Advertisement
Published: February 12th 2011
Rainbow
We saw many of them that day, some of them were very bright.Twizel to Te Anau + Milford Sound
Nederlands (Anouschka) 2 februari 2011
Vandaag reden we van Twizel naar Te Anau over glooiende groen-gele vlaktes en langs grote blauwe meren. In Cromwell hebben we koffie gedronken. Het is een super schattig dorpje, met veel sporen van de mijnwerkers die hier vroeger het gebied bevolkten. De oude winkelstraat is nog helemaal intact. Weer terug op de weg hebben we een hele tijd in een file gereden. De aanleiding: een nieuw huis dat vervoerd werd over de weg. Het schijnt goedkoper te zijn om gewoon een huis te laten bouwen en het dan naar je stukje grond te laten rijden over de weg. Een aardig bizar gezicht, zeker over de smalle wegen door de bergen die ze hier hebben.
’s Middags kwamen we aan in Te Anau, waar we eerst onze hut-tickets ophaalden voor de Routeburn Track die we de volgende dag zouden beginnen. Daarna konden we nog net de boot halen die naar de
Glowworm Caves gaat. De boottocht zelf over Lake Te Anau was al de moeite waard, omdat het prachtig weer was zodat de bergen en bossen van Fiordland National Park goed te zien waren. Eenmaal aangemeerd werd de
groep toeristen in kleinere groepjes verdeeld die onder begeleiding de grotten in gingen. Eerst loop je een stukje door de grot over smalle paadjes, terwijl het kabaal van de bulderende rivier de de grot heeft uitgesleten steeds harder wordt. Soms kon je wel 20 meter omhoog kijken door een smalle spleet, maar het grootste gedeelte is best wel benauwd en aardedonker. Na een tijdje konden we in een klein bootje stappen om de gloeiwormpjes te zien. Er zitten duizenden van die beestjes tegen het plafond van deze grotten geplakt, en allemaal wachten ze tot er een argeloos insectje in de buurt komt, om deze vervolgens op te peuzelen. Maar het bijzondere is dat elk van die beestjes lichtgeeft om die insecten aan te trekken (dus hoe hongeriger, hoe feller ze zijn). Een heel leuk gezicht als je onder al die lichtjes door dobbert in de voor de rest compleet donkere grot. En omdat het hard heeft geregend de laatste tijd was de rivier redelijk hoog en zaten we minder dan een meter onder het plafond. In Te Anau sliepen we in een motel aan het meer, waar het vooral met zonsondergang mooi was.
3 februari 2011
Bijtijds opgestaan en
op weg naar Milford Road, die uitkomt bij Milford Sound. Fiordland National Park heeft (zoals de naam al zegt) een aantal grote fjorden die uitkomen in de Tasman Zee. Milford Sound is één van de bekendste en je kunt er allerlei soorten trips en boottochten doen. De weg er naartoe was al prachtig. Terwijl de bergen in het binnenland redelijk stomp en uitgestrekt zijn, torenen de steile kliffen hier boven de weg uit. Overal zie je watervallen en meren, waaronder de spiegelmeren die een rimpelloze reflectie van de bergen geven. Hoe verder we kwamen, hoe dichter de bewolking werd totdat het uiteindelijk regende bij Milford. Hoewel er alleen maar een boot-terminal is en een enkel cafeetje, is het er vol met toeristen die uit de tientallen bussen stromen.
Onze boot was overladen met groepen Aziaten die zich onder luid ge-‘eh-eh-eh’t het dek op drongen (irritant en onbeleefd, maar okee) en vervolgens enorme lunches met stokjes naar binnen gingen werken. Het grootste deel van de toch hebben we binnen gezeten vanwege het weer, en de bergen waren voor een groot deel in mist gehuld. Alsnog is het indrukwekkend om te zien want de kliffen gaan ongelofelijk steil omhoog en komen tot
Cromwell
De main street is a gravel road and has the same feel as a town in the 1860's. vele honderden meters de lucht in, iets wat je eigenlijk alleen echt kunt bevatten als je er zelf naast staat (op de foto’s ligt er een boot voor de kust als referentie). En de watervallen waren natuurlijk groter dan normaal. Vaak zie je hier ook dolfijnen, pinguins en zeehonden, maar wij moesten het doen met één of twee zeehondenstaartjes die snel weer onder water verdwenen.
Toen we aanmeerden was de regen aangezweld tot een enorme stortbui, en moesten we over het parkeerterrein waden om weer bij de auto te komen. Terwijl we terugreden door het nauwe dal waren er honderden nieuwe watervallen ontstaan, en was de bergwand eigenlijk één waterstroom. Het was net die scène uit
2012 waar die grote golf over de Himalaya komt zetten, wel heel gaaf om te zien. Dus uiteindelijk was het noodweer toch nog ergens goed voor.
English (Lisa) Will probably be posted later, because the file is currently together with Anouschka somehwhere along the Great Ocean Road.
Advertisement
Tot: 0.095s; Tpl: 0.011s; cc: 13; qc: 45; dbt: 0.0483s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Eva
non-member comment
Da's ook een manier van verhuizen, gewoon je huis oppakken (of bouwen) en dan meenemen naar de gewenste locatie :P. Ik heb al een tijdje niet meer gecomment, maar het is nog steeds allemaal prachtig (vooral Gillespies beach)!!! Hier is het voornamelijk nog erg grijs (en nat), maar wel steeds minder koud. Ik zit nu ook in twee van m'n courses met een hoop eerstejaars/eerstesemesters en een hele hoop andere (derdejaars) studenten die ik niet ken :(. Ik mis jullie wel erg hoor! Dikke kus! P.S. Gecondoleerd met Ini.