Advertisement
Published: November 16th 2010
Edit Blog Post
Publiek bij rolstoelpassing Opuwo e.o.
De regio Kunene bevindt zich in het noord-westen van Namibia. Administratief is de regio ingedeeld in drie Health Districts: Opuwo, Khorixas en Outjo. Opuwo is het noordelijkst gelegen district. Aan de noordzijde grenst de regio aan Angola, aan de westzijde aan de Atlantische Oceaan, aan de zuidzijde aan de regio Etongo en aan de oostzijde aan drie andere regio’s en het Etosha natuurreservaat. In dit gebied werken 2 ergotherapeuten en 2 fysiotherapeuten.
De regio beslaat een gebied van 115293 vierkante kilometer. Daar past Nederland ongeveer 2,5 keer in. Het lijkt stoer om het monopolie op de revalidatiezorg voor zo'n enorm gebied te hebben, maar wacht op de volgende cijfers. De geschatte totale bevolking van de regio in 2008 bedraagt 78388 inwoners. Dat komt neer op 0,6 inwoners per vierkante kilometer. Voilá: een enorm gebied dat nauwelijks bevolkt is. Een aanzienlijk deel van deze inwoners leeft in de verstedelijkte delen (meer dan 3 hutten bijeen) van de regio, dus enorme delen van de regio zijn leeg, heel erg leeg. (Ter vergelijking: Nederland bestrijkt 41500 vierkante kilometer op de aardbol en heeft een cijfer van 397,7 inwoners per vierkante kilometer.) Het is ook een erg mooi en heuvelachtig gebied, maar toch,
Himba jongetjes, vlak voordat ze mijn huid afkrabten om te zien wat er onder het wit zit het zou wel een stuk praktischer zijn als alles wat dichter bij elkaar was. Er zijn maar een handvol health centres en klinieken en er is 1 (= één) ziekenhuis in het district. Vanuit bedrijfsmatig oogpunt ligt hier dus een leuke uitdaging op het vlak van klantenbinding. De manager die gaat over de declaraties van gemaakte kilometers maakt dan ook een wanhopige indruk. De trieste realiteit is dat mensen vaak niet tot medische zorg kunnen komen of niet eens op de hoogte zijn van de mogelijkheden, ook al zijn die meer dan een dag reizen verwijderd.
De mensen die leven in Kunene zijn de drie tribal groepen: Himba en Herero die beiden Otjiherero spreken en de Damara, die een *klik* taal spreken. De Himba zijn een nomadische stam die vooral in het noorden van de regio leven, district Opuwo. De Himba zijn een nomadische stam die vooral in het noorden van de regio leven. De leefwijze, gewoontes en manier van kleden lijkt in de afgelopen eeuwen weinig te zijn veranderd. Veel van hun kleding is gemaakt van dierenhuiden. De vrouwen smeren zichzelf in met een okerkleurig klei- en botervetmengsel, dat 100% bescherming tegen de zon geeft. Bovendien zou het
Himba-jeugd, net bekomen van de schrik. Ter info en geruststelling: de fiets staat stil. Alle kinderen zijn ongeschonden gebleven, fysiek tenminste. muggen op afstand houden. Dat geloof ik direct. Ook geloof ik dat het smeersel luipaarden, schorpioenen en witte haaien op afstand houdt. L'Eau d'Himba kent immers een uitgebalanceerd palet van aroma's dat prachtig traject volgt van een flinke snuf van boter die ver over de datum is, via een krachtige touche van smeulende kruiden naar een verrassend boeket van lichaamsgeuren. De Himba wassen zich namelijk niet. Dat is ook niet handig aangezien het afvoerputje steeds verstopt zou zitten en het stromend water in Opuwo e.o. onbetrouwbaarder is dan het Nederlandse regeeraccoord. Geen wasmiddel is opgewassen tegen de vlekken in handdoek en washand na de schrobbeurt. Zonder oneerbiedig te willen klinken: de Himba geven nogal af. Bankjes, deurknoppen, ergotherapeuten: overal waar een Himba is geweest zijn sporen zichtbaar. Contact met deze zaken leidt meteen tot kleurovername, het zogenaamde collateral himbaging. Ik vermoed dat hier sprake is van een oeroude wijze van communicatie die slechts de Himba beheersen. Door strategisch af te geven op een bankje wordt een bericht later opgepikt door een nietsvermoedende broek. De vlek die door iedere Himba gedecodeerd kan worden wordt vervolgens het hele ziekenhuis rond gewandeld, waarna alle aanwezige Himba op de hoogte zijn van de actuele
Eindelijk water in huis! koers van de geit. Kleine ongemakken, dat zijn het die ruimschoots worden gecompenseerd door het beeld dat een wandeling in het stadje of een blik in de wachtkamer biedt. Hier te wonen en te werken doet aan als het leven in een documentaire van National Geografic. Met smell-o-rama.
Water!
Bijna tien liter water nodig om de w.c. door te trekken! Nooit geweten dat er zo’n grote hoeveelheid water nodig is om het riool te voorzien van een vers gedraaid product. Ik ga niet in op details maar uit zorgvuldige navraag blijkt dat ik qua benodigd water op een mooi gemiddelde zit.
Water, lief water, nu je er zo vaak niet bent merk ik pas hoezeer ik je mis. Kom toch wat vaker bij me langs. Zeker nu ik na iedere dag werken okerkleurig zie. En het 42 graden Celsius is overdag...
Mijn relatie met water is niet stabiel, ze houdt het voorlopig bij toevallige bezoekjes. Vaak is ze dagenlang verdwenen. Of ik vind ik haar alleen in 5 liter flessen in de supermarkt. Voor mij is het echt tijd om een nieuwe stap te zetten in onze relatie en duurzaam te gaan samenwonen. Ik beloof dan dat we dagelijks samen zullen afwassen, dat ik altijd zal doortrekken na toiletgebruik en dat we samen zullen douchen zo vaak als we willen.
De watervoorziening is hier onderhevig aan een zekere hiërarchie. Vanuit de onderste rand van de watertoren loopt er allereerst een pijp die de brandslangen voorziet. Geen slecht idee gezien de droogte hier en de voorliefde van de Namibiër om alles dat eetbaar lijkt -dat is voor de meesten slechts vlees- op de braai te roosteren. Iets daarboven verlaat de pijp met water voor het ziekenhuis de toren. Die is pas onlangs lager geplaatst. Hoewel er al jaren problemen waren met de watervoorziening in het ziekenhuis had niemand eerder bedacht dat het bestaande systeem best aangepast kon worden. Door deze pijp loopt een zwak stroompje water. Bovenop deze dikke pijp ontspringt een derde dunne pijp. Bovenop dus. Het water wordt geacht om vrijwillig dit pijpje in te springen. Dat lukt redelijk op de dagen waarop de zwaartekracht blijkbaar wat minder sterk is of de aarde even op z’n kop hangt. Op deze dagen belandt het water uiteindelijk bij de huizen. Door de slechte kwaliteit van de waterleidingen gaat er echter een aanzienlijke hoeveelheid water verloren omdat het weglekt, de grond in. Dat vindt ook de overheid jammer. Vandaar dat men na 7 uur ’s avonds de watertoevoer dichtdraait om te voorkomen dat de hele nacht lang water wegloopt.
In het donker maken de zalen van het ziekenhuis een troosteloze indruk. Het ruikt niet fris in de gangen. Door een raam was het silhouet van een oude vrouw te zien die zich in hurkzit op bed zachtjes kreunend heen en weer wiegde. Ze droeg haar traditionele Himba attributen niet meer maar ze was uitgekleed tot de schaduw die haar magere lijf door het raam op de gang wierp. Geen schim meer van een eens zo trotse dame. In de meeste kamers is het vol maar stil. De klamme hitte in de zalen moet vreselijk zijn voor de nomaden die gewend zijn buiten op de savanne te leven. Via de gangen kom ik weer buiten en steek ik het veldje over naar mijn appartement bovenaan de heuvel. "Kora! Kora!" Het duurt even voordat ik doorheb dat er naar mij wordt geroepen. Achter me wordt gelachen en gesprongen. Er zeulen twee jongetjes in vale hemdjes met grote jerrycans vol met water. Door hun vreugdehuppels geven ze zichzelf meteen een douche. "Nawa!" roep ik naar ze, alles goed hier. En bedenk dat er dus weer stromend water is na twee dagen zuchtende kranen.
Als ik boven ben gekomen bij mijn huisje geniet ik nog even van de sterrenhemel en het geluid van een klaterend beekje op de achtergrond. Dat is op zich vreemd omdat er geen beekje in de wijde omtrek is te vinden. Net als ik me ga afvragen of het de Lariam die voor hallucinaties zorgt zie ik water onder de deur naar buiten komen. Binnen plons ik met mijn voeten in een plas water die rap uitdijt tot over de hele oppervlakte van de net nog stoffige vloeren. Ik heb een zelfreinigend appartement! Het systeem werkt eenvoudig: draai op een waterloze dag een kraan open boven een douchebak waarvan de afvoer het niet doet en ga vervolgens 3 uur weg. Met een beetje geluk is er weer stromend water voordat je terugkomt en glimmen de vloeren als nooit tevoren. Ik kan nog net in een voorbijdrijvende koelkast springen en tegen de stroom in peddelen naar de kraan, ondertussen de weggespoelde vrijwillige brandweer van Opuwo ontwijkend. Niet vreemd dat half Opuwo zonder water zit als er een inwoner bijkomt die gewend is aan beschermende dijken en Deltawerken. Er is best een hoop water in het dunne pijpje gesprongen. Dat doet water blijkbaar ook als het beseft dat er een lolletje inzit, zoals indoor white water raften bij een nieuwkomer in Opuwo.
Advertisement
Tot: 0.111s; Tpl: 0.011s; cc: 8; qc: 56; dbt: 0.0612s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Irm
non-member comment
nawaste
Ha Er Op een druilerige herfstige woensdagochtend lees ik (met een lekker bakkie koffie, dat dan weer wel) jouw verhaal. Ik krijg heel veel zin in ook zo'n avontuur. Maar misschien is dat omdat je zo gaaf kan schrijven en is de werkelijkheid toch wat heftiger? In ieder geval regent het hier zoveel water dat ik zal proberen een paar gallons in dit bericht mee te sturen. Blijf sturen die journals! Groet Irm