Islamitisch rechtsgevoel

---

Eergisteren, in het vliegtuig terug naar Kabul, kreeg ik een Nederlandse krant in de hand gedrukt. Daarin stond een stukje over een man uit Saoedi-Arabie. Hij had het gewaagd om in een praatprogramma op een Libanese TV zender (die in Saoedi-Arabie veel bekeken wordt) openlijk over seks te praten. Hij werd per omgaande gearresteerd. Zijn zaak is inmiddels in hoger beroep voor de rechter geweest, en zijn uiteindelijke straf is vastgesteld op duizend (!) zweepslagen en 5 jaar cel. De rechter zal geprobeerd hebben hem een dergelijk gedrag voorgoed af te leren. Er stond niet bij of de straf gebaseerd was op wat hij vertelde (hij was op zijn 14e “ontmaagd” door de buurvrouw) of vanwege het feit dat hij er over vertelde. Saoudi-Arabie is zo ongeveer het meest orthodoxe islamitische land van de wereld, het enige land waar het Wahabisme de officiële staatsgodsdienst is (een orthodoxe tak van de Islam waar ook Osama bin Laden ter kerke gaat).

Wat begrijpen wij eigenlijk van de Islam? En van alle afsplitsingen en stromingen die er zijn binnen de Islam? En hoe dat weer gemixed is met locale cultuur die niks met godsdienst van doen heeft? Dat is net zo veelkleurig als het protestantisme in Nederland. We kijken er naar door onze westerse bril en vinden het barbaars, belachelijk, onderontwikkeld en primitief wat hier gebeurt. Vanmiddag zag ik op Al Jazeera, de Arabische nieuwszender, een interview met een Iraniër. Dat was een hoogopgeleide, erudiete man. Hij beklaagde zich over het lompe en ongeciviliseerde gedrag van het Westen in het algemeen, en van Amerika in het bijzonder. Op een aantal punten moest ik hem gewoon gelijk geven. Wij vinden onze westerse beschaving superieur aan de islamitische, en we nemen de islamitische wereld gewoon niet echt serieus. Dat was de grond van zijn klacht, en eigenlijk had hij groot gelijk. Dat gevoel van tweederangs zijn en niet serieus genomen worden zit inmiddels zo diep bij alle inwoners in het Midden Oosten dat niemand nog sympathie heeft voor het Westen, en ronduit de pest heeft aan Amerika. Dat is een hele sterke onderstroom die zich niet beperkt tot een bepaald land of een regio. Precies hetzelfde gevoel proefde ik trouwens ook sterk in Zuid Amerika, de “achtertuin” van de Verenigde Staten.

Ik ben nu bezig een boek te lezen met de titel “Confessions of an Economic Hitman”, van de Amerikaanse consultant John Perkins. Die vertelt hoe hij in de jaren ’60 werd getraind om doelbewust de ontwikkelingslanden veel te grote leningen aan te smeren via IMF en Wereldbank, die ze nooit terug zouden kunnen betalen. De elite in de regering van die ontwikkelingslanden werd er steenrijk door, maar de kloof tussen arm en rijk werd er enorm door vergroot. Doel van het Amerikaanse beleid was om afhankelijkheid te creëren, zodat Amerika allerlei diensten kon eisen als tegenprestatie (van bepaald stemgedrag in de VN tot het gunnen van contracten aan Amerikaanse bedrijven en het toelaten van Amerikaanse militaire bases op hun grondgebied). Na de uitvinding van de atoombom realiseerde Amerika zich al snel dat er via de militaire weg geen hegemonie meer te vestigen was op deze aardbol; daarom werd het speelveld bewust verlegd naar economische overheersing.

Al dit soort ontwikkelingen heeft niet alleen een diepe kloof geslagen tussen Noord en Zuid, en tussen West en Oost. Er is ook een gevoel van haat en diepe afkeer gekweekt, een proces dat vooral na de tweede wereldoorlog op gang kwam. Als dan die opgekropte woede een keer uitbarst valt er met pappen en nathouden niets meer te redden. Dan moeten er zaken echt veranderen. Ik voorspel dat dat de komende 25 jaar gaat gebeuren.

---

Photos

normaal (??) straatbeeld
Het ligt er maar aan waar je vandaan komt om iets "normaal" te vinden

stukje in de krant
Toevallig stond dit in de krant die de KLM me in de handen duwde

Comments

[lidewyde]

Hoi Henk, wat je schrijft is natuurlijk niet iets nieuws. In wageningen was "het imperialisme collectief" hier in de jaren 70 al mee bezig. Wat maakt het anders nu? Is het de versterking van zelfbewustzijn van de "afhankelijke landen"? Is het de economische crises die al jaren sudderde en nu tot uiting is gekomen? Is het de toenemende chaos die mensen ervaren door de wijze waarop berichtigeving over allemaal adhoc zaken die eigenlijk niet belangrijk zijn? Is het toenemend bewustzijn dat we onze "ankers" verliezen? Stof tot nadenken. groeten, Lidewyde