Afghanistan - verhalen van binnenuit

---

Het is zondagavond, en ik realiseer me nu dat in Nederland iedereen waarschijnlijk nog even van het weekend zit te genieten. Wij zijn gisteren al weer aan de nieuwe werkweek begonnen, dus we zitten al weer helemaal in het werkritme. Eén dag weekend is eigenlijk niet genoeg om uit dat ritme te komen, je moet dan echt iets verzinnen om wat anders te gaan doen, anders zit je één dagje in het guesthouse en hup, daar ga je weer de nieuwe werkweek in.

Vandaag hadden we selectie van kandidaten die met een beurs van het project naar Wageningen mogen om te gaan studeren. De vorige ronde in maart leverde al een hele lijst van mensen op, maar daar zat geen enkele vrouw bij. En in de weken na de selectie vielen er een paar gaten in de lijst. Eén kandidaat die naar Wageningen zou komen is afgelopen week doodgeschoten door de Taliban. De omstandigheden zijn niet helemaal duidelijk, of hij echt doelwit was of dat hij per ongeluk op de verkeerde plaats was. Een paar andere kandidaten die geselecteerd waren vielen weer af om diverse redenen, dus vandaag hadden we opnieuw een groep kandidaten. Ik had nadrukkelijk vrouwen opgeroepen om te solliciteren, en we hadden zowaar 9 vrouwen die reageerden en zich vandaag presenteerden. Allemaal waren ze afgestudeerd aan de landbouw faculteit van Kabul Universiteit. De CV’s van deze dames lieten zonder uitzondering een bewogen levensloop zien. De meeste kandidaten hadden hun lagere en middelbare school in Pakistan of in Iran gedaan, want dat was in de tijd van de Taliban. Meisjes in Afghanistan mochten in die tijd niet naar school. Eén kandidate vertelde dat volgens haar ouders de belangrijkste reden om naar Pakistan te emigreren het feit was dat zij naar school moest. Een paar meisjes hadden thuis stiekem de middelbare school toch gevolgd, via privéles, hulp van ouders, en via zelfhulp groepjes. In de Taliban-tijd zaten ze thuis opgesloten en daarom hadden meerdere meisjes zich naast de studie gestort op het naaien van kleding. Dat was hun enige tijdverdrijf. Nog steeds is de verhouding tussen meisjes en jongens op de universiteit erg scheef (ongeveer 1 meisje op 10 jongens), maar de meiden lopen nu snel de achterstand weer in. Aan motivatie ontbreekt het hun in elk geval niet! Allemaal willen ze iets betekenen voor de opbouw van hun land. Zulke mensen moeten we hebben. En deze meiden hebben het helemaal gehad met de Taliban!

Toen ik vanochtend op het ministerie uit het raam keek stond de hele groep buiten bij de ingang druk te overleggen hoe ze zich het beste konden presenteren in het sollicitatiegesprek. Want allemaal willen ze zo graag verder studeren! Daar heb ik snel even een foto van gemaakt.

---

Comments

[Gerard Thijs]

Henk, Boeiend verhaal. Zo belangrijk dat ook vrouwen een hogere opleiding krijgen, helemaal in de landbouw. Je vraagt je wel af wat er gebeurt als alles mee zit, als ze in Wageningen het goed doen en voor hun studie slagen, en daarop inderdaad terugkeren naar Afghanistan, of zij tegen die tijd (over een jaar of vier?) wel de ruimte krijgen om ook als vrouw hun vak in de praktijk te brengen. Hoe ligt op dit moment de ratio vrouwen op het totaal aantal studenten die in de de landbouw faculteit zijn afgestudeerd in Kabul, zo'n 20% of minder? En degenen die nu in Kabul afstuderen gaan die nu ook al in het vak aan het werk? hartelijke groeten, en sterkte! Gerard

[Erie Wolter]

Goed om te lezen hoe het gaat, en wat een rijkdom hebben wij hier in Nederland toch maar, iedereen die echt wil, kan gewoon studeren, je hoeft er echt niet voor naar een ander land te verhuizen. Ik hoop dat de "gaten" opgevuld worden met de meest geschikte studentes van de foto. Het moet een geweldige kans voor de meiden zijn. Groet! Erie