Via Tianshui naar Maijishan.

---

Zondag 24 juli: naar Maijishan.

Na onze bezoeken aan de Xumishan bij Guyuan, en de Kongtongshan bij Pingliang zouden we vandaag naar Tianshui vertrekken, om onmiddellijk door te reizen naar de Maijishan, en daar te logeren. Dit zou dus onze derde Heilige Berg worden 4 op dagen tijd.
Onze buskaartjes hadden we 3 dagen geleden al kunnen kopen, we konden na de bagagecontrole onmiddellijk doorlopen naar de perrons en op de bus stappen die al klaarstond. Dit is een beetje ongewoon. In bijna alle andere busstations in China moet je in de wachtruimte blijven zitten tot je bus voorrijdt en je buskaartje gecontroleerd is aan de juiste uitgang; net zoals dat in China gebeurt in de treinstations, en overal ter wereld gebeurt in de luchthavens.
De conductrice was een koket geklede vrouw op hakjes. Dit was ook een beetje ongewoon. Het beloofde dus een ongewone rit te worden.
De chauffeur laveerde behendig maar snel tussen het zware vrachtvervoer door, en probeerde zo snel mogelijk vooruit te komen op deze lokale weg, bergop en bergaf. Een hel voor de 2 kleintjes die in ons gezichtveld zaten en kotsten van het begin tot het einde van de reis.
Maar er was ook veel te zien onderweg. Ludo beschreef het zo: “Waar het steiler was, keken we op doorgedreven terrascultuur. Keurig afgelijnde percelen met tinten van groen, bruin en paars. Waar het wat vlakker was lagen rond 2.500 meter hoogte aardappelvelden, met tussen de rijen jonge boompjes (jaarlingen). Rond 2.000 meter was er eerder graancultuur: rogge, gerst, maïs, zonnebloemen en boekweit. Lager, rond 1.500 meter groeide het hardfruit: appels en vooral peren, elke vrucht nog aan de boom in een apart papieren zakje verpakt.”
Het hoogste punt waar we langskwamen was 2.550 meter, en dat gebeurde tweemaal.
Bij aankomst in het busstation van Tianshui-Qincheng namen we een taxi en lieten ons tot bij de hoofdingang van het Maijishan domein brengen, zo’n 45km ten Zuidoosten van Tianshui.
Toen we daar toekwamen was het niet duidelijk hoe we tot bij het hotel zouden geraken waar we wilden logeren. Dit lag binnen het Maijishandomein, in de Botanische tuin. Een vriendelijke juffrouw bij het ticket office sprak Engels en hielp ons verder: ze belde het hotel op en liet iemand komen om ons op te pikken bij de hoofdingang.
We moesten wel flink betalen voor dit vervoer, en de prijs van de kamers die ze ons eerst voorstelden, deden ons even naar adem happen: we zijn niet gewoon om in China 80€ voor een kamer te betalen! Toen Wim begon uit te leggen dat we eigenlijk huisjes in het bos hadden verwacht, brachten ze ons naar de veel goedkopere “Cabins”: midden in het bos, bij een kabbelend beekje, maar met een normaal uitgeruste hotelkamer en Roomservice op 50 meter afstand.
Na een korte siësta trokken we op verkenning: hoever zaten we nu eigenlijk van de Maijishan vandaan? 15 Minuten wandelen langs een bospad, bergaf. We keken voor het eerst uit op deze vreemde berg, die zoals zijn naam het aanduidt, op een tarwebaal lijkt. We maakten de eerste foto’s en wandelden dan terug naar onze "Cabin". Onderweg zagen we een wandelende tak over het voetpad kruipen en even verderop een slangetje. We beseften dat we echt in een natuurpark zaten!
We hadden geen andere keuze dan in het hotel te gaan eten, en verwachtten weer astronomische prijzen. Maar zowel de prijzen, als de menukeuze en de kwaliteit van het eten vielen erg mee.
Na de wandeling terug naar de “Cabin”, langs het kabbelende beekje en met de maan tussen de bomen, was het niet moeilijk om in de absolute stilte en duisternis, snel de slaap te vatten.


Verslag: Berna, Ludo en Wim

Foto’s: Berna en Wim

---