Advertisement
Published: March 16th 2013
Edit Blog Post
Het is lang geleden dat ik dit heb gedaan. Ik weet nog wel hoe het moet, maar toch denk ik over alles 3 keer na. Goede achtknoop gelegd, check. Karabiner bij mijn partner dicht, check. Aan hetzelfde touw vast, check. Met mijn ogen loop ik nog eens de route na en adem diep in. Berg, hier kom ik.
"Mountains are the means, the man is the end. The goal is not to reach the tops of mountains, but to improve the man." - Walter Bonatti
Iedere klim is een confrontatie met de berg en met jezelf. Hoe vaker je het doet, hoe meer je onbewust handelt. Maar makkelijk wordt het nooit, want je verlegt je eigen lat. Op Tonsai beach in de Krabi, Thailand heb ik heel wat keren ver buiten mijn comfortzone gestaan (en gehangen). 6b routes klimmen en 6a's leiden - nog nimmer gedaan, maar wel voor gegaan. Steeds weer in het diepe springen, mijn eigen grenzen oprekken en me zo intens gelukkig voelen omdat ik op die momenten volkomen leef! En ik hoopte van harte te blijven leven, toen ik na een klim van ruim 20 meter naar beneden sprong. In het diepe, gelukkig.
Wat voor klimmen geldt, geldt ook voor yoga. Bij klimmen is de de berg duidelijk waarneembaar: een keiharde, intimiderende rotsmassa waar jij langs omhoog wil. Bij yoga is die werkelijkheid wat subtieler. De berg is dan niet meer buiten jezelf, maar binnen jezelf. Ruim 3 weken dagelijks Ashtanga yoga beoefenen gaf mij voldoende kans om geïntimideerd te zijn door mijn berg, weg te willen van krachtinspanning, vermoeidheid en de makkelijke weg te willen kiezen. Maar ergens in mij was altijd een vurige stem die me opriep om door te gaan, alles te geven in het nu en te genieten van de inspanning en uitputting. Juist dan bereiken we groei: wanneer we niet in een kabbelende beek varen, maar
class 5 white water raften. We bepalen onze eigen grenzen. Ik heb getraind voor een halve marathon en die een paar keer gedaan. Man, dat was niet niks! Of toch wel? Een stukje verder in het spectrum van hardlopen bevindt zich de ultramarathon. Ultramarathons beslaan soms wel honderden kilometers: enkele dagen continue hardlopen, in barre omstandigheden.
Born to Run beschijft hoe mensen dit doen en hoe ze door de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen op te zoeken, intens geluk en pure
ervaring vinden.
Het idee dat het leven altijd een wandeling door het park kan zijn, is een verleidelijke illusie. Ergens willen we allemaal het liefste de wind in onze rug, nieuws horen dat bij onze verwachtingen past en hopen we dat tegenslag ons niet toevalt. Het universum denkt daar anders over. Afgelopen week is op 91-jarige leeftijd mijn Opa overleden ('Opa Varsseveld'😉. Hij had aardig in de smiezen hoe dat in het leven werkt. Altijd als ik hem zag, leek het alsof hij het beste van de goede dingen in het leven maakte en zo goed mogelijk omging met tegenslag. Hoe logisch dat klinkt, hoe verradelijk dat is om te doen. Het credo
easy, light, smooth & fast is onlangs bij me blijven hangen. Dat is de manier om te overleven als je berg op gaat.
Om Verlichting te bereiken, moet je hout hakken. En daarna ook.
Terugkijkend op wat me het meest trots maakt op mezelf, zijn het altijd de dingen waar ik hard voor heb moeten werken. De halve marathon van Berlijn, vol gas tot diep in de nacht achter de de bar bij de Kroon, 10 dagen detoxen door geen hap
te eten, de verovering van Nieke (zo mag ik dat wel noemen, toch lief?), 4 maanden beestachtig vrijwilligerswerk in de jungle van Bolivia mét een succesvolle fundraising, een jaar bloggend over de wereld reizen, als sustainability consultant het bedrijfsleven verduurzamen.
Of tijdens een tweede wereldreis in West Australia vanuit niets een leven beginnen. Niet bang zijn, positief blijven en doorzetten. Toen we na een maand een kamer, een fiets en een baan hadden, openbaande zich weer een nieuwe uitdaging. En daar zit ik nu nog middenin.
Tijdens ontbijt- en lunchtijd werk ik me dagelijks de ballen uit mijn lijf in Ootong & Lincoln om iedereen een geweldige koffie-ervaring te geven, juices te persen, smoothies te blenden en salades te serveren.
Tegelijkertijd stel ik mezelf 30-dagen doelen. 30 dagen lang richt ik me op 2 dingen die ik graag wil veranderen in mijn leven. Zo weet ik dat ik me beter voel als ik geen brood eet. Tegelijkertijd vind ik brood
erg lekker. Maar ik vind zoveel dingen lekker, dus heb ik gekozen om 30 dagen geen brood te eten. En 30 dagen lang dagelijks te mediteren. Deze periode schijnt een goed minimum te zijn om patronen in leven
te veranderen of creëren. En je bent immers wat je dagelijks doet.
Hide not your talents; they for use were made. What's a sundial in the shade? (Benjamin Franklin)
Ik voel me van binnen oplichten als ik aan de prestaties in mijn leven denk. Gezond, gelukkig en geweldig voel ik me dan. We hebben van binnen allemaal toegang tot de geweldige energie die ons aanzet tot deze dingen. Voor iedereen verschillt het wanneer we het makkelijkst toegang hebben en het beste uit onszelf te halen. En volgens mij gaat het daar om in het leven: volledig tot leven komen.
Van alle kanten worden we aangemoedigd om onze koppen juist niet boven het maaiveld uit te steken en daardoor middelmatig te zijn. Spirituele leer roept vaak ook op tot 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. We worden gestimuleerd om niet als adelaar te vliegen, maar tussen de kalkoenen op de grond te schoffelen. Is dat echt waar de wereld het meest mee geholpen is? Ik geloof van niet.
Be your awesome self!
Steeds meer zie ik hoe geweldig, hoe
awesome het leven in elkaar steekt. Hoe
awesome we allemaal zijn. Hoe
awesome ik ben. Hoe meer we zien dat we toegang hebben tot die onuitputtelijke bron van
awesomeness en er ook daadwerkelijk van gaan tappen, hoe meer we geweldige levens zullen leiden.
Advertisement
Tot: 0.166s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.086s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
pieter
non-member comment
super plaatje man
ben benieuwd naar je volgende 30 dagen doelen. xp