Durban!

---

Familie, vrienden en aanverwantartikelen, 29-02-2008


Vrijdag eventjes naar Durban gegaan voor een soort van zakenreisje (leuk! 7 uur lang met z’n vieren in een auto zonder airco onder de gloeiende zon rijden). Maar Durban was het meer dan waard. De mooiste plek waar ik ooit geweest ben. Het heeft een beetje een subtropisch klimaat dus het is de hele tijd vochtig maar daar krijg je ook een fantastisch mooie omgeving voor terug. Planten zoals ik ze nog nooit had gezien groeien gewoon in de achtertuin. Een hele apenfamilie die eventjes in de tuin komt zitten (ook hele nare verhalen over deze, ontvoeren baby’s/kleine hondjes en laten deze doodvallen), salamanders op de muren in je huis. Spinnen, torren en één of ander beest met de meeste poten in de wereld die opkrult als je m wilt oppakken. ’s Morgens eerst even het zwembad in, de marktjes in waar je kennelijk heel hard moet afdingen (aan mij niet besteed, het kost al niet veel en ik onderhandel niet graag over geld). Heb ik nog even met twee Zuid-Afrikanen gekoorddanst  zij hebben daar een coolere naam voor maar t was heel moeilijk en heel gaaf. Dag 2 eventjes naar t strand geweest. Je mag bijna nergens zwemmen dus alle mensen op een hoopje op een paar vierkante meter. Dus in het water waar we de enige blanken waren en de enige die de moeite namen een bikini aan te trekken (in spijkerbroek en hemd schijn je ook prima te kunnen zwemmen, zeker als je niet meer bruin hoeft te worden). Evelyn en ik hadden er alleen niet echt rekening mee gehouden dat dit niet de Noordzee is. Helemaal gelukkig met de hoge golven hielden we de omgeving niet goed in de gaten. Dat weekend stond er net een hele harde stroming die ons meesleurde richting de open zee. Met geen mogelijkheid konden wij nog terugzwemmen. Na bijna heel erg in paniek geraakt te zijn werden we gered door onze nieuwe helden. Mooier dan David Hasselhof en heel erg sterk. Kunnen deze mannen niet in een zwarte versie van baywatch spelen? (*zucht..*). New found respect for their profession.
In Durban ook eindelijk meer mensen gevonden voor ons onderzoek (hierover later meer). Het ziet er dus naar uit dat we hier meer tijd zullen zijn dan gepland. Heel leuk, maar heel duur. Ik kan het me niet echt veroorloven twee keer huur te betalen.
De laatste dag naar de Valley of the thousand hills gegaan. Wel jammer dat ze geen goede wandelpaden hadden maar desondanks was het een erg mooi gezicht. Een optreden gezien van een traditionele Zulu-group gezien waar een van de Zulu mannen steeds met me zat te flirten (aantrekkelijke man in leren gevalletje zonder voortand). Na de show stonden we even te praten en werd ik ten huwelijk gevraagd! Nou pap, 12 koeien (wat mij zelf een beetje magertjes leek maar dat scheen hun standaard bedrag te zijn) maar als je ze niet kwijt kunt wist hij ook wel aan een beetje geld te komen. Ik hoefde alleen maar tweede vrouw te zijn en hij wilde graag 4 kinderen (zoons welteverstaan) maar hij moest eerst even over onze vruchtbaarheid informeren bij hun Sangoma (waarzegster). Tja.. dat was natuurlijk moeilijk te weerstaan.. maar ik denk dat we een beetje moeite zouden hebben gezamelijke grond te vinden om over te praten. Hij: ik heb onze schapen verkocht aan Ayanda voor de waarde van 6,5 koe! Ik: hoeveel euro? Ofzoiets.. Vandaag gepraat met een jongeman bij het zwembad die zichzelf een trotse Zulu-man noemde. Hij heeft me meer inzicht gegeven in de tradities rond een Zulu huwelijk en hoe je als man al die vrouwen (hij wilde er later 5) het naar de zin moest maken. En hoe een Westerse vrouw als ik daar in hemelsnaam tussen zou passen. Het was heel interessant. Deze man had zo’n beetje tegenovergestelde ideeën over het leven en huwelijk als ik maar hij kwam wel met creatieve oplossingen. Voor een Zulu-vrouw lijkt t me maar lastig. Je moet je man delen, vooral niet teveel klagen, zoons baren en hard werken.
Misschien wat voor in m’n volgende leven.. Nu nog niet.



Nu even een stukje over ons onderzoek..

Eindelijk weer een beetje vaart erin! Vorige week het grootste deel van het nieuwe onderzoeksvoorstel in elkaar geflanst, inclusief de 4e of 5e versie van de vragenlijst. Na ons gesprek (eindelijk!) met onze “opdrachtgever” (kleine, lieve non die de afgelopen tijd in het ziekenhuis heeft gelegen) hier in Zuid-Afrika de vragenlijst vandaag weer opnieuw moeten doen. Het niveau van onze kinderen ruim overschat. Voor de kinderen en adolescenten in de leeftijdscategorie van 8-18 echt vragen moeten stellen waarbij 8 jarigen in Nederland hun neus voor op zouden trekken. Het begrip van de (met name geschreven) taal in de rural areas is voor ons haast niet voor te stellen. Heel moeilijk om op deze manier veel diepgang in het onderzoek te krijgen. De hoop op een hoge wetenschappelijke waarde van ons artikel een beetje moeten laten varen. Cultuur en taalproblemen zorgen ervoor dat de onderzoeksgroep die we van origine wilden bereiken in realiteit veel kleiner zal moeten zijn en er mogelijk veel sprake zal zijn van miscommunicaties. De validiteit en betrouwbaarheid zal zodoende niet zijn wat we ervan gehoopt hadden.
Het is ook niet gemakkelijk om onze onderzoeksgroep te bereiken. Wij zijn voornamelijk geïnteresseerd in de jongeren die zelf antwoord kunnen geven op onze vragen. Daarbij vallen de hele kleintjes dus af. Nu is het zo dat in Zuid-Afrika de behandelingsprogramma’s pas ingevoerd zijn in 2004. De jongeren tussen de 8 en 18 zijn dus niet door moeder-kind transmissie besmet (dan zouden ze namelijk al gestorven zijn) maar door misbruik of vrijwillige seksuele contacten. Deze zitten vanaf de leeftijd van 12/14 dus in de volwassen programma’s en zijn veel moeilijker te traceren (worden veel minder uitgebreide ‘records’ van bijgehouden. Volgende week starten we eindelijk met onze pilot en dan zullen we het wel zien. Keep you updated.

---