Advertisement
Published: January 22nd 2010
Die vraag wordt denk ik elke dag door miljoenen mensen gesteld. De verzuchting “en wat zullen we vandaag weer eens eten?” heeft bij ons meestal als oorzaak dat we niks origineels kunnen bedenken. Al weer boontjes? Of al weer bloemkool? Dat hebben we vorige week ook al gegeten. Hier in Afghanistan heeft de vraag “wat zullen we eten vandaag” voor veel mensen een heel andere betekenis. Velen hebben namelijk niks om te eten. Deze vraag heeft dan meer de betekenis van “waar haal ik vandaag in vredesnaam iets te eten vandaan?”
Ons project heeft als doel de landbouw in Afghanistan weer een flinke duw in de rug te geven. Daar valt nog een wereld te winnen. Na 30 jaar oorlog en miljoenen mensen die op de vlucht zijn geslagen (naar schatting 7-8 miljoen) is er van de oude systemen weinig meer over. De wederopbouw kan daarom niet even snel worden gerealiseerd, dat wordt een lang proces.
Aan mijn achtergrond als landbouwkundige heb ik een rare beroepsdeformatie overgehouden: ik wil altijd weten waar het eten vandaan komt, wie het heeft bewerkt, enzovoorts. Tegenwoordig zijn het een paar hele grote multinationals die de wereldmarkt voor ons dagelijks voedsel domineren. Dat
zijn Sara Lee, Lever Brothers, Nestle en zo nog een paar. Enerzijds geven die multinationals ons een grote keuze wat we vandaag zullen eten, maar aan de andere kant bepalen zij wel wat we op ons bordje krijgen. Zo stonden er vanmiddag bij de lunch in het guesthouse 4 flesjes op tafel (zie foto). Ik wil dan altijd de kleine lettertjes op het etiket lezen. Van links naar rechts op de foto was de tabasco geproduceerd in de Verenigde Staten, de Heinz tomatenketchup was geproduceerd in Indonesië en gedistribueerd vanuit Maleisië, een gepeperde tomatenketchup kwam uit Pakistan, en de Remia knoflooksaus uit Nederland. Omdat het vruchtensap op was kreeg ik bij de lunch een blikje Pepsi gebotteld in Pakistan onder licentie van Pepsico. Dat ligt allemaal gewoon in de supermarkt om de hoek, ook in Kabul.
Deze week, onderweg naar Charikar (zo’n 60 km buiten Kabul) stonden veel kraampjes met verse druiven langs de weg. Dat is eind januari heel bijzonder. Het bleken gewoon lokale druiven te zijn. Die worden door de boeren bewaard in hermetisch gesloten "dozen" van klei in de vorm van een holle schotel. Die schotels worden na de oogst gemaakt en gevuld met druiven. Als de schotel droog is wordt die weggezet en de druiven blijven maanden vers. Elke schotel bevat ongeveer 1 kilo druiven. We zouden dit soort lokaal vernuft eigenlijk moeten uitbuiten als tegenwicht tegen de multinationals die ook hier staan te trappelen om de markt in handen te krijgen.
Advertisement
Tot: 0.14s; Tpl: 0.016s; cc: 9; qc: 49; dbt: 0.0667s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
elly
non-member comment
Dag Henk, Het is erg bijzonder om jouw blog te lezen! Gisteren hadden wij weer een houtzaagdag en was ik aan de beurt om soep te maken. Deze keer had ik gekozen voor linzensoep. Er is zoals je weet veel keus in de winkels ook daar waar het peilvruchten betreft en ik vind linzen altijd iets spannends hebben. De houthakkers zaten ook goed aan de warme drankjes,ahum. De kastanjeboom bij de kerk is bijna weg en daar gaan veel mensen zich aan warmen! Vannacht heeft het weer gesneeuwd en ziet het er weer mooi uit. groet van Evert en mij.