Advertisement
Beste Iedereen,
Poging nummer twee. Nadat ik mijn vorige blog het internet heb opgeslingerd is het tijd om iets te doen dat ik nooit geurfd heb. 25 kilometer verwijderd van Rishikesh bevindt zich Jumpin Heights. Na een flinke tijd wachten ga ik richting de flying fox. Een zipline van meer dan een kilometer lang. Er wordt geclaimd dat je de 140 km/h haalt. Ik hang horizontaal in een bepaald soort jas. Voor mij gaapt een afgrond. De vloer zakt onder mij weg en ik schiet weg als een raket. Ik haal de 140 volgens mij niet maar het is wel erg vermakelijk. Ik heb pretparkattracties nooit leuk gevonden. Nu vind ik het tijd mijn afkeer voor g-krachten te overwinnen. Ik vind de zipline niet zo spectaculair en schaf in mijn overwinningsroes een kaartje voor de bungeejump aan. Niet veel later sta ik aan het begin van een gele metalen stellage. Ik ben niet zo nerveus. Dat komt door chris, een grapjes makende gigantische Afrikaan die de zekerheid zelve is. Ik loop het bungeeplatform op en krijg een tuigje aan en een soort boeien om mijn benen. Ik zie hoe Chris zijn sprong maakt en in de diepte verdwijnt tot hij nog maar een klein mannetje is. Ik volg alle instructies braaf op en even later sta ik met mijn tenen over de afgrond. 83 meter onder mij, zo'n 25 etages, sijpelt een smal beekje tussen de keiharde rotsen. Zonder na te denken laat ik mij voorover vallen. Mijn zicht vernauwd, al mijn gedachten lijk ik achter te laten op het platform. Mijn lichaam heeft geen idee wat er gebeurd. In een verlaagde staat van bewustzijn merk ik hoe ik weer omhoog veer. Ik jojo nog een paar keer op en neer. Elke keer op het hoogste punt oefent mijn maag de salto. Even later sta ik 180 graden gedraaid weer met beide benen op de grond. De Indiase vrienden uit Delhi die ik tijdens de onbescheiden wachttijd heb gemaakt geven mij een lift naar Rishikesh en nemen mij uiteten in een wat luxer restaurant. Shashank, de grapjas van het stel, laat steeds fruit, kruiden en drankjes overkomen om zo Indiase mixjes voor mij te maken. Ik ga voldaan slapen. De volgende dag wil ik op zoek naar een vredige omgeving waar ik wat yogalessen kan krijgen en meditatie kan oefenen. Vishal, een kamergenoot van mij heeft de dag ervoor op zijn scooter toevallig een dorpje ontdekt dat preecies is wat ik zoek. De naam is Timli en het ligt vredig in de bergen. Ik neem een zielreinigende plons in de Ganges en stap op de lokale bus. Als enige word ik afgezet in Shivpuri. Een kleine verzameling huizen. Na een lunch ga ik opzoek naar de afslag naar links die ik niet vinden kan. Net als ik aan het twijfelen ben om terug te keren komt een oude man mij tegemoet lopen. Hij heeft een houten stok in zijn ene hand en een metalen blik met een Shiva afbeelding en wat felrood poeder erin in zijn andere. Ik noem de naam van de plaats waar ik heen wil en doe een yoga poos voor. Zonder dat wij veel woorden wisselen (we spreken een andere taal) begrijp ik dat ik deze man moet volgen. Ik voel mij erg op mij gemak. Na een tijdje lopen rusten wij uit bij hele vriendelijke arme mensen die samen lachen langfs de straat. Ook hier voel ik mij prettig. Als ik hen wat 'pani' aanbiedt uit mijn waterfles neemt de vrouw, de enige van het gezelschap, mijn fles over. Ik zie hoe zij de fles drinkwater, bijna halfvol, leeggooit op straat. Even later komt zijn terug met een volle fles. Mineraalwater uit de bergen. “one of the greatest mysteries of India, and greatest of all it joys, is the tender warmth of the lowest paid. It's that kindness, form the deepest well of the Indian hearth, that is the true flag of the nation and the connection that brings you back to India again and again or hold you there for ever”. Om er maar even een mooie qoute van de hostelmuur in te gooien. Net als ik het tijd vind om verder te gaan staat de man op en loopt verder. De rest gebaart dat ik hem moet volgen. Na een kleine stop in een Hindoe kapel lopen we een heel eind tussen de beboste bergen langs de weg. Aan de rechterhand kronkelt de heilige Ganges. Ik weet al een hele tijd dat wij niet naar Timli gaan. Intuïtie en nieuwsgierigheid drijven mij verder. We pauzeren in een chaishop. Een theedrinker dei Engels kan vertelt mij dat er een yoga ashram twee kilometer verderop is. Ook de mensen van het theehuis zijn arm. Het shirt van een van de jongens is bij de schoudernaden gescheurd en opgerold. Ik geef hem mijn lange witte kloosterbroek. Er zitten wat vlekken in die er niet maar uitgaan maar hij is er heel blij mee. Ik voel dat het tijd is om neutraal afscheid te nemen van mijn compagnon. Als ik een motor staande houdt weet de berijder niks van de ashram af. Ik besluit terug te keren naar Rishikesh. Ieders info spreekt elkaar tegen en neem ik het zekere voor het onzekere. Achterop een oranje motor scheur ik terug langs de apenkolonies. Ik check in in een nieuw hostel en ga naar een meditatieles. Het is dikke onzin. De volgende dag veranderd mijn ruggengraat van vorm. Ik begin me een ashtanga yogales. Een intensieve vorm van yoga. Mijn balans, uithoudingsvermogen en spieren worden op de proef gesteld. Na wat chillen in het hostel neem ik in de namiddag een hatha yogales. Door al het rekken in de ochtend is het behoorlijk zwaar. Ik zit net uit te puffen. Als een Portugese jongen een proefpersoon nodig heeft voor zijn massagecursus. Ik ben de gelukkige. De stroom is uitgevallen dus de verlichting is wat geïmproviseerd in de massageschool. Het is pas les twee maar hij heeft talent. Hij doet mijn rug en een been. De leraar mijn andere been als demonstratie. De volgende ochtend ga ik uitontbijten met twee Britse meiden. We nemen de tijd en zijn pas twee uur terug in het hostel in dezelfde straat. Iedereen gaat een aterval bekijken maar ik wil graag helpen bij de bereiding van het hosteldiner voor de avond. Ik pel boontjes en geniet zoals altijd van het hele shanti guesthouse. Voor het hosteldiner staat er acroyoga op het programma. Op het dakbeoefenen wij deze vorm van acrobatiek waarbij iemand iemandanders in de lucht houdt. Je moet elkaar vertrouwen en het is leuk om te doen. Als wij klaar zijn komen de andere gasten en het diner naar boven. Het is een fijne plek. Ik heb deze avond een nachtbus en met gemengde gevoelens verlaat ik rishikesh. Ik werk een slaappil naar binnen en confiskeer de achterbank. Ik loop een paar daagjes achter. Hoe ik ziek op bezoek ga, slaap in een tempel en mee help in de grootste afwassesie die ik ooit heb meegemaakt horen jullie binnerkort.
Veel liefs,
Klaas
Advertisement
Tot: 0.278s; Tpl: 0.01s; cc: 5; qc: 44; dbt: 0.0605s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Annelie Reijs
non-member comment
lieve Klaas
Ha Lieve zoon van me. Wat beleef en doe je toch bijzondere dingen. De angst slaat regelmatig om mijn moederhart. Wel heel leuk en fijn dat je het allemaal zo mooi aan ons schrijft. Dikke kus en tot apps!, mama