OHLIEVEHELPWAMMOETIKKIERNUWEERMEE?!

---

Tweehonderd meter voordat ik als glorieus winnaar van het Namibisch Open Kampioenschap Mountainbike de finishlijn zou passeren ging mijn telefoon. Lastig, maar waarschijnlijk was dat het Commitee van de Nobelprijs voor de Vrede om me te laten weten dat deze unaniem aan mij was toegewezen dit jaar. Na even zoeken vond ik mijn telefoon, vreemd genoeg naast een kussen dat op het parcours lag. “Emergency, emergency” riep iemand aan de andere kant van de lijn. En toen werd ik wakker.

Wie is dat aan de andere kant van de lijn? Waarom praat ie Engels? Hoe laat is het eigenlijk? Waarom belt men uitgerekend mij als er sprake is van een noodgeval?

Namibiërs hebben de vreemde eigenschap zich niet aan de telefoon voor te stellen. Zoals nu bleek hebben Nigerianen die gewoonte overgenomen. Na het zelf toedienen van wat tikken op mijn hoofd kwam mijn brein hortend en stotend in beweging en herkende ik de stem van de Nigeriaanse dokter Z. Omdat de kans vrij klein is dat hij dit zelf leest en omdat ik uitga van volledige discretie van de lezers van dit stukje (op straffe van een week overnachten op de ziekenzaal alhier) durf ik wel te onthullen dat dit niet de meest briljante arts van de medische orde is. Sterker nog, ik zou nog geen splinter uit een vinger laten verwijderen door hem. De kans wakker te worden met een groot litteken en zonder milt is te groot. Zijn discutabele reputatie hier heeft hij mede verdiend omdat hij zo nu en dan zijn opmerkelijke opvatting over het behandelen van mensen met HIV besmetting in praktijk brengt. Deze praktijk houdt dit in dat hij een luid gebed aanheft in plaats van een recept voor medicijnen uit te schrijven.

Het is drie uur ’s nachts en ik heb een arts aan de lijn die vraagt of ik naar Eerste Hulp wil komen. Er is een man binnengebracht met een ernstig letsel na een autoongeval. Hij kan zijn benen niet meer bewegen. Graag wil de arts mijn deskundigheid in deze kwestie raadplegen. Mijn deskundigheid? Hij kan me midden in de nacht bellen om een weloverwogen advies over de bandenkeuze voor zijn fiets als ie een ritje in Tibet wil gaan maken maar dit?!

De verpleegkundigen op Eerste Hulp zien er net zo slaperig uit als ik me voel. Met de arts gaan we naar Radiologie, waar de patiënt nu is. De arts licht me in over de situatie: hij vermoedt een beschadiging van de wervelkolom en mogelijk een dwarslaesie. Daar zou hij graag mijn advies over willen horen. Vanzelfsprekend. Mijn brein draait inmiddels op volle toeren en na even nadenken komt de volgende uit louter professionele expertise onderbouwde ingeving bij me op:

OHMIJNLIEVEHELPWAMMOETIKKIERRINHEMELSNAAMNUWEERMEE??!!!!

Gelukkig kan ik mijn neiging om in paniek hard weg te rennen onderdrukken.

De arme patiënt ligt op een verrijdbaar bed, zonder stabilisatie van de wervelkolom. Gelukkig is hij bij positieven, zwaar verdoofd door zijn eigen alcoholdamp en spreekt hij Engels. Tijdens het vervoer naar de onderzoekskamer wordt nog een binnenbochtje te krap aangesneden en stevig tegen de deurpost aangebotst. Even later sta ik met de arts naar de röntgenfoto’s te kijken. Daar valt niet zoveel op te zien want de radiologist was blijkbaar ook nog niet helemaal wakker. Ik herken er in elk geval een zwart-wit opname van een besneeuwd bos in dikke mist in, met helemaal rechts een groepje spelende eekhoorns. Dus gaan we kijken naar het klinisch beeld. De arts kijkt mij nu hoopvol aan en niet veel later (sta ik wat aan te klooien met een reflexhamertje) neem ik een inventariserend onderzoek af, met behulp van de ASIA formulieren die ik gelukkig in de haast had meegenomen.

Ik ben geen arts. Een onderzoek afnemen bij een persoon bij wie een sterk vermoeden is van een dwarslaesie is geenzins iets waarvoor ik ben gekwalificeerd noch de vaardigheden voor beheers. Dat wil en mag ik niet doen en de arts weet dat inmiddels ook. Maar ik ben blij dat ik in deze situatie iets over het behandelen van deze man heb kunnen overdragen. De opsomming van alle aandachtsgebieden voor de complexe behandeling (dank internet) en mijn ervaring met de beperkte mogelijkheden in dit ziekenhuis overtuigde de arts om mijn advies te volgen. De patiënt is doorverwezen naar een goed geoutilleerde privékliniek, op kosten van de staat en begeleid met een kort gebed.

---

Comments

[Elke]

prachtig
Haha prachtig verhaal! Hopelijk kun jij er ook achteraf om lachen. En goed gehandeld, dapper hoor!

[Irm]

ogottegottegot
Wauw Er! Benieuwd of je nu vaker uit je bed gebeld gaat worden. Misschien nog een tip voor internet: in de toepasselijke add hierboven staat (denk niet dat jij die kunt zien, maar hij is toch echt nuttig in deze gevallen, denk ik als leek met meestal gewoon functionerende doctoren om mij heen, met gebruiksaanwijzingen, dat dan weer wel, maar wie heeft die niet?) 'Last van Pijn stuitje?' wwwneuropathischepijnnl'' Vast ook de moeite waard. Stoer verhaal hoor! Groetjes!

[Peg]

jeetjeminajawatmoetjedaarnuweermee?
Ach ja, je weet het: "als je het niet meer weet wat je er mee moet, bel je een ergotherapeut!" Wel vleiend dat hij je medische kennis zo hoog inschat!

[Tiny de Vries]

erg leuk
Hoi Erwin, ik lees je belevenissen met veel plezier. Zoals je schrijft, zie ik het voor me en moet ik er wel om lachen. Volgens mij ga je nog wel meer van dit soor bijzondere dingen meemaken!

[Judith]

[e-mail]
hahha wat een verhaal geweldig, koelbloedige jij.