18-november, vertrek

---

Om half zeven ging de wekker op dinsdag 18 november 2014, maar lang daarvoor was ik al wakker. Had ik alles al ingepakt, was ik echt niets vergeten te kopen, waar had ik mijn paspoort ook alweer gelaten? De ervaring leert dat je altijd wel iets vergeet, en dat die dingen je meestal vijf minuten na vertrek te binnen schieten, maar dan is het al te laat. Nou ja, zo lang je de belangrijkste zaken maar bij je hebt dan komt het allemaal wel goed. Met dat idee ging ik op pad en ik vertrok om kwart voor acht richting Schiphol. Het inchecken was allemaal gelukt, ook al wordt ik meestal een beetje chaotisch van vliegvelden. Het eerste dat ik was vergeten was deodorant. Op het vliegveld heb ik dat nog snel even gekocht, want twee maanden zonder deodorant is zelfs voor Noorse begrippen wat extreem. Vliegen blijft altijd iets moois voor mij. Je verlaat een mistig, regenachtig en grauw landschap om door één, twee of drie wolkenlagen te prikken, voor je bij een eeuwig durende zomer terecht komt. Een eindeloze witte wolkenzee onder je en een al even eindeloze blauwe lucht boven je. Het vliegtuig leek wel wat moeite te hebben om van de grond te komen, en ik vraag me af of dat misschien iets te maken heeft met het gewicht van mijn tas. Misschien had ik toch die borrelnootjes thuis moeten laten… Ik probeer bijna altijd om een plekje bij het raam te bemachtigen, en dan het liefst achteraan in het vliegtuig, want daar heb je het minste last van de vleugel in je beeld. Ook dit keer zat ik gedurende de vlucht tegen het raampje geplakt om de wereld eens van een hele andere kant te bekijken. Ineens schoot me iets te binnen, en ik haastte me naar de andere kant van het vliegtuig om daar uit het raampje te kijken. Gelukkig, hij was er nog. Ik maakte een foto en ik stond even stil bij de gedachte dat dit voorlopig mijn laatste kans zou zijn om de zon te zien. Straks zal de zon twee maanden lang niet opkomen. Dit afscheid was snel genomen. Dat gold niet voor het afscheid dat ik die ochtend had moeten nemen. Bijna 13 jaar zijn Linde en ik nu bij elkaar, en we zijn nog nooit langer dan een paar weken van elkaar weg geweest. Ik weet zeker dat ik haar heel erg ga missen, en dit avontuur zou nog mooier kunnen zijn als we het samen hadden kunnen beleven. Wel bedenk ik me nu ineens dat Linde niets weet van de zak borrelnootjes die ik heb meegesmokkeld, ik hoop maar dat jullie het allemaal niet verder vertellen.

Na een lange stop in Oslo (waar ik inderdaad de zon niet kan zien, vanwege het slechte weer), vlieg ik verder richting Tromsø. Tijdens deze vlucht zat ik ook voor het raampje, maar tevergeefs, het was zo donker buiten dat ik amper het lampje aan het einde van de vleugel kon zien. Onderweg kondigt de piloot iets aan in onverstaanbaar Engels. Even lijkt het alsof hij wil beweren dat het vijf graden is in Tromsø, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Tromsø ligt ongeveer 300 km boven de poolcirkel, dus je mag wel verwachten dat het daar in ieder geval een beetje fatsoenlijk vriest. Helaas blijkt de beste man gelijk te hebben en in de drapperigheid van sneeuw die ontdooit door regen glibbert het vliegtuig over de landingsbaan. Het vliegtuig zal wel sneeuwkettingen hebben, of in ieder geval goede winterbanden, want het vliegtuig rijdt zonder problemen half Noorwegen door om uiteindelijk bij de gate uit te komen. Tot mijn schrik zit er een sticker op mijn tas waarop staat: Heavy, 23 kg. Dat is toevallig ook het maximum van wat ik mocht meenemen, maar ik heb geen idee wat die oranje sticker verder inhoudt. De borrelnootjes zijn in ieder geval onaangetast. Ik word opgehaald door een collega die me naar het huis van de grote baas brengt. Omdat het al donker is, mag ik daar op de bank blijven slapen. De volgende dag kom ik dan bij mijn eigen huisje terecht, maar de wandeling van twee km die daarvoor nodig is (op sneeuwschoenen) kan ik misschien de eerste keer beter doen als er nog een beetje licht is. Ik heb er heel veel zin in, en morgen zal ik een stukje plaatsen over het huisje waar ik kom te zitten en wat ik hier tot nu toe al allemaal heb gezien.

Tot morgen!

Evert

---

Photos

Orka's
Om een indruk te geven van hoe het daar aan toegaat, tel de orka's!

Bultrug
25 ton walvis komt recht op ons kleine bootje af....

Comments

[mama]

vertrek
Wow, superleuk om zo met je mee te kunnen leven. Nog even en dan zitten we een gigantisch eind van alkaar vandaan. Jij op 69° 40′ NB, 18° 56′ OL en wij op 28° 16′ NB, 16° 36′ WL

[mia]

waanzinnig
grandioos dat je ons laat mee genieten van deze waanzinnige reis die voor ons altijd een droom zal blijven. alvast bedankt wij gaan er van genieten. liefs Mia