Aan het werk in kabul

---

23 november 2009.
Het heeft even geduurd, maar ik ben sinds gisteren weer terug in Afghanistan. Ditmaal zonder escorte van onze ambassade, helemaal vrij om te gaan en staan waar ik wil. Dat geeft een goed gevoel, maar ook het besef dat ik nu zelf moet afwegen waar ik wel of niet heen ga. De beveiliging op het vliegveld was de afgelopen maanden nog verder aangescherpt. Toen ik buiten stond met mijn koffer was er in geen velden of wegen een Waheed te bekennen die me zou ophalen. Op de parkeerplaats zag ik ook geen bekende auto. Dus dan maar bellen naar de mensen op het ministerie van onderwijs waarvan ik een nummer had. De eerste 2 nummers deden het niet, maar uiteindelijk had ik iemand te pakken op haar mobiele telefoon. Ze zou er werk van maken. En waarempel, na 20 minuten komt er een schoonmaker van het vliegveld met een afgescheurd vodje papier, met daarop de tekst :Mr. Henk". Hij kon geen Engels, maar beduidde dat ik mee moest. Na een wandeling van zo'n 6 a 7 minuten (een koffer op wieltjes is dan een zegen) kwamen we bij een tweede versperde doorgang. Er bleek een tweede veiligheidsring rond het vliegveld te zijn gebouwd, en mijn Waheed mocht er niet door. Die stond dus buiten de tweede ring van prikkeldraad te wachten op "Mr. Henk" die maar nooit kwam opdagen. Zo kwam het dan toch allemaal goed.

Vandaag dus de eerste werkdag. Gisteren kreeg ik tegen de avond een telefoontje van de ambassade of ik alsjeblieft om 10 uur vanochtend bij de FAO kon zijn, want er was een belangrijk overleg over de voortgang van allerlei landbouwprogrammas in Uruzgan. Ik had de ochtend nog vrij, om 14.00 uur werd ik verwacht bij de DM zoals ze hier zeggen (DM staat voor Deputy Minister, in goed Nederlands is dat Staatssecretaris), dus waarom niet. Via de manager van het hotel kon ik een auto met chauffeur huren, dus het vervoer was ook geen probleem. Ik belde mijn vriend Waheed die me had opgehaald dat ik 's ochtends eerst een vergadering bij de FAO had. Waheed stond er op dat hij dan de chauffeur van het ministerie zou sturen om me te halen en naar de FAO te brengen. De eerste afspraak met de hotelmanager zegde ik dus weer af. Ik zat vanochtend keurig op tijd klaar, maar al wat er kwam, geen chauffeur. Dus weer Waheed gebeld waar de chauffeur bleef. Dat kon nog wel een half uurtje duren. Na een half uurtje was er nog steeds geen chauffeur, dus opnieuw gebeld. Toen zou het nog 10 minuten duren. Na 20 minuten was de chauffeur er eindelijk, de spits was gelukkig voorbij, dus ik kwam slechts 3 kwartier te laat. Zo kon ik het staartje van de vergadering nog meemaken, maar veel belangrijker, een aantal mensen ontmoeten waar we in de toekomst waarschijnlijk veel mee moeten samenwerken. Na afloop van de vergadering had ik al weer 2 nieuwe afspraken staan. Heel nuttig allemaal, maar in Kabul kun je je suf vergaderen met Jan en Alleman zonder dat er werkelijk echt iets gebeurt. Die balans moet ik nog zoeken: meedoen aan vergaderingen die er echt toe doen, en de rest maar laten lopen. Het is hier bepaald geen pretje om van locatie A naar Lokactie B te gaan in de stad. Vanavond hebben we 2 uur en 15 minuten gewoon muurvast gezeten in het verkeer. Op één kruispunt telde ik 5 agenten die het verkeer stonden regelen. Twee hoofdagenten met een indrukwekkende groen/witte pet Russisch model, en drie helpers met een bruine muts en een kalashnikov aan de schouder. Ze droegen naar mijn gevoel meer bij aan de chaos dan dat ze die oplosten, maar iedereen bleef er vriendelijk bij lachen. Dat scheelde weer.

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje voor weer een vergadering morgenochtend. Nu ik er ben slepen ze me overal mee heen. Morgenochtend moet ik om 9 uur in een hotel zijn voor een overleg met een andere internationale instantie. Die heeft een studie gefinancierd naar de behoefte aan beroepsonderwijs in Afghanistan en ze willen een aantal scholen voor beroepsonderwijs gaan bouwen, waaronder twee voor landbouw. Daar moet ik dus bij zijn. En weer door een verstopte stad. Al die verkeersopstoppingen zijn natuurlijk een ramp, maar de veiligheid op straat overdag is daardoor wel een stuk verbeterd. Mensen met slechte bedoelingen zitten net zo vast in het verkeer als de rest, en die kunnen na het uitvoeren van snode plannen ook geen kant op en worden direct gepakt. Dat is dan weer een troost.

---

Comments

[Gerard Thijs]

Interessant Henk om de wederwaardigheden van je eerste missie-dagen te lezen. Uiterst hekenbaar voo rmij. Zelfde ervaringen had ik in Mozambique, Zimbabwe., Botswana, Indonesie en de Filippijnen. Soms in een mindere mate, maar toch. Sterkte en vele succes met je werk! Gerard Thijs

[hannie]

benieuwd hoe het je daar vergaat. is het vertaald gezien de soms wat vreemde constructies/

[janneke]

henk,we wensen je heel veel succes met je werk,doe vooral voorzichtig als je onderweg bent we houden een oogje in het zeil bij corina en miriam dat weet je lieve groetjes Janneke en Albert