Advertisement
Published: March 2nd 2007
Edit Blog Post
Afgelopen weekenden stonden in het teken van carnaval. Vrijdagmiddag werd er al amper meer gewerkt. Er stond een soort braderiebarretje op het plein beneden, waar gratis het lokale bier kon worden afgehaald. Het echte spectaculaire was het enorme watergevecht dat losbarstte. Niet alleen op het plein, maar ook in het kantoor op onze verdieping! Uiteraard was ik als enige westerling een bijzonder naïef en gewild doelwit.
De dag erna moesten we (Eveline, Kirsten, Maaike, Daniela en ik) al vroeg op weg naar Oruro voor de ¨beste optocht van Bolivia¨. Daar aangekomen was het ontzettend druk en niet al te best georganiseerd. Het duurde dan ook een tijdje voor we onze plaatsen gevonden hadden. De waterballonetjes en flessen spuitschuim vlogen om je oren, dus hebben we helaas ook geen foto´s kunnen nemen (met name dankzij enkele zeer sportieve Duitsers). Gelukkig was de optocht erg tof! Het is niet met praalwagens, maar met traditionele kostuums en dansen. Die allemaal een andere betekenis hebben. Zo heb je bijvoorbeeld de Morenos, de zwarte slaven die moesten werken in de mijnen en geleid worden door een Spanjaard met een zweep en een mooi kostuum. Carnaval hier is geen polonaise-zuipfeest, maar echt een onderdeel van de cultuur
en geschiedenis.
De dagen erna (ik had maandag en dinsdag vrij) was ik uitgenodigd bij de familie van Daniela. Maandag een lunch bij haar neef en dinsdag bij haar thuis voor een barbecue. Erg leuk allemaal want zo zie ik het ¨echte¨ Boliviaanse leven. Zo werd dinsdag in de tuin uiteindelijk (door iedereen) traditioneel gedanst (de polonaise was er niets bij). Beide dagen resulteerden uiteindelijk weer in een watergevecht, waarbij alleen oma gespaard bleef.
De daaropvolgende zaterdag waren we net hersteld van een goed feest in de lokale Lorre en gingen Daniela en ik naar de optocht hier in Cochabamba. Die was prima, maar duidelijk niet zo goed als in Oruro. Gelukkig is het weer goed opgeklaard hier, dus konden we na enkele weken van regen weer eens genieten van ons zwembad.
Deze week had ik een dagje vrij genomen om ¨el campo¨ (het ¨platteland¨ in de bergen) te bezoeken. Anna, de Nederlandse vrijwilligerscoördinator hier, ging met de Italiaanse non Fubia naar de campo om de stand van zaken bij diverse schooltjes en internaten te bekijken. Een internaat heeft in Nederland en beetje een negatieve klank, maar dat is hier zeker niet het geval. De internaten zijn
nodig, omdat de kinderen soms 2,5 uur moeten lopen naar school. De kinderen kunnen dan slapen in het internaat en zodoende onderwijs volgen; zonder een slaap- en eetplek gaan ze niet elke dag naar school. Een schooltje dat we hebben bezocht, had een klasje van slechts zes kinderen. Normaal waren het er twintig, maar door de grote afstanden kwamen de meesten niet opdagen. De kinderen spreken ook amper Spaans, dat moeten ze echt leren op school. Ze spreken bij hun ouders Quechua (een soort indianentaal, die absoluut niet lijkt op Spaans), dus echt veel mogelijkheden om weg te trekken hebben ze ook niet.
Het trieste is dat de gebouwen er staan en praktisch klaar zijn, maar dat er geen mensen zijn om het te runnen. De bedoeling is dat dat gedaan wordt door lokale inwoners (de ouders van de kinderen), maar tot nu toe zijn er geen vrijwilligers. De mannen zijn over het algemeen de hele dag zat (uit verveling en/of ellende), dus daar heb je werkelijk niets aan. Dit alles is natuurlijk heel frustrerend voor de vrijwilligers, want er wordt een hoop moeite gedaan voor de mensen (en vooral voor de kinderen) en soms lijkt het allemaal voor
Nichtjes
Ook hier verkleden de kinderen zich. niets.
Het was echt indrukwekkend om te zien hoe die mensen te leven in de bergen. Het is er echt waterkoud en die kinderen lopen daar op oude sandaaltjes. Sommige kinderen hebben van de kou hele kapotte wangetjes (zo schraal dat het barst en eigenlijk niet meer geneest) en ze waren echt heel blij als ze wat koekjes of snoepjes kregen. Wij als blanken met onze camera´s vonden ze ook heel interessant, behalve dat ze bij één schooltje niet op de foto durfden.
Het is erg leuk om met vrijwilligers in een huis te wonen, want daardoor zie ik dus ook hele andere dingen. Als het goed is, ga ik binnenkort ook een dagje naar een schooltje waar twee huisgenootjes les geven.
Maar goed, aan alle gevoeligheid komt een eind en de dag erna heb ik mijn status als überkapitalist toch maar weer eens bevestigd; ik krijg namelijk betaald voor mijn werk! Ik was redelijk verbaasd toen bleek dat ik toch eventjes 300 in de maand opstrijk, niet slecht voor een stagevergoeding toch! Helaas zijn het wel 300 Bolivianos, maar dat komt toch neer op ongeveer 1,40 euro per werkdag. Katjing!
Week 7 van 13 is zo
Tantes
Iedereen doet mee goed als voorbij, dus ben al op de helft van het werk.
Binnenkort ga ik met huisgenoten op een paar tripjes maken, dus dan komen de echte mooie toeristenfoto´s!!
Groeten,
Niels
Advertisement
Tot: 0.062s; Tpl: 0.012s; cc: 9; qc: 50; dbt: 0.0338s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Mark en Suz
non-member comment
Ha pappa
Ha Niels, Zo te zien gaat alles goed daar in Bolivia! Suzan las je verhaaltje en dacht dat je Linkse kanten eindelijk ontwaakt waren... tot mijn genoegen corrigeerde je je nog net in de laatste alinea ;) Maarrruuh hoe staat het verder met Daniela??? Moeten we trouw-uitnodiging verwachten en kunnen we onze koffers naar Bolivia pakken?? Is ze al zwanger??? Of neem je haar mee terug naar Delft?? Groeten uit China Mark en Suzan