Heel wat te zien in Nanjing.

---

Zaterdag 31 maart.

Vanochtend was het nogal grijs weer met af en toe wat regen. De regen zou gelukkig snel verdwijnen, maar het weer bleef wel de hele dag somber.
Na de drukke dag van gisteren zouden we het vandaag kalmer aan doen: enkel een poging om op de stadsmuur van Nanjing te wandelen stond op het programma. Nanjing had in de 5e eeuw voor Chr. al een stadsmuur. De muur die tegenwoordig nog voor een groot deel zichtbaar is, stamt van het begin van de Ming-dynastie. De bakstenen muur werd op resten van oudere stadsmuren gebouwd, was 33 km lang, 7 m dik en 12 m hoog. Deze muur wordt gerekend tot de langste stadsmuren ter wereld en veel er van is bewaard gebleven. Bijna alle stadspoorten zijn tijdens de belegeringen van de stad tijdens de Taiping-opstand verwoest. Op die plaatsen zijn nu grote leemten, waar het verkeer wel dankbaar gebruik van maakt omdat door die openingen nu grote verkeersaders lopen. De plaatsen waar deze poorten stonden, dragen nog steeds de naam van de verdwenen poort.
Eén (doorgaans betrouwbare) bron gaf aan dat de beste plaats om de muur te bewandelen de Taiping-poort was, ten zuiden van het Xuanwu-meer dat Jenny ons de dag voordien in het donker had laten zien. Toen hadden we inderdaad een heel stuk langs de buitenkant van de stadsmuur gereden.
Met een stadsbus raakten we gemakkelijk op de bewuste plaats maar de stadsmuur was er niet te bespeuren: het gat in de muur was hier klaarblijkelijk bijzonder groot. Eerst probeerden we langs de ‘binnenkant’ tot bij de muur te geraken, maar overal stootten we op gebouwen, muren en afsluitingen die de stadsmuur voor ons onbereikbaar maakten. Ook onze poging om langs de ‘buitenkant’ op de muur te geraken, moesten we na een tijd opgeven: de muur was zichtbaar maar nergens was er een mogelijkheid om ook de muur te beklimmen. Blijkbaar had de reisgids waar we op vertrouwden zich van poort vergist. We hoopten de juiste plaats nog te kunnen achterhalen om het later nog eens te proberen. Dit bleek ijdele hoop, we hadden in Nanjing zo veel te bezoeken dat we er uiteindelijk niet in slaagden op de stadsmuur van deze stad te wandelen. Tijdens onze ritten per bus door de stad zouden we nog vele malen de stadsmuur kunnen zien maar daar zou het bij blijven.
We hadden vandaag onze wandeling toch weer gehad. Verdere uitstappen deden we niet meer: we zouden het vandaag namelijk kalm aan doen.



Zondag 1 april.

April begon dit jaar in Nanjing met zijn typische grillen: hevige stortbuien zorgden dat we bijna de hele voormiddag binnen bleven. Dit was niet zo erg, we hadden om 14 uur met Maggie afgesproken om naar het Provinciaal Museum te gaan.
Toen we bij het museum kwamen, bleek dat we geluk hadden: de toegang tot het museum bleek elk eerste weekend van de maand gratis, dus vandaag ook. Hieraan werd waarschijnlijk geen ruchtbaarheid gegeven (Maggie wist er bijvoorbeeld niets van) want het was er ontzettend rustig.
Het museum was groot, ruim en had een grote en mooie collectie die vooral de geschiedenis van de provincie Jiangsu illustreerde. Er mocht gefotografeerd worden, hetgeen we naar hartenlust deden. Jammer dat soms de belichting ongelukkig was: van onder af met soms te veel tegenlicht. Er waren heel wat prachtige kunstwerken in aardewerk, steen, jade, brons en goud: te veel om op te noemen. Wat erg tot de verbeelding sprak was een beeld in aardewerk van een varkensstal van ongeveer 2000 jaar oud: naast de kleine stal waar het varken net in past staat een huisje met een kamertje dat met een trap is te bereiken. Dat is de WC: alle afval die de mens daar produceert, komt bij het varken terecht dat dit zonder dralen recycleert. Tijden onze reizen op het platte land zagen we dat dit principe ook vandaag nog veel wordt gebruikt: de WC staat meestal vlak naast de varkensstal. Een ongeveer even oud beeldje in aardewerk van een neushoorn vond ik ook bijzonder vermakelijk. Duidelijk was dat de maker ervan enkel over dit dier iets had gehoord, maar nooit had gezien: het beest heeft behalve een hoorn op zijn kop er nog vier op de rug en ook nog horens op de flanken!
We konden ons ruim 2,5 uur bezighouden en werden daarna door Jenny met de auto opgepikt om met zijn vieren ergens te gaan eten. Met Maggie spraken we stiekem een strategie af om er voor te zorgen dat Jenny dit keer het eten niet zou betalen.
De parking van het bijzonder deftige restaurant ‘1912’ had een onmogelijk smalle en slecht gelegen oprit zodat Jenny hem de eerste keer voorbij reed en de tweede keer weer al haar trucjes moest boven halen om de parking te bereiken.
We zouden genieten van een ‘hotpot’. Op tafel verscheen een grote schaal met een bouillon en daarin zouden we allerhande gaar koken: vlees, vis, groenten, zeevruchten en tofu. Eerst werd besproken welke bouillon we zouden nemen, daarna werden dipsausjes gekozen en ten slotte duurde het wel even eer we besloten hadden wat we allemaal in de bouillon wilden klaar maken.
Het werden heel wat schotels en al kletsend konden we aan de maaltijd beginnen. Het was een heel gezellige manier van eten. We hadden dergelijke hotpots al eerder gezien, maar omdat we er niets van af wisten hadden we het nooit geprobeerd. Nu wist Jenny ons te vertellen wat lang en wat we kort in de bouillon moesten laten en al dompelend en vissend was er voldoende tijd voor een conversatie. We hadden elkaar ook heel wat te vertellen zodat de tijd ongemerkt voorbij ging. Na de maaltijd hielden we een fantastische soep over waarvan we nog enkele kommetjes aten.
Het lukte ons om achter de rug van Jenny om te betalen zodat Maggie en wij haar dit keer konden trakteren. Jenny pruttelde wel even tegen (dat hoort er trouwens bij) maar ze bracht ons toch zonder ongelukken en zonder vreemde manoevers terug naar de jeugdherberg.



Maandag 2 april.

We hadden in Nanjing nog enkele zaken op het oog die we absoluut wilden zien, maar het weer bleek deze ochtend weer nat, grijs en kil. We waren het er bijzonder snel over eens om een dagje langer in Nanjing te blijven. De weersvoorspellingen voor morgen waren beter dus zouden we morgen op pad gaan en vandaag het grootste deel van de dag binnen blijven. ’s Middags was het een beetje opgeklaard en met de paraplu in de aanslag gingen we toch even een frisse neus halen. We deden gelijk wat boodschappen. In de afdeling van de verse voedingswaren was ik zo verbaasd over het aanbod dat ik niet kon nalaten er een foto te maken. Ik was helemaal vergeten dat bij de ingang van de supermark een bord hing dat uitdrukkelijk het maken van foto’s verbood. Omdat het bij één foto bleef, was de reactie van het personeel echter minimaal. Na de boodschappen gingen we ook bij een Tourist Information Centre langs waar we een zeer verbaasde jongedame zomaar uit haar middagdutje haalden. Ze was echter wel blij om toeristen te zien, buitenlandse dan nog wel, en kon ons nog heel wat informatie geven. De volgende dag zouden we plaatsen willen bezoeken die te maken hadden met één van de grootste ontdekkingsreizigers van de middeleeuwen: de eunuch Zheng He die vanaf 1405 verschillende grootschalige zeevaartexpedities leidde in opdracht van keizer Yong Le. Ze kon ons wat meer informatie geven over deze locaties en we kregen van haar nog een toeristische kaart en ook nog een boek met veel informatie in het Engels over Nanjing.
Ik kon op deze rustige dag weer een verslag toevoegen aan de weblog. Berna raakte ook heel wat verder met de praktische informatie die echter maar niet gepubliceerd raakte. De moeilijkheid was dat ze deze informatie niet als één verslag kon publiceren, maar dit in kleine stukjes moest doen synchroon met mijn verslagen die al waren gepubliceerd. Als ze nu de informatie die kant-en-klaar was op de weblog zou plaatsen, zouden er in één keer opeens meer dan 10 verslagen bijkomen. Iedereen die ingetekend had om gewaarschuwd te worden zou dan automatisch ook 10 weblog-allerts krijgen en waarschijnlijk denken dat we ze niet allemaal meer op een rijtje hadden. Berna wilde dus wachten tot ze nog wat verder was, daarna tijdelijk iedereen van de intekenlijst schrappen om haar verslagen ‘stilletjes’ te kunnen publiceren. Daarna moest ze natuurlijk opnieuw iedereen die ingetekend had, weer op de lijst zetten. Dit betekende heel wat extra werk zodat ze die plannen steeds maar voor zich uit bleef schuiven: misschien zou er later wel een oplossing uit de lucht vallen die minder omslachtig zou zijn!



Dinsdag 3 april.

De weersvoorspellers bleken goed werk te hebben geleverd: deze ochtend scheen het zonnetje. We waren vandaag al weer vroeg op pad want we hadden in Nanjing redelijk wat afstand af te leggen: een nieuw themapark over Zheng He op de plaats van één van zijn vroegere scheepsdokken was met de stadsbus te bereiken maar we moesten toch een flink stuk te voet afleggen en ook één keer overstappen. Ook ter plaatse moesten we nog wat wandelen en zoeken maar uiteindelijk vonden we het Baochuan Gongyuan, het park dat ongeveer als ‘Park van de Kostbare Boot’ kan vertaald worden. Dit park was pas aangelegd, naar aanleiding van de 600ste verjaardag van de eerste ontdekkingsreis van Zheng He.
Zheng He zeilde met zijn vloot zeven keer uit over een tijdspanne van 28 jaar. Hij bezocht 37 landen en legde met zijn vloot meer dan 100.000 km af. Behalve dit spreekt ook de omvang van zijn vloot, van de boten en van de bemanning tot de verbeelding. Indien het de bedoeling zou zijn geweest om vreemde oorden in te nemen, dan zouden deze expedities zeker beter uitgerust zijn dan die van Columbus 87 jaar later en de conquistadores in diens kielzog. De eerste vloot van Zheng He bestond uit 62 schepen. Tijdens zijn volgende expedities zou de omvang van de vloot echter uitgroeien tot 300 schepen. Tussen 1405 en 1433 zeilde hij zo met een totale bemanning van 27.800 matrozen, soldaten, ambachtslui maar ook dokters, ambtenaren, ruiters en afgezanten van de keizer om diplomatieke en handelsbetrekkingen aan te knopen. Hij vervoerde ook jonge vrouwen om door uithuwelijking banden tussen China en andere landen te leggen en bracht diplomatieke gezanten mee terug naar China.
Er waren verschillende formaten van schepen in de vloot, de grootste waren ongeveer 136 m lang en telden negen masten. Keizer Yong Le wilde vooral de handelsbetrekkingen van China verruimen en stuurde daarom deze vloten uit, in expansie van het grondgebied door kolonisatie was hij niet geïnteresseerd. Er werden zo contacten gelegd met Australië, landen in Zuidoost Azië, Afrika en ook met Arabische landen. Na het overlijden van Yong Le mocht Zheng He de zevende geplande reis nog maken, maar daarna werd het roer in de Verboden Stad omgegooid: de expedities naar de ‘barbaarse oorden’ werden als verkwisting beschouwd. Men kon al dat geld beter besteden aan het versterken van de Grote Muur die ten minste ook nog diende om agressieve barbaren op een afstand te houden en het beveiliging van de kuststeden tegen piraten. Na keizer Yong Le plooide het China onder de Ming-dynastie zich op zichzelf terug en verloor men er de interesse voor wat buiten de grenzen gebeurde. China verspeelde zo zijn kansen om één van de grootste zeemogendheden te worden.
De enorme vloot van Zheng He werd in verschillende havens gebouwd, de grootste schepen in de dokken van Nanjing. De meer dan 200 van deze grote boten werden hier in twee jaar tijd gebouwd door 3000 ambachtslui, architecten en kunstenaars van uit het hele land. Drie van de zeven dokken uit die tijd zijn er nog, slechts in één werden opgravingen gedaan. In dit dok, dok nr. 6, was nu het themapark over Zheng He gevestigd. Het park was gebouwd om in 2005 de 600e verjaardag van Zheng He’s eerste reis op grootse wijze te kunnen vieren. Men had er alles aan gedaan om het park te vullen met attracties die met zeevaart en scheepsbouw hadden te maken. Op de korte tijd van zijn bestaan, waren er toch al enkele attracties in dit park die verkommerd waren of niet meer door een staf werden bemand. Het kleine museum in het park kon enkele interessante dingen in verband met de scheepsbouw uit die tijd laten zien. Lang bleven we kijken in het gebouw met de schaalmodellen van de diverse boten met uitgebreide uitleg ook in het Engels. De grote commandoschepen van 136 m lang spraken het meest tot de verbeelding met 9 masten en 13 zeilen. Elke vloot was verder uitgerust met een 15 tal graanschepen die elk 1200 ton graan konden vervoeren. Ook beschikte elke vloot over zeker 20 speciale boten voor het vervoer van water en waren er tot meer dan 100 paardenboten die ook niet-militair personeel vervoerden en materiaal voor dagelijks gebruik. Uiteraard voeren er ook een paar gevechtsboten met zware bewapening mee, vooral om piraten te counteren. Ten slotte waren er kleine communicatieschepen die erg wendbaar waren en een grote snelheid konden bereiken. Van al deze boten stonden er schaalmodellen in het zaaltje.
Naast het model van een commandoschip stond in de vitrine ook het model van een onbeduidend klein bootje waarbij enkel uitleg in het Chinees aanwezig was, de Engelse tekst was verdwenen. We slaagden er toch in om uit de Chinese tekst op te maken dat dit het model was van één van de drie schepen van Columbus: alle drie zouden ze zonder probleem op het dek van Zheng He’s commandoschip passen.
Verder was in het park ook één van de boten (slechts die van ongeveer 63 m lang) op ware grote nagemaakt, weliswaar niet met oog voor alle details. Tijdens ons bezoek van deze boot werd het park overspoeld door schoolkinderen: het park bleek een uitgelezen doel voor een uitstap van de kleuter- en lagere scholen. Toen we het park verlieten telde Berna meer dan 30 bussen die op de parking op hun lading schoolkinderen stonden te wachten. We konden in het park gelukkig toch nog een rustig plekje voor onze picknick vinden.
Met een lijnbus reden we door een leuke volksbuurt naar het tweede doel van deze dag: de enorme dubbeldeksbrug over de Yangzi. Deze brug zou met Russische hulp worden gebouwd, maar in 1960 waren de relaties tussen beide mogendheden dusdanig bekoeld dat de Russen zich met hun experts en ook met de tekeningen hadden teruggetrokken. Niemand geloofde dat de Chinezen in dat stadium de brug alleen konden afmaken, maar tussen 1960 en 1968 klaarden ze deze klus zonder buitenlandse hulp.
Twee grote torens op bijna 1580 m van elkaar torsen de lange overspanning. Met opritten erbij is het onderste treingedeelte bijna 7800 m lang. Het overige verkeer gaat over het bovenste gedeelte van de brug. Met opritten (die een grote boog maken) erbij is dit gedeelte bijna 4600 m lang. Tot vandaag toe, zijn de Chinezen erg trots op deze prestatie van 40 jaar geleden. Hoewel de brug er nu wat ouderwets uitziet is hij nog steeds indrukwekkend. Het verkeer er over moet is er bijzonder druk.
In één van de torens konden we een lift nemen tot een uitkijkplatform boven de brug. Omdat we op deze manier niet op het wegdek zelf konden komen, namen we ook nog een andere lift in dezelfde toren maar aan de andere kant van de weg. Daar geraakten we wel op de brug zelf zodat we een wandeling konden maken we tot ongeveer halverwege boven de brede Yangzi. Hoewel de zon niet ideaal stond, probeerden we de brug zo goed mogelijk op de foto te krijgen. Het uitzicht vanaf de brug was (ongeveer 50 m boven het wateroppervlak) zeer weids.
Toen we weer de bus namen richting stadscentrum, viel ons op welke oude aftandse bussen er in de buitenwijken werden gebruikt: die in het centrum waren over het algemeen modern. Deze bus rammelde aan alle kanten en viel zelfs af en toe stil. Wel moet gezegd worden dat de voorzieningen om met een smartcard te betalen aanwezig waren en werkten.
In principe stond nog het Zheng He park op het programma, met een standbeeld en een tempel ter ere van de zeevaarder. Met eenparigheid van stemmen werd beslist om dit punt maar van het programma te schrappen. We keerden terug naar de jeugdherberg voor een vroege aperitief en een heerlijk maal in het theehuis aan de overkant van de straat. Bij onze terugkeer maakten we nog wel een kleine wandeling om van de lichtjes van Fuzimiao te genieten.



Woensdag 4 april.

Vandaag zouden we weer verder trekken. Tot 12 u bleven we op de kamer. Na een laat ontbijt hadden we nog wat tijd om aan de verslagen te werken en de gegevens van Zhenjiang, onze volgende verblijfsplaats, na te lezen. We moesten natuurlijk ook alles weer inpakken.
De bus naar Zhenjiang vertrok pas om 14 u zodat we in het busstation rustig de tijd hadden om de drukte gade te slaan. Er vertrokken zoveel bussen uit dit busstation van Nanjing dat de meer dan 20 vertrekpoorten niet voldoende waren om alle vertrekkende bussen met de borden aan te geven. De belangrijkste werden op de uithangborden aangegeven, de overige werden afgeroepen op een bijna onverstaanbare manier.
Omdat we nogal vroeg de tickets hadden gekocht, hadden we weer plaatsen vooraan zodat we ook tijdens de busrit een goed uitzicht hadden. Het uitrijden van de stad zelf duurde meer dan een half uur. Buiten Nanjing reden we door heuvelachtig landbouwgebied met mooie velden waar het gele bloeiende koolzaad goed opviel. We reden naar het noorden van de provincie Jiangsu en naarmate we noordelijker geraakten, zagen we veel minder kanalen, rivieren en meertjes. De tocht verliep heel vlot en na 1,5 uur kwamen we aan in Zhenjiang.
Het hotel dat we op basis van onze gegevens hadden gekozen, vonden we veel te duur. We moesten echter niet lang zoeken naar een ander hotel. We vonden snel een ruime en goed betaalbare kamer in het ‘Grote Muur Hotel’ waar het meubilair wel aangaf dat het al enige tijd meeging.
Na een koffie trokken we op verkenningstocht: de supermarkt hier bleek zelfs groter dan de Makro in Machelen. We konden er alles vinden wat we maar konden bedenken.
’s Avonds konden we weer naar het nieuws en de andere uitzendingen van CCTV 9 kijken. Daar was vooral ik erg blij mee: het was trouwens al meer dan een week geleden.

---

Comments

[Nico]

Zheng He op National Geografic
Ik herinner mij een documentaire over de periode van Zheng He en zijn vloot op National Geografic. Daarin werd inderdaad duidelijk gemaakt hoe omvangrijk de vloot en de grootte van de boten waren evenals de gemaakte reizen. Het was een periode van uitgebreidde handelsrelaties met andere landen en van lange reizen. Er kwamen computeranimaties in voor die de boten lieten zien en de bouw ervan. Je zou die documentaire wellicht op dvd kunnen bestellen.

[Wies]

Aan een "trouwe weblogger"
Hallo Nico, trouwe lezer en commentator van deze weblog. Bedankt voor de leuke "weetjes" die je af en toe op deze weblog plaatst. Ben je ooit in China geweest? Of gewoon geïnteresseerd?

[Nico]

Interesse inderdaad, Wies... als "maoist"
Inderdaad heb ik veel interesse voor China. Door een grote inbreng van Mao lukte het om in China iets op te bouwen wat in het Afrikaaans of, Zuid-Amerikaaans continent of in het Indiaas subcontinent (vergelijkbaar opp en bevolking)niet lukte. Ik volg de ontwikkeling sinds 1978 met bezorgdheid omdat er een economische politiek wordt gevolgd die Mao altijd bestreden heeft, en volgens mij met recht. De reis van Wim en Berna geeft mij boeiende culturele, historische en "human interest" -informatie