voornamelijk in Zululand

---

Lieve allemaal,
Weer een maand voorbij gevlogen en een kleine update leek me wel op z’n plaats.
De dag na t schrijven van de vorige blog gingen we terug naar Winterveld om weer vragenlijsten af te nemen. Met een teleurstellend resultaat want van de twintig kinderen kwamen er vier ook daadwerkelijk opdagen. Maar niet getreurd, een aanwezige zuster was zo vriendelijk ons mee te nemen naar haar weeshuis omdat daar misschien meer mogelijke respondenten te vinden waren. Wat we daar aantroffen was toch wel even slikken. Pure armoe. Drie zalen volgestampt met bedden. Twee kamers bedroegen kinderen met een geestelijke en/of lichamelijke handicap die hele dagen zonder stimulatie of therapieën in bed lagen in hun eigen vuil. Sommige zijn hier volgens mij soms al een goede 22 jaar niet uit geweest, buiten het noodzakelijke bad af en toe. De stank kwam je van verre tegemoet en de kinderen en jongeren zagen er vreselijk uit. Verderop een kamer met een bedje of 30/40 en 1 hulpverlener die op al deze baby’s/peuters paste. Kinderen van twee die nog niet konden staan omdat ze alleen maar op hun rug lagen. Apathische kinderen die duidelijk aandacht, verzorging en stimulatie te kort kwamen. Wij, de drie vrouwen van t gezelschap, namen het direct op ons om die baby’s een boel te knuffelen hoewel je wel op moest passen aangezien vele van hun erg ziek waren en wij dit liever niet overnamen. Natuurlijk wisten wij van het bestaan van dit soort weeshuizen maar degene die wij tot nu toe bezocht hadden werden goed gesubsidieerd en was deze vorm van verwaarlozing niet echt aan de orde.
Die avond wel de behoefte om het er goed uit te dansen en met onze vrienden naar een zwarte club gegaan in de slechtste wijk van Pretoria. Wel vreemd om de enige blanke te zijn in zo’n grote club. Werden best aangestaard! Desondanks echt een super tijd gehad daar. Eindelijk écht kunnen dansen en als hoogtepunt van de avond Evelyn aanmoedigen die van een lange zwarte jongen de basis van het booty-shaken uitgelegd krijgt. Hilarisch om te zien en Eef de volgende dag stuk van de spierpijn haha!..
In de volgende week beseften we dat ons visa bijna afliep en dat we daar voor Durban maar gauw achter aan moesten. Bij zoiets besef je weer goed dat je in Afrika bent. Peoples time noemen ze dat. LANGZAAM en inefficiënt. Allemaal problemen met de aanvraag ook maar met veel geduld toch weten te omzeilen dat we allemaal medische verklaringen aan moesten vragen (smak met geld). Als het goed is kunnen we m deze week ophalen.
Ondertussen naar Durban in KZN geweest en een fantastische tijd gehad maar de hoop op grote respondent-aantallen volledig de prullebak ingegooid. In het ziekenhuis in Durban (waar allemaal doodzieke mensen gewoon op de gangen liggen en de wachtruimtes volgepropt zitten met mensen die de hele dag moeten wachten) in plaats van de afgesproken 130 jongeren troffen wij er 11 aan. De rest had vervoersproblemen e.d.
Om de frustratie een beetje weg te werken de volgende dag gaan skydiven! Dat was echt supergaaf in t kwadraat. Ik stuur foto’s zo gauw ik kan. Eerst een free-fall van 1,5 km en dan 1,5 km aan de parachute. Even een raar moment als je jezelf uit het vliegtuig zet maar zo fantastisch als je naar de aarde aan t storten bent. Ik dacht nog, als je toch moet gaan is dit DE manier! Voel me nu ook vet stoer :p.

Tijd om Durban te verlaten en naar st. Lucia te gaan. Een klein plaatsje aan de kust van KZN een uurtje of drie boven Durban. Goede vooruitzichten voor het onderzoek en als je naar t water liep waren de krokodillen en nijlpaarden gewoon te zien. Kan je in Nederland toch niet voorstellen dat je s’avonds moet uitkijken omdat er een nijlpaard in je tuin kan grazen?? Schijnen erg gevaarlijke dieren te zijn en het hoogste dodental door dieren in Afrika te veroorzaken. Zou je niet zeggen, zijn zo lekker dik en schattig om te zien. Onderzoek ook in st. Lucia viel vreselijk tegen. Jongeren die hun ouders naar de bijeenkomsten lieten gaan enzo. In totaal 12 in bijna anderhalve week. Waste of time. Wel heel interessant want bij die bijeenkomsten sprak er steeds iemand over de ziekte. Die mensen hebben jaren van stigma het hoofd geboden en zijn nu een grote inspiratie voor andere mensen met de ziekte. Ik was erg onder de indruk..
Leren hier ook erg veel over de ziekte. Dachten dat we op school de basis al wel zo’n beetje behandeld hadden maar daar blijkt veel niet (meer) van waar. Als je seks hebt met iemand met de ziekte dan heb je een kans om het ook te krijgen. Deze kans wordt groter naarmate de besmette persoon een hogere viral load of een lagere CD4 count heeft. Als je seks hebt met een gezond uitziend persoon is de kans op het krijgen van het virus niet eens zo groot. Zeker niet als man.
Met de nieuwe medicijnen is het voor deze mensen ook mogelijk om een vol leven te leiden en de bijverschijnselen zijn enorm gereduceerd. Het grootste probleem zit in het lage percentage van mensen die zich laten testen en de stigma die ertoe leidt dat mensen hun partners niet inlichten wanneer er gemeenschap plaatsvindt. Zeker bij vrouwen die economisch zo afhankelijk zijn van hun partner is het heel moeilijk om dit te openbaren.
Dit gezegd hebbende moet ik natuurlijk toevoegen dat het virus nog steeds een heel groot probleem is en niet makkelijk om mee te leven. Behalve de stigma zijn er problemen wanneer iemand zwanger wil raken, moeten ook twee besmette mensen altijd condooms gebruiken, moet iemand de rest van z’n leven elke dag op vaste tijdstippen meerdere pillen innemen enzovoorts..
Back on topic.. We zijn dus in st. Lucia en besluiten twee jonge meiden ons haar in laten vlechten. (Éen van 25 met al 3 kinderen!) Aangezien vooral Eef’s haar erg lang duurt praten we veel met hun en worden we bij hen thuis uitgenodigd. De rest van de week echt een super tijd gehad met hun!! Ze hebben niks, wonen met heel veel mensen in vaak heel krottige huisjes in een village maar er is zo’n gemeenschapsgevoel. Komen we aanrijden rennen alle kinderen op je af om je te knuffelen, leren de granny’s (niet de appel maar de grootmoeder-variant) je matten weven en wordt er overal gedanst en gezongen. De eerste dag werd er een feestje georganiseerd en loopt iedereen bij elkaar binnen om iets te regelen. Een beetje basis Zulu geleerd, wat niet makkelijk is zeker niet met de kliks in hun taal. Veel gedanst en leuke vriendschappen opgedaan. Drie van de meiden een avondje mee uit eten en voor coctails meegenomen. Voor ons kost t niks maar voor hun echt een traktatie. Vervolgens ook de voorbereidingen meegemaakt voor een Zulu bruiloft ceremonie waar Evelyn en ik een beetje traditioneel hebben leren dansen. Echt te grappig! Benen in je nek en een boel stampen, moeilijker dan dat t lijkt! Heel jammer dat we daar weer weg moesten. Een weekendje in de Drakensbergen doorgebracht waar we echt kniehoog door de sneeuw hebben gehiked en onze gedachten een beetje op een rijtje hebben gezet. Ik denk dat ik rond midden/ eind september maar weer op de bonnefooi naar t buitenland ga (waarschijnlijk Galapagos eilanden) om vrijwilligerswerk te doen. Nog niet echt toe aan t geregelde leventje in Nederland.
Ik ga maar weer aan t echte werk, nog een maandje Pretoria en dan nog 1 maandje reizen. Ben al zo goed als weer terug!
Mis jullie! Dikke kus Ayla

---