Advertisement
Published: January 9th 2008
Edit Blog Post
romantiek ten top!
uit eten in Udaipur Na een dag of 10 in Pushkar, de langste tijd dat we op dezelfde plaats verbleven (tot nu toe), hadden we het daar ook alweer gezien. We namen afscheid van de vele vrienden die we er maakten ( we verbleven in een nogal sociaal guesthouse) en arrangeerden er vervoer naar onze volgende stop, zijnde Bundi, een veel minder bezochte bestemming. We sliepen er in een mooie kamer in een heuse haveli. Dat is een zeer uitbundig gedecoreerd huis dat in een ver verleden, toen deze streek nog schatrijk was doordat het op de handelsroute lag, eigendom was van een koopman. In die tijd trachtten de rijke handelslui elkaar de loef af te steken door het bouwen van zeer dure huizen, en het was eraan te zien! We bezochten het mooie maar nogal vervallen fort en paleis. We waren er nagenoeg alleen, als je de vele apen niet meerekent die zeer agressief bleken omdat wij indringers waren in hun woonplaats. Gelukkig had ik aan de ingang van het fort een dikke stok gehuurd om de krijsende beesten van ons af te houden (en we hebben hem nodig gehad!!!)
Van Bundi weer verder getrokken naar Chittorgarh, een plaats waar blanken eerder een
uitzondering zijn. We hielden hier halt om alweer een gigantisch fort te bezoeken. De streek staat hier vol met van die reuzenforten omdat de Rajput, de toenmalige bewoners, onophoudelijk belegerd werden door plunderende moslims en mughals, die vanuit het noorden naar India kwamen afgezakt op zoek naar rijke buit. In de meeste van deze forten is er ettelijke keren iets gebeurd dat men hier 'Jauhar' noemt. Jauhar vindt plaats wanneer tijdens een belegering de ganse bevolking zich verschanst in het fort. Bij een naderende nederlaag verkozen de zeer trotste Rajput de dood boven eerverliesen gooiden vrouwen en kinderen zich vrijwillig op een brandstapel ( we hebben het hierover 100en, soms 1000en mensen) waarna de nog levende mannen, gekleed in oranje gewaden, zich vastbonden op paarden en met in elk hand een zwaard (ook vastgebonden) de poort van het fort uitreden om nog zoveel mogelijk vijanden mee te kunnen nemen in de dood. Hele bevolkingsgroepen zijn op deze manier uitgemoord, tot de laatste man, overleven betekende eerverlies.
Van Chittorgargh namen we de bus naar Udaipur, waarvan men beweert dat het de meest romantische plaats in India is. Udaipur staat op het menu van veel groepsreizen naar India, waardoor er veel
meer voorzieningen zijn voor toeristen. Eindelijk konden we 's ochtends weer lekker toast met ei of fruitsla eten in plaats van de gefrituurde brol die de Indiers als ontbijt plegen te eten. Voor haar verjaardag heb ik Krista hier getrakteerd op een heel sjiek diner, in een prieeltje met spiegelplafond, aan de rand van een azuurblauw zwembad op het dak van een prachtig voormalig paleis. Een muzikant begeleidde ons met zachte sitarmuziek en de vele obers bogen als knipmessen. We aten er voor de eerste keer sinds ons vertrek weer vlees (tandoorikip met muntsaus) en werden er behandeld als een prinsenpaar. Het hele zaakje kostte me nog geen 25 euro. Ik geloof dat je voor die prijs in Belgie zelfs niet in de Colmar kunt eten...
Na alweer een lange busreis (treinen zijn hier dikwijls moeilijk te organiseren) kwamen we aan in Jodhpur, waar we logeerden in dezelfde plaats waar ik exact 6 jaar geleden ook gelogeerd had. Buiten de wat minder aangename ervaringen met Indiers die ons overal volgden hadden we ook hier weer een aangename tijd waarover ik graag verder zou uitwijden, ware het niet dat deze blogpost al wat lang dreigt te worden.
Van Jodhpur
kamelen in Jaisalmer
we deden een uitstapje naar de "echte" woestijn en Sahara-achtige duinen, het had heel schoon kunnen zijn ware het niet dat je het zand niet meer zag onder de troepen Indische toeristen en kamelen! dus verder gebust naar Jaisalmer, de gouden stad, zo genoemd omdet het (alweer) gigantische fort is opgetrokken uit geelkleurige zandsteen en volledig opgaat in het zand van de Tharwoestijn. Door de zon heeft het fort een gouden gloed, een fort dat zich onderscheidt van alle andere die we zagen omdat dit nog vollop wordt bewoond. We logeerden in het fort zelf en vanop het dak hadden we een prachtig zicht over de zich ver uitstrekkende stad. We verstuurden hier 2 parcels met een totaal van bijna 30kg. Krista blijkt van plan om van ons toekomstig huisje een Indisch paleisje te maken, te oordelen naar alle decoratieve spullen die ze hier koopt.
Onze volgende bestemming, Mandvi, was gelegen in een andere staat, Gujarat (we zaten lange tijd in Rajasthan). Het was een helse rit omdat onze ongeduldige chauffeur niet de moeite nam te vertragen voor de verkeersdrempels en vele putten in de weg. We zaten op de laatste bank van de bus en doordat de achteras de bus tot een soort van hefboom maakt spendeerden we een groot deel van de rit (een 18-tal uur) een 30-tal centimeter boven de achterbank. Met als gevolg een zeer pijnlijke poep. Ook in
de neus peuteren was zwaar af te raden met instant-lobotomie als risico! In Mandvi vierden we de overgang naar het nieuwe jaar. We waren maar met ons tweetjes, maar het was wel degelijk een feest, met een gesmokkelde fles whiskey (Gujarat is een 'droge' staat) en uitzicht op het botenbouwwerf waar gigantische houten oceaanschepen gemaakt worden.
Bhuj, een redelijk grote stad in Gujarat (bekend voor zijn textiel...en dit in combinatie met Krista), was onze volgende bestemming. Zoals ik al schreef is dit eigenlijk een droge staat, alcohol is hier niet toegestaan (het leeuwendeel van de bevolking is moslim). Maar omdat deze onnozeliteit nogal nefast is voor het plaatselijk toerisme wordt voor buitenlanders een uitzondering gemaakt. Na het doorlopen van ellendig veel papierwerk en absurde formaliteiten (Kafka zou hier heel wat inspiratie opgedaan kunnen hebben) is het mogelijk een drinking-permit te krijgen. We vonden dat wel lollig en zijn nu de gelukkige eigenaars van een stempel in ons paspoort (!) die zegt dat we een maand lang alcohol mogen drinken (en ook aanschaffen) in Gujarat. Dat betekent dat we in liquor-shops die alleen te vinden zijn in sjieke hotels een fles mogen kopen om die dan te nuttigen in onze
kamer (en nergens anders). Niet dat we perse willen drinken, maar als het eigenlijk niet mag is het toch altijd veel toffer...
We reisden verder naar Diu, wat ooit een Portugese kolonie was en een heel ander bestuur heeft, Het is een soort eilandje waar alles mag, in een staat waar niets mag. Alcohol is hier spotgoedkoop en veel Indiers uit Gujarat komen naar hier om zich te bezatten (drinken omdat het lekker smaakt is voor een Indier haast ondenkbaar). En daar zit ik nu, met een lekkere pint voor mijn neus deze blog te schrijven.
En nu, lieve vrienden, ga ik stoppen want mijn vingers zijn moe en mijn inspiratie is op. Tot een volgende keer maar weer!
Advertisement
Tot: 0.078s; Tpl: 0.013s; cc: 11; qc: 57; dbt: 0.0509s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Roland
non-member comment
Late beste wensen
Hey Kristandie, Eindelijk nog eens tijd gevonden om jullie te laten weten dat ik jullie verhalen toch wel volg en dat ik er van geniet. Je zit dus niet voor niets uren in internetcafés. Voorts zou ik jullie ook het allerbeste willen wensen voor 2008. Liefs en dikke kussen van mij, Griet en Marthe. R.