Naar het einde

---

De dag van vertrek vanuit Windhoek ben ik op tijd opgestaan want de reis naar Opuwo zal lang zijn. De auto, het bakkie van VSO, zit sinds gisteren al vol met rolstoelen die bestemd zijn voor patienten in Opuwo. Laat in de middag hebben we deze rolstoelen met het bakkie en een busje opgehaald van het vliegveld, waar ze bij de douane op ons wachtten. In de hal stonden de acht dozen keurig opgestapeld, we hoefden ze alleen nog in te laden. En toen gebeurde er niets meer. Ik ging er vanuit dat we stonden te wachten op de vrachtwagen met oplegger waar we met wat passen en meten de dozen net in kwijt zouden kunnen. Dat bleek buiten de Namibische werkelijkheid gerekend te zijn. De reden waarom er niets gebeurde was dat het aan het doordringen was bij de chauffeurs dat nog niet één enkele doos in het bakkie zou gaan passen. Ook was er een groeiend besef ten aanzien van het ruimtegebrek in het busje omdat daar de stoelen niet konden worden weggeklapt. Volgens lokale traditie is de beste oplossing dan om eens lekker te gaan zitten, je vrienden en kennissen te bellen om bij te kletsen en een beetje te sjansen met het vrouwelijke douanepersoneel, zolang je maar niet met het probleem zelf bezig bent. Gelukkig stonden er nog niet veel Namibische nummers in mijn telefoongeheugen. Bovendien waren we nog niet toegekomen aan het "sharing skills" op het vlak van het sjansen, dus ook daar was ik snel mee klaar. Dat gaf me de tijd om een doos te openen. Diep, diep onder in de doos was nog net een rolstoel te zien. Dat wierp de vraag op of de rolstoelen waren gekrompen of dat men had overdreven met het inpakmateriaal. Om een lang verhaal iets korter te maken: er ligt nu nog een stapel karton op het vliegveld die zo hoog is dat het vliegverkeer er hinder van ondervindt en de rolstoelen pasten zonder doos met gemak in de auto’s.

De reis naar Opuwo vond dus plaats met een dag vertraging door de toestanden op het vliegveld. En nog een Namibisch uurtje later dan afgesproken uiteraard. Het vertrek is vroeg gepland omdat reizen in het donker moet worden vermeden. Het vee op het platteland vindt dezelfde weghelft als waar wij zouden rijden een goede plek voor een nachtelijk samenscholen. Prima, dat vee. Hoe meer je hebt des te hoger je status en het doet het goed in het pitoreske plaatje van het landschap. Maar het blijft gissen waarom de dieren plots zorgvuldig gecamoufleerd de weg opspringen als er een blikken doos op wielen nadert. Ik zie niet voor me hoe zo’n ontmoeting voor een van beide partijen goed kan aflopen.
De chauffeur leek deze vertraging te willen inlopen door met warpsnelheid naar een andere tijdzone te scheuren. Met een snelheid van 160 km/u op de tweebaanswegen leek het alsof ik buiten een film versneld zag afspelen, al kan zuurstoftekort in de hersenen als gevolg van de G-krachten ook een rol hebben gespeeld. Ik kon nog wel de borden die waarschuwen voor overstekende olifanten met regelmaat zien staan. Op de wijdse savanne was geen boom ontdekken waar deze kolossen zich achter konden verstoppen, dus het leek me dat je een olifant dan wel ziet aankomen. Maar veiligheid gaat (na snelheid) voor alles en waar kom je zulke verkeersborden verder tegen? Sinds het vertrek uit Windhoek is de temperatuur snel gestegen. Het landschap wordt kaler. Het glooiende landschap is begroeid met lage struikjes waar wrattenzwijnen tussen scharrelen op zoek naar iets eetbaars. Zo nu en dan staan er groepjes kleine huisjes en hutten. Als we in de buurt van Opuwo komen worden we welkom geheten door een aantal wervelwinden (ZA: dwarreldraaien) die van afstand zichtbaar zijn als ze in bruine trechtervorm over het landschap schuiven. De heuvels die eerst aan de horizon lagen, vormen de laatste hindernis voor ik vanaf de top van de laatste heuvel Opuwo kan zien liggen. Aangekomen bij het einde, want dat is de betekenis van Opuwo in het Otjiherero, de taal die hier wordt gesproken door vrijwel iedereen behalve de Hollandse ergotherapeut ter plekke. Vanaf de heuvel is het hele stadje door een stofwolk heen te overzien. Veel kleine huisjes tegen een heuvel, hier en daar een watertoren en aan de rand van het stadje, vlak voordat het asfalt eindigt en overgaat in een gravelweg, het terrein met het ziekenhuis en de personeelswoningen.

---

Photos

Opuwo en de autoruit

Op een heuvel boven Opuwo ligt een luxe lodge met mooi uitzicht op de heuvels met ondergaande zon.

Comments

[Jaap en Aafke]

mooi landschap
Hoi Erwin, Het landschap op de foto's ziet er erg mooi uit. Bij het vorige verhaal dacht ik nog dat je gewoon op de camping in Hilvarensbeek zat en met je Mazda door de Beekse bergen was gereden. Maar nu weten we zeker dat je in verweggistan zit. Het is leuk om je op deze manier te volgen. Het lijkt me een mooie ervaring. groetjes, de Egdommetjes.

[Judith]

haha, ja die G-krachten doen rare dingen. Ik zie je helemaal zitten in dat busje. Kijk vooral uit voor giraffes je weet dat die gevaarlijk zijn op de 2 baans weg. groetjes, Judith