Advertisement
Published: March 25th 2012
WAARSCHUWING: DE NU VOLGENDE LAP TEKST KAN DE GEZONDHEID ERNSTIGE SCHADE TOEBRENGEN INDIEN MEN NIET VOLDOENDE PAUZES INLAST TIJDENS HET LEZEN. HOUD REKENING MET EEN KLEINE 3 UUR LEESPLIJZIER.
(excuses voor: te veel tekst, te veel foto's en het ontbreken van beschrijvingen bij de foto's.. dat had ik vantevoren moeten doen, achteraf is het een ple*$%swerk)
(zie nu dat er meerdere pagina's met foto's zijn..even doorklikken dus!)
Oeps, klein beetje lang geleden sinds m’n laatste verhaaltje. Goed. Was begin februari gebleven bij een vliegtuig dat ging, niet ging, toch ging, maar zonder mij.. Gelukkig een dag later wel met mij, richting Livingstone, stad bij de Victoria Watervallen (Vic Falls). Aankomen in Livingstone was een tikje een cultureshock, na het laagseizoen in South Luangwa National Park (was de enige het grootste deel van de tijd) naar het jaarrond megatouristische Livingstone, een backpackershostel met 100 bedden en overal toeristen.
Nog voordat ik de Falls ook maar gezien had, me over laten halen om te gaan raften: als het water in de rivier laag staat is het één van de spectaculairste locaties om te raften. Helaas, in het regenseizoen staat de rivier niet laag. En als de rivier
hoog (of middel) staat, zijn de stroomversnellingen veel minder heftig. Al met al aardig geraft, maar de film die die dag gemaakt is was beter..
De dag erop dan toch die watervallen maar eens bekeken. Er komt in deze maanden 100x zoveel water naar beneden als in het droge seizoen, dus voor de Falls was het precies de goede tijd.. als je ze kan zien tenminste. Er werd aangeraden een regenjas of een zwembroek aan te trekken: er is zoveel spray van al dat water dat naar beneden dondert, dat het op sommige plekken letterlijk stortregent, bij een stralend blauwe hemel. Door de spray kun je nog niet eens de helft van de anderhalf kilometer (!) brede Falls zien. Moet dus nog een keertje naar Zimbabwe om de andere helft te zien..
Zondags nog een uurtje of 2 gevoetbald met de kinderen uit het lokale weeshuis, maar in de bloedhitte tegen gastjes die iedere dag oefenen en bloedfanatiek zijn was toch anders dan ik in gedachten had..
Via een luxe aircobus met tv, een kleine vrachtwagen met 40 mensen achterop en achterin een ‘bakkie’ (kleine pick-up truck) kwam ik 10 uur later aan bij Lake Kariba, een
stuwmeer hemelsbreed misschien 150 km van de Falls. De volgende keer raft ik wel, gaat een stuk sneller.. Zwemmen zat er niet in, het meer zit vol krokodillen.. De volgende dag dus maar veilig vanuit de auto de krokodillenfarm bezocht, waar duizenden krokodillen voor het vlees en het krokodilluhlederuhtassiesleer gefokt worden, van net uit het ei tot 5 meter lang.. als je dat gezien hebt hoef je inderdaad voorlopig niet meer te zwemmen, 5 meter is wel tikje asociaal groot..
Ondertussen heb ik wel door dat ieder land de ‘onveiligste stad van Afrika’ heeft, als je de verhalen moet geloven. In de praktijk blijkt het heel erg mee te vallen (of ik heb heel veel geluk gehad), zolang je maar niet met een camera op je buik en je geldbuidel om door afgelegen wijken gaat lopen banjeren. Lusaka (de hoofdstad van Zambia) is ook zo’n stad. De dag dat ik aankwam was de halve finale van de Afrika Cup. Zambia had al 20 jaar niks gewonnen, en was nu voor het eerst weer zover gekomen. De voetbalgekte is vergelijkbaar met Nederland, iedereen met geschminkte gezichten, vlaggen en die teringtoeters. Ik had ’s ochtends om 5 uur een lift gekregen
8-Lone-travellers
avondje met meer eenzame reizigersvan een Zuid Afrikaan die bij Lake Kariba werkte, maar de laatste 150 km naar de stad duurde wederom 4x zo lang als geplanned, waardoor ik 1 uur voor de wedstrijd in Lusaka aankwam. Nu heeft Lusaka normaal gesproken al een spits van 4 tot 7, maar nu stond alles muur- en muurvast. Een taxi rit van normaal 10 minuten duurde nu een uur, via alle steegjes en achterbuurten, tegen het verkeer in en dwars er doorheen. 1 Minuut voor de wedstrijd kwam ik bij het hostel aan, en 2 minuten later had Zambia een penalty tegen. Gelukkig werd deze gestopt, en daarna won Zambia met geluk van Ghana. Drie dagen later de finale tegen Ivoorkust, met Drogba, die een penalty miste, waarna het na verlenging nog 0-0 was. Na 9 (!) penalties van elk team wint Zambia uiteindelijk, en gaat iedereen massaal de straat op. Het is inmiddels 12 uur ’s nachts, maar dat maakt even niet uit, duizenden en duizenden mensen lopen richting.. ehm.. waarnaartoe eigenlijk. Niemand lijkt het te weten, maar het is 1 groot feest. Met m’n Zambia-shirt aan een uur met de massa meegelopen, overal hartelijk onthaald, af en toe auto’s ontwijkend die met hoge
9-Image0141
Dit komt er op je af gestormd iedere keer als de wagen ergens stopt.. snelheid door de mensen heen proberen te komen (mafkezen), maarja, als ze langzaam rijden klimt iedereen op je auto en gebruiken ze ‘m als drumstel. Uiteindelijk toch maar afgehaakt en teruggegaan. De volgende dag hoorde ik dat een hoop mensen naar het vliegveld zijn gegaan, zo’n 30 km (!) verderop, waar de team de volgende dag zou landen met de cup..
De volgende dag stonden een 100 miljoenmiljard mensen langs de weg waarlangs de voetballers kwamen richting een soort van Malieveld waar ze gehuldigd werden. Na een uur of wat wachten kwamen ze dan inderdaad, achter op een vrachtwagen, met ervoor en erachter legerjeeps met zwaar bewapende militairen.
Ondertussen was m’n keelonsteking nog niet over, en ben ik maar weer eens een kliniek/ziekenhuis op gaan zoeken. Een indiase dokter brabbelde afwisselend over de gevaren van alleen reizen en m’n keel, en uiteindelijk kreeg ik 3 injecties over 3 dagen verspreid, en antibiotica. Toen het na 4 dagen nog niet beter was werd dit herhaald met sterkere antibiotica.
Inmiddels had ik een kaartje gekocht voor de trein naar Dar es Salaam in Tanzania, zo’n 2200 km. Officieel is het 3 dagen en 2 nachten, maar de trein staat
er om bekend geregeld kapot te gaan, of tegen een olifant aan te rijden, of gewoon later aan te komen, maar wel voor 2 dagen voedsel en drank mee te nemen, dus uit voorzorg zelf maar een paar flessen water en een zak brood meegenomen :D
Het zou te makkelijk zijn om in Lusaka te starten, dus het station ligt 100 km verder, op een stuk land waar verder ook echt helemaal niks is.. wie het bedacht heeft.. Na de gebruikelijke chaos waarbij 5 mensen elkaar tegenspreken, van te voren gekochte tickets toch gestempeld moeten worden (bij 1 loket, waar 100 man in de rij staan) en dan toch weer niet, zochten de backpackers elkaar al snel op, een stuk of 8. De trein vertrok zowaar op tijd, een oude maar redelijk nette trein met 4 klasses: 1
e, met 4 bedden per coupe, 2
e met 6 bedden, 3
e met alleen verstelbare stoelen, en 4
e met alleen banken. 1
e klasse it is.. Mijn coupe-genoten waren 3 zambianen die naar Dar gingen om 2
e hands auto’s te kopen en terug te rijden naar Zambia. De meeste auto’s zijn Chinees of Japans, vaak met de belettering er nog op. De trein was
netjes voorzien van een bar-wagon en een restaurant. In de bar werd non-stop Amerikaans show-worstelen getoond (WWF) op een oude tv, en gingen wat mannen zitten die er de hele reis gezeten hebben. De reis zelf ging redelijk voorspoedig, bij de grens kwamen op dag 2 de dounaniers al rijdend paspoorten controleren: paspoort afgeven, 50 dollar voor visum betalen, en een half uur later krijg je ‘m terug. Ook de simkaartverkopers en geldwisselaars mogen gewoon een stukje meerijden, heel makkelijk allemaal. De ochtend van de 3
e dag werd ik wakker omdat we stil stonden. Ik bleef ook wakker, aangezien we nog wel even bleven staan: de remmen waren vastgeslagen en gingen niet meer los. Na een uur of 8 was er iemand van het dichtbijzijndste station gekomen met gereedschap en gingen we weer verder. Halverwege het Tanzaniaanse deel ligt de rails langs een national park, en zagen we een olifant en wat buffalo’s. Door de vertraging kwamen we midden in de nacht in Dar es Salaam aan, wederom ‘een gevaarlijke stad’. Met 2 Canadezen en een Zuid Koreaanse die ik onderweg ontmoet had maar een taxi naar een hotel genomen, en toen de taxichauffeur niet stopte voor rood licht onderweg
was de stad misschien toch wel gevaarlijk..
De volgende ochtend de boot naar Zanzibar genomen, het eiland voor de kust van Dar. Volgens de vele verhalen onderweg moest het zo ongeveer het beloofde land zijn, maar na 1 dag aan het strand kreeg ik wat rode uitslag, en de volgende dag zat m’n hele lichaam onder: zonallergie, van de antibiotica.. erg leuk in een land waar de zon 12 uur per dag schijnt.. De 2 weken erna in Stone Town doorgebracht, overdag in de schaduw zitten op een terras, daarna terug naar hotel tot het donker werd, en ’s avonds proberen nog iets van de stad te zien. Stone Town bestaat uit aaneengesloten witgestuckte (jawel) stenen huizen, met kleine steegjes ertussendoor, geen straat is recht en het grootste deel is alleen per fiets/motor te bereiken. Van punt A naar punt B is elke dag weer een belevenis, omdat je na 3 straten de weg al weer kwijt bent, tot je weer een punt vindt dat je herkent. Het eiland staat bekend om z’n mooie duikplekken, maar door de allergie ging dat ook niet echt lukken.
Na nog een paar dagen binnen gezeten te hebben in Dar es Salaam
leek het ergste achter de rug en ging het met de bus richting de Kilimanjaro. Halverwege een kleine pauze van 3 dagen gehouden om in de bergen wat te hiken. Omdat de grond erg vruchtbaar is wordt er tegen de bergen op landbouw bedreven, en loop je eigenlijk constant tussen de huizen/akkers, wat wel raar is in de bergen. Er waren een paar simpele routes van een paar uur, maar uiteraard moest daar koste wat kost van worden afgeweken, zat ik binnen 2 uur versgeperste suikerrietsap te drinken bij mensen die geen woord engels spraken en eindigde elke rit op het hoogste puntje van de berg, waar de locals zelden blanken tegenkomen, en alle kinderen naar je toe komen rennen, ‘Mzungu! Mzungu!’ (blanke/vreemdeling). Omdat ze een lokale taal spreken waren mijn 3 woorden Swahili ook niet heel nuttig, en was het vooral gebarentaal. Dat spreek ik gelukkig vloeiend.
Dan de Kilimanjaro, hoogste berg van Afrika. Vanaf het dakterras van m’n hotel in Moshi, aan de voet, had ik een prachtig uitzicht op.. de constante bewolking rond de top. In 4 dagen heb ik de berg alleen bij zonsopgang en zonsondergang gezien, een half uurtje voordat de wolken komen/het donker
wordt. Vooraf had ik nog heel even getwijfeld over beklimmen, maar in de voorgaande dagen was wel duidelijk geworden dat m’n enkel maar 2 dagen klimmen achter elkaar aan kan, en 1200+ dollar voor 7 dagen klimmen is ook wel een tikje aan de hoge kant.
De eerste dag in Moshi werd ik gelijk gecharterd door een tanzaniaanse vrijwilliger om hiv-voorlichting te geven aan de lokale jeugd, omdat een blanke wat meer indruk schijnt te maken, wat best leuk was om te doen, maar nadat ie op dag 2 en 3 terugkwam, en iedere keer verwachtte dat ik pakken condooms ging kopen voor zijn project, werd ik het wandelende pinautomaat zijn wel een beetje zat, zeker toen ook de jeugd telkens terugkwam met de ‘ik heb nog niet gegeten vandaag, mag ik wat geld, echt alleen voor vandaag’. “Ga’s doot” zeggen is toch makkelijker op internet..
In Moshi had ik een belachelijk dure (voor afrikaanse begrippen) kampeersafari geboekt (het duurst zijn de entreeprijzen voor de national parks, bijna $100/dag), naar Lake Manyara, Ngorongoro Crater en het Serengeti National Park. De safari was samen met een Japanner en 3 Koreanen, waarvan we er gelukkig twee in konden ruilen voor
2 duitsers: bij de eerste grote mannetjesolifant (big five, nr. 1) die we zagen in het park (op 10 meter afstand) gingen ze hoge piepgeluiden maken en met hun armen zwaaien, de beste manier om olifanten boos te maken.. dan is zo’n landrover best klein. Gelukkig ging de olifant er vandoor, maar de guide had ze er het liefst daar uitgegooid. In het park nog een boel olifanten en giraffen gezien, een een hoop bavianen en andere apen.
Het meer ligt tegen een bergrug aan die heel Tanzania doorkruist, van Kenia in het noorden tot Mozambique, en die avond kampeerden we op de berg, met een prachtig uitzicht over het park en omgeving. De volgende ochtend ging het eerst naar een letterlijke ‘lalala-geld?’ Masai Village. Na een welkomsdansje mochten we een hut bekijken, terwijl de vrouwen alvast de tafels met 13 in een dozijn armbanden en kettingen klaar gingen zetten. Een stuk of 20 tafels. Met allemaal dezelfde spullen. En ik wil ze allemaal niet.. Gelukkig gingen we vrij snel door naar Ngorongoro Crater, een megagrote uitgedoofde vulkaan met een compleet vlakke kale kratervlakte in het midden, 260 km2 groot. Eerst rij je een halfuur tegen de berg/vulkaan op,
en eenmaal boven heb je een fantastisch uitzicht over de vlakte, 600(!) meter lager. Op de vlakte groeit bijna alleen maar gras, ideaal voor het bekijken van dieren dus. Naast de grote groepen buffaloes (buffels? Big 5, nr 2) en wildebeest (gnoes) zagen we 2 (zeldzame) zwarte neushoorns (big 5, nr 3), en in de verte iets wat op een leeuw leek (big 5, telt niet). Dichterbij, maar te ver weg voor een foto en in het hoge gras, zat een cheetah (jachtluipaard), maar die bleef fijn zitten, zodat we het na een half uur maar opgegeven hebben. Wel kwam een hyena z’n buit even showen, een kleine impala/gazelle (verschil is moeilijk te zien als ie half geknakt in de bek van een hyena hangt..).
De volgende dag ging het naar het Serengeti park, vooral bekend van de megagrote kuddes gnoes die met een miljoen dieren ieder jaar in de droge periode richting Kenia trekken, en later in het jaar weer terug. Het zuiderlijk deel van het park is voornamelijk grote vlaktes met gras, en een hele hoop gnoes, zebra’s en buffels. Belachelijk grote kuddes hebben we niet gezien, maar bij kuddes van een paar duizend dieren duurt het
ook een hele tijd voordat die een keer de weg voor je landrover langs overgestoken zijn.. Na een groep van 5 leeuwen (big 5, nr 4) die in de schaduw, vlak langs de weg, lui lagen te wezen (als ze gegeten hebben liggen ze 20 uur te liggen, en beetje naar mensen te gapen.. sollicitatieformulier is ingevuld..). De volgende ochtend was er nog tijd voor een korte ochtenddrive van 2 uur. Naar goed afrikaans gebruik werd dit echter 4.5 uur, omdat er 3(!) leopards (luipaarden, jagen ‘s nachts en zijn overdag alleen hangend in een boom te vinden, big 5, BINGO) en 3 (!) groepen met leeuwen wat aandacht nodig hadden. De laatste groep was een kudde buffels aan het omsingelen, maar haakten helaas halverwege af. Dit was mooi op tijd om mij te droppen bij de bus naar Lake Victoria, terwijl de rest van de groep terug ging naar Arusha, het beginpunt van de Safari 4 dagen eerder. Over de busrit kan ik kort zijn: de chauffeur was slecht, de wegen waren slecht, er kotste iemand over m’n schoenen en hij eindigde in de verkeerde stad. Niks raars gebeurd dus. Twee dagen later alsnog naar de goede stad gereden(Mwanza,
aan Lake Victoria, het grootste meer van Afrika). Morgen met de boot richting Bukoba, aan de grens met Uganda, 12 uur varen in een boot van 100 jaar oud, netjes in een hut dit keer, ipv aan dek. Al reizende leert men.
Advertisement
Tot: 0.091s; Tpl: 0.014s; cc: 7; qc: 46; dbt: 0.0423s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Leo
non-member comment
Mooi avontuur man ! Geweldig om te lezen. Leo