Advertisement
Published: August 4th 2010
Edit Blog Post
Donderdag 29 juli. Ontbijt om 7 uur want het dagprogramma was weer goed gevuld. Ontbijt in het hotel aan 10 yuan per persoon (zoals de dag voordien), een echt Chinees ontbijt (geen westerse inbreng) met toch wel lekkere koekjes en baozi. Toch zagen we bij een aantal Europeanen ontbijtkoekjes verschijnen evenals kaas en yoghurt. Het Chinese ontbijt wordt toch niet door alle Europeanen in die mate geapprecieerd.
Op het dagprogramma stond een uitstap naar het waterdorpje Luzhi (op ongeveer 20 km van Suzhou en de terugrit naar Hangzhou.
Voor de uitstap naar Luzhi trokken we naar een bushalte waar bus 518 stopt want met deze bus zouden we er op een uur geraken. Wat bleek: bus 518 stopte niet meer op die plaats, sommigen zeiden zelfs dat buslijn 518 afgeschaft was, anderen vertelden ons dat we een heel stuk verder (over het water) een bushalte konden vinden waar lijn 518 stopte. Onmiddellijk waren er een aantal bereid om ons met hun scooter (en mits betaling) naar de bushalte te brengen. Ook stond er al snel een minibusje (mian bao) klaar om ons naar Luzhi te brengen. We kozen uiteindelijk (om niet te veel tijd te verliezen - het dagprogramma was al
genoeg gevuld) voor het minibusje. Tarief heen en terug met 2 uren wachten in Luzhi: 300 yuan (afbieden hielp niet). Probleem: het minibusje bevatte slechts 7 zitplaatsen en we waren met 8. Oplossing: de 4 vrouwen al sardienen op de achterbank die voor 3 personen voorzien is (je kan je voorstellen wat we moesten doen om ze er terug uit te krijgen, vooral de eerste).
Op ongeveer 35’ waren we in Luzhi (aan de ingang van het oude stadscentrum dat we wilden bezoeken -nog een voordeel van een minibusje ten opzichte van het openbaar vervoer). Inkom: 60 yuan voor gewone mensen en 30 yuan voor de specialen (zeg maar 70-plussers). Wat doe je in een waterdorp: vooral wandelen langs het water dat tussen de huizen loopt. Luzhi is nog een waterdorp waar de mensen nog echt wonen (en waar de tijd is blijven stilstaan). We zagen wel dat er gestart is met nieuwbouw. Of we binnen 5 jaar dit authentieke beeld nog gaan terugvinden is niet evident.
Tijdens de wandeling kom je verschillende gebouwen tegen die je kan bezoeken. We beperkten ons tot het agricultuur museum (waar heel veel voorbeelden van het gebruik van bamboe te vinden zijn (schoenen, broeken,…)
en de boeddhistische tempel waar we vooral aandacht hadden voor de bronzen spiegels, de 8 arhatbeelden die werkelijk een kunstwerk zijn en de zeer oude ginko biloba bomen (tot 1.000 jaar oud).
Wat je niet kan mislopen, zijn natuurlijk de winkeltjes en de mogelijkheden om je te laten fotograferen in Chinese ceremoniekleding. Pogingen om binnen de groep mensen te overtuigen om hieraan toe te geven, mislukten. De winkeltjes zorgden echter voor de nodige vertraging tijdens de wandeling.
Ook bestaat er demogelijkheid om je in een bootje over het water te laten glijden. Ook hiervoor waren wij niet de juiste toeristen. Wat opvalt, is dat de bootjes vooral bestuurd worden door vrouwen die je tijdens de tocht laten genieten van hun zangtalent.
Na 2 uren bezoek (een echte aanrader) was het tijd om terug het minibusje op te zoeken en de 4 vrouwen opnieuw op de achterbank te proppen. En dat met een temperatuur van 35°, zonder airco en een vochtigheidsgraad die enorm hoog is. Bovendien was er een onweer op komst (we hoorden het althans toch al donderen), dus de lucht was enorm zwoel.
Terug in Suzhou was het tijd voor onze dagelijkse chao mian (met ei en tomaat) en
de terugreis naar Hangzhou, welke uiteindelijk ook een heel avontuur werd.
We vertrokken (rugzak op de rug) te voet naar het noordelijk busstation van Hangzhou (niet ver van het hotel waar we verbleven hebben) om een lange afstandsbus naar Hangzhou te nemen. Wat bleek: het noordelijk busstation wordt op dit moment gerenoveerd en is vermoedelijk ook tijdelijk buiten gebruik. Geen nood: er zijn altijd slimme Chinezen die ‘stomme’ toeristen die hier niet van op de hoogte zij, opvangen en alternatieven aanbieden (in feite gaat het over privé busondernemingen die concurreren met de staatsonderneming. Ze boden ons een busrit naar Hangzhou aan voor 60 yuan per persoon (een kleine beetje minder dan het tarief van de staatsonderneming maar niet veel). Wel moesten we op hun scooters springen om naar ‘hun’ busstation te gaan (tickets kopen en vertrekplaats van de bus). We kregen dan toch gedaan dat de 4 70-plussers met de auto zouden worden gebracht (de 4 anderen achterop de scooter - weer een nieuwe ervaring). Aan ‘hun’ busstation stond de bus naar Hangzhou klaar. Dus tickets kopen en opstappen. Maar wat bleek: toen we met de tickets buiten kwamen, was de bus weg. Wel stond er een minibusje (met grote
kofferruimte) klaar om in ijltempo de bus achterna te rijden en in te halen. 7 personen in het busje, Luc samen met de bagage en nog 3 Chinezen in de kofferruimte en op weg. Best niet te veel letten op de rijstijl want dat was zeker niet goed voor het hart en de zenuwen. Na een helse rit worden we afgezet aan een busstation met de boodschap dat de bus binnen 2’ zou arriveren. Wat ongeveer klopte. Op de voorruit van de bus stond de bestemming vermeld, maar zeker niet Hangzhou. Dus wij zeker niet helemaal gerust de bus op maar zoals nadien bleek, eerder onterecht want Hangzhou was wel degelijk een stopplaats.
Na een uurtje rijden stopte de bus op een parking langs de autoweg (tijd voor een sanitaire stop en aankoop van water). Wat nu weer bleek: de bus bleef er meer dan 30’ staan om uiteindelijk nog 2 nieuwe passagiers te hebben. Als het maar geld opbrengt.
Onderzeg kregen we nog een fiks onweer, maar op de bus is dit erger voor de chauffeur dan voor de passagiers.
Uiteindelijk bereikten we Hangzhou binnen het vooropgestelde tijdsbestek. Maar we werden afgezet op een voor ons compleet onbekende plaats.
Bovendien regende het nog wat. Enige oplossing was dan maar met de taxi naar het hotel. Gelukkig vonden we er snel 2 die ons door de spits met enorme files veilig aan ons hotel afzetten. Eind goed, al goed. Maar pas op met de privé bus maatschappijen in China.
Inchecken in het hotel, de achtergelaten bagage recupereren en inkopen doen: Carmen en Gerda naar de bakker (morgenvroeg terug ontbijt op één van de kamers) en Wim en Luc naar de Carrefour voor het aperitief (drank en chips).
En dan de klassieke dagafsluiter: aperitief op de kamer van Berna en Wim en eten in een plaatselijk restaurant.
Verslaggevers: Luc en Carmen.
Advertisement
Tot: 0.152s; Tpl: 0.013s; cc: 9; qc: 52; dbt: 0.0987s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb