken van een wandelingetje. Ik had de vorige dag al bij een mevrouw die paarden verhuurde gevraagd of er wandelingen te maken waren en zij wist me met 10 woorden Engels een provisorische route door een kloof te beschrijven. Er was zelfs een waterval te zien, mits ik die kon vinden (Ha! Challenge accepted). Toen ik de volgende dag vol goede zin wakker werd was het eerste wat ik hoorde het getik van de regen. Het waanzinnige uitzicht kon ik dus wel vergeten. Maar aangezien het anders een wel erg saaie dag zou worden ging de bergwandeling gewoon door. Ik moest een riviertje een heel eind volgen en dan kon ik ergens rechts naar een waterval toe en ergens links zou een rotswand zijn en even verder op een kloof met daarachter een bos. (Ja dat was een nogal fijne beschrijving) Verder niks over afstanden anders dan dat het een paardentocht van 3,5 uur zou zijn. (En dan ben ik als paardenexpert
ook geen zier wijzer) Bordjes zoeken hoef je ook niet te proberen want die hebben ze in dit land niet, dus je zult het moeten doen met wat uitgesleten paden waarvan diverse doodlopen en andere onderbroken worden door tientallen meters struikgewas.
Afijn, nu heb ik meer dan een aantal afleveringen Ultimate-Survival gekeken dus ging ik het vast en zeker redden. Eenmaal aangekomen in het dal zag ik dat het een behoorlijke wandeling zou worden. De eerste de beste kloof die een waterval zou kunnen verschuilen lag naar schatting zo’n vier a vijf kilometer verderop. Ondanks de regen was het een prima wandeling, alle velden stonden volop in bloei met allerlei paarse, blauwe en gele bloemen die me ergens wel bekend voorkwamen van wandeling in Europa maar er toch net even anders uitzagen. Giga-Distel (die dingen waren groter dan ik), Niet-naar-lavender-ruikende-lavendel, blauw madeliefje, gele kelk bloem, etcetera. Het nadeel was dat ik door de onophoudelijke miezerregen en het natte struikgewas binnen een half uur zeiknat was. Maar ik ging onverstoord door want ik had een waterval te vinden. Als snel werd duidelijk dat door het struikgewas ik de voet nooit ging bereiken dus besloot ik maar de klim te wagen
om te kijken of ik bovenlangs kon wat een enigszins risicovol succesverhaal bleek te zijn. Waterval gevonden! Vrijwel direct bleek dat ik voor watervallen ook gewoon omhoog kon kijken want het begon meteen te plenzen. Met de laatste droge draad op m’n lijf besloot ik dat er nog genoeg tijd was voordat het donker werd dus kon ik mijn tocht naar de kloof voortzetten. Na een stukje dwarsdoorsteken kon ik op de andere rivier uitkomen die door de met bomen begroeide kloof liep. Dit fotogenieke pad, doch op enige plaatsen behoorlijk hachelijk voor mensen met volle bepakking, was ongetwijfeld onderdeel van een doorlopende route over de bergen. Echter zeiknat overnachten in de bergen zou een enkeltje onderkoeling worden dus op een gegeven moment ben ik maar omgekeerd om de daling in te zetten. Toen werd meteen duidelijk waarom deze tocht zo goed aangeschreven stond op internet want de kloof bood in de verte uitzicht op het meer van Yssyk-kul dat, als de lucht niet bewolkt was, een stuk beter te zien zou zijn. Al met al een leuk begin van een aantal mooie wandelingen in Kirgistan.
Eenmaal afgedaald vanuit de bergen was ik nog langs het petrogliefen museum gegaan
voor een klein kijkje. Museum was een nog al vrijgevige term voor een veld met rotsen en keien. Zo te zien bevatten deze petrogliefen uit twee verschillende tijdperken. De eerste waren gemaakt door de Saka, de voorgangers van alle paardenvolkeren. (red. In Europa kennen we ze als de Scythen die voornamelijk rond de zwarte zee woonden) Verschillende stenen waren gegrafeerd met voornamelijk geiten, sneeuwluipaarden, zonnen en jagers. Andere petrogliefen waren veel recenter van aard en gingen waarschijnlijk over moeders, prostituees en dergelijken… Als het niet had geregend had ik vast wat meer tijd gespendeerd maar inmiddels werd het tijd om terug te gaan. Nog geen honderd meter verder stopt er een stokoude Lada naast me met een nog stokoudere man erin die druk zat te gebaren. Blijkbaar bood het aanzicht van een kletsnatte schijnbaar verdwaalde Europeaan genoeg medelijden om hem een lift aan te bieden. Aangezien na 6 uur zeiknat rondwandelen mijn centrale verwarming er ook wel uit begon te vallen nam ik dat aanbod maar al te graag aan. De oude man bleek een rijstijl de bezitten die een Lada rijder betaamd. Waar moderne auto’s voorzichtig met 10 kilometer per uur over de onverharde weg manoeuvreerden ging de Lada
plankgas naar beneden, 40 jaar oud of niet. Het ding had zelfs een werkende verwarming! Terwijl ik de ramen van de binnenkant aan het zemen was zodat de man nog wat kon zien, wat de man overigens niet nodig scheen te hebben, hielden we een ‘gesprek’ over dat Lada’s uit Moskou kwamen, dat ik uit Nederland kwam en in m’n eentje was, wat de man niet kon geloven en waarschijnlijk nog een heleboel andere dingen waarbij ik alleen maar “Da” hoefde te antwoorden. Eenmaal terug bij het gasthuis was het tijd voor een lange hete douche en een bak koffie.
Inmiddels ben ik dikke vrienden met de matrone die me blijkbaar als een soort tweede zoon ziet en haar uiterste best doet om elke mogelijkheid tot een gesprek aan te knopen met: “Yuriiiii, komm!” Ze heeft me zelfs aan de meest ongemakkelijke date ooit (toegegeven, ik ben op dit gebied nauwelijks een expert) geholpen door me te verwijzen naar een meisje dat Engels ging studeren en graag Engels met me wou praten. Ik zet me graag in voor een goed doel, dus dat aanbod nam ik aan, al had ik waarschijnlijk weinig keus. En dus begon het meest ongemakkelijke
en tegelijkertijd inspirerende gesprek dat ik in tijden het gevoerd. Het meisje, ‘Ike’ genaamd, was zichtbaar nog minder op haar gemak en was de taal nog niet machtig genoeg om een normaal tweezijdig gesprek te voeren. Dus ik probeerde het gesprek met veel moeite op gang te houden. Ike had Engels op school geleerd en wou graag beter Engels leren. Haar leraar had haar daarom opgegeven voor de Global Service School waarbij ze over een maand een jaar lang uitgezonden zou worden naar de Verenigde Staten om Engels te leren. Waar precies wist ze niet. Iets later kwam ik er achter dat Ike slechts 16 jaar oud was en nog nooit buiten Kirgistan geweest (waarschijnlijk heeft ze zelfs Cholpon-Ata maar zelden verlaten) Ik besefte dat het nogal verlegen meisje tegenover me een heel stuk dapperder was dan ik. Later zou ze terugkomen en architectuur te studeren om Kirgistan verder op te bouwen. Dat er met dat doel misschien betere beroepen waren heb ik maar achterwege gelaten…. Soms zitten hele mooie verhalen in kleine hoekjes.
Advertisement
Tot: 0.058s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 43; dbt: 0.0342s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb