Advertisement
Published: August 6th 2007
Mooie vrouwen
In La Paz stikt het van de lekkere wijven!!!Het heeft even geduurd maar er is er weer een. Ik hoop dat jullie er van genieten.
Samen met Paul en Rob stapte ik in de bus vanuit Uyuni naar La Paz. Paul had met al gewaarschuwd voor het gebrek aan luxe maar het zelf ervaren is toch anders. De bussen in Bolivia zijn duidelijk minder comfortabel dan de gemiddelde stadsbus in Nederland. Bij het instappen kwam een typische lucht me direct tegemoet. Achteraf bleek dat dit de lucht is van cocabladen die de Bolivianen de hele dag vreten en rondsjouwen. De bus was helemaal vol en halverwege stopten we om nog meer mensen binnen te laten. Naast mij in het gangpad lag een hele familie te meuren. De stoelen staan bizar dicht bij elkaar want Bolivianen zijn klein. Zo dicht op elkaar dat zelfs ik met mijn knieën tegen de stoelen aan zat. Niks voor Peter, Sander en Pascal dus.
Uyuni had ik niet uitgebreid gezien maar daar had ik al een kleine indruk van Bolivia. Eenmaal in de bus was de indruk compleet. Mensen met de kleding waarvan ik voorheen vaag dacht dat ze dat voor toeristen deden. In de bus waren maar een paar mensen westers gekleed.
La Paz
Samen met Paul tijdens de eerste dagen het uitzicht opgezocht.... Gelukkig voor mij is La Paz een klein beetje meer westers dan de inhoud van de bus. Zeker in het centrum waar Paul en ik onze thuisbasis hadden gevonden. Maar al met al een hele nieuwe wereld. Het is echt een gekkenhuis daar. De microbusjes maken misschien wel de meeste herrie. De mensen hangen uit de bus om om te roepen waar ze naar toe gaan en wat ze kosten. En ook iedere kapper probeert je naar binnen te roepen voor een scheerbeurt of een nieuwe kapsel. Ik heb er meer vrouwen op straat zien plassen dan mannen. Dankzij hun grote rok kunnen ze gewoon boven een put hurken en er voor gaan. En het is heel gewoon. Het is onmogelijk om je spullen in een winkel te kopen aangezien alles op straat verkocht wordt. Overal zijn minikraamjes en ze verkopen snacks, fruit, souvenirs, gereedschap, kantoorartikelen en ga zo maar door. Ik had wel een paar dagen nodig om te wennen aan dit alles.
De reden dat ik ruim twee weken in La Paz ben gebleven is omdat ik er een cursus Spaans wilde doen. Uiteindelijk had ik een lerares gevonden die me 4 uur per dag les
La Paz
...en dat levert een uniek beeld op. De baksteenfabrikant heeft de kleur van de berg bepaald. wilde geven voor ongeveer 25 euro per dag. Een op een. Redelijk intensief dus. Het was echt een superlieve dame: Isabel. Ze was volgens mij ook wel redelijk van mij gecharmeerd. En terecht. Het was in elk geval erg leuk en leerzaam. Ze heeft me zelfs in de korte pauzes meegenomen om wat lokaal voedsel te proberen zoals Salteñas en Fricandesa. Erg leuk allemaal en de gesprekken uiteraard zo veel mogelijk in het Spaans. Ik ben nog steeds verschrikkelijk in het Spaans maar nu kan ik in ieder geval een vrij uitgebreid gesprek met de Taxichauffeur voeren en ik heb de komende twee maanden nog genoeg tijd om flink te oefenen.
Tja twee weken samenvatten is niet makkelijk dus hierna kort een paar hoogtepuntjes:
- Ik ben na het vertrek van Paul de rest van de Uyuni-groep weer tegen het lijf gelopen en we hebben 's avonds de hele avond cocktails gedronken en sigaren gerookt in een Jazz-cafe. De drummer was heel cool en vergezelde ons bij ons avondje Jazz en alcohol. Tot diep in de nacht naar de meest relaxte Jazz geluisterd. Supergoeie atmosfeer daarzo!
- De bar om de hoek van het hostel was eigenlijk
Jazz
Jazz is beautiful. niet open voor gringos maar voor mij en een paar Nederlanders werd een uitzondering gemaakt. De Boliviaanse dames zijn over het algemeen niet de moeite waard, maar toch had ik er een gevonden die er zeker mocht zijn. En wat een gringohunter was zij! Eenmaal met haar aan het dansen liet ze me niet meer los. Na het vertrek van de rest was ik de enige blanke in de bar. Sommige bolivianen spreken zo slecht Spaans als ze zat zijn dat ik ineens beter was dan zij... hmmmm Curieus. Verder geen gekke dingen gedaan. Wel is mijn jack, dat ik aan de stoel had laten hangen, die avond gejat.
- Ik ben met een meisje uit Australie naar een Pena geweest. Dit is een lokale bar met een dansvloer waar een band met de welbekende panfluiten en trommels hun muziek ten gehore brengt. Daaromheen is iedereen aan het dansen en Kylie en ik deden uiterst gezellig mee. We waren de enige gringo's en dat maakte het alleen maar leuker. Alle borrachos (zatlappen) wilden een praatje met ons maken. De een nog meer cocabladen in zijn wang gepropt dan de ander. En op de dansvloer bieden ze je een glas
Jazz
De band was zeer cool! De drummer (staand) sprak prima Engels en vergezelde ons na zijn optreden. bier aan die je in een keer achterover moet kiepen. Zo kan ik het ook wel gezellig maken. hehehehehe. Er was ook een dansshow. Het was lang geleden dat ik mijn dancingskills kon tentoonstellen, maar des te leuker is het dan om te doen.
- In het hostel heb ik Eva en Christian leren kennen, uit Oostenrijk. Samen met hen ben ik regelmatig uit eten gegaan en heb ik ook andere dingen gedaan zoals de gevaarlijkste weg te wereld af fietsen. In de avond zijn we een paar keer naar de film gegaan en we hebben ook een paar gitaaravondjes achter de rug. Ik heb in La Paz een Charango gekocht die ik inmiddels ook een beetje kan bespelen. En die dingen zijn goedkoop joh. sjoh. Een volledig handgemaakt snaarinstrument al vanaf 35 euro. De mijne was 50 euro. Nu moet ik er nog wel een paar maanden mee rondsjouwen en uiteraard hopen dat de douane flexibel is... Met Eva en Christian heb ik afgesproken dat ze een keer langs komen in Nederland. Erg coole lui die ik ook graag welkom heet in het Eindhovense.
En nog een klein dieptepuntje:
-Tijdens een van mijn wandelingetjes door La Paz
Rocio, ik en Isabel.
In het prachtige roze is Isabel, mijn lerares. Links van mij is Rocio het manusje van alles in het taleninstituut. Hence the lovely lama-sweater! werd ik ineens bespuugd van achter. Toen ik wat van het saliva van me af veegde was ik mijn camera kwijt. Gerold. KUT! Maar ach. Ik heb aangifte gedaan wat gelukkig niet zo lang duurde als in Rio de Janeiro en ik ben op zoek gegaan naar een nieuwe. In La Paz zijn de camera's redelijk betaalbaar dus da's een mooie bijkomstigheid. Vanaf nu dus betere foto's (hoop ik).
En dan is er nog de deathroad. Geen idee hoe het in het Spaans genoemd wordt aangezien alleen gringo's dit fietspad betreden en de advertenties zich ook alleen op ons richten. Een verhaaltje met statistieken om een en ander aan te dikken. Jaarlijks sterven er een paar mensen die zich op het pad wagen. Meestal waaghalzen met te veel zelfvertrouwen. Een enkeling heeft gewoon domme pech.
Vanuit het hostel werden we (Eva, Christian en ik) 's morgens opgehaald en zaten we ruim een uur in de bus met nog 11 anderen. Bleh. De avond ervoor had ik het heel laat gemaakt met Kylie, dus echt veel energie had ik niet. Maar toen ik eenmaal op de fiets zat was ik wakkerder dan ooit. Wat een fantastisch uitzicht aldaar. De laatste
Heksenmarkt
Op de heksenmarkt kan je lama-embryo´s kopen. Ieder huis in La Paz heeft er eentje in zijn fundering zitten. Iets met voorspoed ofzo. Op de foto te zien rechts van de ingang in het midden. keer dat ik een fiets had aangeraakt was in Mendoza, ruim een maand ervoor.... Ooohhhh ik mis mijn eigen fiets...
Het eerste deel van de deathroad is asfalt. Zeer relaxed en ontspannen. De hele tijd hoor je je banden ruisen over het asfalt terwijl je met een gemiddelde snelheid van 35 km per uur naar beneden denderd. Zeer oke. Vooral de topsnelheid van zo'n 65 km per uur en je hoeft niets te doen dan sturen. Er was een klein stukje waar we naar boven moesten fietsen, een kwartiertje. En op die hoogte (3800m) is dat nog een hele uitdaging vanwege de dunnere lucht. Eigenlijk moest ik afstappen om wat zuurstof tot me te nemen maar ik wilde maar niet stoppen.
Het tweede deel van de deathroad was de feitelijke deathroad. Onverharde paden met flinke afgronden van ruim 200 meter zonder vang-rails. Dat levert nog eens adrenaline op. Ik was iedere keer de eerste achter de gids voor een maximale snelheids- en succesbeleving. Een keer heb ik een dame voor laten gaan en ik moest ineens denken aan het carten met de vriendengroep.... (frons). We stopten regelmatig om de groep weer bijeen te laten komen en soms moest ik wel
Peña
De band. een half uur wachten op de laatste. Het was een enorme kick om, soms met 50 km per uur, langs de afgrond te crossen op een grindpad met een halfgare mountainbike. De totale afdaling was ongeveer 2,5 km hoogteverschil. Totaal zo'n 65 km uit mijn hoofd. Het is zo gaaf dat, mocht ik per ongeluk in mijn volgende reis naar La Paz gaan, ik meteen opnieuw boek. In een paar uur tijd zie je grofweg 3 klimaten aan je voorbij trekken. De eerste was koud en droog en de laatste tropisch warm. Helaas was de terugreis ruim 4 uur omdat de bus ons ook weer 120 km omhoog moest trekken door de bergen terug naar de ruim 4000 meter. Nou dat was het verhaaltje met getallen.
Al met al heb ik in La Paz een te leuke tijd achter de rug. Veel leuke mensen ontmoet en een enorme variatie aan activiteiten gedaan. Maar het is toch wel tijd om weer verder te gaan. Rurrenabaque is mijn volgende activiteit. Feitelijk al gedaan maar toch.. Het verhaaltje moet nog komen.
Pieter
Advertisement
Tot: 0.147s; Tpl: 0.014s; cc: 10; qc: 57; dbt: 0.1155s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Bart
non-member comment
Hoi Pieter. Wat heb jij geluk zeg, echt lekkere wijven. Het is maar goed dat je niet te veel foto's geplaatst hebt anders had ik niet meer aan je blogje toegekomen. LOL. He broertje, nog veel plezier daar en tot het volgende blogje.