Advertisement
Published: August 25th 2014
We landden de eerste dag aan het begin van de avond op Marrakech en konden zo vast een beetje wennen aan de warme fohn die ons op het vliegveld tegemoet kwam. We werden verwelkomd door onze gidsen Youssef en Mohammed die ons de komende 12 dagen zouden begeleiden op onze wandeltrektocht door de Hoge Atlas, inclusief de beklimming naar Noord-Afrika's hoogste berg: De Toubkal (4167 m)
In de ochtend hadden we nog wat tijd voor de boodschappen, wat vooral uit een zoektocht naar aanstekers bestond, aangezien we die in de bergen nodig zouden hebben voor het verbranden van ons toiletpapier. Even later vertrokken we met een bus richting het Atlasgebergte. Halverwege hielden we nog een picknick onder een brug, waar we niet de enige waren die de verkoeling even opzochten. Na zo'n anderhalf uur rijden bereikten we het dorp Imlil, dat de start was voor onze trekking in de Hoge Atlas. Dit dorp lag echter nog vrij laag (onder de 2000 m), dus dat werd flink zweten op onze eerste wandeldag. Gelukkig liepen we grotendeels in de schaduw van bomen en langs verfrissend water. Na dit kleine wandeltochtje bereikten we onze berghut in Aremd. Prachtig gelegen aan het einde van
het dorp, omringd door groen en vanaf het terras uitzicht op de Toubkal, de hoogste berg! Hier begon onze structuur die bestond uit: 18.00 thee met lekkers, vervolgens een college over een bepaald onderwerp zoals fauna, geloof, politiek etc. Best interessant om zo meer over Marokko te weten te komen, al waren er sommige onder ons met de neiging tot spijbelen of ze waren heel toevallig rond die tijd pas net aan de beurt bij de douche...en om 20.00 een overheerlijke maaltijd van onze eigen kok! Verder meteen wat Arabisch geleerd, toen een groepsgenoot tegen de plaatselijke kat 'ah gossie' zei, waarop gids Mohammed in lachen uitbarstte, aangezien 'ah gossie' dus 'klein insect' betekent. Nou ja, die kat was nog wel ietsje groter dan dat...
De volgende dag begon het wandelen pas echt. We liepen een tijdje langs irrigatiekanaaltjes en door dorpjes, voordat we begonnen aan een klim richting de eerste pas. Onderweg ook de eerste wc-papier-verbrandingsriuelen, wat tergend langzaam ging. Op de pas stond gewoon een cafe, waar je koude cola kon kopen! Na een geleidelijke afdaling langs de weg belandden we in een gite met ook weer mooi dakterras, maar vergeleken met de vorige overnachtingsplek iets meer
aroma's op de toiletten. Die avond stelde ook het gehele team zich aan ons voor. We hadden namelijk niet alleen twee gidsen en een kok, maar ook een groep muildierdrijvers met hun viervoeters, die al onze bagage en eten meezeulden. Dit voorstellen ging met het nodige gezang gepaard, dus dat hebben ze geweten voor de rest van de week....
Klaar voor de eerste pittige wandeldag: 1000 meter stijgen richting een pas. Een prachtige tocht door evenzo prachtig landschap! Veel verschillende kleuren rotsformaties en stenen, kleine plantjes, die het tussen dat puin en die droogte nog weten uit te houden en mooie vergezichten in diepe valleien! Er werden enkele pauzes gehouden, waaronder ook de nog regelmatig terugkerende notenpauze! De baas van de muildierdrijvers zette halverwege nog zijn versie van "een tante in Marokko" weer in en wij zongen vrolijk mee...aya jippie.. Op de pas keken we een haast nog mooiere vallei in met een stromend beekje en jeneverbessen. We hadden weer een perfect verzorgde picknick met broodjes, kaas, vis en heeel veel salade. En ze hadden bij gebrek aan een cafe deze keer flesjes frisdrank voor ons meegenomen en in de koude rivier gelegd. De afdaling ging met zeer veel
gezang gepaard, waar onze gids niet altijd blij mee was, want we moesten goed op het pad concentreren...😉 Na een tijdje opende zich een nieuwe vallei en zagen we tegen de helling met terrassen een klein geisoleerd dorpje liggen. Alleen te voet of per muildier te bereiken. Hier bleken ze nog maar sinds een jaar elektriciteit te hebben! De afgelopen tijd schenen de muildieren met soms een koelkast op hun rug naar dit dorp te zijn gewandeld. Dat hadden we graag gezien! Ons verblijf was dus ook wat aan de primitieve kant, maar wel heel bijzonder! En des te meer was het 's avonds genieten van de opkomende maan achter de bergen en de onwaarschijnlijk mooie sterrenhemel!
Om dit dorp weer te verlaten moesten we eerst een kleine pas oversteken. Deze bood wederom prachtige uitzicht richting de volgende vallei Met dorpjes en ook alvast goed uitzicht op de volgende pas op 3250 m die we zouden passeren. Dat werd een flinke klim over paden met zeer veel stenen. Alle inspanning werd echter weer beloond met een prachtig uitzicht over de vallei bij Oukaimeden, een ski-oord in de winter. Op de pas lekker lang kunnen genieten met een picnic en
als toetje natuurlijk meloen. De afdaling was eerst vrij steil, maar vanaf een dorpje met veel nieuwsgierige kinderen liepen we over een gemakkelijk pad richting onze refugee. Gezellig tussen alle mekkerende schapen en geiten door. De volgende dag was er een facultatieve wandeling naar de top van de berg Oukaimeden, waar vandaan we een erg mooi overzicht hadden van de hele wandelreis. Je kon 360 graden rondkijken en alles zien wat we hadden gedaan en nog gingen doen. Ook erg leuk om even in de stoeltjeslift te zitten die in de zomer niet in gebruik was.. Terug gekomen bij de refugee werden we warm onthaald door de rest van de groep! Alsof het nog niet warm genoeg was... In het dorp zelf was er ook van alles te beleven, want er was net een festival gaande. De heuse kermis bestond uit twee schommels waar zelfs volwassenen compleet in op gingen en naar ik begreep ook nog een schietkraam met gemanipuleerde geweren, maar die heb ik tussen al die verkoopwaar over het hoofd gezien. Wat in ieder geval niet over het hoofd was te zien of eigenlijk te horen, was de oproep tot gebed. Daarvan hadden ze de luidsprekers in dit
dorp ook rechtstreeks op onze refugee gericht...wie verzint dat? Maar is een hele gezellig wekker hoor om 5.20 uur..
Vanaf Oukaimeden liepen we weer een nieuwe vallei in en deze had ook heel veel rode kleuren qua grondsoort. Ook ontzettend veel groen, dus dat werd een prachtige wandeling, waarbij we vooral op dezelfde hoogte bleven lopen of afdaalden. Beneden bij een rivier onder de bomen hadden we lunch. En ja: even voor de duidelijkheid: een lunch en dus geen picknick. Daar bleek namelijk verschil tussen te zitten. Toen we de gids naar het verschil vroegen bleek een lunch een soort upgrade van een picknick te zijn, namelijk met borden en thee erbij!! Ze hadden dan ook prachtig de matjes uitgestalt en dat was inderdaad genieten. Het was ook hard nodig, want na de lunch stond ons nog een beklimming van 350 meter te wachten op een helling vol in de zon. Maar dat ging ons inmiddels toch echt wel prima af! Een afdaling bracht ons via een dorpje met veel cactussen in een gite langs de weg.
De volgende dag liepen we aan de overkant van de vallei over een makkelijk pad verder. Daarna volgde echter wat geklauter
door een kloof op weg naar een pas. Was wel eens leuk voor de afwisseling. Op de pas hadden we gezelschap van een kudde schapen en geiten, terwijl we genoten van de nootjes en het gedroogde fruit. De vallei waar we zouden slapen lag voor ons met prachtige dorpjes. We hadden nog een lunch (jaja, alweer een lunch en geen picknick) en even later belandden we bij onze gite met een hammam! Daar kon je voor 20 Dirham (€1,80) gebruik van maken en dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Het is wel een iets andere hammam dan bij een gemiddeld sauna-complex in Nederland, maar de charme ervan maakt alles goed. 😊 En wat de dag helemaal goed maakte was toch wel dat ene schaap dat bovenop het dak van de buren stond te mekkeren: "Er staat een schaap op het dak, jaja, een schaap op het dak" en "Kom van dat dak af". Tja, je had er bij moeten zijn...
De dag erna klommen we zoals gewoonlijk weer eerst naar een pas en hadden we vervolgens weer uitzicht op de vallei bij Imlil en liepen we terug naar ons vertrouwde adres in Aremd. Maar niet voordat iedereen op de
pas vers geperste sinaasappelsap had gekocht. Een korte wandeldag uiteindelijk met daarna overheerlijke lunch met omelet. Dit alles om helemaal klaar te zijn voor de komende dagen die in het teken zullen staan van de beklimming van de Toubkal.
Na ons rondje wandelen van de afgelopen week door redelijk verlaten gebied, hadden we nu meer gezelschap van andere wandelaars richting de Toubkal refugee. Het was een flinke tocht waarbij we 1200 meter omhoog liepen door een zeer mooie vallei. Onderweg wat winkeltjes en cafeetjes om weer bij te tanken. Halverwege nog langs een heilige plek met tombe en heel veel rotsen en stenen verder kwam de berghut dan in zicht! Alvast even een blik omhoog werpen richting de pas boven de hut, waar we de volgende dag heen zouden lopen. We sliepen in een typische berghut op een slaapzaal voor 28 personen en er was nog een of ander mysterie over 8 Russen die wel of niet met ons de kamer zouden delen....
Om 5 uur ging de wekker en na het vroege ontbijt maakten we ons klaar voor de klim naar de top van de Toubkal. Het eerste stuk nog met hoofdlampjes, maar het werd al vrij
snel licht. De klim begon pittig met grote rotspartijen. Na anderhalf uur klauteren was het pad beter begaanbaar en konden we rustig omhoog lopen. Er kwam nog even een klimstukje tussen en daarna kwam niet veel later de top in zicht al waren we er nog niet. Op deze hoogte is lopen ook een stuk inspannender, maar na ons weer volgestopt te hebben met dextro en koekjes kon het laatste gedeelte beginnen. Na ruim drie en een half uur bereikten we allemaal de top! En het uitzicht vanaf de top van Noord-Afrika is zeker de moeite waard! Dat vonden ook enkele geiten, al verdenk ik ze ervan dat ze meer geïnteresseerd zijn in het etenswaar wat de toeristen meenemen.
De rest van de wandelvakantie was nu alleen nog maar afdalen, alhoewel je daar ook nog de nodige inspanning voor moet leveren soms. En zo sta je op 4167 m en zo sta je anderhalve dag later weer in Imlil waar alles begon. We namen afscheid van de muildierdrijvers en bedankten hen met een eigengemaakt lied op de wijs van 'Tante in Marokko'. In Marrakech aangekomen aten we 's avonds nog met de gidsen in een restaurant met dakterras en
namen we ook afscheid van hen. Twee geweldige gidsen, niet eerder meegemaakt dat alles zo perfect georganiseerd was en zo vol zorg voor de groep!
Wij hebben de volgende dag Marrakech nog bezichtigd en gedwaald door de souks. Uiteraard nog even de sfeer meegepakt op het centrale, beroemde plein. Al word ik niet echt vrolijk hoe daar slangen en apen de dupe zijn van dit soort vertier. Geef mij dan maar eerder de man met 1 snaar op z'n viool of de vele vrouwtjes die echt denken dat je graag met henna onder gekliederd wil worden.
Met Baukje had ik er nog twee dagen Essaouira achteraan geplakt en dat was ook nog leuk voor de afwisseling. Het niet al te warme stadje ligt aan de kust en is een vissersplaatsje met een levendige haven. Op tip van een reisgenoot de eerste avond heerlijke vis gegeten in de haven, terwijl de bootjes nog binnenkwamen. Het stadje zelf is ook heerlijk om doorheen te slenteren en vanaf de vestingsmuur prachtig om te zien liggen. Natuurlijk ook nog een paar uurtjes strand gedaan om daarna op een laatste souveniersjacht te gaan. Marokko, zeker een land om nog eens terug te komen!
Advertisement
Tot: 0.086s; Tpl: 0.023s; cc: 13; qc: 24; dbt: 0.0537s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Inge
non-member comment
Leuk verslag weer en wat hebben jullie weer veel moois gezien. Fijn dat het zo goed is bevallen. groetjes, inge