Advertisement
Published: November 1st 2010
Voor het einde
Het eerste bord dat ik lees buiten het vliegveld van Windhoek is een grote advertentie voor de nieuwe BMW 5-serie. Verderop in Windhoek passeren we een bord van de Jan Jonkerstraat. Weer een paar straten verderop hangen de straatnaamborden van Mandela Road en Mugabe Avenue broederlijk aan één lantaarnpaal. Welkom in Namibia, land met een enorm verschil tussen de smalle rijke top en de brede arme onderlaag van de bevolking, land met Afrikaners en Himba's, land met malariamuggen en woestijnolifanten, land met uitgestrekte lege landschappen waar de sterren 's nachts allemaal dichterbij komen om deze schoonheid te bekijken.
Hier mag ik een jaar lang komen werken als ergotherapeut via VSO (Volunteer Services Overseas). In samenwerking met diverse organisaties en overheden ondersteunt VSO - door het inzetten professionals en het delen van kennis - een duurzame ontwikkeling met als uiteindelijk doel het bestrijden van armoede. De programma's hebben betrekking op o.a. Health, Education, Disability, Secure Livelyhoods, HIV/AIDS.
Windhoek ligt op ongeveer 1700 meter boven zeenivo. Naast de relatief koele nachten laat dat zich ook op een andere manier merken. Als ik een rondje ga hardlopen -in een kansloze strijd om de conditie op peil te houden-
verandert mijn ademhaling al snel in een piepende persiflage van een fles afwasmiddel die leeggeknepen wordt als ik in slow motion een heuvel op ren. Gelukkig is het niet druk hier, de medelijdende blikken van een paar bejaarden die me inhalen met hun looprekjes beschouw ik maar als aanmoediging. Zojuist huppelde ik als een dartel lam nog rond in het park van het parlementsgebouw en stuifde ik verder langs een enorme Duitse ruiter op een nog groter paard. Van brons wel te verstaan. Niet ver van het parlementsgebouw, symbool voor Namibia's onafhankelijkheid, staat dit standbeeld van een Duitse soldaat op zijn ros voor de eeuwigheid te denken aan de slag met de Hottentotten in een van de vorige eeuwen. Vreemd genoeg zijn zijn gedachten bij zijn gevallen Duitse maten, geen woord over de slachtpartijen die ze hebben aangericht (en de veldslagen die ze hebben verloren tegen de Sa'n met hun primitieve wapens maar mét slimme bush strategie). Het is niet lang geleden dat Namibia nog een Duitse kolonie was, gevolgd door een periode van Zuid Afrikaanse overheersing. De Duitsers zitten inmiddels op enkele uitzonderingen na weer in een zitkuil aan de Hollandse kust, maar veel bedrijven in Namibia zijn nog
altijd in blanke, van origine vaak Zuid Afrikaanse handen. Hoewel, in blank bezit liever want het werk wordt in het algemeen verricht door de zwarte handen.
Langzaam kruip ik de heuvel op richting de Cone, een watertoren in de vorm van ehm, juist. Vanaf de top is er een mooi uitzicht over de stad en de heuvels die Windhoek omringen. De stad strekt zich uit over enkele kleine valleien als een patchwork van wijken. Het centrum doet erg westers aan met enkele hoge en moderne gebouwen. Rondom het centrum liggen woonwijken en in de verte liggen de "townships". Het is goed te zien aan de begroeiing hier en op de omliggende heuvels hoe droog het klimaat is. Ondanks mijn smekende blikken geeft de Cone geen druppel water aan me af. Ik hobbel de heuvel weer af richting guesthouse waar we, groep VSO-volunteers, verblijven deze eerste week en bereid me alvast voor op drie dagen schroeiende spierpijn.
Vanaf het guesthouse is het maar een paar honderd veilige meters lopen naar het VSO-office, waar de In Country Training voor de volunteers die VSO heeft weten te strikken plaatsvindt. Het is een groep goed geïnformeerde professionals en ik. Tijdens de training wordt
aan de hand van thema's veel informatie uitgewisseld die van belang is voor het werken als volunteer in de diverse programma's van VSO. De thema's in de training zijn praktisch ingericht: financiën (of het ontbreken ervan), gezondheid (of het ontbreken ervan), transport (of het ontbreken ervan), gelijke rechten (of het ontbreken ervan), veiligheid (of het ontbreken ervan). Zaken als stromend water (overal behalve in Opuwo), zekerheid van stroomnet (overal behalve in Opuwo), verse groenten (overal behalve in Opuwo), mobiel bereik (overal behalve in Opuwo), uitbetaling van salaris (overal behalve in Opuwo) blijken in Namibia goed geregeld, gelukkig voor mijn collega-volunteers.
Dag 4 van de training stond in het teken van de "drop-off" oefening, de naam dekt de lading goed. In groepjes werden we op diverse lokaties in de stad gedropt om een aantal bezoeken af te leggen en uit te zoeken waar men zich mee bezighield op deze plaatsen. De lokaties waren de "official black housing" gebieden van Windhoek uit de tijd van apartheid. Hoewel ik het verblijf in Windhoek tot dan toe niet onveilig vond, zou ik er niet aan denken om alleen door deze wijken te gaan wandelen. In mijn beleving zou een autorit door deze wijken
eindigen in een wandeling naar huis met als je geluk hebt alleen nog de hendel voor het rechterachterraam in je bezit. Aangekomen in Katutura en na met zachte dwang uit de “bakkie” (ZA voor pick-up) te zijn verwijderd blijkt de werkelijkheid natuurlijk anders te zijn.
Een vriendelijke straatverkoper wijst ons naar onze eerste bestemming, de Catholic AIDS Action Charity. We krijgen uitleg over het voorlichtings- en preventiewerk dat CAAC verricht. Condomisation -mooie term- wordt strikt aanbevolen. Hopelijk hoort het Vaticaan, een van de belangrijkste sponsoren, hier niet van. Verder doen ze hier fantastisch werk met het opvangen van kinderen die direct of indirect slachtoffer van AIDS gerelateerde problemen zijn en het trainen, inzetten en begeleiden van vrijwilligers in de wijk.
Als ik geen bril had moeten dragen toen ik klein was, dan was ik zonder twijfel astronaut, kernfysicus, groenteboer én hartchirurg geworden (volgens mijn ouders was het voordeel van het dragen van een bril dat ik vanuit het zolderraam Amerika kon zien liggen - zodoende heb ik jarenlang gedacht dat er in Amerika een kerk stond die er net zo uitzag als die van Dordrecht). De kinderen op de People's Central Primary School, onze tweede bestemming, hebben allemaal
soortgelijke toekomstwensen. Maar eerst laten ze me flink schrikken, want na mijn groet springen alle leerlingen in de houding en wordt ons als uit een mond een luid Hel-lo-Sir-Miss toegeroepen. Als we ze vragen wat de leerlingen willen worden blijkt dat er een lichting accountants aankomt die het leuk vindt om te rekenen, bankdirecteuren die geld aan de mensen willen geven (ik heb z'n telefoonnummer), verpleegsters die hun moeder gaan verzorgen en politieagenten die slechte mensen in de wijk gaan vangen. Tenminste, de mogelijkheid zou er zijn als deze kinderen in staat zijn hun school af te maken en als ze secundair onderwijs kunnen gaan volgen. Armoede vraagt in veel gevallen om werkende handen, thuis of ergens anders. Het percentage leerlingen dat uiteindelijk school niet afmaakt is mede om deze reden erg hoog. De hoofdmeester geeft ons uitgebreid uitleg over maatregelen die worden getroffen zoals het verlagen van schoolgeld en het niet verplicht stellen van een duur uniform als ouders het niet kunnen betalen.
We bezoeken ook (daar is ie weer) de Jan Jonker Afrikaner Secundairy School en krijgen daar een uitleg die zo uitgebreid was dat ik alleen de omvang van de buik van de babbelende schooldirecteur heb onthouden. Geleerde les: informele praatjes zijn minstens even belangrijk als het formele deel van het gesprek in Namibia. Helaas kost dat veel tijd, waardoor we ons moeten haasten naar het Community Youth Activity Centre. Een voorbijganger helpt ons de juiste weg te vinden en uit het gebied te blijven waar de pototas, naar ik begreep moordlustige struikrovers, opereren. Het bezoek aan het Youth Activity Centre is net lang genoeg om te begrijpen dat hier diverse activiteiten kunnen worden gevolgd of georganiseerd. De woorden ballet, kleding maken, kook- en computercursussen galmen nog na als we in een taxi springen en teruggaan naar het VSO-office. Ondertussen beginnen er mobiele telefoons ongerust te rinkelen. Het VSO-office hangt aan de lijn met de vraag waar we toch blijven. Later hoor ik dat het is gebeurd dat groepen zoek raken. Of er ooit nog iets van hen is vernomen werd er niet bijgezegd.
Twee ton oerkracht staat zijn schouder te schurken tegen de auto waar we inzitten. Twee dinosaurussen van deze tijd, een neushoorn en onze Landrover, wiegen even in hetzelfde ritme. De neushoorn kijkt een beetje verlegen naar de inzittende avonturiers. Het gaat er nu om, één verkeerde beweging en....dan is hooguit de foto mislukt. Als Kuifje in Afrika worden we (Karin, Phillip, Elke, Els en ik) rondgereden tussen de “wilde” dieren, in een gamepark wel te verstaan. Met een hek erom zodat de dieren niet al te wild worden. Het zou me niet verbazen als de neushoorn een parasolletje in de poot zou vatten, een roze tutu zou aantrekken en vervolgens een act op het slappe koord zou uit voeren. Maakt niet uit, natuur is ook met een hek erom indrukwekkend. En eigenlijk is het wel makkelijk dat er hier veel giraffes, oryxen, gemsen, soorten bokken en nog veel meer dieren dicht bij elkaar zitten: de bekijkdichtheid is comfortabel hoog. Bovendien is het na een week training in de stad heerlijk om weer even van de ruimte, zon, buitenlucht en binnengesmokkelde koekjes te genieten. Na de game-drive drinken we nog wat bij de luxe lodge met zwembad (waar een wrattenzwijn even een duik in leek te willen maken) waarna we op pad gaan voor een ferme wandeling. Alhoewel....na een stukje besluiten we dat de komende kilometers waarschijnlijk ook uit zon, zand en stekelige struikjes zal bestaan. Terug dus, naar Windhoek en de poolparty die ’s middags gepland staat. Het leven van een VSO-volunteer valt niet mee...
Advertisement
Tot: 0.139s; Tpl: 0.011s; cc: 8; qc: 56; dbt: 0.078s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Saar
non-member comment
YEAH!!
Heerlijk je verhaal te lezen. Wat een ander leven dan Guyana. Ik kijk al uit naar je volgende edities. Zet 'm op!! Sarah