Naar Chengde.

---

Donderdag 28 juni.

Vandaag verlaten we Beijing en reizen we naar Chengde. Ontbijt om 7u30 en om 9 u zijn er twee taxix00s besteld om ons naar het busstation te brengen. We maken de afspraak om de gsm te gebruiken als we elkaar na de rit niet vinden. Thomas en Dette stappen in één taxi, Wim, Martine en Dirk nemen een andere.
Zowel in de stad als op de ringen (Beijing heeft er maar liefst 6) is het druk. Onze taxi slingert zich door het verkeer. Hoe dichter we onze bestemming bereiken, hoe mooier de plantsoenen: petunia, begonia, vlijtig Liesje, salviax00De woningen lijken ook ruimer in de mooiere buitenwijken. De rijkere Chinees eist klaarblijkelijk wat meer luxe en ruimte dan voorheen.
Onze taxichauffeur zet ons af op een hoek van de straat vlak bij de afrit van één van de ringen. Het busstation ligt aan de overzijde. Van de twee anderen nog geen spoor. Wim wandelt naar het busstation om polshoogte te gaan nemen, wij (Dirk en Martine) blijven op de hoek staan. Plotseling rijdt de andere taxi ons voorbij maar Dette en Thomas zien ons niet. We proberen Thomas op zijn gsm te bereiken maar dat lukt niet. Uiteindelijk komt Wim weer terug: hij had aan het busstation nog geen spoor van Dette en Thomas gezien. We melden hem dat ze zo-even voorbij zijn gereden. Wim lukt het wel om Thomas per gsm te bereiken: die zijn inmiddels in het busstation aangekomen. We spreken af dat ze daar blijven en dat wij naar het toekomen. Na een paar minuten zijn we weer herenigd.
Dette heeft al wat inlichtingen ingewonnen: de bus naar Chengde is een paar honderd meter verder in de straat te vinden. De lijn naar Chengde wordt hier verzorgd door een privé-maatschappij. Aan een piepklein kantoortje moeten we de tickets kopen en we moeten ook daar wachten tot de bus aankomt.
In de buurt ligt het ene winkeltje naast het andere in een redelijk gore buurt. Er worden de meest diverse artikelen verkocht. We kunnen nergens naar wijzen of men tracht ons al van alles te verkopen.
Om 11u komt het busje (24 zitjes) eraan. We hadden afgesproken dat er twee bij de bagage zouden blijven en de drie anderen zo snel mogelijk op de bus stappen om proberen de plaatsen voor lange benen vast te krijgen: de plaatsen zijn namelijk niet genummerd. Dit plan mislukt, wij blijven wachten totdat de passagiers die de bus uitmoeten, eerst kunnen uitstappen zoals de bijrijder vroeg. Twee Chinezen vinden dit maar niks en persen zich tussen de afstappende passagiers door naar binnen en nemen de twee voorste plaatsen in. Wij kunnen nog één plaats vooraan bemachtigen en de vier andere plaatsen hebben krap bemeten benenruimte. Dirk en Wim kregen ondertussen te horen dat de bagage toch mee op de bus moest. Aangezien er geen andere plaats is, belandt deze op de achterbank. Wim krijgt de plaats met redelijk wat benenruimte. De andere zitten twee rijen verder naar achter. Arme Thomas met zijn lange benen! De bus raakt snel vol. Uiteindelijk moet de bagage toch in de bagageruimte maar nu laten we het sleurwerk over aan de chauffeur en de bijrijder: ze hadden ons dit maar direct moeten zeggen. Als de bus bijna vol zit, komt een jongedame op de bus om te vertellen dat Wim zijn stoel moet verlaten, die zou voor de bijrijder zijn. Dat is echter buiten de waard gerekend. Wim antwoordt dat ze dit maar bij het opstappen had moeten zeggen, niet nu de bus bijna vol is. Hij vertelt er ons gelijk bij dat hij uit ervaring weet dat die stoel later toch aan een passagier zou gegeven worden als die maar lang genoeg aan zou dringen. Wim verhuist niet en de vraag wordt niet meer herhaald. Hij blijkt trouwens gelijk te krijgen: zelfs het kleine vouwstoeltje dat de bijrijder een tijdje gebruikt, wordt onderweg aan een passagier afgestaan als blijkt dat hierdoor een extra passagier mee kan.
De bus vertrekt om 10u50 en is nog niet helemaal vol. We zijn hoopvol gestemd maar niet voor lang. De chauffeur rijdt de bus naar een garage. De motorkap gaat open en de garagist (met witte handschoenen aan) begint te sleutelen. Er zou een olielek zijn dat eerst moet worden gerepareerd. De reparaties duren lang: pas een uur later vertrekt de bus. Onderweg pikt hij nog passagiers op zodat zowel alle vaste stoelen (drie op een rij), als de klapstoelen van het middenpad (één per rij) en het vouwstoeltje van de bijrijder allemaal bezet zijn.
We rijden eindelijk de stad uit. De chauffeur haalt rechts en links in en gebruikt hiervoor zelfs het fietspad. Hij toetert te pas en te onpas om iedereen die een hindernis vormt, te verwittigen.
Buiten Beijing wordt het verkeer rustiger. De omgeving wordt groener en de bewoning is meer gecentraliseerd. Naarmate we verder reizen zien we maïsvelden, boomgaarden, en groenten. Aan kleine kraampjes en stalletjes naast de weg wordt fruit en groente te koop aangeboden. Af en toe zien we wijnstokken en als we Chengde naderen ook rijstvelden.
We picknicken op de bus. De weg is erg stoffig en aangezien de bus geen airco heeft, staan alle ramen open. Iedereen zweet en de rest kan je wel raden.
Om 14 u houdt de bus halt voor een sanitaire stop van 10 minuten. De bus en de motor worden afgespoten en er wordt water bijgevuld. De bus vertrekt na 10 minuten maar moet even later toch weer stoppen om olie bij te vullen. De oudere chauffeur en de jonge bijrijder verwisselen trouwens ook van plaats. De jongere chauffeur zet er nog meer de vaart in dan zijn voorganger zodat het een helse rit wordt: hoge snelheid, ongepaste inhaalmanoeuvres, en een nog drukker gebruik van de toeter om iedereen van de weg te jagen. Dit alles, om waarschijnlijk de verloren tijd in te halen.
Na vier uur hobbelen en schokken hebben we Chengde dan toch veilig bereikt. Tante Dette heeft enkele adressen met mogelijke overnachtingsplaatsen. Een taxi brengt ons naar de eerste op dit lijstje: de kamers zijn echter te duur, zeker voor de povere kwaliteit die ze bieden. We stappen maar weer twee taxix00s in. De chauffeurs zeggen dat ze het opgegeven adres kennen maar brengen ons naar een plaats die helemaal in de verkeerde richting ligt. Het staatshotel waar we belanden is bedoeld voor werknemers en gasten van de elektriciteitsmaatschappij. We weten dus dat we er niet kunnen overnachten maar willen eerst te weten komen waar we precies zijn, om te kunnen beslissen waar we naar toe zullen gaan. Wim vraagt om de huidige locatie op een kaart aan te duiden en wordt direct omringd door vijf opgewonden bedienden die niet naar zijn vraag luisteren maar enkel met elkaar overleggen hoe ze zo snel mogelijk van ons af kunnen raken. Wim herhaalt zijn vraag en moet aandringen opdat men ook naar deze vraag zou luisteren. Als hij laat weten dat we op deze plaats helemaal niet willen ovenachten, wordt men wat rustiger maar slaagt men er niet in de plaats waar we zijn goed op de kaart aan te duiden. Pas als de grote baas erbij wordt gehaald, komt er schot in de zaak. Die kan de huidige positie aanduiden: helemaal niet in de buurt waar we willen overnachten. Hij weet ook te melden dat de tweede en het derde hotel op ons lijstje niet meer bestaan. Hij stelt zelf een heel duur hotel voor maar kan op het lijstje van tante Dette een hotel vinden dat nog wel bestaat. We zeggen dat we daar naartoe willen. Hij is zo blij dat de zaak hiermee opgelost is, dat hij ons helpt twee taxix00s aan te houden. Hij geeft de chauffeurs ook duidelijke instructies en betaalt dan notabene deze ritten in onze plaats. We bedanken hem hartelijk en we kunnen goed zien dat hij zelf erg opgelucht is met deze goede afloop.
De taxix00s rijden nu inderdaad in de goede richting, naar het zuiden, en brengen ons naar het Teachers Hotel. Wim kan er weer een goede prijs bedingen. We doen nog gauw wat inkopen voor morgen.
Na het aperitiefje zakken we af naar een typisch Chinees restaurant: erg luidruchtig maar het eten is er wel lekker.
x00t Is een lange, vermoeiende dag geweest met vele hindernissen maar we hebben ze allemaal genomen.

Verslaggever: Martine.

Fotograaf: Thomas.

---