Habari? Nzuri!

---

Habari? Nzuri! Letterlijk: Hoe is het nieuws ? Goed! Dit is de meest gebruikelijke opening in Morogoro. Hierna volgt meestal een kort, maar geanimeerd gesprek over waar ik vandaan kom, of ik Tanzania mooi vind, waar ik verblijf en dat ik maar een mooie tijd in het land mag hebben.

Geregeld volgt ook of ik een kleine bijdrage in de studiekosten kan leveren. Dit weiger ik, vaak zijn deze verhalen alleen maar bedoeld om een onnozele westerling geld uit de zak te kloppen. Bovendien, ik blijf een Hollander, ons bent zuunig :-) Nu geef ik wel geregeld geld aan bedelaars op straat, want ik zie hier pijnlijke taferelen. Oude vrouwen (om de een of andere reden zijn er minder oude mannelijke bedelaars), blinden, mensen zonder benen of met verminkte ledematen. De Tanzaniaanse samenleving is duidelijk harder dan de Nederlandse. Ik weet nooit helemaal zeker of ik er goed aan doe om geld te geven, maar bij deze mensen wil ik niet langslopen zonder iets te doen. Als westerling heb ik het gruwelijk goed vergeleken met hen, en wat ik 's avonds aan een maaltijd uitgeef, daar leven veel Tanzanianen een week van. En dan houd ik het nog eenvoudig met mijn eten.

Natuurlijk weten de bedelaars heel goed waar het meeste geld te halen is. In Dar es Salaam zag ik veel bedelaars in de buurten van de gegoede middenklasse, waar geld te halen valt. Bij de ambassades en in de buurten van de expats waren ze niet, vermoedelijk omdat de politie en particuliere beveiligingsdiensten ze hier wegjagen. Wel zitten veel bedelaars op zondag rondom de kerk. Na een goede kerkdienst waarin iedereen weer aan zijn of haar morele verplichtingen, naar je naasten en naar de hemel toe, herinnerd is, gaan de geldbuidels weer iets makkelijker open. De bedelaars weten dat natuurlijk, ook zij zijn calculerende burgers :-) Maar het blijft raar. Mensen gaan in hun 4x4 hummers en Jeeps naar de kerk, en geven vervolgens duizend shilling (een halve euro) of iets meer weg.

Gelukkig zijn er ook leukere dingen in dit land. Zoals Frans van der Laak, de Nederlandse ingenieur die nu al 40 jaar hier woont. Mijn interview met hem was geweldig. Hij sprak heerlijk direct zijn hart, over het Nederlandse ontwikkelingsbeleid, over de aanpak van de waterprojecten en over de voor- en nadelen van het leven in Tanzania. En hij vertelde ook over zijn drijfveer om naar Tanzania te komen; zijn geloof. Dat is opmerkelijk aan dit land; overal kom je religie tegen. Vooral Christendom en Islam, maar ook Hinduisme en natuurgodsdiensten, hoewel ik dit laatste nog niet ben tegengekomen. Vanochtend zat ik in een taxi met de sticker "This car is protected by the blood of Jesus". Dat zie je niet in Nederland. Vooral bij van der Laak vond ik het opmerkelijk. Ik had ergens verwacht een nuchtere Hollandse ingenieur aan te treffen. Dat was hij ook, maar daaronder zat een gepassioneerde man, die naar Afrika was getrokken om de mensen te helpen. Dit was duidelijk een familietrekje; zijn broer was jarenlang priester geweest in Zaire. Hij was ervan overtuigd dat God op meerdere momenten in zijn leven hem had geleid. Ik vond het fascinerend, en totaal anders dan het atheisme of het zeer gematigde geloof dat je in Nederland meestal ziet. Echt heel bijzonder.

Ik heb ook meneer Lazalla geinterviewd, de echtgenoot van mevrouw Lazalla (die ik al eerder heb geinterviewd). Hij is het voormalige hoofd ontwikkelingszaken van de Regio Morogoro en heeft ook lang gediend als nationaal hoofd voor de planning van waterzaken. Kortom, iemand met veel kennis en ervaring. Hij was te spreken over de Nederlandse waterprojecten, maar gaf veel kritiek op de constante beleidswisselingen in ontwikkelingssamenwerking. Zo begrijpt hij niet waarom Nederland is opgehouden met de steun aan projecten en nu vooral steun geeft aan de Tanzaniaanse overheid. In zijn eigen woorden: "That's what you already did all these years ago! Then you slowly went down the system and closer to the beneficiaries. Finally you reach the villagers themselves, and the development aid started to work, and now you go back to the beginning!"

Vandaag volgden nog twee gesprekken, met meneer Mkoma, een voormalige surveyor en uitvoerder voor de Nederlandse consultant DHV, en meneer Kikwesha, nu een hoge pief in de Regionale administratie van Morogoro. Beide interviews waren heel goed, maar ik merk dat ik nu wel de dorpen zelf in wil. Hopelijk lukt dit morgen of zaterdag al, want ik heb - denk ik -een medewerker van de lokale administratie bereid gevonden om me hierin te helpen. En met een beetje geluk ga ik maandag mee op een trip met SNV, de Nederlandse vrijwilligersorganisatie, om enkele putten te bekijken die gerepareerd moeten worden. Morgen weet ik hopelijk meer!

Groeten, Harmen

PS Over de vrouwen, volgens mij is een van de receptionistes een beetje verliefd op me. Ik heb al enkele keren sms-jes van haar gekregen ... Nu ben ik niet van plan om iets te gaan doen, maar het is wel vleiend :-)

---