Advertisement
Published: December 6th 2006
Ik zag dat 14 november alweer mijn laatste update was. Voor diegenen die het nog niet weten: Inmiddels ben ik alweer thuis. 10 dagen eerder dan oorspronkelijk verwacht.
Na El Salvador ben ik naar Honduras gegaan om daar het Baai-eiland Roatan te bezoeken. Aldaar wilde ik een duikcursus gaan doen, maar een hevige storm gooide roet in het eten. Om op het eiland te geraken nam ik de boot. Door de storm viel deze af en toe een meetertje of twee van een golf naar beneden, wat heel wat mensen deed overgeven in een daarvoor uitgerijkt plastic zakje. Mijzelf werd het ook slecht, maar ik heb gelukkig niet hoeven nekken.
Eenmaal op het eiland aangekomen wordt me al snel duidelijk dat hier niet gedoken gaat worden. Het is er echter zo duur dat wachten tot de storm gaat liggen geen optie is. Ik wil dus eigenlijk de dag na aankomst weer terug naar het vaste land, maar vanwege de storm gaan er opeens geen boten meer. De dag erna nogmaals geprobeerd, maar wederom geen boot. Dan maar naar het vliegveld alwaar ik voor een charter vliegtuigje maarliefst 105 dollar neerleg om van dat eiland af te komen. Was echt zo'n piepklein vliegtuigje. Op zich wel super gaaf om vanuit dat vliegtuigje eerst neer te kijken op het eiland en de storm en later op de tot in het oneindige uitgestrekte bananen en annanas plantages.
Eigenlijk had ik het al gezien (wat reizen betreft) toen ik op Roatan aankwam. Vervolgens ben ik met de bus vanuit Honduras naar Managua (Nicaragua) gegaan, alwaar ik geconfronteerd werd met NOG meer armoede, criminaliteit maar vooral onverschilligheid dan ik de afgelopen twee maanden al gezien heb. De dag erna vertrek ik om 5 uur in de morgen al naar San Jose (Costa Rica), waarbij ik dus voor het eerst tijdens mijn reis niet mijn plan volg (ik was van plan om nog een aantal plaatsjes in Nicaragua te bezoeken).
Omdat ik echt moe ben van het reizen sla ik zelfs de parel van centraal amerika (Costa Rica) over en stap ik om 22:00 uur op de bus naar Panama-Stad. Dit zal mijn langste rit worden van maarliefst 18 uur. Omdat de airco wel heel erg koud stond (ik schat onder de 10 graden C, ik had een trui en mijn jas aan waarbij ik zelfs de muts van mijn jas over mijn oren trok), maar vooral vanwege onverschilligheid van de chauffeur komen we na een uur of 17.5 zonder benzine te zitten. Ik kon het me al niet voorstellen dat ik zonder enige problemen van Mexico helemaal tot aan Panama kon bussen. Uiteindelijk toch nog goed aangekomen.
In Panama-Stad probeer ik mijn ticket te vervroegen. Wederom stuit ik op onverschilligheid van medewerkers, maar uiteindelijk kan ik na een dag of 10 in Panama-Stad rondgehangen te hebben dan eindelijk op 4 december 22:35 uur een vliegtuig nemen naar Madrid en vervolgens Amsterdam. Ik had wel geluk dat ik bij de nooduitgang zat waardoor ik lekker veel beenruimte had. Na de trein van Amsterdam naar Eindhoven genomen te hebben kom ik zonder enige problemen thuis aan rond de klok van 22:00 uur. Daarbij heb ik helaas wel moeten constateren dat de frikadellen op het station van Eindhoven 1.20 euro kosten ipv. 1 euro.
Ik zou het bijna vergeten, maar er was nog een incidentje op Tocumen airport in Panama-Stad. Vanwege de gratis service van een hotel waar ik sliep in de stad (ik bespaar zo 15 dollar voor een taxi van stad naar luchthaven) kom ik reeds om 15:00 uur aan op het vliegveld. Dan begint voor mij het doden van de tijd tot 22:35 uur (dan vertrekt het vliegtuig pas). Waarschijnlijk ben ik daarbij opgemerkt door de drugspolitie, want toen ik rond de klok van 18:00 uur wilde in checken, pikten ze me even apart. Allerlei vragen over wat mijn reden was dat ik alleen in Panama was, en waarom ik maarliefst 10 dagen in de stad verbleef. Of ik misschien kon aantonen dat ik ingenieur was. Toen kwam uiteindelijk het moment waarop ik mijn paspoort moest laten zien. Koninkrijk der Nederlanden. Ja hoor, komt u maar even mee. Alles werd uit mijn rugzak gehaald, waarbij men stuitte op mijn malaria-pillen. Kleed u zich maar even uit meneer. Hoezo? We hebben reden om aan te nemen dat u drugs onder u kleding heeft.
En daar sta je dan in je onderbroek ergens in een achteraf kamertje van de politie op het vliegveld van Panama-Stad met twee politiemannen waarvan 1 een setje witte rubberen handschoentjes aanheeft en de ander mijn malariapillen in de hand. Dat zijn van die momenten dat een Spaans cursus zijn vruchten afwerpt. Ik herinner me nog dat een van de oefeningen tijdens de Spaans cursus vroeg waarom je Spaans wilde leren, je kon dan kiezen uit iets als:
1. Om te werken in Spaanstalige landen,
2. Om Spaanstalige muziek te luisteren,
3. Om Spaanstalige literatuur te kunnen lezen,
4. Om op vakantie te gaan in Spaanstalige landen,
5. Om een andere reden.
Achteraf gezien had ik dus bij 5 moeten invullen dat ik met mijn Spaans cursus wilde voorkomen dat een politieman zijn rubberen handschoentjes ging gebruiken om bij mijn een rectaal onderzoek te verrichten wanneer ik vanuit Panama naar Nederland terug wilde vliegen.
En nu zit ik dus hier in Eindhoven. Het valt me alleszins mee met de kou (tot nu toe). Ik had van te voren nooit kunnen bedenken dat ik eerder dan verwacht naar huis zou komen (dacht eerder dat ik tijd tekort zou komen). Ik denk dat er bij mij iets geknapt is tussen Guatemala en El Salvador. In Guatemala ben ik teleurgesteld geraakt in de mensen van Centraal Amerika (en dat is niet meer veranderd tot aan Panama), en in El Salvador begon ik genoeg te krijgen van andere reizgers. Dat eeuwige gezeur van "Bush is de boe-man, links is super, rechts is superfout". Arghh! Op een gegeven moment leek het wel alsof ik alleen maar linkse langharige rakkers tegenkwam die alleen vegetarisch eten. Maar gelukkig ben ik wel nog eens leuke mensen tegengekomen. Maar dat levert ook weer een probleem op want iedere keer dat je een leuk iemand ontmoet komt er weer een moment dat je afscheid moet nemen.
Alleen reizen is voor mij echter geen probleem, dus hoef ik me niet te storen aan andere reizigers, maar het is onmogelijk om me niet te storen aan de lokale bevolking. Als je er nog nooit geweest bent is het moeilijk een voorstelling te maken van de onverschilligheid van deze mensen. Vreselijk. Je kunt natuurlijk ten alle tijden verdedigen dat ze juist zo onverschillig zijn vanwege de armoede (zoals de linkse langharige vegetarische rakkers dat altijd doen), maar ik ben ervan overtuigd dat men zo arm is juist omdat men zo vreselijk onverschillig is. En dan dat eeuwige geintimideer en macho gedrag. Ik kon nergens meer staan of gaan, of er komt een kerel aan die me zijn schotwonden toont en beweert dat ik hem moet betalen voor de bescherming die hij mij biedt.
Al met al kan ik concluderen dat van de drie maanden die ik weg was de eerste verreweg het beste was. Centraal Amerika kan naar mijn mening met geen mogelijkheid tippen aan Mexico. Wat betreft mensen, cultuur, geschiedenis, eten, feesten, echt alles. Nou ja, misschien is de natuur (vooral de vruchtbaarheid van de vulkanische grond) in Centraal Amerika beter dan die van Mexico, maar die wordt dan weer volledig verpest door de lokale bevolking. Geef mij maar Mexico!
Advertisement
Tot: 0.04s; Tpl: 0.01s; cc: 9; qc: 23; dbt: 0.0207s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
Tim
non-member comment
Ohh Mexico!!
Ohh Mexicoo, Mexico.. Mexicoohoo.. hooo hoo... Tja, mijn volgende reis dan misschien die richting op.. Lijkt me in ieder geval wel erg interessant. Tot later, groeten Tim.