Advertisement
Published: August 23rd 2009
Bromo Crater
en we zingen en we springen en we zijn zo blij....Dat is wat je hier in Java elke 5 meter te horen krijgt als je op straat wandelt:
Hellooooo Mister
, where you from? (de’ are’ hebben ze nog niet zo goed onder de knie denk ik).
Je voelt je hier algauw een echte superster als je op straat wandelt. Iedereen wil met je praten, je hand schudden,…. In kleinere dorpjes krijg je zelfs mini volkstoelopen waarbij idereen die twee verloren toeristen eens nieuwsgierig wil komen bekijken en het handje schudden. En het aantal keren dat we met een giechelend Javaans meisje op de foto moesten: we zijn de tel al lang kwijt hoor! De toerist wordt zelf de attractie, t’is weer eens wat anders…:-)
Maar goed, over Java dan.
Dat zit er ondertussen al weer op. We zitten nu nog heel even op Java in de stad Surabaya en van hieruit nemen we morgen dan het vliegtuig naar Sulawesi en daarna volgt al snel Papua.
Over Java en Indonesië:
Indonesië bestaat eigenlijk uit een eilandengroep van 17.000 eilanden (dixit onze allerliefste Lonely Planet Bible) en Java is binnen die eilandengroep het politiek en economisch centrum van Indonesië, met Jakarta als
Bromo
Zicht bij zonsopgang op Bromo, tengger en semeru vulkaan zwaartepunt. Van de 245 miljoen inwoners in Indonesië zitten er 120 miljoen bijeengepropt op Java en tsja…dat merk je toch wel als je hier rondreist. Van een local leerden we dat de regering daarom families van Java gecontroleerd en verplicht immigreert naar andere eilanden zoals Papua, Sumatra en Borneo.
Om een lang verhaal kort te maken: een druk bevolkt eiland dus, met bijpassend druk verkeer.
Dat wil zeggen: opnieuw veel toeterende brommertjes zoals in Kuala Lumpur en, nieuwkomer in de superhit van favoriet vervoermiddel in Azië: de becak (neenee, niet uitspreken als ‘bekak’, wel als ‘betsjak’ ), een soort van fietstaxi met een bakje vooraan waarin je kan gaan zitten.
Heerlijk om je met zo'n becak te laten vervoeren want je kan rustig het gebeuren langs de weg gadeslaan. Langs de andere kant kregen wij toch een sterk kolonialistisch gevoel als we met zo’n becak meereden: namelijk dat van de rijke, luie westerling die zich laat vervoeren door een arm boereke (vaak zijn het armere mannen die soms zelfs geen schoenen aan hebben), dat zich ploeterend en zwetend van de inspanning in de genadeloze middagzon een weg baant door het drukke verkeer van de stad. Voeg daarbij
nog de vele Hellooooo Misters die je om de 5 meter hoort (en wij maar glimlachend zwaaien met het handje vanop onze taxitroon, zie je ons al zitten?) en misschien snap je het dan al een beetje. Laat het ons maar definiëren als: een neo-kolonialistisch toerisme gevoel. Maar ach ja, we geven dat arm boereke met zijn fietstaxi dan tenminste toch nog een inkomen en na enkele taxiritten waren we dat gevoel wel al iets meer kwijt hoor…
En verder :
Java is vandaag de dag voor 99%!m(MISSING)oslim, met een zeer klein percentage aan christenen, hindoes en boeddhisten (Het grappige is echter dat alle belangrijke toeristische bezienswaardigheden eigenlijk hindoe of boeddhistisch zijn). In java is er blijkbaar een islamitische school actief die de haat tegen het Westen aanwakkert en die bijvoorbeeld verantwoordelijk zou zijn voor de bomaanslagen op Bali tegen westerse toeristen. Volgens een local betreft het slechts een zeer kleine groep extremere moslims, maar: een bom is wel een bom denken wij dan. Wanneer we een moskee wilden bezoeken kregen we vaak ook geen toegang (soms werd dat nogal onvriendelijk gezegd). In dit geval dus eerder ‘Bye bye mister’ dan Helloooo mister. Toch
wel jammer van die geslotenheid....
We hebben de voorbije twee weken een aantal heel mooie dingen gezien en gedaan op Java, maar we kunnen hier echt niet alles opsommen want anders ben jij morgen nog altijd aan het lezen. Dus, hierbij onze top 3 op een rijtje:
1) Carnaval vieren in een dorpje waarvan we de naam zelfs niet kennen
2) De Bromo vulkaan en de zwavelmijnen van Ijen
3) Strand en ciremai grotten
En de uitleg:
1) Op een mooie dag zijn we gewoon de bus opgesprongen om een aantal kleine tempels op het platteland te bezoeken (candi sukuh en candi ceto). We hadden niet veel van die uitstap verwacht, maar hoe kan het dan ook anders: uiteindelijk was dit net daarom de leukste ervaring. Eerst wat prutsen om de juiste bus te vinden, nog eens moeten overstappen van bus en op het einde in een klein dorp uiteindelijk nog een brommertje moeten huren om tot bij de tempels te geraken. De twee tempels lagen wat meer in de bergen en je had vanuit de tempels heel mooie vergezichten op de omgeving. Geen enkele andere toerist te zien in de wijde omtrek, dus werden
Ijen
zwaveldrager. De lieve man draagt zowat 100 kilo op zijn schouders... wij al snel de hoofattractie (helloooo mister wel duizend keer gehoord die dag!!!!). Op de terugweg liep onze bus vast in een lange file: er was een soort van carnavalsoptocht aan de gang naar aanleiding van Independence Day de dag ervoor (17/08).
Gevolg: na enige tijd stonden deze twee samen met de militairen op het erepodium handjes te zwaaien naar de locals. En ik kan je verzekeren: er stond echt een massa volk! En de topper van de dag: de commentator die door de microfoon in aanwezigheid van heel die massa aan ons vraagt: “Hello mister, where (are) you from?”, waarna hij voor heel de menigte in het Indonesisch begint uit te leggen dat er twee Belgische eregasten zijn.
Toen we met de minibus terugreden naar ons hotel, passeerden we nog een kleinere stoet. De verklede deelnemers hadden ons al snel in de gaten en begonnen hevig te wuiven en roepen naar ons…wie waren daar de carnavalszotten?
2) De Bromo vulkaan en Ijen krater.
Kijk maar even naar de foto’s! Het zicht op de Bromo vulkaan bij zonsopgang was echt schitterend. Je kan de krater ook beklimmen, waarna je recht in de dampende krater kijkt. De
zwaveldampen maakten de beklimming wel heel zwaar want ze zijn nogal verstikkend en het riekt nu niet bepaald aangenaam: de geur van rotte eieren (of iets anders…) in tienvoud. Aansluitend hebben we de volgende dag (ook om 4u opstaan) een andere krater bezocht, nl. Ijen. Deze wordt gebruikt voor de winning van zwavel. En dat gebeurt heel ambachtelijk: met hamer en bijl, waarna zwaveldragers de blokken zwavel eerst naar de kraterrand sleuren over een glad pad en dan helemaal naar beneden zeulen op hun rug. Ze sleuren daarbij gemakkelijk ladingen van 100 kilo (!!!) mee en worden nadien per kilo aangebrachte zwavel uitbetaald. Echt onmenselijk gewoon. Niet te snappen hoe ze het doen, wij moesten al serieus naar adem happen daarboven in die ijle lucht, hoe zwaar moet het niet voor hen zijn? Ik denk ook niet dat het echt gezond is om de hele dag in die zwaveldampen zware arbeid te doen…. Dat je op elke pas die je zet moet letten, hebben we gemerkt toen we een toeriste naar beneden zagen dragen op een berrie (en ja, ook toen Bart is uitgegleden, zonder erg).
3) Strand en grotten.
Ook weer zo’n daguitstap waar je niet al
te veel van verwacht, maar die uiteindelijk wel blijft hangen. Deze uitstap hebben we geboekt via het Via Via reiscafé (jaja, die zitten ook op Java, we hebben er ook nog taalles Indonesisch gevolgd). Met een brommertje zijn we richting kust gegaan en we hebben het vissersdorpje Prangtritis bezocht. Er hing een heel leuke en relaxte sfeer. Je kan daar op de vismarkt je eigen vis kiezen waarna ze die aan standje voor je klaarmaken op het strand. We hebben allebei een lekker stukje krab gekozen. Heerlijk gewoon. Daarvoor hadden we een tocht van twee uur gemaakt in een meditatie grot. Niet de eerste keer dat we een grot bezochten, maar deze was toch speciaal: er staat immers vrij veel water in de grotten, waardoor je eigenlijk tot aan je middel altijd in het water zit. Af en toe kom je in de grot dan een uitstulping of een droog stukje tegen waar de locals komen mediteren.
Voila, bij deze onze top drie!
En wat valt er net buiten onze top drie? Eigenlijk de meest toeristische bezienswaardigheden die elke toerist bezoekt en die het normale hoogtepunt zouden moeten zijn. Zo hebben we de
Prambanam-tempels (Hindoe) en
Borobudur-tempel (Boeddhistisch) bezocht.
Beiden zijn Unesco werelderfgoed en we hebben ze bezocht via een tour. Ze zijn zeker en vast imposant, en wekken vele ‘ooh-momenten’ op. Maar door de vele toeristen, het feit dat Prambanam voor een groot stuk in de steigers stond en het bewolkte weer, was er niet dat magisch gevoel. Prambanam hebben we gecombineerd met een beklijvende voorstelling van een traditioneel (Ramayana) ballet by night aan de tempel, na een zonsondergang aan de minder bekende Soko-tempel (waar de wolken spelbrekers waren…).
De tour naar Borobudur heette ‘Borobodur-sunrise’, maar laat die ‘rise’ er maar af, en in ons geval ook de ‘sun’… Je vertrekt om 5u, maar geen enkele tourbus komt aan vóór de zonsopgang. Als je er ooit naar toe gaat, neem dan best de ‘sunset’ : dan hoef je tenminste niet in het holst van de nacht op te staan en dan heb je nog een kans op een kleurenschouwspel als er geen bewolking is.
Proficiat als je dit leest: je hebt het einde van deze blog gehaald!
Meer nieuws waarschijnlijk pas vanaf 10 september als papua en sulawesi eropzit!
Advertisement
Tot: 0.249s; Tpl: 0.019s; cc: 17; qc: 71; dbt: 0.1304s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Christel
non-member comment
Super!
Vind het super wat jullie allemaal zien en meemaken. Kijk al uit naar de volgende blog. Geniet van elk moment! Groetjes, Christel