Advertisement
Published: July 15th 2009
Edit Blog Post
Hoi hoi!
Hier weer een berichtje vanaf het zuidelijk halfrond. Met nog zo´n 4mnd te gaan, bevinden we ons (eindelijk )in het zuiden van Ecuador na flink wat tijd te hebben doorgebracht in Peru. De route hier naar toe is een verhaal apart en daarover de volgende keer meer. Heb net m´n verjaardag achter de rug en ben nu ook lid van de club van 31-jarigen. Kan zeggen dat de koffie en gebak alleen maar beter smaken naar mate je ouder wordt. Gill had geen 31 kaarsen voor mijn verjaardagstaart op de kop kunnnen tikken. In plaats daarvan sierde een grote lollie om Joost de rest van de dag zoet te houden de taart. Ik weet niet of die het gewenste effect had, maar hij smaakte in ieder geval goed.Oh ja en voor ik het vergeet iedereen nog hartstikke bedankt voor hun felicitaties. ook al zitten we aan de andere kant, het is altijd fijn bericht uit eigen land.
Goed, de afgelopen tijd hebben we natuurlijk niet stil gezeten, maar flink wat afgehiked en bezichtigd. Peru is een mooi en groot land dat over een enorme hoeveelheid ruïnes uit verschillende culturen en tijden beschikt. Op de bekendste "Machu-Picchu" vroeg
ik Gill of ze met me wilde trouwen. Verbaasd (ze had het echt niet verwacht), maar zeker zei ze "Ja". De rest van de dag liepen we met vlinders in onze buiken en brede glimlachen tussen de ruïnes rond. We gaan dus nu als een verloofd stel door het leven. Hoe, wat, waar en wanneer we gaan trouwen, dat weten we allemaal nog niet. Natuurlijk hebben we wel wat ideeën, maar eerst straks ons leven in Nederland op de rails zetten en daarna zien we wel verder.
In Peru bezochten verder Nazca om de eeuwen oude lijnen in de woestijn vanuit een klein vliegtuigje te bezichtigen. Daarna reisden we via Lima naar Huaraz om op grote hoogte door een met sneeuwbetopt berglandschap te wandelen. Via de kust belanden we uiteindelijk in het noorden van Peru. De bijgevoegde foto´s geven een goede indruk van het geheel.
Tja, ook hier vliegt de tijd snel en al raak je gewend aan het pakken van je spullen. Af-en-toe is het fijn om een poosje op één dezelfde plek te verblijven en alle indrukken van de afgelopen tijd op je in te laten werken. Zodat je daarna weer opgelaten verder kunt en niet
veranderd in een tourist die snel een kiekje neemt van de attractie om daarna terug in de bus te stappen om z´n weg naar het volgende hoogtepunt te vervolgen.
Afgelopen tijd vonden we zo´n plek aan de noordkust van Peru in een plaatsje Huanchaco, vlakbij Trujillo. Normaal gesproken erg touristisch, maar nu in het laag seizoen erg verlaten afgezien van een verdwaalde backpacker hier en daar. Natuurlijk zijn er ook de locals, waarvan een groot deel nog steeds vist met traditionele rieten bootjes. Ze zijn wel iets aangepast tegenwoordig; de vulling van de romp bestaat nu uit plastic colaflessen, maar afgezien daarvan verschillen ze niks met hun 2000 jaar oude prototype.
De camping waar we stonden, was op 2 steenworpen afstand van het strand en superrelaxed. Overdag een beetje surfen (zonnen was er helaas door de constante bewolking/mist helaas niet bij) en ´s avonds deden we ons tegoed aan door de lokale vissers vers gevangen vis (o.a. tonijn voor 1,50 euro) en kletsten bij met andere backpackers. We hadden verwacht over enorm veel energie te beschikken, nadat we zoveel tijd op grote hoogte hadden doorgebracht in Huaraz, maar dat viel een beetje tegen. We hadden duidelijk niet zoveel
extra rode bloedlichaampjes aangemaakt als we dachten. Mijn droom om een paar dagen als puddingtarzan door te brengen ging dan ook slechts voor de helft in vervulling: pudding genoeg! Gelukkig deden zich geen levensbedrijgende situaties zich voor en hoefde ik mijn puddingkracht niet uit de kast te halen.
Omgekeerd had de hoogte wel degelijk effect op ons gehad. Dit werd vooral duidelijk tijdens een 3-daagse tocht door het hooggebergte van Peru (Santa Cruz-trek bij Huaraz) met een pas op 4750 hoogte waar we bepakt en bezakt als een ezel door trokken. Vermoeid en buiten adem bereikten we die pas na een toch niet al te steile klim. Daarna ging het gelukkig bergaf, maar mijn lesje had ik wel geleerd. De volgende keer zou ik niet als ezel, maar met ezel deze bergen in gaan. Gelukkig hadden we geen last van hoogteziekte (duizeligheid, hoofdpijn, misselijk, overgeven, buiten-bewust zijn en in extreme gevallen uiteindelijk de dood als je niet snel afdaald).
Voor onze 8-daagse trek (Huayhuash-trek, ten zuiden van Huaraz) enkele dagen later werden we dan ook vergezeld door 3 ezels en hun eigenaar/hoeder, Mauricio genaamd, die onze bagage over de vele passen van over de 4700m hoogte heulden. Dit
Joost in de wolken
Hoogste tijd om iemand mee de wolken in te nemen was echt een prachtige tocht met besneeuwde bergtoppen, gletsjers, meertjes, groene valleien en meer natuurschoon. Vaak hadden we ´s avonds op onze kampeerplek het rijk voor ons alleen, zodat je echt het gevoel kreeg een flink eind van de bewoonde wereld verwijderd te zijn. Met geen licht van dorpjes of steden is de sterrenhemel hier goed te zien. Ook al herkende ik niet veel van de oplichtende hemellichamen, het Zuiderkruis en de Melkweg zijn zelfs voor een leek moeilijk te missen. Elke avond bewonderden we dit moois maar even om daarna snel de tent met de warme slaapzakken in te duiken. Want de temperatuur daalt ´s avonds op zo´n 4300m hoogte snel tot ruim onder het vriespunt. ´s Ochtends stond er dan ook steevast een laagje ijs op onze tent, welke letterlijk als sneeuw voor de zon verdween zodra deze opkwam.
Afgezien van schapen, koeien, lama´s en vicuñas (soort lama´s) die op de groene hoogvlaktes grazen zag je weinig andere dieren. Meest indrukwekkend blijft de Condor, die hoog boven ons in het luchtruim zweefte. Andere vogels zijn er ook, zoals zwaluwen, een soort van merels, ganzen en niet te vergeten de Kolibri. Deze zie je niet meer zodra je
boven zo´n 4600m zit. Dat is het rijk van de bloemetjes en de vele vlinders.
Oja, voor ik het vergeet, halverwege onze tocht werden we nog blijverrast met een heet waterbron. Deze vulde een zwembad vol warm water, waarin we heerlijk onze spieren konden laten bijkomen van de gedane inspanningen. Kwiek, maar getransformeerd tot rimpelsauriers vervolgden we de rest van onze trek. (De foto´s geven een kleine indruk van de overweldigende schoonheid.) In dit Nationale Park bevinden zich trouwens ook de bergen die een grote rol speelden in het boek/film "Touching the Void" waarin een bergbeklimmer mirakeleus een enorm val en de daarop volgende tocht door sneeuw & ijs overleefd (boek = aanrader). Goed, dat is het weer even voor nu.
Hasta Luego,
Joost & Gill
P.S. Allerlaatste nieuws is dat we nu ook oom en tante zijn. Gill´s zus Sharon is namelijk vanochtend bevallen van een gezonde flinke jongen (8.8 pond), genaamd Ethan.
Advertisement
Tot: 0.091s; Tpl: 0.02s; cc: 8; qc: 54; dbt: 0.0568s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Remco
non-member comment
Machu-Pichu
you're a 'Machu-Pichu' guy ! Very romantic haha. Nogmaals gefeliciteerd met jullie verloving. En het kamp van 31-jarigen is maar klein hoor ;) Geniet van al het mooie in Ecuador ! grtz. Remz