Advertisement
Published: July 17th 2011
Akaroa en Methven.
Ons eerste gedeelte van de reis was eigenlijk een klein ‘binnenlands’ rondje want na Arthurs pass kwamen we weer uit bij Christchurch. Dit kwam natuurlijk heel goed uit, want bij Christchurch ligt een schiereiland genaamd ‘Banks Peninsula’ wat we nog niet gezien hadden. Dit schiereiland is ontstaan uit twee vulkanen waarvan de kraters nog steeds goed zichtbaar zijn. De grootste stad is Akaroa en via een mooie, kronkelige bergweg zijn we hier naar toe gereden. Uiteindelijk was de stad zelf een beetje uitgestorven want zoals voor veel steden in Nieuw Zeeland is wintertijd het laagseizoen. Om toch niet voor niks dit hele stuk te hebben gereden zijn we via de ‘toeristische’ route teruggereden. Dit was een mooie, spannende tocht over kleine kronkelige wegen op de rand van de krater van de oorspronkelijke vulkaan. Na deze mooie tocht zijn we weer terug gegaan naar Christchurch om van daaruit weer het binnenland in te rijden op zoek naar bergen en sneeuw.
Uiteindelijk zijn we gestopt om te overnachten in Methven. Deze stad ligt aan de voet van de berg waar het ski-gebied van Mt. Hutt is. Dit skigebied staat bekent om het feit dat ze het langste seizoen
draaien van alle ski-gebieden en het was al een van de weinige skigebieden al open. HELAAAASS!!! Waren de condities van de sneeuw matig en was er slecht weer op komst waardoor we uiteindelijk niet zijn gaan skiën de volgende dag. Om dit trieste nieuws een goed plekje te geven zijn we ’s avonds een biertje gaan drinken in de lokale kroeg de ‘The last Post’ , mooie naam voor een kroeg ;-).
Onze volgende bestemmingen zijn Peel-Forest, lake Tekapo en Mount Cook. Mt Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland, je zou toch zeggen Hoog+slecht weer= veel sneeuw… Wie weet!!
Peel-Forest, Lake Tekapo en Mount Cook De weg naar Mt Cook leidde ons via Peel-forest. Op zich een niet zo bijzonder bos, ware het niet dat er daar een boom staat die een doorsnede heeft van maar liefst 9m. Dit moesten wij natuurlijk met onze eigen ogen zien! Bij de parkeerplaats aangekomen (we waren zoals zo vaak de enigen) gaf de beschrijving aan dat we over de ‘big-tree walk’ 30-minuten zouden doen om heen en terug te lopen. Het pad ging door een bos waarbij de bomen eigenlijk allemaal wel dik waren, maar waar het pad eindigde
stond echt de dikste van allemaal!
(De foto van Myrthe met de boom geeft goed het contrast weer!) Uiteindelijk hebben we er maar liefst 17minuten over gedaan om heen en weer te gaan. Omdat het zo snel ging besloten we om nog een wandeling te maken, een wat langere die naar een waterval zou leiden. Deze wandeling was heel mooi over smalle paden en met steile beklimmingen. Hoewel de waterval qua grote een beetje tegenviel was de weg om er te komen ‘Awesome’. Eenmaal terug bij de camper hadden we buiten in het zonnetje geluncht en hadden we daarna onze weg naar Mt. Cook vervolgd. De route was ontzettend mooi met bergen op de achtergrond en schaapjes die ons de hele tijd aan keken. De volgende stop was in Lake Tekapo. Lake Tekapo is een meer dat aan de voet ligt van het bergachtige gebied waar ook Mt. Cook in ligt. Het meer is zo perfect dat schilderaar ‘Bob Ross’ hem getekend zou kunnen hebben! Het water van het meer is licht blauw van kleur door de kalkstenen die op de bodem liggen. Naast dit meer ligt een berg/heuvel ‘Mt. John’ genaamd. Op de top van deze berg staat een
observatorium van het heelal. Je kunt er namelijk heel goed sterren kijken, daarnaast heb je hier een perfect uitzicht over het meer en de omliggende bergen. Wij hebben deze top dan ook een bezocht en naast het fantastische uitzicht was de koffie ook errug lekker! Na een paar mooie foto’s zijn we verder gegaan. Omdat het al bijna donker was zijn we naar het dorpje Twizel gereden om daar te overnachten zodat we de volgende morgen op tijd naar Mt. Cook konden.
Mount Cook: Here we Come! De volgende morgen zijn we dus op pad gegaan naar Mt. Cook. We hadden voor de zekerheid nog even bij het informatie centrum gevraagd of de weg goed begaanbaar was. We hadden al op een bord zien staan in het informatie centrum dat zelfs op de gletsjers te weinig sneeuw lag om te heli boarden of snow-shoe te wandelen. De weg was goed te doen dus we konden verder. De rit leidde ons langs het meer ‘Pukaki’, dit meer is gevormd door de ‘Abel Tasman gletsjer’. In de loop der jaren is deze gletsjers zichtbaar kleiner geworden en is er nu dus een rivier en een meer achtergebleven. Het was die dag
regenachtig en naarmate we steeds hoger kwamen werd het ook steeds witter om ons heen. Eenmaal op de top lag er zelf sneeuw op de weg, voorzichtig rijden dus. Helaas was door het slechte weer Mt. Cook niet te zien… Wel een beetje jammer. Gelukkig had de mevrouw van het informatie centrum op de berg nog een goede tip voor ons. Van de ‘Abel Tasman gletsjer’ waren de dag ervoor een aantal stukken ijs afgebroken en die zouden nog goed te zien moeten zijn in het meer dat er aan grenst. Wij vonden dit een goede tip en zijn er naar toe gereden. Bij de parkeerplaats hebben we onszelf goed ingepakt met regenkleding omdat het namelijk keihard aan het sneeuwen was. We moesten een klein stukje lopen voordat we mooi zicht hadden op het onderste gedeelte van de gletsjer en de brokken ijs. We zijn er niet lang gebleven omdat het zicht op de rest van de gletsjer beperkt was en omdat het heel hard waaide (koud)! Omdat de voorspellingen de volgende dagen slecht bleven qua weer besloten we om verder te gaan met onze grote ronde. We werden alleen onverwacht opgehouden door koning winter. Op een gegeven moment reden
we op een weg met zoveel sneeuw dat zelfs onze betrouwbare camper er moeite mee had. Het was al laat in de middag, dus uiteindelijke hadden we besloten om te overnachten in het dorpje Omarama. In dit dorpje zat toevallig ook een plek waar je in een rond houten bad (hot tub), verwarmt door een houtkacheltje, kon badderen. Dat hebben we natuurlijk gedaan!! Zo konden we lekker warm en schoon ons bed weer in. De volgende dag zouden we weer naar de kust gaan, als de weg een beetje begaanbaar zou zijn!
Oamaru, Moeraki en Dunedin Het ene moment ben je in gesneeuwd, 1.5 uur rijden en je staat weer warm en droog aan de kust. Zo snel veranderd het landschap en het klimaat waar je in leeft. De eerste stad die we aan deden was de kustplaats Oamaru. Langs de hele oostkust zijn er plekken te vinden waar zeehonden, zeeleeuwen en allerlei soorten pinguïns aan land komen. Zo ook in bij een strandje bij Oamaru, wij gingen hier dus naar toe. Het was alleen nog vroeg in de middag en er dus nog geen beest te bekennen (op een paar vogels na). We hebben onze weg vervolgd
naar het centrum van de stad, hier hebben we een kopje koffie gedronken om vervolgens verder te gaan naar Moeraki.
Moeraki is een heel klein schattig vissersdorpje waar je ten eerste wederom een plek had waar je goed pinguïns kon spotten en ten tweede waar je heel goed verse vis kon eten. Nadat we een goed plek op de camping hadden gevonden, zijn we meteen doorgegaan naar de pinguïn-spot plek. Het was rond 16.00 uur, een goed moment om ze te spotten. Gewapend met een fototoestel zijn uiteindelijke terecht komen in een houten huisje dat beschut stond opgesteld. Vanuit dit huisje was het wachten op de pinguïns. En ja hoor langzaam achter elkaar kwamen ze het strand op gezwommen/gelopen om vervolgens een plekje te zoeken in de duinen. Het was echt heel gaaf om in spanning hierop te wachten. Helaas hebben we niet zo’n dikke zoomlens op de camera waardoor het op de foto’s zoeken is naar de pinguïns! De zelfde avond zijn we gaan eten bij ‘Fleur’s Place’, het restaurantje waar je goed vis kon eten. De vis die je op je bord krijgt is dezelfde dag gevangen, verser krijg je het dus bijna niet! Wij hadden beide
‘blue cod’ gekozen, een heerlijke gefileerde witvis! Het eten was heerlijk en de locatie was super mooi, een aanrader voor iedereen! De volgende ochtend zijn we meteen het strand op gelopen op zoek naar de ‘Moeraki boulders’ ofwel perfect ronde stenen die op een of andere manier daar liggen. De weg ernaar toe was lastig aangezien het hoogwater was en het strand waar je nog lopen maar 50cm breed was! Zonder natte voeten zijn we er gekomen en jawel opeens lagen daar perfect ronde stenen… De foto’s spreken boekdelen!
De volgende stop op onze route was de stad Dunedin. Dunedin is een stad met zowaar enkele mooie Victoriaanse zandstenen gebouwen. Maar de stad kenmerkt zich voornamelijk door zijn studentenleven. Met de vele universiteiten waren er veel jongeren op straat te vinden. In het centrum aangekomen bleek er een demonstratie te zijn van de spoorwegen, we voelden ons direct helemaal thuis. Na het bezoek aan het centrum van Dunedin zijn we een stukje buiten het centrum gereden om daar de steilste straat ter wereld te bezoeken (19◦). Om geen risico’s te nemen hebben we de camper maar beneden aan de straat laten staan en zijn we zelf naar boven gelopen.
Ik kan je vertellen, in deze straat wil je écht niet wonen! Wat een beproeving voor je beenspieren. Bovendien wordt deze straat gebruikt door jongeren die hun auto eens flink uit willen testen. Na Dunedin zijn we verder gereden naar Otago Peninsula om daar opnieuw Albatrossen, zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns te spotten. In het noordelijkste puntje aangekomen barste op het moment dat wij onze camper uitstapten een grote regenbui los. In een heldhaftige poging om Albatrossen te zien, zijn we naar buiten gegaan. Helaas viel er niet veel te zien op enkele kleine exemplaren na die in hun nesten in de rotswand zaten. Om op te warmen zijn we weer in onze camper gestapt en verder gereden naar Sandfly bay om zeeleeuwen en pinguïns te spotten. Inmiddels was de lucht weer wat opgeklaard en kwamen we bij het strand. De golfen kwamen hier in vloeiende lijnen binnen, waardoor we zelfs beiden zin kregen om te gaan surfen. Op het strand aangekomen bleek dit toch een minder geslaagd plan. Niet alleen door de temperatuur maar voornamelijk door de immens grote zeeleeuwen die op het strand lagen. Er waren twee mannetjes zeeleeuwen die aan het vechten waren om een vrouwtje. Een mooi
schouwspel om te zien! Boven bij het uitzichtpunt kwamen een oud mannetje tegen die ons wees op pinguïns die zich verstopt hadden bij de rotsen. Myrthe wilde ze weer zien en is dus verder het strand opgelopen het heft ze gespot, terwijl Sjoerd nauwlettend de zeeleeuwen in de gaten hield! Na alle avonturen van de dag hebben we een camping opgezocht op de route naar onze volgende bestemming; the Catlins.
Advertisement
Tot: 0.157s; Tpl: 0.015s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.0584s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Pim en Kim
non-member comment
oi!
Hallo! Ziet er allemaal goed uit hoor. Jammer dat je niet hebt kunnen skien/boarden.. ga je dit nog wel doen ergens? Bij jullie winter, hier is het herfst. Geniet plezier en waar nodig succes!