Baikalmeer

---

---

Om zes uur 's ochtends aangekomen in Irkutsk (alweer 's ochtends vroeg, weten die mensen dan niet dat ik daar helemaal niet geschikt voor ben?).
Noorse chick tegengekomen, wij (Fin, Noorse chick en ik) in de taxi naar hostel.
Echt op een rare plaats, taxichauffeur reed op een soort van binnenplaats steeg in en uit, een beetje zoeken naar de juiste deur en aan iedereen vragen waar het was. Hij had volgens ons ook gedronken of in ieder geval de avond ervoor.
Wij uiteindelijk uitgestapt, zelf op zoek gegaan en toch vrij snel juiste adres gevonden (hostels in Rusland hebben over het algemeen niet een bordje ofzo, maar gewoon iets geschreven op een geverfde baksteen).

In hostel aangekomen allerlei dingen gevraagd, was met deze reden ook meegegaan en besloten een nachtje te blijven slapen.
Bleek niet meteen weg te kunnen naar het Baikalmeer, wat de reden was dat ik in Irkutsk uitstapte.
Vervolgens met chick afgesproken, de volgende dag naar een dorpje te gaan (Boshie koty), waar niets zou zijn behalve een verblijfplaats. Geen wegen en de enige manier om er te komen was een boottocht of te voet, en de boot ging niet meer...
Zij zou één nacht blijven en ik twee en wilde ook nog oude treinreis maken.
Even later bleek dat het niet mogelijk was naar Boshie koty te gaan, omdat de eigenaar van het hostel, die daar een huisje beheerde, aan het reizen was in China.

Jammer, naar back-upplan, had e-mailcontact gehad met een reisbureau. Dan maar daar naar toe.
Met de bus naar een buitenwijk van Irkutsk, werd steeds gaarder en meer pauper.
Uitgestapt en hmm... Ze zetten alleen gebouwnr. en appartementnr. als adres en een wijk.
Bij een apotheek gevraagd waar het was en het vrouwtje was echt supervriendelijk, jas aan en mee naar buiten, stukje gelopen en het gebouw aangewezen. Aangebeld en er werd niet opengedaan, na een paar keer proberen besloten weg te gaan had ook wel een beetje een raar gevoel, in een appartementencomplex in een buitenwijk een reisbureautje, hmmm. Later bleek dat dit heel normaal was en dat zij veel verhalen hadden gehoord dat die kerel helemaal niet vriendelijk was.
Terug in mini-van, 12 mensen in een klein busje gepropt en 13 of 14 was ook geen probleem.
Er rijden tientallen van die busjes naast wat grotere bussen.
Kerel reed als een idioot, gaar busje, slechte wegen met scheuren gaten en hobbels. Bij het stoplicht inhalen over de baan voor tegenliggend verkeer en vervolgens een soort van invoegen. Van de derde baan naar bushalte en dat soort acties.
Ben gelukkig niet bang uitgevallen...

Informatie gevraagd bij een bureautje dat de circumcal Baikel-tour regelt, een treinreis die over een oud stukje transsiberië-express loopt en langs het meer.
Bleek dat alleen op donderdag en zaterdag deze reis plaatsvond en heel de dag zou duren ('s ochtends om 9 uur weg en 's avonds om een uur of tien terug), i.v.m. treinreis naar Ulaan Bataar, die op zaterdag om 21.50 h Moskou-time zou gaan, besloten deze reis dan maar op donderdag (de volgende dag) te doen.
Chick was inmiddels wakker en met haar overlegd aangezien we hadden afgesproken naar Boshie koty te gaan.
Na wat info had ze besloten ook mee te gaan en ik zou dan de volgende dag alsnog naar Boshie koty gaan, leek me wel spannend.

Het was wel mogelijk, maar er zou hoogstwaarschijnlijk geen verwarming zijn en ik zou in mijn eentje zijn, toch geboekt en volgens mij vond ze (hostelchick) het wel cool dat ik het ging doen.

Circumcal Baikal-tour:

Haasten naar de bus en een uurtje later met de boot naar de overkant van de monding gevaren en daar op de trein gestapt.
Meer gezien, erg mooi. Stopje aan een baai, stukje gelopen en op een mooi plekje in het zonnetje gezeten en biertjes gekoeld en uiteraard ook opgedronken. Erg relaxed...
Het begon al op de boot, maar chick en ik waren dé atractie binnen dit toeristische uitstapje. Een aantal kinderen die naar later bleken op schoolreisje te zijn, vonden ons erg vermakelijk. Brutaalste meisje keek ons erg grappig aan en begon steeds te lachen, op de foto met ons en bij elke stop lachen en groeten. Op het einde bij de laatste stop werden we een soort van omsingeld en omdat we nogal relaxed reageerden, werden we in de trein meteen omringd door die kids.
Namen plaatsen in van andere mensen en er onstond een soort van gesprek in hun beste engels.
We hadden vertraging en het werd echt te grappig...
Zij ging tekeningen maken op hun armen en die kids op haar armen.
Iets te veel kleine stopjes en na een uur vertraging uiteindelijk om 00.15 h in hostel.
Even foto's op compu gezet en geselecteerd en uiteindelijk iets te laat gaan slapen. Moest volgende dag redelijk op tijd op ivm wandeltocht. Toch besloten een beetje uit te slapen ivm wandeltocht.
Tas heringepakt met alles wat ik nodig dacht te hebben en de rest in hostel achtergelaten.

Bolshie koty:

Gekozen voor de niet gevaarlijke route en zou dan volgende dag de gevaarlijke route terug lopen, ivm met de tijd. Wist dat ze halverwege samen zouden komen. Eerst even wat extra gewicht gekocht in de vorm van water en bier, wist dat in dat dorpje niets te vinden zou zijn. Lekker handig achteraf...
Begon op route wegggetje aflopen en alsmaar rechtdoor. Na honderd meter op weg een stilstaande auto gepasseerd en na nog eens honderd meter komt dezelfde auto met een druk gebarende kerel voor me tot stilstand. Ik begreep het niet en hij maar gebaren. Ik naar auto toegelopen en er ging een raampje open en het werd me duidelijk dat hij wilde dat ik instapte. Even getwijfeld en ingestapt, bleek dat hij begreep dat ik naar Boshie koty ging lopen en mij een stukje op weg ging brengen, ok... Te gek gewoon.
Op een gegeven moment hield de weg op en hij verder crossen over gras wat langzaam overging tot bospad. Na ongeveer een kilometer gereden te hebben kon hij niet meer verder, stapte hij uit en ging mij uitleggen hoe ik moest lopen. Had geen kaart, maar wist dat als ik maar het meer aan de rechterkant zou hebben het goed zou komen.

Eerste stuk was bospad met behoorlijk steile stukken, maar goed te doen. Liep duidelijk om een berg heen. Maar aangezien ik altijd de shortcut wil op een gegeven moment op een soort splitsing naar rechts afgebogen, heb nog even getwijfeld, wist dat ik rechtdoor zou moeten en ivm met tijd snel de beslissing genomen.
Naar rechts over een heuvelkam gelopen. Redelijk spannend was dit, zeker toen sommige stukken vrij steil en moeilijk te belopen waren. Die andere route ging waarschijnlijk om nog meer heuvels, dus dit was ok aangezien ik op een gegeven moment het meer voor me zag door de bomen heen.
Toen ik uiteindelijk redelijk lang afgedaald had besefte ik me dat dit geen van beide routes was aangezien er niet echt een pad meer was. Terug lopen was geen optie dus dan maar doorlopen tot aan het meer, want wist dat daar een pad liep. Eenmaal vrij laag een pad, whooee.
Naar links afgebogen en toen begon het echte werk, mijn god!
Vond het op dit moment niet zo heel handig dat ik die biertjes had gekocht. Heel even stilgestaan en besloten het gewoon te gaan doen.

Een supersmal paadje, ik denk een cm of 60 met een speling van ongeveer 10 cm tot de rand van een afgrond en daaronder het meer. Continu dalen en klimmen met redelijk wat stenen op het pad. Af en toe supersteile stukken en op een gegeven moment echt hele moeilijke begaanbare stukken met in het midden van het pad rotsen en bv een verval van een halve meter. Verder stukken met heel erg veel stenen van lawines.
Ik had duidelijk de gevaarlijke route te pakken en vond het eigenlijk wel kick.
Was echt blij dat ik goede schoenen had gekocht en een goede rugzak had.
Ergens een bordje met de bevestiging, dat dit de gevaarlijke route was. Even later was er een samenkomst van twee paden. Toen werd het iets makkelijker begaanbaar, maar nog steeds hetzelfde smalle paadje met die afgrond ernaast. Met af en toe moeilijke stukken. Uiteindelijk werd het steeds makkelijker, weer door meer bossen.
Wilde nog wel foto's maken, want de uitzichten waren echt prachtig, maar heb het maar bij een paar gehouden ivm tijd. Uiteindelijk werd het echt makkelijker en moest er de pas in gaan zetten ivm donker worden.
Na ongeveer 16 km lopen en 5,5 uur later kwam ik in het dorpje aan toen het donker begon te worden en op zoek naar hostel, kon het niet meteen vinden en het was inmiddels donker geworden.
Lastig zoeken een paar lantarens en meer niet. Met zaklamp op pad gegaan en uiteindelijk gevonden. Alles op slot en ze zeiden, dat ik geen sleutel nodig had (lekker was dit).
Plannetje verzonnen dat als ik niet iets anders kon vinden ik een vuurtje zou maken op een plek die ik had gezien en daar maar zou moeten verblijven. Zou wel koud gaan worden, maar had m'n snowboardoutfit bij me.

Toch op zoek gegaan naar iets anders, ze hadden ook al verteld mocht het niet lukken er ook nog andere guesthouses zouden zijn. Ik naar een redelijk groot huis gelopen waar ook nog licht brandde en daar waren ook nog wat kleine huisjes met allerlei kleren overal. Dus ik dacht ga vragen of zij een guesthouse zijn en nog plek hebben voor me.
Geen engels, dus lastig. Geen plek. Maar wacht, er ging iemand bellen. Vervolgens werd ik mee naar buiten genomen en er werd me duidelijk gemaakt dat er iemand aan zou komen.
Even later kwam er iemand aangefietst , hij sprak wel een beetje engels en ik kon bij hem slapen.

Ik mee, voelde wel gek en spannend. Even later bij zijn huis aangekomen.
Supervriendelijk, maar wat een crap. Soort van schuurtje met daarin acht kamertjes met elk twee bedden, superdun matras en een slaapzakje. Kreeg wel lakens en een straalkacheltje, wat hooguit de kamer 2 graden verwarmde. Mocht wel het andere matras en slaapzak gebruiken. Desondanks voelde ik die plank nog wel in m'n rug bleek later. Hij laten zien waar ik eten kon maken en waar de wc was.
Een houten hokje ergens en vreesde meteen het ergste en later die avond bleek het het ergste. Verder vroeg hij nog hoe ik de volgende dag weer terug zou gaan, want eigenlijk was het alleen mogelijk twee nachten te verblijven, maar na herhaaldelijk duidelijk gemaakt te hebben dat ik de volgende dag met de trein uit Irkutsk moest vertrekken, was het ok. Hij zei dat hij pas om drie uur 's middags zou weten of er een boot naar Livstyanka zou vertrekken en na veel uitleggen duidelijk gemaakt dat ik dan wel zou gaan lopen, omdat ik niet kon wachten of de boot wel of niet zou gaan (als de boot niet zou gaan en ik zou moeten gaan lopen zou ik de trein nooit halen).
Man liet me verder met rust en snowboardoutfit aangetrokken en iets gegeten (waar je iets van een keuken had was buiten (overdekt weliswaar)).

Met camera, zaklamp en biertjes (had ze niet voor niets mee genomen en vond dat ik er wel ééntje had verdiend) naar het meer gelopen en een prachtige sterrenhemel en schouwspel van maan en wolken gezien.
Was wel koud (min 5 à 6 schatte ik) en er stond een flinke wind, dus voelde veel kouder aan.
Voordeel was wel dat biertjes alleen maar kouder werden.
Na een uur of anderhalf weer naar crappy slaapplaats en gaan slapen.
Vervolgens werd er om 7 uur op de deur geklopt en in moeilijk engels/russisch en gebarentaal werd mij door een mannetje verteld dat de boot om acht uur zou vertrekken. Ik besloten om dat te doen. Voelde m'n benen toch wel en dacht dat het verstandig zou zijn om met de boot terug te keren.
Met mannetje naar kerel gegaan om te betalen, voor het verblijf en mijn god hoe die vent leefde...

Het was nog donker en met zaklamp eerste kamertje in, een looppad, een allergaartje van rotzooi, gereedschap, hout en weet ik niet wat. Overal iets. Deur door en zijn (slaap)kamer in en ergens brandde boven zijn hoofd een schemerlampje dat de kamer vaag verlichte. Lag hij in een bed in de hoek van de kamer met ontbijt-op-bed- tafeltje met daarop een laptop en toetsenbord, voor het bed een tafel waar overal potten op stonden, met iets aan eten erin of in had gezeten. Naast het bed een soort van gaar getimmerd wandje en daarnaast overal plastic zakken met iets erin, ergens een emmer op de grond met onduidelijke substantie erin.

Gelukkig zonsopgang gezien, was aardig. En vanaf de boot gezien waar je ongeveer gelopen moet hebben en wat voor afstand dat was. Voelde me toen best wel een beetje trots. Na een boottocht van bijna twee uur, ben bijna heel de tijd buiten geweest. Vind bootochtjes altijd wel leuk. Ondanks dat het wel koud was... Busje nog net kunnen aanhouden, stond op het punt weg te rijden. Terug naar Irkutsk en een beetje gechilled in hostel. Foto's gefixed, blog bijgewerkt, hapje gegeten, gedouched, tas weer ingepakt en weg.

---

Comments

[Jet en Noud!]

You go John!!