Advertisement
Published: October 6th 2007
Hundertwasser
Vrolijk toiletHoi allemaal!!!
We zijn helaas weer terug van onze vakantie… zo zit je je er maanden op voor te bereiden en lekker te maken (hadden de tickets al in november vorig jaar gekocht) en zo is het weer voorbij. Maar goed, zo gata het natuurlijk altijd. We hebben een heleboel meegemaakt, dus wil bij deze alvast waarschuwen voor een overkill aan woorden en foto’s!! Om het iets makkelijker te houden heb ik al besloten om het hele verhaal in 2en te knippen. Eerst een kort stukje over de 4 dagen in Nieuw Zeeland en dan een nieuw stuk over de trip naar Tonga.
De week voorafgaand aan de vakantie was zalig… had de maandag vrij voor ‘zelf-studie’, vervolgens 3 dagen cursus (Project Management). Was een super interessante cursus, alleen erg jammer dat ik het diploma niet kan halen. Om het diploma te krijgen moet je namelijk op 90 punten bewijzen dat je dat ooit hebt gedaan. Je moet dus met schriftelijk bewijs komen dat je alle taken die ze van je verwachten ooit hebt uitgevoerd als project manager. Nu was het de bedoeling dat ik project mgmt zou gaan doen, dus had het moeten kunnen. Nu ik echter de overstap
Hundertwasser
Daar kom je van tot rust naar de sales-afdeling heb gemaakt wordt het allemaal erg moeilijk om die bewijzen te verzamelen. Erg jammer want een papiertje is nooit mis. Maar goed, was al met al super leerzaam en interessant om die cursus te volgen.
De vrijdag was ik ook weer vrij (weer zo’n dag ‘studie verlof’ zonder dat het me vakantie dagen kost!) en kon ik lekker voorbereiden op de vakantie. Het was lekker weer, dus zalig… balkondeur opengegooid, muziekje aangezet, koffie gezet en eerst heerlijk gerelaxed. Krantje lezen (AD op internet) met een kopje koffie… heerlijk begin van de vakantie! Daarna ff druk aan de slag gegaan om het huis aan kant te brengen: bed verschonen, badkamer en keuken schoonmaken, vloer boenen, wasjes aangezet, etc. zodat we in een schoon huis zouden terugkomen en ons niet druk zouden hoeven maken over schoonmaken… al stress genoeg als je van vakantie terug bent. Dus dat was echt lekker voorbereiden zo… ondertussen ook duiktas op he tgemak inpakken, koffertje beetje voorbereiden, alles langzaam en op het gemak! Jacq had de middag vrij en kwam tegen half 1 thuis, dus die kon zich ook lekker voorberieden.
De vakantie begon goed met een lekkere lunch in de Galleon,
lekker ff met de gasten daar kletsen (we kennen ze ondertussen wel, en zijn echt geweldige gasten allemaal… zo gay als het maar zijn kan, en altijd lachen!). Daarna naar huis en de laatste spulletjes ingepakt….. en weer uitgepakt want we waren over gewicht heen!! De duikspullen alleen al wegen 23 kg, dus dan blijft er nog maar 17 kg over voor onze ‘gewone’ spulletjes. Niet makkelijk als je eerst een paar dagen naar NZ gaat en dan 10 dagen naar een tropisch eiland in de Pacific… je hebt alle lagen nodig (Jas/ fleece/ stevige schoenen/ slippers/ zwembroek/ etc.). Maar goed, maar ff een aantal ‘duplicaat’ kledingstukken eruit gehaald en beseft dat we aan het eind van de trip niet al te veel schone kleren meer zouden hebben! Je moet wat he…
Om 3 uur kwam de taxi ons dan ophalen, en gingen we lekker op pad, hoezee… ingechecked, door de duty free heengebanjerd, drankje op en het vliegtuig in! goede vlucht naar Auckland, waar Robin (het mannelijke deel van onze vrienden daar) ons op kwam halen van het vliegveld. Was erg leuk hem weer te zien, was alweer een half jaar geleden in Melbourne voor een dagje, en
Onze overnachtingsplek
Wat een geweldig huisje toch als jehet zo ziet? En dat huren ze dan voor 200 euri per maand van die mensen die tijdelijk in het buitenland zitten... zucht daarvoor een half jaar eerder op Fiji. Sara was er niet bij, want die lag al op bed.. die bleek zwanger te zijn en dus bekaf iedere dag, leuk om te horen! Toen naar hun huis toe, lagen tegen 1 uur pas op bed (inclusief 2 uur tijdsverschil). Helaas konden we niet uitslapen… om 6 uur stonden we op om richting het noorden te rijden (The Bay of Islands) waar de ouders van Sara wonen. Was een erg mooie rit, en ook erg gezellig om lekker bij te kletsen onderweg. Onderweg gestopt voor een ontbijtje… maar als we dachten dat OZ verlaten was en het moeilijk is om in kleine dorpjes cafeetjes/ restaurantjes te vinden…. Dan is het een walhalla vergeleken bij NZ! Geen van de ontbijttentjes ging open voor 10 uur ‘s morgens (een tijd dat de meeste mensen toch echt al smachten naar koffie en wat voer) en enkel de lokale bakker was open… nou ja, daar maar wat broodjes en zoetigheid besteld met een kop koffie en weer door naar het noorden. Onderweg nog gestopt in een dorpje met de mooie naam Kawakawa (de leukste plaatsnaam die we zijn tegengekomen overigens was Papatoetoe… Maori is een nog
Boe...
De koetjes.... lief hoor leukere taal dan die van de Aboriginals, en hebben veek mooiere plaatsnamen voortgebracht!) waar ze iets heel bijzonders hebben: een toilet-blok dat is omgetoverd tot kunst! De kunstenaar Hundertwasser schijnt daar gewoond te hebben, en wilde iets terugdoen voor de bevolking en heeft toen een toilet blok ontworpen. Was supergaaf en apart, veel kleuren en heel speels, het tegenovergestelde wat je normaal in een steriel toilet verwacht. Nou ja, foto’s spreken voor zich.
De ouders van Sara woonden in een erg mooi huis… met paar hectare grond erbij met daarop koetjes! Ze zijn net uit Auckland verhuisd met het plan om een B&B te bouwen daar. In de tussentijd huren ze dus dat huis van mensen die voor 2 jaar naar de Filipijnen zijn verhuisd… wat een superhuis was dat zeg! En die mensen waren ook super gezellig, werden ontvangen alsof we ze al jaren kenden, erg leuk! De slaapkamer was ook prachtig, met mooi uitzicht over de tuin en de bergen erachter… leek net echt vakantie… we werden goed verzorgd: de moeder maakte een paar lekkere boterhammen voor ons, waarna we met ons allen met de boot van Sara haar vader richting de Bay of Islands gingen.
Mjam mjam...
hhhmmmm.... dinner :-) Robin en Brian zouden eten gaan vangen voor de avond… kreeften! Dus het water op, lekker stk gevaren (schitterende omgeving, the Bay of Islands is een enorme baai vol met kleine eilandjes… hoe onverwacht!!), dolfijntjes gezien en genoten van de mooie omgeving. Ik had besloten om niet te gaan duiken… water was koud, miezerde een beetje… en ikw as moe, goed excuus! Robin en Brian doken er wel in, en kwamen 3 kwartier later naar boven met een mooie grote kreeft… mjam mjam! Daarna in de stromende regen terug naar huis gevaren en gereden, waar Sara haar moeder ons opwachtte met een lekker biertje en eten, super! De kreeft opgezet, en die was echt zalig… al was het wel zielig om te zien hoe dat beestje vanuit de vriezer (daarin hadden ze hem gestopt zodat hij zou inslapen) in de pan met warm water werd gestopt… nou ja, het is de natuur moet je maar denken! Na het eten kwamen de broer van Sara met zijn vrienden en hun vriendinnen langs. Werd een gezellige boel zo aan de keukentafel!
‘s avonds met zijn allen naar een wedstrijd zitten kijken van de All Blacks (het rugby team van NZ) tegen
De laatste...
de allerlaatste foto met de camera... is al niet echt scherp meer, lens is echt kaduk :-( Portugal op het WK… snap nix van die sport, maar vind het wel interessant en een stuk leuker om te zien dan het Australisch voetbal! Uiteraard won NZ afgetekend (zijn favorieten voor de titel) dus de sfeer was goed. De wedstrijd was laat in de avond (toernooi wordt in Frankrijk gespeeld) dus heb het einde van de wedstrijd niet gehaald door de korte nacht van de dag ervoor, dus mezelf uiteindelijk maar mijn bed ingesleept waar Jacq al een uurtje lag te ronken. Volgende morgen fit eruit (hoewel Jacq nog wel wat aansporing nodig had om er om 10 uur uit te komen omdat we om 1 uur weg zouden gaan). Lekker ontbeten, de koetjes gevoerd met al het groente afval van de dag ervoor (zat Jacq al een dag naar uit te kijken) en toen begon de ellende. Wilden een afscheidsfoto maken met iedereen dus ff een leuk plekje voor het huis gezocht voor de zelfontspanner. In alle haast stootte ik helaas tegen de tafel aan waar de camera opstond, die op de grond viel…. Balen dus. Maar goed, de foto was gemaakt en zag er goed uit, dus no worries! Dus auto in en terug naar Auckland, via
Wai-o-tapu
Fotootje van hun site afgeplukt, heb je beetje idee.
Dit is de 'Champagne Pool' en was erg mooi: langs de oranje rand kwamen kleine luchtbubbels omhoog, net als in echte champagne dus de westkust dit keer wat een iets langere route zou zijn. Nou goed, het weer was fantastisch dus we zouden een mooi plekje opzoeken zodat we een goed zicht op de Bay of Islands zouden hebben (door de regen van de dag ervoor zagen we geen moer, dus leuk idee). Eenmaal ergens op een mooie uitkijkplaats haal ik de camera tevoorschijn (die ik dus net 3 weken ervoor had gekocht speciaal voor de vakantie met een speciaal voor dat type camera onderwaterhuis om onze walvis avonturen in Tonga te filmen), zet hem aan, lens komt uit het huis, en stopt….. begint te piepen met de opmerking: lens problem, reset camera. Dit probeer ik nog een paar keer, maar de lens wil niet meer terug het huis in. kortom, de camera was volledig naar zijn mallemoer omdat er waarschijnlijk een lens was gebroken….. je wilt niet weten hoe ik heb gevloekt en getierd…. Dat ding was amper gebruikt, en zag de bui al weer helemaal hangen dat we geen fotos van de walvissen zouden kunnen maken…. Nou ja, gelukkig deed Jacq me snel inzien dat we er weinig aan konden doen, en dat we de reisverzekering maar ff moesten bellen teru
gin Auckland. Zat wat in, maar had er toch moeite mee om de knop weer ff om te zetten en te gaan genieten van het moois dat NZ te bieden heeft. Gelukkig had Robin zijn camera wel bij zich, dus die heeft wat plaatjes geschoten van die dag.
We zijn dus via de westkust teruggereden, wat een erg mooie route is. Dat is eigenlijk de enige plek waar er nog grote stukken ‘kauri-bossen’ te zien zijn. De kauri is een enorm grote boom met een volledig rechte stam, waardoor die door de Engelsen flink zijn gekapt sinds de ontdekking van NZ voor het maken van schepen. Er is nog maar een klein gedeelte over, en dat gedeelte is schitterend. Ik wil niet weten hoe het er uit heeft moeten zien toen dat hele land met die bomen volstond…. We hebben een korte stop gemaakt bij Tane Mahuta, dat is de oudste nog levende kauri ter wereld… en die was om het zacht te zeggen, groot…. Dat ding was tientallen meters hoog, en de doorsnede was op zijn minst 20 meter als ik me de beschrijving in het park goed kan herinneren… echt heel indrukwekkend, de grootste boom die ik
Wai-o-tapu
de geiser, erg leuk ooit heb gezien… helaas geen foto’s nog, zit te wachten op de foto’s van Robin! Daarvandaan op het gemak terug naar Auckland, met onderweg het ‘tractor spel’ spelend… ja ja, het tractor spel, weer eens wat anders dan ‘ik zie ik wat jij niet ziet…’. Het is namelijk de bedoeling om tractors te spotten, rijdend of stilstaand, alleen of met zijn allen waar dan bepaalde puntentelling aan verbonden zit. Suf spel zou je zeggen, maar als je je beseft dat alle snelwegen in NZ eenbaans zijn, dwars door de natuur heengaan waar je enkel boerderijen, schapen en koeien ziet, kan het heel spannend zijn! Ieder dorpje had volgens mij naast een kroeg trouwens ook een winkel waar ze tractors verkopen, dus was spannend om die als eerste te zien want de ‘multiple tractor’ kreet levert veel punten op!! nou ja, was leuk om ons bezig te houden, vooral omdat je gewoon zit te kletsen en je zo af en toe kreten als ‘tractor’ (enkele tractor) ‘tractor in motion tractor in motion’ (2 tractors) of ‘multiple tractor’ (meerdere tractors) hoort. Tsja, klinkt allemaal heel suf, maar als je ooit in NZ komt moet je he took maar gaan spelen!! PS: in
Wai-o-tapu
Een andere kleur, silica terras Tonga is het ook goed te spelen!!
Nou goed, de reis terug was dus heel relaxed, te relaxed… Robin en Sara hadden zich een beetje in de tijd vergist, want we zouden om half 5 bij hen thuis zijn om een huur-auto op te halen en dan naar Rotorua te rijden. Helaas beseften ze dat we pas rond 7 uur thuis zouden komen, dus dat plan viel ook al in duigen. Gelukkig huurauto kunnen cancellen en ze hebben ons op het vliegveld afgezet waar we een andere auto hebben gehuurd. Bij hen thuis ondertussen nog wel ff de reisverzekering gebeld, die zei dat de camera in principe vergoed zou worden, maar dat ze niets kon beloven en we een claim moesten indienen. Dat was dus goed redelijk nieuws, wat ons ertoe heeft doen besluiten gewoon een nieuwe te kopen alvast en dan eenmaal thuis die claim in te dienen. Zou het mijn leven lang mezelf niet kunnen vergeven als we geen camera hadden en we zouden een walvis zien onder water….. auto dus opgehaald, en plan bijgesteld. Het werd niet direct door naar Rotorua (was ruim 4 uur rijden wat te doen zou zijn geweest als je om half
Zorbing
Donder ons die berg maar af! 5 vertrekt) maar enkel naar Hamilton, halverwege Rotorua. Daar een motelletje ingedoken, ff wat wezen drinken in Hamilton (leuk dorpje overigens… schijnbaar de grootste stad in NZ die niet aan de kust ligt… echt alles is daar nog een slag kleiner dan in OZ, niet zo raar ook als je je beseft dat er maar iets van 5 miljoen mensen wonen van wie 1 miljoen in Auckland). Daarna lekker slapen want we waren goed moe. Volgende dag vol goede moed opgestaan met als plan een nieuwe camera te kopen, ff te ontbijten en dan door te rijden naar Rotorua… goed plan, ware het niet dat we de auto-sleutels kwijt waren….. de ellende duurde voort! Na een half uur gezocht te hebben, geen sleutels… we waren redelijk gefrustreerd. Auto verhuurder gebeld, en gelukkig hadden die iemand van Auckland naar Hamilton rijden rond de lunch en die zou de reserve sleutel meenemen. Nou ja, geluk bij een ongeluk. Wij Hamilton in, ff snel naar een winkel om hetzelfde type camera te kopen… dachten we. Het was het allernieuwste type Canon IXUS camera, en dat Hamilton was niet zo groot en had dat type dus niet!! Zijn in 5 winkels geweest, geen van
Zorbing!
En toen alweer beneden, gaat veel te snel allen had hem…. Wel een tip gehad van een bedrijf dat camera’s repareert, die zou kunnen kijken wat ermee aan de hand is (moesten toch een bewijs overhandigen aan de reisverzekering dat de camera volledig kaduk was, dus was goede tip). Nou ja, ff maar gezellig wezen ontbijten (al waren de gedachten meer bij de camera dan bij het ontbijt), weer taxi terug naar het motel (ik zei al dat Hamilton klein was… niet leuk om een half uur te gaan zoeken in de hoop een taxi tegen te komen… mocht je ooit in NZ zijn: loop een café binnen en vraag of ze je een taxi willen bellen!!) waar alle frustratie van ons afviel toen we hoorden dat de reserve sleutel net was afgeleverd! Feest!! Auto dus ingepakt en als een speer naar die vent om de camera te laten bekijken. Hij kwam al gauw tot de conclusie dat het lenshuis volledig vernield was en vervangen moest worden, kostte bijna evenveel als een nieuwe camera dus beetje zonde voor een camera die 3 weken oud was. Hij zou een officieel rapportje opstellen dat we de volgende dag konden ophalen. Geen punt, want we zouden dan toch terug komen uit
Zorbing
En ja, het was leuk! Rotorua. Daarna vol goede moed naar Rotorua toe. Jacq had ondertussen alle lol in de vakantie een beetje verloren, en had het niet naar haar zin. De rit naar Rotorua was dan ook niet echt gezellig. Daar aangekomen een B&B’tje ingedoken, waar Jacq ff is gaan slapen. Ik ben het dorpje ingegaan (stinkt daar trouwens enorm naar de rotte eieren… het dorpje is namelijk gebouwd rondom het meest actieve thermische gedeelte van NZ. Overal waar je daar rijdt zie je stoom uit de grond komen van ondegrondse warmwaterbronnen, en dus die stank van rotte eieren die je overal achtervolgt) wat tot mijn verbazing redelijk groot was, met zelfs een grote Harvey Norman!! Dat is een soort MediaMarkt in OZ, en zo’n grote winkel was dus ook in Rotorua! Mijn hoop laaide op, daar zouden ze de camera toch wel moeten hebben… helaas dus niet, wel een model dat in het onderwaterhuis paste en waarvan de meeste knopjes bediend konden worden met het onderwaterhuis, maar niet het juiste model… wat wel grappig was, was toen ik het onderwaterhuis uit de doos haalde in mijn rugzak, ik tot mijn verbazing een stel auto-sleutels tegenkwam….. had blijkbaar in het motel in Hamilton een ingeving dat ik ze goed moest opbergen, en dus in die doos gedaan bij het onderwaterhuis… zoals ik tegen Jacq al zei: ik vergeet zo vaak dingen (ben ooit op vakantie in Australie 2 en een half jaar terug de auto-sleutel ook al eens verloren tijdens een wandeling in een nationaal park… toen had iemand hem gevonden en afgegeven bij de park rangers, ben blijkbaar een zondagskind!) dat ik nu goed oplet dat ik het goed opberg om het niet kwijt te raken… Jacq was niet onder de indruk van die uitleg. Maar goed, dit verhaal heeft nog een staartje als we in Tonga zijn, daarover meer in het volgende verhaal dus…. De man van Harvey Norman zei me wel dat hun filiaal in Auckland de camera wel had, een filiaal vlak bij het vliegveld waar we de volgende avond toch moesten zijn!!! Kassa dus, alle problemen uit de wereld… was super-vrolijk, terug naar ons B&B’tje waar ik opeens een nog betere ingeving kreeg… duty-free op Auckland vliegveld bellen om te kijken of die hem hadden! Dus via de eigenaar van de B&B telefoonnummers gehad, gebeld, en verdomd: daar hadden ze hem ook! En nog voor $200 goedkoper ook, was zelfs goedkoper dan de originele camera!!! Gelijk gekocht (kan telefonisch waarna je hem vlak voor de vlucht kunt oppikken in de duty-free) en helemaal gelukkig! Gaan ervan uit dat we de kosten terug krijgen, want schade tijdens de verzekering is ge-covered.
Nou goed, die ellende dus eindelijk opgelost, Jacq was ondertussen wakker geworden en een beetje bijgekomen, dus we gingen lekker op pad! Rotorua staat dus bekend om zijn thermische activiteit, en een van de dingen die ze dus hebben zijn thermische baden! Zwembaden en poelen met natuurlijk, heet thermisch water. We zijn naar de Polynesian Spa geweest, een serie van die poeltjes met uitzicht over het meer bij Rotorua. Was schitterend, mooi uitzicht, lekker warm water, lekker ontspannen. Had graag de foto’s van het uitzicht uit de poeltjes gehad, maar goed…. Daar hebben we lekker een paar uur gehangen, lekker bijgekomen. Daarna volledig uitgerust lekker hapje gaan eten bij de lokale Thai, was ook zalig. Het negatieve vakantie-gevoel was volledig verdwenen! De volgende dag vroeg op, zouden naar een thermisch park gaan: Wai-o-tapu. Dat is dus een heel groot gebied met allerlei thermische verschijnselen zoals kokende modderpoelen, warmwaterbronnen, geisers, kraters, etc. De kleuren van het water waren heel mooi, door aanwezigheid van allerlei mineralen had het water de mooiste kleuren: Groen/ geel/ oranje/ zwart/ van alles, afhankelijk van de soort mineraal. Was supermooi, vooral de gele waterval van kokend water!! Er was een wandeling van zo’n 3 km door het park heen, die we gedaan hebben. Daarna in de auto een klein stukje verder waar om kwart over 10 de Lady Knox geyser tot uitbarsting komt. Die helpen ze een handje door er wat zeep in te gooien, waardoor deze iedere dag om exact kwart over 10 gaat spuiten. Normaal heeft ze een cyclus van tussen de 24 en 48 uur, maar ze willen het de toerist neit moeiliijk maken uiteraard…. Was gaaf om te zien, apart idee dat dat water zo heet wordt dat het als een fontein uit de aarde komt.
Na al het thermisch geweld gingen we ‘avontuurlijk’ doen! NZ staat uiteraard bekend om alle aparte dingen die je er kunt doen: bungy-jumpen is hier uitgevonden, blackwater-rafting (raften op een ondergrondse rivier), maar ook Zorbing… zorbing? Ja, zorbing!! Zorbing is eigenlijk heel simpel: pak een grote plastic bal, leg die boven aan een heuvel neer, klim erin en laat dan iemand de bal naar beneden duwen! Jacq had dat ooit in NL al eens gezien bij Yorin Travel geloof ik, en dat is iets gebleven wat ze altijd al eens wilde doen. En in Rotorua zit er dus zo’n heuvel, lol! Wij er naartoe, en helaas was Jacq te klein om in een harnas in zo’n bal te zitten. Dan word je dus vastgegespt in die bal waardoor je continu over de kop wordt gegooid. Wat wel mogelijk was was om los in die bal te zitten met een sloot warm water erbij… nou goed, dat klonk ook leuk dus dat maar gedaan. Ze vond het wel jammer want dat harnas leek haar veel leuker, maar toen ze eenmaal beneden was sprak de uitgebreide lach boekdelen!! Was zo leuk dat we besloten om het ook een keer samen te doen… en moet zeggen: was een toffe ervaring! Je hebt echt het gevoel alsof je in een soort wasmachine zit, en dan samen, lachen man!
Daarna langzaam terug gereden naar Auckland. Gestopt in Hamilton om de camera en onderzoekspapiertje op te halen. Daar nog hapje gegeten en bappies gehaald zodat we ‘s avonds ff wat konden eten. Daarna naar het vliegveld waar we de auto hebben ingeleverd en een motel zijn ingedoken. Was niet veel bijzonders, maar was dan ook erg goedkoop…. En makkelijk want op 5 minuten van het vliegveld. Daar ‘s avonds TV zitten kijken, en dat was wel weer erg verbazingwekkend… zoals uit dit verhaal blijkt kennen wij 4 mensen in NZ: Robin, Sara en haar ouders… zitten we te zappen (niet moeilijk want slechts 4 zenders), komen we opeens een interview tegen met ene ‘Papesch’… hadden we nou net toevallig met Sara over haar meisjesnaam zitten praten in de dagen ervoor, die dus ook Papesch was waarbij ze zei dat iedereen met die achternaam familie is. Vonden we wel erg toevallig! Doorzappen, en opeens beseften we dat de man wel erg bekend leek… snel terugzappen en de man heette Brian… he, heette haar vader ook niet zo?! En verdomd… was het haar vader! Die man heeft dus een jaar of 40 geleden tijdens de grootste veerboot ramp in NZ een baby gered… de veerboot liep aan wal in een grote storm, en viel plat op haar zij waardoor heel veel mensen verdronken en de helft van de reddingsboten niet gebruikt kon worden. Hij sprong dus van boord, met een babietje waarvan de moeder was verdronken, en zwom met die baby naar de kust door die metershoge golven heen. En dat programma ging er dus over dat hij voor het eerst die vrouw zou ontmoeten die hij vroeger als baby had gered…. Tsja, kippenvel. En vooral omdat we tijdens het weekend (vraag me niet waarom) gesproken hadden over veerboot rampen in Europa (Herald of Free Enterprise en die boot in Letland). Het leven kan raar lopen soms…
Maar goed, volgende morgen vroeg op (vliegtuig vertrok om 7 uur), ingecheckt, CAMERA OPGEHAALD!!!!!!! En daarna in de duty-free nog een paar goede flessen NZ’se wijn gekocht… mocht iemand ooit trek hebben in een lekker wijn uit NZ: ga voor een Pinot Noir (rood) of Pinot Gris (wit), superlekker omdat het klimaat in NZ door veel wijnkenners wordt omschreven als een van de beste ter wereld voor die specifieke druivensoorten. Wijn in Fiji was superduur vorig jaar, dus we dachten dat dat in Tonga ook wel zo zou zijn, dus dan maar zelf-voorzienend!!
Nou goed, dat waren de verhalen van NZ. Ga dit alvast op de site zetten, en dan komt Tonga van de week wel een keer…. Tot dan!!!
Jackie en Robin
Advertisement
Tot: 0.06s; Tpl: 0.023s; cc: 8; qc: 24; dbt: 0.0267s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ray
non-member comment
tof....
Tja sorry dat ik het zeg maar dat verhaal van die sleutels zijn wel typische Robin truukjes. Jacq was niet onder de indruk van je sleutelverhaal?? Haha ik heb een aardige voorstelling van haar lichaamstaal en woordkeus op dat moment. Zorbing lijkt me ook ewl wat moet ik zeggen...... Kan me trouwens voorstellen dat je kippevel kreeg van die babyactie....Lijkt me ook heel vreemd voor die redder en geredde, om naar 40 jaar oog in oog te staan.