Advertisement
Published: February 23rd 2008
Edit Blog Post
Beste vrienden, geinteresseerden en toevallige passanten van deze reisblog. Sinds mijn laatste schrijfsel zijn er alweer vele dagen voorbijgegleden en hebben we nog veel meer kilometers afgelegd in dit uitgestrekte continent. Deze brief ben ik aan het schrijven op de oever van de Thu Bon rivier, ongeveer in het midden van het langgerekte land dat Vietnam is. Als jullie nieuwsgierig zijn naar hoe we hier terecht kwamen moeten jullie zeker verder lezen...
Vanuit Diu, waar de laatste blogpost eindigde, wilden we zo snel mogelijk in Goa, het Indische luilekkerland, geraken. Hoewel deze (voormalig Portugese) ministaat in vogelvlucht slechts enkele honderden kilometers van ons verwijderd was, kostte het ons heel wat zweet, en vooral een pijnlijk achterste om deze afstand te overbruggen. Tussen ons en de parelwitte stranden die Goa te bieden heeft lag namelijk de baai van Kutch, een honderdtal kilometers zee waarover, hoe hard we ook zochten, geen personenvervoer mogelijk is. De enige oplossing bleek een 24uur durende busrit, helemaal rond deze baai, naar Bombay, en dan met een andere bus verder naar het zuiden, naar Goa.
Aangekomen in Bombay wilden we onze stramme botten en onze bont en blauwe poep (wat wil je , na 24 uur
Reisvriendjes in Arambol
16 dagen in sektair verband samengeleefd! op een oncomfortabele busstoel) een nachtje of 2 laten rusten op een zacht bedje in deze wereldstad waar bijna dubbel zoveel mensen wonen dan de gehele bevolking van ons belgenlandje. Dat was echter buiten de waard gerekend, want het allerkleinste, kakkerlakken-geinfesteerde hotelkamertje met flinterdunne muren zou ons een rib uit het lijf kosten. Na enkele uren vruchtloos zoeken naar iets betaalbaars besloten we dan maar ons moegereisde lijven naar de bus te slepen die ons verder zou brengen naar Goa, een rit die alweer een goeie 20 uren zou duren. Van deze bus stappende voelde ik me een 80-jarige reumapatient, maar het vooruitzicht van een lekkere Kingfisher (de Indische Jupiler) onder een wuivende palmboom gaf me voldoende energie om alweer een (weliswaar korte) busrit te nemen naar Arambol, alwaar een idyllisch strand op ons wachtte...
Daar aangekomen, ik ga er geen doekjes om winden, hebben we ons enkele weken overgegeven aan het zalige nietsdoen. We verbleven in een bamboehutje (weliswaar met enkele muizen als kamergenoten) op enkele meters van het warme zeewater. Onze grootste zorgen waren er het lokaliseren van ons zwembroek in de janboel die ons piepkleine hutje na enkele uren al was en het uitkiezen van het
Een "heilige" koe op het strand van Arambol
Naast het gemak van een koe dichtbij te hebben wanneer we onze koeknuffel-behoefte wilden bevredigen, waren deze dieren en vooral hun vlaaien niet altijd een plezier op het strand!!!! meest geschikte tafeltje op het strand om ons avondeten te nuttigen. Tijdens de busritten hadden we enkele vrienden gemaakt (een paar Engelsen, een Bulgaars koppeltje, een Israeli en een Amerikaan) en met dit internationale gezelschap beleefden we enkele hemelse weken in wat voor mijn part het paradijs is. Toen de verloopdatum van ons Indisch visum dreigend naderbij kwam voelden we ons voldoende uitgerust om weer het "echte" Azie binnen te duiken en arrangeerden we een vlucht naar Bangkok, Thailand, om de volgende etappe van onze reis aan te vangen.
Aangekomen in Bangkok werden we overweldigd door een cultuurshock die qua intensiteit niet moest onderdoen aan degene die we ervaarden toen we onze eerste dag in India rondliepen. Halfnaakte vrouwen flanneerden er langs de straten, dikke dronken Duitsters liepen arm in arm met frele Thaise (minderjarige) prostitues en de zonaamde "ladyboys" vertoonden een zo ver doorgedreven metamorfose dat ze nauwelijks te onderscheiden waren van de authentieke Thaise vrouwen. Komende van het veel preutstere India zijn deze culturele verschillen even opvallend als, om maar iets te zeggen, een dromedaris in een schoenwinkel...
Omdat we tijdens onze vorige reizen al betrekkelijk veel tijd hebben doorgebracht in Bangkok en Thailand in het
The banyan tree
In Arambol zijn de jaren 70 nooit voorbijgegaan, muziek maken en meezingen IN een boom... algemeen, wilden we niet teveel tijd verspillen en nog dezelfde dag dat we in Bangkok landden regelden we een visum voor Vietnam en een vlucht naar Hanoi, de hoofdstad van dit land...
Op de luchthaven van Hanoi werden we overvallen door een kou die we al lang niet meer gevoeld hadden. "Verdomde airconditioning", zeiden we tegen elkaar, maar toen we na de gebruikelijke grensformaliteiten de luchthaven buitenstapten bleek dat het helemaal geen airco geweest was in het gebouw, maar dat het gewoon zo koud was in het noorden van Vietnam...
Nu geef ik grif toe dat we veel te weinig opzoekwerk hadden gedaan over de te verwachten omstandigheden in Vietnam omdat we het veel te druk hadden gehad met luieren en zwemmen op het strand in Goa. Maar volgens de Vietnamezen zelf was het wel uitzonderlijk koud voor de tijd van het jaar (Al Gore zou hier zonder twijfel een uitleg aan geven). De thermometer klom amper boven de 12graden en komende van Bangkok waar het zelfs 's nachts niet kouder werd dan 30graden voelde deze temperatuur aan als vrieskou. Daarbij komt nog dat we na onze trektocht in Nepal geen echte kou meer verwachtten en we al onze
warme kleren hadden weggegeven of achtergelaten (ook onze lange onderbroekken, haha). De paar dagen dat we verbleven in Hanoi droeg ik dus alle kledingstukken in mijn rugzak tegelijkertijd (4 T-shirts, een hemd, een dun truitje en 2 broeken over elkaar). We besloten zo snel mogelijk door te reizen naar het zuiden, waar het warmer zou zijn. Een nacht en een halve dag in een Vietnamese bus bracht ons naar Hoi An, een kleine 1000km naar het zuiden, waar het een aangename 20graden is.
En daar zitten we dus nu, aan de oever van een rivier, te staren naar de bedrijvigheid van boten en sloepjes en plannen te maken voor de komende weken.
Advertisement
Tot: 0.085s; Tpl: 0.015s; cc: 11; qc: 57; dbt: 0.0562s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Els Van Leeuwe
non-member comment
ZAAAAAAAAAAAALIG!!!!
Hei Krisjna en Gandie zaaalig om weer even mee te kunnen reizen! Zot wat jullie allemaal meemaken! Hier gebeuren ook wel zotte dingen maar niks om je over druk te maken want als puntje bij paaltje komt blijft alles gewoon bij het oude. Flo vraagt de groeten te doen aan de apenkoning als je hem nog eens ziet. Geniet er nog van, groetjes Flo, Frank, Chulo en Els