Mijn reis in Ecuador

---

Dit is ne mail naar mijn familie ma ook een goe verslagske van mijn reis in Ecuador

Kijk voor schone foto's van mijn reis naar mijn fotoalbums!

Dag allemaal!

Zoals jullie wisten of niet wisten zat ik de voorbije dagen in Ecuador. Prachtig land, hele goede tijd heb ik daar gehad! Ik jullie even kort mijn avonturen schetsen...

Tijdens mijn heenreis maakte ik de eerste keer kennis met de Peruviaanse corruptie. Aan de grens werd ik apart van de andere mensen in een klein kamertje geroepen. Ik wist niet dat ze een papiertje van de migratie nodig hadden en had da dus niet meegebracht. Ik zat daar een tijdje in die kamer totdat den dikke grenswachter binnen kwam en mij vertelde dat ik 10 dollar moest betalen voor een nieuwe ´imigratiekaart´. Ik had nog wa dollars zitten dus maakte er geen problemen van, toen ik ze hem overhandigde verstopte hij zich nog eens extra achter de deur zodat niemand hem kon zien!

Ik ging naar het volgende loket en daar bleek dat der ne kwibus mij maar 60 dagen in plaats van 90 dagen (die alle toeristen krijgen) had gegeven toen ik in Peru aankwam! Ik zat dus al 20 dagen ´illegaal´ in het land! Geld lost echter natuurlijk alles op, 14 dollar en er was geen enkel probleem meer! (Ik weet nu dat die kaart volledig gratis is en dat je voor elke dag te veel in Peru maar 1 sol moet betalen, wat dus neerkomt op 20 soles of ongeveer 7 dollar die ik eigelijk écht moest betalen... Achja, dat weet ik nu ook weer en dat lappe ze mij genen tweede keer meer!)

Na enkele futiliteite zat ik dus in Ecuador. Ik zag meteen hoe schoon het daar is. Brede rivieren doorkruisen het land alles is supergroen door het regenwoud. De politie is hier op de weg veel meer vertegenwoordig als in Peru, mijnen bus is in totaal drie keer gestopt geweest. Alle mannen moesten uitstappen, werden gefouilleerd en natuurlijk gecontroleerd op drugs. Ik had alles in Peru gelaten dus ik had niks te vrezen.

Mijn eerste halte was Montañita, een prachtig communistisch (!) dorpje aan de Pacific. Het water is daar in tegenstelling tot Peru superwarm én proper. Een slok nemen was hier geen ramp, in Peru zou je een paar dagen ziek zijn! Ik was daar tijdens de Semana Santa, een groot volksfeest van een paar dagen en ik kan jullie verzekeren dat het geweldig was! Ik had op de bus naar daar een Ier leren kennen en samen hebben we ons geweldig geamusseerd!...

Daarna ging ik met een vriendin die ik daar had leren kennen naar Guayaquil, een stad met bijna 2 miljoen een half inwoners. Buiten de breedste rivier die ik ooit heb gezien was er daar niet veel te zien... Dezelfde dag nog vertrok ik naar Zomara, een dorpje in het echte regenwoud. Ik logeerde daar in Copalinga, een ecolodge die een Belgisch koppel daar 9 jaar geleden begonnen is. Eigelijk was ik helemaal niet het publiek waar ze zich op richten, door de duizenden vogels die je daar ziet zijn dat vogelaars... Voor mij was het de perfecte plek om uit te rusten na het feesten in Montañita. Colibri´s zo groot als mijne neus die daar vlak voor honing uit bloemen komen zuigen, impossante bergen, een aangenaam klimaat, op mijn gemakske rondwandelen in het regenwoud, ... De paar dagen die ik daar zat waren héél aangenaam! Ik had spijt dat ik er niet langer kon blijven, ik was er de enigste gast op die moment dus at ik in het huis van de Belgen, de vrouw haar eten verrukkelijk en ik kon daar na lange tijd nog eens rustig een nederlands gesprek voeren.

Daarna vertrok ik naar Riobamba, een goede plek als je tijd hebt om de omgeving rond de stad te verkennen, dat had ik niet en de stad zelf viel tegen dus vertrok ik zo vlug mogelijk naar Baños. Een stadje in de Andes aan de voet van een vulkaan. Ik kwam aan om 6 uur ´s avonds en om 9u deed ik mijn eerste uitstap daar. Een tour ´naar de vulkaan´. Van de vulkaan kon je niks zien, het enige wat je zag was een uitzicht op de stad in het donker... Het was dus vrij saai geweest als er geen twee mannen met vuur begonnen spelen! Humoristisch waren ze ook en dat maakte er toch een gewelige avond van!
De volgende morgend ging ik mee op de ´tour naar de watervallen´. Ik verkeerde ik het aangename gezelschap van twee zweedse schonen en een grappig spaans koppel, saai kon het dus al niet worden! De watervallen waren heel schoon, we deden een wandeling en kregen lekker eten. Maar wat ik vooral van de tour zal onthouden was dat we over een brug reden waar ze van aan het springen waren De gids zei ons dat we ook mochten als we wilden en toen hij tegen mij zei ´ga jij niet springen´, kon ik natuurlijk geen neen zeggen! Mijn eerste benjijump dus en het was onvergetelijk! Het gevoel in je borstkas als je in vrije val zit is onbeschrijfbaar, eens je aan het eind van de rekker zit doet het verschrikkelijk veel zeer aan uw balle, maar daarna is het alsof je in een reuzegrote schommel zit. Heel leuk!
De pijn in mijn balle ging vrij rap terug over dus aan Baños heb ik niks als goede herinneringen!

Daarna vertrok ik naar de hoofstad van Ecuador, Quito. Zonder veel twijfel de mooiste stad die ik in de drie maanden die ik hier al ben, gezien heb! Heel veel mooie, antieke gebouwen en grote pleinen. Blij dat ik mijne weg daar nu ook een beetje weet!

Lang ben ik in Quito zelf echter niet geweest, de reden waarom ik naar daar was gegaan was omdat ik een groot natuurpark daar in de buurt wou bezoeken. Op internet had ik gevonden dat er een trein bestond die daar een rondrit deed en dat zag ik wel zitten. De dagen op voorhand heb ik geprobeerd te bellen naar het station om een ticket te reserveren maar in plaats van de secretaresse namen alleen kwade mannenstemmen op! Ik had dus nog geen ticket en ging daardoor om 7u, een uur voordat een trein vertrok naar het station. Daar vond ik een man die mij zei dat de reis was uitverkocht en dus niet meer meekon! Dat zag ik niet zitten en wachtte dus op de verkoopster van de ticketten. Die vertelde mij aanvankelijk hetzelfde maar na láng aandringen en overdreven vertellen hoe ik had proberen bellen en mails had gestuurd, liet ze mij dan toch meegaan! Na twee uur op de verdoemde boemeltrein die niet rapper als 25 km/u reed, stopte diezelfde trein en moest iedereen uitstappen. Van het natuurpark hadden we nog niks gezien, maar er stond een hele meute gidsen ons op te wachten om ons naar daar te brengen. Ik wist niet goed wat er gebeurde, had niet veel goesting om een dure gids te betalen en overlegde met een Argentijn, die ook alleen aan het rondreizen is, wat we zouden doen. God had genade met ons en stuurde een verstrooide gids onze richting uit. Hij dacht dat wij tot zijn groep behoorde en zei dat de bus naar het natuurpark ging vertrekken. We moesten vlug opstappen! Voor we goed wisten wat er gebeurde zaten we dus op een buske richting het natuurpark van de grote Cotopaxi. Een vulkaan van bijna 6 kilometer hoog (5,897 meter om precies te zijn). Het gezelschap had pas door dat wij twee niet tot de groep behoorden toen ze de namen begonnen af te roepen, en we na ongeveer een uur rijden bijna in het natuurpark waren aangekomen. Ons terugsturen konden ze niet doen omdat er in kilometers in de omgeving geen levende ziel te bespeuren was. De hoofdgids zei dat hij later met ons zou praten...
Dat deed hij toen we aan de ingang van het park stonden. Aangezien we niet meer terugkonden en het ook de fout van de verstrooide gids was dat we daar waren, maar we toch zouden deelnemen aan de tour, kwamen we een prijs van 15 dollar elk overeen. En geloof mij, dat was goedkoop als je weet dat de andere toeristen 45 dollar moesten betalen en we alles zouden meedoen!

In het natuurpark begon het busje na even de vulkaan te beklimmen, het werd al snel heel koud en ik en mijn Argentijnse vriend merkten op dat de andere toeristen allemaal wel heel erg warm waren aangekleed! Ik droeg enkel mijn sportschoenen, jeansbroek, stomme tshirt en een dunne trui. Hij droeg ook enkel nen trui met een jeansjasje... Na nog even te klimmen kwamen we een parking aan. De rest van de weg naar de refuge was onmogelijk en zouden we dus wandelen. We stapten uit en nog geen twee minuten later begon het steeds harder te sneeuwen en te waaien! De tocht naar boven duurde slopend lang, was verschrikkelijk koud en werd vooral vermoeiend toen op we bijna 5000 meter in de diepsneeuw moesten stappen... Aan de refuge aangekomen ging de storm liggen en werd het vrij mooi weer. We gingen binnen en daar kregen we een heerlijk koud buffet en een nog heerlijkere warme soep voorgeschoteld. Daarna nog een warme chocomelk en we waren klaar om terug naar de parking af te dalen. Daar stond de bus en vooral de aanhangwagen met mountainbikes ons op te wachten. De afdaling was zálig, op sommige momenten verschrikkelijk gevaarlijk en snel, waardoor de ardenaline je door je aderen schoot, en op andere momenten lekker relax en kalm waardoor je van het prachtige uitzicht kon genieten! Na dit alles kropen we weer op de bus, de brazilianen in het gezelschap tracteerden op whisky, en we reden met de radio op vollen bak naar een laatste stop waar we nog eens warme chocomelk kregen. Deze vergezeld door een heerlijke chocoladecake!

Een uur later kwamen we aan in Quito, helemaal niet in de buurt van mijn hotel, dus vroeg ik aan een nederlands meisje dat er ook was, hoe in het historisch centrum te geraken. Op een ´trolibus´ dus. Die voerde mij langs de mooie plekken van Quito en daardoor weet ik hoe mooi de stad is. Ik ging dezelfde avond nog een ticket bestellen om terug naar Peru te keren en de volgende morgen zat ik op de bus, terug naar mijn Peru!

Nu zit ik eigenlijk nog in Ecuador, ik zit het Ecuatoriaans gedeelte van een stadje op de grens. Normaal nam ik vandaag de bus verder naar Trujillo, de stad waar ik de afgelopen drie maanden gewoond heb, maar ik werd verschrikkelijk ziek deze nacht. Ik voelde mij alsof ik elke moment moest overgeven en deed kaka zoals meisjes pipi doen! Dat duurde tot laat in de middag, toen het al te laat was om nog een bus richting Peru te pakken. Daarom blijf ik deze nacht nog in Ecuador en neem ik morgen in de vroegte de bus naar waar mijn vrienden wonen

Daar zal ik nog een paar dagen verblijven voor ik naar Urubamba, een klein dorpje dicht bij Cuzco, trek. Daar zal ik tot eind april in een ecologisch hotelletje werken. Het zal volledig anders worden als de voorbije drie maanden, maar dat houdt niet tegen dat ik er vol verwachting naar uitzie! Een nieuwe periode in mijnen uitstap naar Peru breekt aan!

Dikke kussen aan iedereen die kussen wil, en de groete aan de rest!

Tot over drie maande,

Ben


(ps. kijk trouwens héél binnekort op mijn facebookaccount voor foto´s van ongeveer alles van het vorige, ik probeer morgen foto´s van het prachtige Ecuador, het benjijumpen, mijn avontuur op de Cotopaxi en van vanalles en nog wat meer, op het internet te zetten. )

(ps.2 En als ge niet weet hoe Facebook werkt, vraag dat dan aan Marieke of Joke of Gust of tis eender wie Facebook ook heeft)

---