Advertisement
Published: October 21st 2007
Edit Blog Post
Kadcheodpari Lake (heilig meer)
De boedhisten beweren dat als er een blaadje valt op dit bergmeer, er onmiddellijk een vogeltje het er uit komt halen... Wij zagen inderdaad geen blaadje liggen. De voorbije weken zaten we in Sikkim, de meest noordelijke staat van Oost-India, een oase van rust in de bergen. Het was er prettig koel, 's nachts zelfs koud. Door de hoogte zaten er amper muggen en de indiers waren er een stuk minder opdringerig en uit op je geld dan ik me herinner van het meer zuidelijker India. Het regende er veel en het grootste stuk van de dagen zaten we gehuld in een dichte mist. Heel mooi, dat wel, als je op een bergtop stond leek deze te drijven en was de ganse wereld verdwenen. We volgden er het ritme van de dag .'s Morgens voor zessen kropen we vanonder onze dikke dekens en 's avonds om 8 uur waren we al aan het geeuwen om niet veel later weer lekker onder die dekens te kruipen, zoveel mogelijk profiterend van het daglicht. Elke dag wandelden we vele kilometers naar piepkleine dorpjes, koele bergmeren en hooggelegen gompa's (boedhistische kloosters).
Zoals die keer dat we naar Kadcheodpari Lake, een heilig meer, wandelden. Men had ons verzekerd dat het ongeveer 13 kilometer wandelen was, best wel te dragen voor onze belgische beentjes, die nog niet aan de hoogte gewend waren. Toen
Het vliegtuigje naar Kathmandu
Krista staat te wachten voor een wondermooie vlucht, even later zien we Mount Everest langs de bovenkant... we na een dikke drie uur flink doorstappen dachten dat we er wel bijna zouden zijn bleek onze info volledig fout en werd ons verteld dat het bewuste meer nog 14 km verder lag ... hmm. Heel even waren we opgelucht toen we eindelijk een jeep zagen aankomen waarvan we een lift kregen. Die opluchting duurde echter maar een kilometer, want die jeep moest een andere richting uit. Verder hebben we geen verkeer meer gezien. Het was bijna donker en onze tong sleepte over de grond toen we uiteindelijk kwamen waar we wilden zijn.
Zo gleden de dagen aan ons voorbij, elke dag vol verbazing en emoties, te veel om hier allemaal op te schrijven... Of misschien kan ik over eergisteren vertellen, een hectische dag. Het begon al toen ik 's morgens rond 6 uur een chai (Indische thee met melk en kruiden) aan het slurpen was op een bankje aan zo'n typisch Indisch stalletje. Naar goede gewoonte sliep Krista nog (ze houdt dat meestal langer vol dan ik) en hou ik me een uurtje of wat bezig met het gadeslaan van al die net ontwaakte Indiers die beginnen aan de orde van de dag, wat dat dan ook moge wezen... Plots gebeurde er voor mijn neus een aanrijding tussen een riksha (brommer op 3 wielen, de Indische taxi) en een ietwat oudere man op een motorfiets. Heel even zag ik die man door de lucht zweven om daarna onzacht neer te komen op het asfalt. Bijna onmiddelijk vormde zich een groep van een 50-tal Indiers rond de bewusteloze man. Enkelen probeerden hem bij te brengen door water in zijn gezicht te gooien maar toen dit niet lukte werd de man bij polsen en enkels opgepakt en in dezelfde riksha gestoken die hem had aangereden. Uit het gekwetter in het Hindi van de groeiende groep omstaanders kon ik de woorden 'doctor' en 'hospitaal' onderscheiden, dus dat leek wel in orde. Ik kon nog net zijn slippers en petje van straat plukken en bij in de riksha gooien toen die wegreed. Iemand anders raapte zijn motorfiets op en reed er (hopelijk voor hem) ook mee naar het ziekenhuis.
Het plan voor die dag was om in Nepal te geraken. We zaten al in Siliguri, het laatste Indische stadje voor de Nepalese grens. Het lukte ons onverwacht snel en betrekkelijk goedkoop om een taxi te organiseren naar de grens en zelfs het bekomen van het visum voor Nepal was een makkie. 'Loopt hier goed' zeiden we tegen elkaar, maar toen gebeurde er een aantal minder aangename zaken. We wilden - liefst die dag nog - in Kathmandu geraken. De 17 uur durende busrit werd ons door verschillende mensen om allerlei redenen afgeraden; onverlichte wegen, 1 chauffeur voor 17 uur rijden, nog steeds onrustige en stakende Mao-rebellen... dus we besloten een deel van onze loopbaanonderbrekingsuitkering (dankjewel vadertje staat!) te spenderen aan een zogenaamde domestic flight. Een jong kereltje aan de grens wou voor ons een vliegticket regelen, maar zijn prijs leek ons te hoog, en waarom zouden we van hem een vliegticket kopen als we toch al onderweg waren naar het vligveld? Toen we hem bleven afwijzen werd hij echter pisnijdig, hoogst ongewoon voor een boedhist, en hij liet ons beiden achter met een ietwat slecht gevoel.
Toen vonden we een taxi naar het vliegveld voor 400 roepies (pakweg 4 indische daglonen, +- 7 euro). We hadden geen idee hoever het vliegveld was, en omdat we al serieus hadden afgedongen op de prijs leek ons dit wel ok. Nog voor we echter in de taxi stapten begon een andere taxibestuurder slaande ruzie te maken met onze chauffeur. Ze hebben namelijk een soort van beurtrolsysteem onder elkaar om witneuzen (wij) te vervoeren en onze chauffeur had de ander zonder pardon gepasseerd. Wij uiteindelijk dus naar die andere taxi, bleek het vliegveld een kwartiertje rijden, en waren die 400 roepies veel te veel. Verontwaardigd duwde ik de taxibestuurder 80 roepies in zijn handen en we repten ons naar de piepkleine Nepalese luchthaven. De man bleef maar klagen en meer geld vragen, wij gebaarden van krommenaas en dachten dat hij wel tegengehouden zou worden aan de securitycheck van de luchthaven. Dat was echter buiten de waard gerekend want hij passeerde er zonder de minste controle en bleef ons dus volgen naar het vliegveld. Daar moesten we beenhard onderhandelen over de prijs van onze tickets (Vaste prijs? Not in Nepal sir!) en zelfs toen we onze bagage incheckten bleef die taxichauffeur maar aan onze mouw trekken. We hielden echter voet bij stuk en waren niet van plan hem meer te geven. Toen zagen we hem echter zeer vriendschappelijk omgaan met de man die onze bagage naar het vliegtuig moest brengen, af en toe sluiks naar ons kijkend, en we begrepen dat als we wilden dat ook onze bagage in Kathmandu aankwam, we hem beter zijn geld konden geven... 1-0 voor de taxichauffeur...
De laatste controle voor we op het vliegtuig moesten was ronduit belachelijk, zeker voor een land dat nog steeds geteisterd wordt door de Mao's. De agent die mij moest checken ging vluchtig met zijn detector langs mijn lijf - het ding beepte voortdurend - rommelde even door mijn spullen en begon me toen op een jongensachtig verlegen manier te vragen vanwaar ik kwam, of ik getrouwd was, kinderen had enz. Daarna schudde hij me zichtbaar opgetogen zeer uitbundig de hand en mocht ik beschikken. Krista haar ervaring was echter een stuk minder ludiek. De vrouw die haar conroleerde ( begrijp het goed, we hebben het hier over een officiele agente aan de allerlaatste conrolepost van een nationale luchthaven!) vroeg haar ronduit om smeergeld (You have some dollars for me?). Het enige wat Krista in haar buideltasje had zitten waren enkele briefjes van 100 euro, het kleinere geld zat bij mij en ze kon dus niet enkele dollars geven, zelfs als ze het had gewild. Toen de agente doorhad dat ze niets ging krijgen (Krista deed alsof ze uberhaupt niet begreep waar ze het over had) werd ze kwaad (de 4de boze mens op 1 dag dus, om bang van te worden...) maar moest haar uiteindelijk toch doorlaten.
Even later stapten we op een minuscuul vliegtuigje, een 20-tal passagiers. De Himalay, het dak van de wereld, gleed aan ons voorbij en alles was weer goed ... Een klein uurtje later landden we in Kathmandu.
Advertisement
Tot: 0.157s; Tpl: 0.025s; cc: 13; qc: 27; dbt: 0.0979s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Jean-Pierre
non-member comment
Eindelijk gevonden
Hallo Krista en Andie, heb jullie eindelijk "gevonden" met de hulp van Kim. Alles gaat blijkbaar goed, houden zo! Krista, ik wed erom dat je nog niet echt voor verrassingen kwam te staan, na twee jaren zwoegen op Heide A!!! Heb nog even teruggedacht aan ons "halloweenoptreden" van vorig jaar. Maar ik vermoed dat het bij jullie zowat elke dag halleween of zoiets is.... ik kijk alvast uit naar het vervolg van jullie verhaal. Nog veel plezier, JP.