Advertisement
Published: November 26th 2008
Edit Blog Post
Menado
Na een weekje heerlijk duiken is het weer even wennen aan het slapen in een grote stad. In Menado is werkelijk niets te beleven. De winkelcentra schieten hier als paddestoelen uit de grond en om de tijd door te komen doen we hier en daar wat boodschappen. De volgende dag willen we graag richting Batuputih om het Tangkoko National Park te bezoeken. Dit park heeft een aantal bijzondere inwoners waaronder de zwarte makaak en het spookaapje. Reden genoeg om even een kijkje te nemen.
Batuputih
'S ochtends vroeg met de taxi naar de busterminal van Menado. Hier aangekomen staat er een bus (lees: wrak) te wachten die richting Girian rijdt. We moeten meer dan een uur wachten voordat de bus gaat rijden, want in Indonesie gaat een bus alleen als hij vol zit. Nu heeft het begrip 'Vol=Vol' hier voor ons een andere dimensie gekregen, want er past altijd nog iets naast, voor, achter, tussen of boven je. Als ingeblikte sardientjes verlaten we vervolgens het busstation voor een rit van twee uur. Aangekomen in Girian blijkt het enige verdere vervoer naar Batuputih een pick-up truck te zijn. Met 14 andere mensen delen we de achterbak, en de
rugzakken worden op een geimproviseerd plankje vastgebonden. De weg is hobbelig, maar we rijden dwars door het oerwoud, zodat er genoeg te zien is.
Tangkoko National Park
Diezelfde middag nog bezoeken we het NP, waar we met behulp van een gids op zoek gaan naar het spookaapje (Tarsier). Al binnen enkele minuten ziet de gids een zwarte makaak, en we beseffen ons dat dit eigenlijk de eerste keer is dat we een aap in het wild zien.
Na een wandeling van ruim anderhalf uur (het zweet loopt met stralen van onze lijven) komen we aan bij een boom waar de spookaapjes in zitten. Ze zijn ongelofelijk klein (max 10 cm) en zo gaaf om te zien!
De gids heeft een paar sprinkhanen meegenomen als snack, en we krijgen de kans om ze goed te zien en natuurlijk foto's te maken (Dankzij Bas z'n telelens 😊.
Terug naar Menado
Omdat alle grote wegen hier via Menado lopen, moeten we toch weer terug met de bus. In Batuputih zitten we uren te wachten aan de kant van de weg tot er enig vervoer langs komt. We liften vervolgens mee met een pickup die net een lading verse vis
is komen halen aan de kust. Hoppa, tassen bovenop (je kan wel raden hoe die geroken hebben) en weer richting Girian om de bus te pakken. De bus zit zo vol dat onze tassen bovenop in een rekje moeten. Tijdens de reis constant hopen dat de tassen er niet af vallen, begint het ook nog eens volle bak te hozen (tja, het regenseizoen is echt begonnen). Lekker, een tas die naar vis ruikt en ook nog ns zeiknat is. Terug in het hotel blijken ze ook nog alleen maar eenpersoons kamers (met een eenpersoonsbed) te hebben. Nou ja, je kan niet alles hebben. We duiken de stad in met de poncho over ons hoofd. Overmatige regen en straatvuil doen hier denken aan de dag na een regenachtige 3 oktober in Leiden. Smurrie, smurrie en nog 'ns smurrie.
Slapen en roken zijn hier overigens volkssport nummer 1 en 2. Ze kunnen beiden overal uitoefenen. In de taxi, bus en op de WC. Eva heeft 's ochtends een half uur moeten wachten tot de badkamer beschikbaar was. Bleek dat de persoon in kwestie op zijn dooie gemak een paar sigaretjes had gerookt onder de douche. Iemand die tegelijkertijd kon slapen en
roken zijn we nog niet tegengekomen.....
Gorontalo
We bestellen een Kijang (soort van prive vervoer) om ons naar Gorontalo te brengen. De volgende ochtend staat er een 4WD voor ons klaar. Ah! Relaxt!
Helaas, elke beschikbare plek wordt opgevuld door een Indonesier, waardoor we met onze knieen tegen de voorgangers op de achterbank belanden. De chauffeur rochelt om de 5 minuten alsof hij een gevalletje TBC heeft opgelopen, we zijn dan ook blij als hij wisselt met een andere man. De rit van acht uur (was ons verteld) kon beginnen. Ondanks de oncomfortabele zitting konden we genieten van prachtig uitzicht, want de hele rit was langs de kust. Na acht uur waren we er nog steeds niet, en om het ongemak compleet te maken hadden we... je raad het al, een lekke band! Godzijdank hadden we een reserveband... 11 uur later kwamen we eindelijk aan in Gorontalo (nog niets aan schade gezien van de aardbeving) en konden we eindelijk naar bed.....
De volgende ochtend om 7 uur stond er iemand op de deur te bonken.. Brekfest!!! De visioenen van een bruine boterham met kaas kwamen boven, maar niets was minder waar. Voor onze deur stond een lekkere
pan met NASI! Top. Ook 's avonds werden we flink verrast met een bordje pittige (lees: zwetende voorhoofden en stoom uit de oren) groenten. Als je hier in Indo wat besteld met tomaat (nooit doen!) krijg je hele chilli's. We hadden moeten weten dat ze hier niet zo aan tomaten doen.
Vanavond (woensdag) vertrekken we met de boot naar de Togian eilanden om op zoek te gaan naar de
kokosnoot krab. Een leuk tripje van 12 uur, slapen op het dek tussen de indonesiers. We hebben de zeeziektepilletjes maar alvast opgezocht...
Wij redden het wel... Tot hoors!
Advertisement
Tot: 0.097s; Tpl: 0.015s; cc: 11; qc: 30; dbt: 0.0296s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Marieke
non-member comment
Hallo daar!!! Het heeft even geduurd maar ik ben helemaal bij gelezen...ik was het kaartje kwijt! hahahaha!! Wat een onwijs gave verhalen zeg!! en die foto's!!! WAUW!!! Toch een goed idee geweest van Bas om de telelens camera mee te nemen ;-) wat een schattige aapjes waren dat vorige keer zeg!! Kan je er een voor me meenemen??? hihihi ;-) Heb trouwens ook naar die kokoskrab zitten kijken....ziet er echt maf uit zeg! hahaha! Super tof allemaal wat jullie aan het doen zijn!! heeeeeeel veel plezier nog!! Kijk nu al uit naar de volgende blog!! kuskus Marieke