Mount Bromo

---

Deze morgen stonden we om 3 uur op en 5 minuten later al bibberend in de koude. Met de hoofdlamp gingen we het Tengger Nationaal Park binnen in het pikdonker. Waarom dat we zo vroeg opstonden? Volgens de LP (Lonely Planet reisgids) is het opkomen van de zon op de Bromo vulkaan één van dé trekpleisters van Indonesië, en is het prachtig.



Een halfuurtje later stonden we tenmidden in de lava-zand woestijn op zoek naar de paaltjes. In het begin liepen we de verkeerde kant uit en gelukkig kwamen er zo'n 30 jeeps (geboekte tours) af die met hun koplampen de weg uitstippelden voor ons. Oef we zagen de paaltjes! Een goeie km van de vulkaan verwijdert vonden we geen paaltjes meer en waren er geen jeeps meer gepasseerd. Het was pikdonker en wij stonden daar in't gat in de nacht met 1 hoofdlampje op zoek naar de tempel (de vulkaan ligt achter de tempel). Bij de tempel hebben ze der nog nooit aan gedacht om een lichtje te branden?? Anyway tijdens ons wandelen – zeg maar meter per meter slenteren- zag ik opeens rondom ons een klif van zand. In het pikdonker zag het er meters diep uit. We probeerden rechtsomkeer te maken en zagen opeens een lichtje in de verte. Hoera?? Hupla, 2 seconden later stond er een man met een paard en hij vroeg of we op zijn paard naar de Bromo wilden. Only 50.000 roepie per person (€5 per persoon). No way! In the middle of nowhere en ge wordt dan lastig gevallen door een mens op een paard. We waren al geen fan om met 3 op het mager dier te zitten dus we besloten wijselijk de weigeren.











We hebben dan zo'n uurtje rondgetjoold in het donker, zoals ik al zei met een meters diepe klif rondom ons. En we dachten dan we een beetje op een soort zand eiland stonden.Rond 5u begon de hemel te veranderen en zagen we een beetje waar we moesten lopen. We volgden enkele scooters en voilà een halfuur later stonden we aan de voet van de berg.Als je de berg beklimt is het een goeie km een zeer steile klim en dan moet je nog es 265 trappen op om naar de krater te gaan.Jan had nog de moed om de trappen te doen, ik besloot een theetje te drinken aan een mevrouw haar zelfgemaakt winkeltje.



Ze nodigde me uit (met gebaren versta je elkaar toch hoor) aan haar kampvuur en al gauw zag ik waarom. De thee, wel, er zat koud water in haar thermosflessen en ze moest het water verwarmen in de moor. De man die we geweigerd hadden in de nacht kwam zijn paard parkeren en al gauw kwam er een andere paard-chauffeur bij ons kampvuur zich opwarmen.



Ik vroeg aan één van de mannen met zijn paard of dat ze ook thee gingen drinken en hij zei: 'thee? Goh nee, we drinken nescafé' 'Wie drinkt er nu nog thee?'



Ook hier vroegen ze of ik hen begreep en Bahasa sprak. Ik schudde van nee en de man zei 'Wel, je hebt een mooie glimlach en we dachten dat je alles begreep, maar ik kan het niet vertalen t'is te moeilijk'.



Wauw! 2E keer in 2 dagen tijd dat mensen denken dat ik hen versta ;-)











Dus Jan en ik hebben beiden de zonsopgang gezien en beiden op een aparte en heel unieke manier. Jan stond op de rand van de krater (nog actieve vulkaan trouwens) en ik zag de zon opkomen met de gloed van het kampvuur.Nu zijn we aangekomen in Surabaya, één van de grootste en drukste steden van Indonesië. We hebben het verkeerde treinstation genomen en zijn nu in een hotel , zeg maar in de sloppenwijken van Surabaya. T'is ne keer iets anders om een stad te zien, al voel ik me toch niet zo op mijn gemak.

---