Advertisement
Published: February 20th 2007
Hier zitten we dan. Thames, de laatste stop voor Auckland. Auckland het laatste stukje Nieuw-Zeeland wat ik deze vakantie te zien zal krijgen. Tjonge wat gingen die laatste paar dagen snel. Lijkt wel gisteren dat we nog bij Piet en fam saten. Wel wat mooi's gezien in die paar dagen. Strand en zee vooral. Wat kunnen ze dat toch goed hier.
Goed...even terug in de tijd...
In whiritoa Beach schopte Piets ons dan eindelijk uit z'n auto. We lunchen nog wat na aan het strand en stappen dan weer op. We houden het bij Wangamata al weer voor gezien en doen ons tegoed aan een blauwe, kraakheldere, woeste en frisse (maar zeker niet koude) oceaan.
De dag eroptrappen we door naar Hotwater Beach. We rijden overigens door de Coromandel, een stuk N-Z wat er piekfijn uit ziet. Maar wel merk ik dat het steeds minder interessant raakt. Het is niet zo bijzonder meer als het was in de eerste paar weken. Alsof je te lang in een museum rondloopt, verzadigd. De meeste uren op de fiets zit ik maar wat weg te dagdromen.
Hoe dan ook, de camping op Hotwater Beach is opgeheven en we wijken uit naar Hahei Beach, waar we ons tentje hast OP het strand parkeren. Dezelfde dag klimmen we enkele bergjes over om de Cathedral Cove te bezoeken. Dat moet je je voorstellen als een enorme rots die van onderen is uitgehold en waar je met gemak onderdoor kan lopen (als een kathedraal). Het strandje ernaast is paradijselijk. Idealistisch mooi. Een beetje krap, omringd door hoge, begroeide rotsen en voorzien van een watervalletje dat langs een van de wanden naar beneden klatert en gewillig dient als douche. De zee is blauw en ruig zoals altijd en knalt op spectaculaire wijze tegen de paar rotsen die in de branding liggen. We zijn maar half verbaasd als we na een uurtje of wat verzocht worden het strand te verlaten omdat er een scene opgenomen gaat worden van de film 'The chronicles of Narnia' oid.
"Dus niet 'The Hobbit'?"
"No."
"Jammer."
We blijven twee dagen in Hahei zodat we de tweede dag naar Hotwater Beach kunnen. Deze rare naam heeft het strand te danken aan het hete bronwater wat met een niet al te diepe kuil bereikt kan worden. Ook wij (ik eigenlijk wat met de rug van 50 jaar oud moet je wat voorzichtiger aan doen) doen een poging een eigen heetwater poeltje aan te leggen, en falen jammerlijk. Of ik zit op de verkeerde plek te ploeteren, of ik heb niet genoeg geduld, of het ligt aan het feit dat ik niet zo'n dure schep heb als die Duitsers naast ons gebruiken. We nemen maar weer een duik in die golven die nooit vervelen. 's Nachts horen we diezelfde golven bruizen als we in 't tentje liggen. Is er een beter geluid om bij in slaap te vallen?
We laten Hahei Beach achter ons om via een pondje en wat zware kilometers trappen in Whitianga een caming op te zoeken.
Van daaruit bezoeken we de volgende dag Otama Beach. Een prachtig, rustig strand. Jammer alleen dat de golven het voor gezien houden. De reden dat het er zo verdomd rusitg is, is The Blackjack Road, de enige weg die erheen leidt. Het is een gravelroad, lang en vervloekte steil. Ik dacht het ergste gehad te hebben op t Zuider Eiland, maar dit slaat alles. Er is werkelijk geen enkele moeite gedaan de weg iets vlak te houden of het met een fatsoenlijk persentage te laten stijgen. Daarbij komt de gravel; je bent continu bezig puntige stenen en kuilen te ontwijken en je fiets rechtop te houden. Het is soms net grint. En dat allemaal voor zo'n f*ckstrandje!
-Dacht ik toen dus he, want als je daar eenmaal ligt is alles weer goed natuurlijk.
The Blackjack Road is in ieder geval een goeie voorbereidding voor de '309'. De weg naar Coromandel Town. Opnieuw zo'n stoffige, cheap-ass, pestweg. Maar nu hangt er ook nog vor tig kilo rotzooi aan je fiets en blazen de auto's af en toe wat stof in je gezicht. Je ogen admen in- en je ogen dichthouden is best lastig als je zo'n karrespoor probeert op te fietsen.
He he, heerlijk even, dat kagen. Hoewel ik natuurlijk niet veel medelijden van jullie verwacht haha.
Als we in Coromandel Town het stof uit onze kleren schudden en een koffie naar binnen slurpen, worden we door een groepje oudere toeristen aangesproken. Ze hadden ons op de 309 zien zwoegen, vanuit hun comfi 4Wheel-drive.
"We didn't expected to see you guys here. I thought you would never make it! You must be crazy."
"Ah...well.."
"Where you're from?"
"Holland."
"Ah! So you're dutchies. Yeah, they're all crazy."
Coromandel Town ziet er overigens echt tof uit. Net als Thames overigens. Een beetje western-achtig. Met houten huizen met van die gevels waar revolverhelden zich achter verschuilen en met op iedere verdieping een veranda.
En toen kwam Thames. De laatste rit! Prachtig, as always. Vlak langs de kust. Maar opnieuw met flinke klimmen. Een perfecte afsluiter, dat zeker. Vandaag is het een dag van luieren, beetje chatten en dit dagboek in leven houden. Herinneringen van de verdrinkinksdood redden, zo voelt het aan.
Morgen brengt een busje ons naar Auckland, waar we twee dagen blijven voor we Nieuw-Zeeland voor ongetwijfeld een flinke tijd achter ons laten. De drukte en het koude weer van Nederland weer opzoekend. Ik vraag me af of m'n gele barrel nog rijdt, of ik zaterdagavond fit genoeg ben voor een lekker, Nederlands biertje, en of ik zondag eindelijk die toffe mei...
-ik dwaal af.
Het was hier super. Nieuw-Zeeland is inderdaad een prachtig land. Dus, Nederland, maak je klaar; er komen twee verwende, half ver-kiwide vakantiegangers je kant op.
Voor de resterende foto's nog even geduld, ik geloof niet dat deze pc's -laten we zeggen...- 'geschikt' zijn om een camera op aan te sluiten. First thing wat ik ga doen als ik achter m'n fresh-bought New-Zealand laptop zit ;-)
Advertisement
Tot: 0.076s; Tpl: 0.014s; cc: 6; qc: 44; dbt: 0.0408s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
ilse
non-member comment
almost... welcome back
Enkele woorden zeggen soms genoeg. In dit geval zijn deze woorden; tot zondag... :) Ps. wederom genoten van dit verhaal, en natuurlijk krijg ik geen medelijden met je, jee... kan alleen zelf nu niet wachten om daarheen te vliegen en al dat moois te gaan zien.